ตอนที่ 4

“นาย...มันมาแล้ว”

จู่ๆ เสียงของแพทริกก็ดังขึ้นจากหน้าบ้านพร้อมกับร่างหนึ่งที่กระเด็นผ่านประตูเข้ามาข้างใน ฮอลการ์หน้าคว่ำลงไปกองกับพื้นจากแรงเหวี่ยงของลูกน้องของฟานนิส ชายหนุ่มมีสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้าเขา และยิ่งตระหนกเข้าไปอีกเมื่อเห็นสภาพน้องสาวที่กำลังพยายามติดกระดุมเสื้อของตัวเอง

“คุณฟานนิส”

“โผล่หัวมาแล้วหรือไอ้สารเลว แต่ก็ถือว่าแกยังมาทันเวลาไม่อย่างนั้นน้องสาวของแกอาจจะตกอยู่ในอันตรายแทนแกก็ได้” ฟานนิสขู่พร้อมกับกระตุกยิ้ม มือหนาเอื้อมไปกระชากคอเสื้อของฮอลการ์ให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา พลางบิดคอเสื้อให้รัดรอบลำคอของอีกฝ่ายจนแน่น ฮอลการ์หน้าตาบิดเบี้ยวเพราะหายใจไม่ออก “แกรู้มั้ยว่าแกกำลังเล่นอยู่กับใคร ฉันไม่คิดว่าแกจะต้องมาอายุสั้นเพราะฉันนะ”

“คุณฟานนิส ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ” ฮอลการ์ตัวสั่นงันงกยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าปากก็พร่ำบอกไม่ได้ตั้งใจด้วยความกลัวตาย...ใครจะคิดว่าเพราะความโลภอยากได้เงินจะทำให้เขาต้องรับศึกสองด้านอย่างนี้ นอกจากโดนฝ่ายผู้ว่าจ้างตามล่าฆ่าปิดปากแล้ว ยังถูกฟานนิสที่ได้ชื่อว่าเป็นมาเฟียของเนเธอร์แลนด์ตามล่าเพื่อล้างแค้นอีก “พวกมันจ้างผม พวกมันจ้างให้ผมทำ แต่สุดท้ายพวกมันก็กำลังจะฆ่าผม อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมแค่อยากได้เงินมาไถ่บ้านคืน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในกล่องนั่นคือระเบิด”

“ใครจ้างแกมา” เสียงห้าวลึกถามพร้อมกับเหวี่ยงฮอลการ์จนกระเด็น วิลันดารีบวิ่งถลาเข้าประคองพี่ชาย แม้จะยังรู้สึกตกใจกับสิ่งที่รับรู้ว่าพี่ตัวเองเป็นคนวางระเบิดจริงๆ และความกลัวตายทำให้ฮอลการ์ยอมเปิดปากพูดออกมา

“วิลเฟรต เดอ วีล เขาจ้างผม เขาจ้างผมให้ทำ”

“ไอ้วิลเฟรต!” ฟานนิสสบถอย่างเคียดแค้นเมื่อรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังการลอบวางระเบิดอาคารพาณิชย์และพิพิธภัณฑ์หอศิลป์ของเขา วิลเฟรต เดอ วีล ศัตรูทางธุรกิจหมายเลขหนึ่งของเขา คนที่จ้องจะครอบครองความเป็นหนึ่งในวงธุรกิจการขนส่งแทนเขา มันใช้ทั้งเล่ห์ทั้งกลจริงๆ แต่คนอย่างมันรู้จักเขาน้อยเกินไป...

“เอายังไงต่อครับนาย” แพทริกเอ่ยถามเตรียมรอรับคำสั่งเต็มที่ ฟานนิสเหลือบสายตามองเหยื่อของเขาน้อยๆ ก่อนจะตัดสินคดีด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“จัดการมันซะ ถึงมันจะถูกจ้างแต่มันก็ถือว่าเป็นคนลงมือ ส่วนไอ้วิลเฟรตเราค่อยจัดการมันทีหลัง”

ลูกน้องโค้งศีรษะรับทราบในขณะที่ฮอลการ์แทบจะคลานเข้าไปกอดแข้งกอดขาฟานนิสเพื่อร้องขอชีวิตอย่างคนตาขาว

“คุณฟานนิส อย่าฆ่าผมเลยนะ ผมขอร้องไว้ชีวิตผมเถอะ แค่นี้ผมก็แทบเอาชีวิตไม่รอดแล้ว ไอ้วิลเฟรตมันตามล่าเพื่อจะปิดปากผม ผมยังไม่อยากตาย”

“ก็ไหนๆ ไอ้วิลเฟรตมันก็ตามล่าแกอยู่แล้วนี่ ตายด้วยน้ำมือฉันก็ดีกว่าตายเพราะนายจ้างของแกนะ” ฟาน นิสสะบัดเท้าหนีเตรียมจะเดินออกจากบ้านเพื่อปล่อยให้แพทริกจัดการกับฮอลการ์ แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อวิลันดาวิ่งมาขวาง ความกลัวพี่ชายจะต้องจบชีวิตทำให้เธอยอมยกมือไหว้ร้องขอคนตรงหน้าทั้งๆ ที่ในใจเกลียดอย่างกับอะไร ตาสีฟ้าน้ำทะเลมองสองมือที่ประณมเป็นดอกบัวร้องขอชีวิตพี่ชายเสียงสะอื้นผิดกับผู้หญิงปากแข็งเก่งกล้าเมื่อครู่ลิบลับ...เขาลืมไปได้ยังไงนะว่าในบ้านหลังนี้ยังมีเธออยู่อีกคน ฆ่าพี่ต่อหน้าน้องมันโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า

“คุณฟานนิส อย่าทำอะไรพี่ชายฉันเลยนะ ฉันขอเถอะค่ะ ไว้ชีวิตพี่ชายฉันเถอะนะ ที่เขาทำก็เพราะต้องการเงินมาไถ่บ้านหลังนี้ ฉันขอร้องปล่อยพี่ชายฉันเถอะนะคะ”

“ทำไมต้องปล่อย ถ้าฉันยอมปล่อยพี่ชายเธอไป แล้วฉันจะได้อะไร จะมั่นใจได้ยังไงว่ามันจะไม่ไปรับจ้างใครมาวางระเบิดธุรกิจฉันอีกเป็นครั้งที่สอง”

เสียงห้าวเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดจนตัวเล็ก มือหนาเอื้อมไปเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตา ใจหนึ่งก็นึกสงสารเธอ แต่อีกใจก็นึกถึงผลร้ายที่จะตามมา เขาจึงจำเป็นต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม ตาสีฟ้าคมกล้าสบกับตาสีน้ำตาลเบื้องหลังม่านน้ำตา มองมือบางที่ยกถึงปาดน้ำตาตัวเอง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตอบเสียงหนักแน่นเจือด้วยความขมขื่นด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่ทำเอาคนฟังทั้งหมดอึ้ง โดยเฉพาะคนเป็นพี่ชายที่ใจหล่นวูบ

“เมื่อกี๊คุณบอกว่าสนใจฉันใช่มั้ย ฉันจะยอมคุณทุกอย่างขอเพียงแค่ไว้ชีวิตพี่ชายฉันก็พอ!”