ลงโทษ ครั้งที่สิบหก

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบหก

ในขณะที่ฟรานซ์ เอริเบียโต้ กำลังหลับไหลเพราะฤทธิ์ยา แผนการทั้งหมดก็สิ้นสุดลง....

ภายในห้องขังที่มืดมิด ชายฉกรรจ์จำนวนแปดคนที่นอนหลับอยู่บนพื้นค่อยๆ รู้สึกตัวและลุกขึ้นมาทีละคน ทีละคน...

"อะไร.....วะ" คิมพูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อตื่นขึ้นมา เขารู้สึกงงๆ กับตัวเองที่ยืนเฝ้าคนตัวเล็กอยู่จู่ๆ ก็ไม่รู้สึกตัว ตื่นมาก็เห็นกระเบื้องสีขาวอยู่ตรงหน้า.....จริงซิ...คนตัวเล็ก!!!

"คุณเอ็กซ์!!!!.....เหี้ยยยย!!!" คำสบถภาษาเยอรมันของคิมทำให้ลูกน้องคนอื่นอีกเจ็ดคนที่กำลังมึนงงมองไปที่กรงเหล็กและ..

"เหี้ยยยยยย!!!!" คราวนี้ภาษาเยอรมันดังลั่นทุกคนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกต่างก็คิดว่า....กูตายแน่ๆ....

ตึง

"บัดซบ! มันเกิดเหี้ยไรวะ!" ขาแกร่งถีบเก้าอี้ของตัวเองที่อยู่ข้างๆ อย่างหัวเสีย....คุณเอ็กซ์ไม่มีทางหนีไปได้แน่...หรือว่า....!

"คุณคิม...คุณเอ็กซ์ถูกลักพาตัวหรอครับ!?"

"เออไง!!!" เพราะพึ่งตื่นสมองเลยทำงานช้า จากคิมที่เป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดผู้แสนฉลาดกลับยืนงงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จ้องกรงเหล็กอยู่อย่างนั้น...

"อาจจะยังไปไม่ไกล...." คิมพูดขึ้น

"ไม่ครับ! ไม่ใช่! ก่อนหน้านี้ผมจำได้ว่าเวลาประมาณเที่ยง...แต่ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วครับ..." ลูกน้องคนหนึ่งรายงานพร้อมยกนาฬิกาให้คิมดู....

"โธ่เว้ย! ไปตามหาก่อน! หาไม่เจอพวกเราโดนยิงจนตัวพรุนแน่!" สิ้นคำสั่งและคำขู่ทุกคนก็ออกมาจากห้องแต่สิ่งที่เห็นคือ...ลูกน้องสี่คนของฟรานซ์ที่กำลังนอนหลับกับพื้นบ้างละเมอ บ้างก็น้ำลายไหล....คิมสั่งให้ลูกน้องหนึ่งคนคอยปลุกและเขาคิดว่าทั้งบ้านต้องโดนวางยาเขาจึงให้ลูกน้องอีกสองคนไปปลุกและแจ้งเรื่องนี้ให้ทุกคนรู้...

"หัวหน้าคิม....นายท่านนอนพักอยู่ครับ...." คิมที่กำลังจะไปรายงานนายท่านกลับโดนลูกน้องพูดแทรกขัดไว้...

"โธ่เว้ย! ถ้าไม่รีบบอกนายท่านพวกมึงตายแน่ๆ!"

"แต่ว่า....นายท่านสั่งเด็ดขาดว่าห้ามปลุกจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น....อีกหนึ่งชั่วโมง...เราไปตามหาก่อน..."

"หนึ่งชั่วโมงงั้นหรอ....ถ้าเราตามหาแล้วเจอ...." ร่างสูงคิดวกไปวนมาว่าจะปลุกนายท่านดีไหม? ใจหนึ่งก็กลัวว่าถ้าปลุกก็จะโดนลงโทษข้อหาผิดคำสั่ง...ใจหนึ่งก็กลัวตายข้อหาที่ทำหน้าที่บกพร่องและคุณเอ็กซ์หายตัวไป แถมยังปลุกช้า....เขาจะเอาไงดี....!!!

"ผมว่ารีบไปปลุกนายท่านเถอะครับ! คุณเอ็กซ์หายตัวไปเป็นเรื่องร้ายแรงที่สุด! ถ้าใครไม่กล้าผมจะไปปลุกเอง เปิดประตูให้ผมด้วย!" ร่างเล็กของหลงเฟยโผล่มาพร้อมลูกน้องอีกสามสี่คน เขายืนยันที่จะปลุกนายท่านดีกว่าไปตามหาเอง...แต่มันก็แค่การแสดงเท่านั้น....

"โธ่เว้ย! เอางั้นก็ได้ว่ะ!" เพราะเสียเวลาอยู่นานกับการมายืนเถียงกันที่หน้าประตูและการเกี่ยงกันว่าใครจะไปคนแรก...ซึ่งหลงเฟยก็แค่แสดงว่าตนเองก็กลัว ทั้งที่จริงๆ หากคุณเอ็กซ์หายไปเขาคือคนแรกที่จะต้องไปรายงานถึงจะโดนลงโทษก็ตาม...

แอ๊ดดดดด

"คุณคิมมากับผมซิ....จะได้เล่าให้นายท่านฟัง..." ร่างสูงใหญ่ของคิมที่หันหลังเตรียมตัวจะออกจากห้องหยุดชะงักและหันกลับมามองคนชวนอย่างอึ้งๆ.....ไอ้คิม ไอ้เหี้ย เขาชวนมึงไปหานายท่านเฉยๆ ไม่ได้ชวนไปเที่ยว! มึงจะใจเต้นทำไม!....หัวหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มคิดในใจ...

"อะ....อือ"

หลงเฟยที่เดินนำเข้ามาก่อน ยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย...หลังจากตื่นมาเขาก็ติดต่อนายน้อยแล้ว....ทุกอย่างเป็นไปได้ดี....แต่ที่น่าห่วงคือ นายท่านมีสายอยู่ทุกที่ เราคงซ่อนคุณเอ็กซ์ไว้ได้ไม่นาน อย่างมากสุดแค่สัปดาห์เดียวก็กล้ำกลืนแล้ว....แต่ว่าขอแค่ให้คุณเอ็กซ์หายก็พอ..ไม่ต้องพาหนีนายท่านตลอดขอแค่ให้บาดแผลหาย...และฤทธิ์ของยานรกหมดลง....

"นายท่านครับ....นาย" หลงเฟยเรียกคนที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ แปลก...หลงเฟยก็คิดอยู่เหมือนกันว่ามันแปลก...ปกตินายท่านจะเป็นคนตื่นง่าย เสียงเอะอะดังโวยวายขนาดนี้คงจะต้องตื่นมาแล้ว..

"นายท่าน!!" คิมตะโกนเรียกเมื่อเดินมาถึงก็เห็นนายตัวเองนอนอยู่เลยคิดว่าเป็นอะไรไป ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้และเรียกอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลจนต้องแตะแขนเบาๆ

"นายท่าน! หลงเฟยนายท่านเป็นอะไร!?"

"ผมไม่รู้ครับ...อ๊ะ! นั่น...." นิ้วเรียวชี้ไปที่โต๊ะข้างเตียงที่มีกระปุกยาคลายความเครียดอยู่ หลงเฟยและลูกน้องคนอื่นๆ รู้ดีว่านายท่านจำเป็นต้องใช้ยานี้เมื่อเครียด หรือโกรธมากๆ แต่ผลของมันคือนอนยาว...

"อย่าบอกนะว่านายท่านกินมัน! ถ้างั้นเมื่อไหร่จะตื่นล่ะ ถ้าเราไม่รีบบอก...ต้องตายแน่ บัดซบเอ้ย!" ร่างสูงดูจะหัวเสียมากเมื่อรู้เหตุผล...ลำพังแค่พวกเขาตามหาคุณเอ็กซ์กันคงไม่เจอแน่...ถ้าไม่มีนายท่านใครจะรู้วะ...

"ผมว่าคุณคิมรออยู่ที่นี่คอยปลุกนายท่านให้ตื่นและเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เดี๋ยวผมจะออกไปตามหาคุณเอ็กซ์ คุณเอ็กซ์บาดเจ็บมากและไม่รู้ที่ทาง ถ้าหนีไปเองไม่น่าจะไปได้ไกล...." หลงเฟยเสนอ...

"แต่ถ้ามีคนลักพาตัวไปล่ะ...!" ร่างสูงแย้งขึ้นมาทำเอาหลงเฟยเริ่มรู้สึกหงุดหงิด...

"ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็ต้องออกตามหาดีกว่าอยู่ที่นี่...."

"ถ้าเกิดตอนนั้น....นายท่านไม่เอามันออกเราคงทำอะไรง่ายกว่านี้...!!!" คำพูดของร่างสูงทำให้หลงเฟยเผลอสะดุ้งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งใจ...เขาลืมไปได้อย่างไง...ว่านายท่านติดGPSไว้ในตัวของคุณเอ็กซ์เพื่อป้องกันคุณเอ็กซ์หนี...ตำแหน่งที่ฝังเครื่องติดตามไว้ก็คือใบหู...แต่ว่า...นายท่านเอาออกไปเมื่อครึ่งปีที่แล้ว...คงจะไม่มีแล้ว...มั้ง...แต่ถึงอย่างนั้นหลงเฟยกับว้าวุ่นและกังวลใจ....

"ใช่แล้ว...ผมว่าผมรีบไปดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา..." หลงเฟยค้อมหัวให้รุ่นพี่...ถึงเขาจะมีตำแหน่งสูงกว่าแต่เรื่องอายุนั้นที่นี่เคร่งครัดมาก...

"จริงด้วย...โซ่เส้นนั้น!!" หลงเฟยที่วิ่งอยู่นึกขึ้นได้ว่าที่โซ่ก็มีเครื่องติดตามอยู่ เรื่องนี้นายท่านไม่ได้บอกใครยกเว้นเขา....ทำไมเขาลืมนะ!!!

"ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด".....

นายน้อย รับสายที นายน้อย! รับ

! เอาโซ่ออก...นายน้อยรับสายผมที!

แต่ในขณะที่ร่างเล็กกำลังติดต่อหานายอีกคนของตัวเอง คนที่เขาต้องการพูดด้วยก็มาโผล่ตรงหน้า..

"มีอะไร" น้องเล็กถามใบหน้าติดจะรำคาญ...ทั้งหมดก็แสดงทั้งนั้น พวกเขาแสดงว่าไม่รู้เรื่องนี้...หลงเฟยที่เห็นนายน้อยของตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าก็คิดว่ามันไม่ทันแล้ว...

"นาย...น้อย...ผมถามอะไรหน่อยครับ..." เพราะตรงนี้ปลอดคนเป็นส่วนของห้องโถงเลยไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ แถมลูกน้องส่วนใหญ่ก็ออกไปตามหาคนหายกันหมด

"ไร....เรื่องนั้นเรียบร้อย..."

"โซ่....ที่คล้องอยู่กับคอของคุณเอ็กซ์..." หลงเฟยถามติดๆ ขัดๆ เขาจินตนาการถึงภาพที่นายท่านใช้มือถือตามเครื่องติดตามนั้นจนพบ...เรื่องที่นายน้อยและเขาพาคุณเอ็กซ์ออกมาก็คงต้องโดนลงโทษ...ไม่เว้นแม้แต่นายน้อยแน่ๆ...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาตายแน่...

"อ๋อ ที่คล้ายปลอกคอหมาป่ะ? กูทิ้งไปละ.."

"ทะ ทิ้งแล้วหรอครับ...ซวยแน่ๆ....ตายแน่ๆ...ตะ....เอ๊ะ! ทิ้ง! ทิ้งแล้ว! หมายความว่าไงครับ!!!" ตาโตเริ่มมีประกายชีวิตที่แสนสดใสอีกครั้ง...รอดแล้วกู...!!!

"กูว่าจะด่าอยู่พอดี....ทำไมมึงไม่บอกว่ามันมีกล้อง!"

"เอ่อ...!?"

"ที่โซ่มีเครื่องติดตาม ส่วนจี้ที่มีคำพูดเหี้ยๆ ติดไว้แม่งดันมีกล้องติดอีก...ถ้าพี่ภาคไม่เห็นตายแน่ๆ!" น้องเล็กพูดแล้วรู้สึกหงุดหงิด...

ก็ในขณะที่เขาพาพี่เอ็กซ์ที่นอนหลับหมดสติไปถึงที่พักพวกเขาก็ปรึกษาหารือกันอยู่ พอดีที่พี่ภาคหันไปเห็นแสงประกายแวบๆ เลยลองไปดูก็เห็นว่าเป็นกล้องขนาดจิ๋ว แล้วก็เครื่องดักฟัง พวกเขาเลยค้นดูที่โซ่และทั้งตัวของพี่เอ็กซ์ก็เห็นว่ามีเครื่องติดตามติดที่โซ่หนึ่งอันและที่กระดุมเสื้ออีกหนึ่งอัน โชคดีที่พี่ภาคและเมลิคมันเก่งอุปกรณ์เทคโนโลยีเลยทำนู่นทำนี่จนข้อมูลหาย และพวกเขาเลยขับรถเอาไปทิ้งในทะเลที่เคยตกลงว่าจะไปเที่ยว....แถมยังลงทุนเช่าเรือไปทิ้งเสียไกลด้วย...เลยทำให้เสียเวลา แต่ก็ยังทันพอดี...

"ผมขอโทษครับนายน้อย...ผมลืมไปสนิทเลย"

"เออ!"

"นายน้อย!" ลูกน้องคนหนึ่งกำลังเดินลงมาเจอกับนายน้อย ตนเองก็ทำหน้าไม่ถูก....ก็ก่อนหน้านี้นายท่านไปโกหกนายน้อยว่าให้คุณเอ็กซ์ไปทำงานต่างจังหวัดแล้วส่งกลับอิตาลีไปแล้ว นายน้อยเลยไม่มีโอกาสเจอ...แล้วถ้าพวกเขารายงานนายน้อยว่าคุณเอ็กซ์หายไปก็จะโดนลงโทษข้อหาโกหกแน่ๆ....ทางเลือกไหนก็ดูเหมือนชีวิตจะสิ้นทุกที...

"หลงเฟย! ถ้ามึงไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นกูจะถามมัน มึงอะ! บอกกูมาทำไมลูกน้องพี่ใหญ่เดินไปมาเต็มบ้านแบบนี้ห้ะ! ถ้าไม่บอกกูให้พี่ใหญ่ยิงเป้าแตกข้อหาขัดใจกู!"

"ห๊าาาาาา!!!" ลูกน้องคนนั้นตกใจจนตะโกนออกมาอย่างสุดทน...ไม่ไหวแล้ว....พี่ก็นั่น น้องก็นี่ ปล่อยเขาตายเถอะ!!....ลูกน้องคิดในใจ

น้องเล็กยิ้มตลกเมื่อเห็นท่าทีลูกน้องไม่คุ้นหน้า...เขาแค่แกล้งเล่นให้สมบทบาท ไม่คิดว่าจะเชื่อได้มากขนาดนี้ก็อย่างว่าเชื้อแม่มันเยอะ

"จะบอกไหม! เฮียเอาปืนมาดิ้! กูจะยิงให้หดไม่เหลือให้เอาหญิงเลยคอยดู!!!"

"ม่ายย"

"นายน้อยครับ! คือว่าพอดีนายท่านทำแหวนตระกูลหาย...เราเลยช่วยกันตามหา แค่นั้นครับ...เอ่อออ แค่นั้นจริงๆ" หลงเฟยก็ตีบทแตกไม่เสียแรงที่เมอร์รีนเลี้ยงดูมาอย่างดี น้องเล็กทำท่าเข้าใจแล้วเดินเข้าไปห้องพักตนเองพร้อมเพื่อน..

"ยิงทิ้งดีมั้ย" น้องเล็กแกล้งพูดแหย่เมื่อเดินผ่านลูกน้องตัวโตแต่ใจปลาซิว...แค่น้องเล็กเดินผ่านก็หลับตากลัวเสียงั้น...

และทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป...น้องเล็กและเพื่อนๆ ทำตัวปกติและเข้าพักผ่อนเหมือนว่าพึ่งเหนื่อยจากการไปเที่ยว ส่วนหลงเฟยก็(แกล้ง)ออกตามหาเอ็กซ์ในสถานที่ต่างๆ รวมถึงโทร.แจ้งเมอร์รีนที่อยู่อิตาลีให้ดูว่าซานน์เล่นตุกติกหรือเปล่า....ทั้งหมดก็แค่แสดง..

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...