ลงโทษ ครั้งที่สอง

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]

แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สอง

*นายท่าน* คือเจ้านายของพวกผม ผมเรียกเขาว่านายท่านเพราะเขาคือผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ นายท่านเป็นคนไทย-อิตาลี เติบโตมาที่ประเทศไทยแต่มาทำงานที่นี่....ที่อิตาลี

ฟรานซ์ เอริเบียโต้

คือชื่ออิตาลีของนายท่าน....และเป็นชื่อที่ผมจะจำจนวันตาย..

ในตอนเด็กตั้งแต่จำความได้ผมอยู่ที่สถานสงเคราะห์เล็กๆ ของอิตาลี เป็นสถานสงเคราะห์ที่มีเด็กเพียงสี่คนเท่านั้นและคนที่ดูแลเราคือคนที่พวกเราเรียกว่า แม่ครู.....ตอนผมอายุห้าขวบมีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งเดินทางมาจากอีกฟากของอิตาลีและได้รับอุปถัมภ์ผมไว้เป็นลูกบุญธรรม....

ผู้หญิงที่หน้าตาดีจิตใจงดงาม....ผู้ชายที่เคร่งครัดแต่อ่อนโยน....เขาทั้งสองคือพ่อแม่ของผม เขารักผม ผมรักเขา ผมคิดอย่างนั้นมาตลอดจนกระทั่งผมอายุสิบขวบ...

"ฮื้อออออ พ่อออ พ่อครับ ฮืออออ"

"เงียบซะทีซิวะ!!!"

"แม่ แม่ครับ แม่ ฮื้ออออ พ่ออย่านะฮื้อ"

การถูกข่มขืนไม่ใช่เรื่องดีในชีวิต กลับกันมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากที่สุด แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือคนที่ข่มขืน....ดันเป็นพ่อของเราเอง....

"กรี๊ดดดดด!!!! นี่แกทำอะไร!!"

ผมถูกคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ทุบตีและเหวี่ยงจนติดข้างกำแพงอย่างไม่สนว่าผมจะเจ็บไหม....และผมพึ่งเข้าใจว่าเขาไม่เคยดูดำดูดีผมเลยเมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกมา...

"นี่คุณจะบ้าหรือไงคะ!!! เด็กนั่นต้องส่งให้กับคุณกราฟนะ! ทำแบบนี้ก็ราคาตกกันพอดี!"

"ไม่เป็นอะไรหรอกน่า เดี๋ยวฉันคุยกับกราฟมันเอง เธอก็ดูซิเด็กนี่มันน่าเอาจะตาย"

"ยับยั้งช่างใจบ้างซิ ฉันเปลืองแรงเปลืองตังเลี้ยงมันมาตั้งนานฉันก็อยากได้ให้เท่ากับที่ฉันเสีย ไม่ซิต้องมากว่าสองเท่าเลย"

ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่พูดเรื่องอะไรกัน ความรู้สึกผมมีแต่เสียใจ น้อยใจ ที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่หันมาดูผมที่หน้าผากแตกได้เลือดจากการถูกเหวี่ยง....แต่ไม่นาน ไม่นานจริงๆ ไม่กี่นาทีให้หลังก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องยื่นเงินให้กับแม่.....แล้วพ่อกับแม่ก็ออกไป

"แม่! แม่ครับ พ่อครับ!" ผมที่เจ็บระบมไปทั้งร่างโดยเฉพาะหว่างขา ทำให้ผมลุกวิ่งตามแม่กับพ่อไปไม่ทัน

"ไปอยู่กับเขาซะ! แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ไอ้ลูกข้างถนน!!"

......นี่หรอคำที่คนเป็นแม่พูด....นี่หรอที่บอกว่ารักผม รักกันเขาทำแบบนี้หรอ หึ อยากจะขำ....แต่มันขำไม่ออกจริงๆ

"บัดซบ!!! นี่มันเกิดเหี้ยไรวะ!!! ท่านฟรานซ์เอาฉันตายแน่!!" ทันทีที่ผมลุกขึ้นผู้ชายคนนั้นก็สบถออกมาเสียงดังลั่น

"เอาตัวไปให้ท่านฟรานซ์" ผู้ชายที่ยื่นเงินให้กับคุณแม่สั่งชายชุดสูทสีดำสี่คนข้างหลังแล้วพาผมไปพบกับเขา....พบกับนรกที่ผมต้องเผชิญอยู่ตลอดหกปีที่ผ่านมา...

"นี่ครับนายท่าน" กล่องสีดำขนาดกลางถูกวางลงเบื้องหน้าผมที่ตอนนี้ถูกมัดเท้าทั้งสองข้างจนขยับหนีไม่ได้

"สอง....ละกันนะ"

"อ้ายยยยย!!!!" (ม่ายยยย!)

เพี้ยะ เพี้ยะ

"คิดจะขัดคำสั่งกูหรือไงห้ะ!!!" หน้าของผมหันไปตามแรงตบอีกครั้ง และอีกครั้ง....ไม่นะ จะตบผมจะกรีดผมหรือจะทำอะไรก็ได้ แต่ได้โปรดนายท่าน อย่าใช้ยานรกนั่น....แค่หนึ่งเข็มผมก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว....ได้โปรด

"ไอ้โอด อายอ้าน อื้ออออ ฮื้อออออ ไอ้ๆๆๆ อ้ายยยยย (ได้โปรด นายท่าน)" เข็มเล่มยาวถูกบรรจุไว้ด้วยน้ำสีขาวใสถูกยื่นใส่มือหนาของนายท่าน....และจัดการฝังมันเข้ามาที่ลำคอเรียวระหงของผม....

ฉึก

"อ๊ากกกกกกก" ของเหลวใสถูกฉีดอัดเข้าไปในกระแสเส้นเลือดจนหมดและถูกดึงออกมาก่อนจะ

"ไอ้ๆๆๆๆ อ้ายยย!!!!"

"โทษตัวมึงเองที่ขัดคำสั่งกู!!!!"

ฉึก

"ฮื้อออออ!!!!" ของเหลวสีใสถูกอัดฉีดใส่ในจุดเดิมคือลำคอเรียวของผมจนมันไหลเข้าเส้นเลือดอีกครั้ง....ไม่นะ ร่างกายผม...มันไม่รู้สึกตัวแล้ว ขาและแขนของผมมันขยับไม่ได้....ผมไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว

"หึ! ยานี่ใช้ได้ผลทุกทีซิน่า....ถึงวันนี้กูจะไม่ได้ยินเสียงร้องขอชีวิตจากมึง แต่กูคงได้ลงโทษอย่างสาสมกับที่มึงขัดคำสั่งกูแล้วล่ะ" .....เพียงสิบนาที สิบนาทีที่ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่คำสั่งของนายท่านต้องเด็ดขาดเสมอ...ถ้าคนถูกสั่งนั้นเป็นผม...

"คิม ไม้ของฉันอยู่ที่ไหน ช่วยไปเอามาให้ที ฉันจะลงโทษสุนัขที่มันไม่ยอมฟังคำสั่งฉัน" ....สองบุคลิก คนคนนี้เป็นคนแบบนั้น กับคนอื่นมักจะพูดดีเสมอ....แต่กับผมไม่เคยมีเลยสักครั้ง....

"นี่ครับ" คิมยื่นไม้เรียวสีน้ำตาลยาวเกือบร้อยเซ็นติเมตรให้นายท่านก่อนจะกลับไปยืนนิ่งไร้ตัวตนอยู่ที่มุมของห้อง

"ลุกขึ้นมา!!!" มือหนาขยุ้มเส้นผมนุ่มของผมให้เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงผมไปที่ข้างบนโซฟาสีดำจากที่ผมอยู่บนพื้น.....ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด....

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

"ฮืออออออ" เสียงกระทบกันของไม้เรียวกับโซฟาหนังราคาแพงที่อยู่ข้างๆ หูของผมทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

เปรี๊ยะ!!

"อ้ายยย!!!!" ผมกรีดร้องเสียงดังเมื่อไม้เรียวสีน้ำตาลเงานั่นถูกฟาดลงมาที่ต้นแขนของผม ยาวเฉียงลงมาถึงหน้าท้องจนเกิดรอยแดง

"ร้องอีกเส้!!!"

เปรี๊ยะ!!

"อ๊ากกกก!!! ฮื้อออ ฮื้อ ฮึก ฮื้ออออ!!!" ถึงตอนนี้ผมจะถูกฉีดยาที่ทำให้ไร้ความรู้สึกและไม่มีเรี่ยวแรง แต่ทุกครั้งที่นายท่านกระหน่ำฟาดไม้นั้นลงมาอย่างแรงก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวจนแทบจะขาดใจ....ถ้ายานี่หมดฤทธิ์เมื่อไหร่....ผมอาจจะไม่รอด

ไม่ซินายท่านไม่ยอมให้ผมตายอยู่แล้ว...สุนัขที่มีร่างกายซื่อสัตย์กับตนเองนั้นหาได้ยากขนาดไหนใครๆ ก็รู้....

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

"ฮึก ฮึก ฮือออ ไอ้! อ้ายยยยย!!!"

"ร้อง! ร้องออกมา!! ร้องออกมาดังๆ!!!"

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!!!

"คิม!! มาจับตัวมันไว้!!" เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่งลูกน้องคนสนิทคนเดิม คิม...พี่ชายที่ผมนับถือในฐานะลูกน้องด้วยกัน เขาเดินมาหยุดที่ศีรษะผม จับต้นแขนของผมทั้งสองข้างแน่นและยกตัวของผมขึ้นมา

"อ้ายๆๆๆ!!"

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

"อ๊ากกก" แรงจากร่างสูงใหญ่กำยำของนายท่านเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะฟาดได้อย่างถนัดมือ จากที่ตีจนขึ้นรอยแดงกลับกลายเป็นว่าเพียงแค่ตวัดมือครั้งเดียวเมื่อไม้เรียวกระทบผิวหนังของผมมันจึงแยกออกเป็นทางยาวพร้อมของเหลวสีแดงข้น

เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ

"อ๊ากกก ฮื้ออออ ฮื้อ!!"

เสียงไม้เรียวสีน้ำตาลที่กระทบกับผิวหนังและเสียงกรีดร้องของผมดังก้องไปทั่วทั้งห้องอย่างทรมาน....ทั้งๆ ที่ในห้องมีคนเยอะแยะแต่กลับไม่มีใครช่วย...ก็เพราะคำว่า เจ้านาย เพียงคำเดียวเท่านั้น....

"โฮฮฮฮฮฮฮ ฮื้ออออออ!!!" ถึงผมจะไม่รู้สึกเจ็บแต่ยังคงกรีดร้องออกมาไม่ขาดสายเมื่อถูกอีกคนฟาดตี....ได้โปรด หยุดสักที...เลือดของผมมันไม่ไหลให้คุณเห็นแล้ว....ได้โปรด ขอร้องปล่อยผม...ฮึก

เปรี๊ยะ!

"อ๊ากกกกกก!!!!!" แรงฟาดครั้งสุดท้ายเน้นย้ำที่จุดสะโพกก่อนที่นายท่านจะขว้างมันออกไปไกลจากตัว แล้วเดินไปที่กล่องที่วางไว้ตรงพื้น

"หึ!....แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ....." พิษความเจ็บจากการถูกเฆี่ยนตีทำให้สมองของผมเริ่มไม่รับรู้อะไรบวกกับการร้องไห้อย่างหนักทำให้ผมหมดแรงที่จะฝืนลืมตา....

พรวด!

"อ๊ากกกกก!!!" ความเจ็บจากช่องทางหลังทำให้ผมสะดุ้งเบิกตากว้างรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่มหึมาคับแคบอยู่ในช่องทาง

"ชอบหรือไงของเล่นแบบนี้?" ผมส่ายหน้าพรืดปฏิเสธคำพูดของนายท่านแต่จู่ๆ สิ่งที่อยู่ในช่องทางคับแคบของผมมันก็เริ่มกระทุ้งหนักหน่วงและตวัดไปมา...

"อื้อออ!!! อื้อ!!!!"

"สาม...แรงสุดเลยแล้วกัน หึ"

ตืดดดด ตืดดดด

จากที่ผมโดนยานรกนั่นทำให้ไม่มีความรู้สึกกลับกลายเป็นว่าทุกๆ ครั้งที่สิ่งนั้นมันตวัดและสั่นไปมาในช่องทางของผม ผมกลับรับรู้ถึงมัน รับรู้ถึงความน่าขยะแขยงของตัวผมเอง...

"ชอบหรอ...แบบนี้? ทำหน้าแบบนี้ชอบใช่ไหม!" มือหนาแกร่งบีบคางมลของผมจนปากอ้าทำให้ลูกบอลขนาดเล็กสีส้มหล่นออกมาจากปาก

"มะ ไม่ ฮื้ออออ ไม่ครับ ฮืออออ"

"ไม่แล้วมึงจะตอดมันทำไม!!! มึงชอบแบบนี้ใช่ไหม!!!

มึงชอบของ**ปลอมมากกว่าของกูใช่ไหมห้ะ!!!"

ตึบ ตึบ ตึบ

นายท่านตวาดใส่ผมพร้อมกับกระทุ้งสิ่งนั้นเขามาข้างในตัวผมมากขึ้นและแรงกว่าเดิม

"ฮื่ออออ!! ดะอื้อ ได้ อ้ะ โปรด ฮื้ออ อ้ะ อ้ะ ฮื้อ" ร่างเล็กของผมสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของอีกคนที่ส่งมา

"มึงตอดมัน!!! มึงตอดรัดมันแบบนี้มึงยังจะเถียงกูอีกหรอ!!!!"

พรวด!

พรวด!

สิ่งนั้นถูกกระชากออกไปจากช่องทางข้างหลังของผมแต่กลับถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่เล็กกว่านั้นไม่มาก แต่อุ่นร้อนกว่า....และเป็นสิ่งที่ผมคุ้ยเคยดี..

"อึก! ทำไมมึงไม่ตอดรัดกู!!!"

เพี๊ยะ!

"อึก มะ ไม่..."

เพี๊ยะ!!!

"กูสั่งให้มึงตอดรัดกูไง!!!" ถึงจะพูดแบบนั้น....แล้วผมจะทำอย่างไรละ....เพราะนายท่านเคยยัดสิ่งที่ใหญ่กว่าตอนนี้ไปรอบนึงทำให้ช่องทางคับแคบของผมมันไม่บีบรัดอีกต่อไปแล้ว...

"มึงจะขัดคำสั่งกูใช่ไหม! ได้!!"

พรวด!

"อ๊ากกกก!!!!"

และสิ่งนั้นก็ถูกดันเข้ามาอีกครั้ง...ทั้งๆ ที่ก็มีความเป็นชายของนายท่านคงอยู่....

"ฮ่าๆ! รัดกูดีมาก!!!"

ไม่นะ....ช่องทางคับแคบข้างหลังของผมไม่สามารถรับสองอย่างในเวลาเดียวกันได้...นี่นายท่านคิดอะไรอยู่...ถ้าทำแบบนี้...ช่องทางของผม....

คงฉีกขาดอีกครั้งแน่ๆ....

100%

#โปรดติตามตอนต่อไป....