ตอนที่ 5

วิลันดามองบรรยากาศรอบด้านภายในห้องนอนที่กว้างเสียยิ่งกว่ากระท่อมหลังน้อยของเธอด้วยหัวใจที่เต้นถี่ระรัว ดวงหน้าเรียวเต็มไปด้วยน้ำตาที่แห้งสนิทจนเป็นคราบซีดเผือดเมื่อนึกถึงสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ...เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้เองที่มีผู้ชายแปลกหน้ากลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปที่บ้านเธอ พยายามควานหาตัวฮอลการ์ด้วยข้อหาร้ายแรง และตัวหัวหน้าอย่างฟานนิส เจ้าพ่อธุรกิจขนส่งของฮอลแลนด์ได้ออกคำสั่งขาดว่าให้จัดการเก็บพี่ชายเธอ...และเพราะความอยากช่วยชีวิตพี่ เธอจำต้องยอมเอาตัวเองเข้าแลก

วิลันดาไม่รู้ว่าเธอตัดสินผิดหรือถูกที่เลือกช่วยชีวิตฮอลการ์ด้วยวิธีนี้ แต่มันก็คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พี่ชายรอดจากมัจจุราช แม้ว่าพี่ชายเธอจะยอมตายแต่ใครจะทนดูพี่ตัวเองถูกฆ่าได้ต่อหน้าต่อตา ในเมื่อทรัพย์สินเงินทองเธอก็ไม่มี บ้านสวนที่อาศัยอยู่ก็ติดจำนองกับธนาคารที่หวั่นๆ ว่าจะถูกยึดไปได้ทุกเมื่อเชื่อวัน เธอไม่มีสมบัติอะไรเลยนอกจากสมบัติที่ลูกผู้หญิงอย่างเธอมีติดตัวมาแต่กำเนิดและพึงเก็บรักษามันมาตลอดยี่สิบสี่ปี

วิลันดาสะดุ้งผุดลุกจากปลายเตียงหลังใหญ่ตัวแข็งทื่อเมื่อเสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มสวมทับด้วยสูทสีเดียวกับเสื้อเชิ้ตเดินเข้ามาพร้อมกับลงกลอนประตูแน่นหนา ตาสีฟ้าคมกล้าเป็นประกายจับจ้องมายังเธอชวนให้ร่างน้อยรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างหวาดหวั่น...ถ้าเป็นในยามปกติเธอคงจะวิ่งหนีหรือทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาตัวรอด แต่ในตอนนี้เธอตกอยู่ในสถานะเชลย จึงทำอะไรไม่ได้นอกจาก...ยอม!

“ฉันให้คนไปส่งพี่ชายเธอที่ท่าเรือเรียบร้อยแล้ว...คืนนี้เขาจะออกเรือไปส่งสินค้ากับลูกน้องฉัน”

“ทำไมคุณต้องส่งเขาออกเรือ...ทำไมไม่ปล่อยเขาไป” วิลันดาพยายามทำเสียงให้หนักที่สุด แต่มันก็ยังฟังดูอ่อนแรงอยู่ดี

“คนอย่างฉันไม่ยอมเสียเปรียบอะไรง่ายๆ หรอก จำไว้นะสาวน้อย ชีวิตพี่ชายเธอขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอคืนนี้ ถ้าทำให้ฉันพอใจ พี่ชายเธอก็รอด แต่ถ้าไม่...ก็ภาวนาขอให้พระเจ้ารับเขาไว้ด้วยแล้วกัน”

“คุณนี่มัน...” หญิงสาวตัวสั่นด้วยความโกรธเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร ผู้ชายตรงหน้าเจ้าเล่ห์กว่าที่เธอคิด เพราะไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็มีแต่เสียกับเสีย เขาต่างหากที่ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง

“เก็บความโกรธของเธอไว้แล้วมาทำให้ฉันพอใจในคืนนี้ดีกว่านะดาด้า” เสียงห้าวเรียกชื่อของเธอตามที่ได้ยินฮอลการ์เรียก ร่างสูงเดินผ่านหน้าหญิงสาวไปยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องพร้อมกับจัดการถอดชุดสูทพาดไว้กับราวไม้ และจัดการปลดกระดุมทีละเม็ดจนหมด ถอดและเหวี่ยงลงบนพื้น จากนั้นก็เดินมานั่งที่ข้างเตียงในขณะที่ร่างเล็กรีบสาวเท้าหนี

วิลันดาเหลือบมองแผงอกกว้างกำยำกับกล้ามเป็นรอนสวยอย่างคนดูแลตัวเองด้วยใจที่สั่นระรัว ความหวาดหวั่นผสมปนเปกับความรู้สึกวาบลึกในใจที่แทรกซึมเข้ามาทำให้ตาเรียวหวานหลุบต่ำ ทั้งที่พยายามแสดงออกว่าไม่เกรงกลัวเขา แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เขาเหวี่ยงไปกองกับพื้นก็อดกลัวไม่ได้เมื่อตระหนักแล้วว่าวินาทีนั้นกำลังย่างกรายเข้ามาอีกไม่ช้า

“ถอดเสื้อสิ”

“คุณว่าอะไรนะ” เสียงหวานละล่ำละลักถาม ตาเรียวเบิกกว้างมองสบตาสีฟ้าพราวระยับ สองแขนเรียวยกขึ้นโอบกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันสนิทเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาย้ำ

“ฉันบอกให้เธอถอดเสื้อ ถอดออกทีละชิ้น” ฟานนิสสั่งเสียงแผ่วเบาทว่าหนักแน่นพลางกระตุกยิ้มเมื่อเห็นวิลันดาแข็งขืนไม่ยอมทำตาม

“สัญญามาก่อนว่าหลังจากคืนนี้แล้ว พี่ชายฉันจะปลอดภัย”