Ep.3 โคตรประหม่าหวั่นไหว

ประมาณสี่สิบห้านาทีต่อมา ร่างเล็กที่อ่อนระทวยเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็ถูกอุ้มมาวางลงบนเตียงนอน

น้ำเย็นๆที่ประคบลงมา ช่วยทำให้พีรยารู้สึกตัวเล็กน้อย เธอพลิกหน้าหงายขึ้นเพื่อรับความเย็นจากผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุ่มไปด้วยน้ำเปล่าเย็นๆที่โดเนียลตั้งใจเช็ดหน้าและเช็ดเนื้อเช็ดตัวที่โผล่พ้นชุดสวยๆของเธอออกมา เท่าที่จะเช็ดได้

ผ้าเย็นๆเคลื่อนที่ไปบนเนื้อตัวของเธอไปมาหลายนาทีเข้า คนเมาก็เริ่มปรือตาขึ้นมามองชายหนุ่ม

เธอกะพริบตาหลายครั้งเพื่อจะมองว่าเขาคือใคร

เริ่มจะเห็นชัดละ

‘เขาที่เจอในผับนั่นเอง ว่าแต่ตอนนี้เธอมานอนอยู่ที่ไหนเนี่ย’

พีรยาจึงหันหน้ามองไปรอบห้อง จึงรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ

แล้วถ้าไม่ใช่ห้องของเธอ มันจะเป็นห้องของใครล่ะ

เมื่อตวัดสายตามองมองคนที่นั่งจ้องหน้าเธออีกครั้งก็พอจะเดาออกแล้วว่า เธอมานอนอยู่ในห้องนอนของใคร

“ที่นี่ที่ไหนคะ”

เสียงของเธอยังอ้อแอ้เล็กน้อย

“ที่นี่ห้องพักของผม เป็นคอนโดไม่ห่างจากที่ผับที่เราไปเที่ยวมาหรอกครับ”

“อ้อ ขอบคุณนะคะที่ไม่ปล่อยฉันไว้ที่โน่น เพราะฉันเพิ่งจำได้แล้วว่าฉันเมาอยู่ในห้องน้ำ จากนั้นฉันก็ไม่ค่อยรู้สึกตัวเลย”

“ผมก็ไม่คิดว่าไวน์ไม่กี่แก้วจะทำให้คุณเมาได้ขนาดนี้”

“ก็ฉัน....”

หญิงสาวเว้นเอาไว้ บอกออกไปก็ขายหน้าตายสิ เธอดื่มเก่งเสียที่ไหน นานๆค่อยดื่มที แต่เพราะแค่ดื่มแก้เขินเขาเท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่คิดว่าตนเองจะเมามากขนาดนี้ จนถึงขั้นช่วยเหลือตนเองไม่ได้ น่าอายจริงๆ

“เริ่มดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ ดื่มอะไรเย็นๆหน่อยไหม นมเย็นสักแก้วไหมครับ”

หญิงสาวพยักหน้า

“ก็ดีค่ะ”

บอกพร้อมยันตนเองลุกขึ้นนั่งโดยมีวงแขนแข็งแรงคอยช่วยพยุงตลอดเวลา และนั่นมันทำให้พีรยารู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ มันวาบหวามลึกๆเหมือนกลับไปเป็นสาวสิบห้าสิบหกอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้เธอจะอายุยี่สิบปลายๆแล้วก็ตาม

“ขอบคุณค่ะ”

บอกออกมาแผ่วเบาขณะที่ยังสบตาเป็นกระกายร้อนแรงของชายหนุ่มที่มองเธอราวกับจะกลืนกิน และแทบจะเปลื้องผ้าของเธอออกด้วยสายตาที่แทะโลม

เขามองหน้าเธอ แล้วเลื่อนมองลงที่ลำคอระหงของเธอ จากนั้นก็มองต่ำลงไป...

ใจของเธอเต้นตุ้บๆ หวาดหวั่นว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แน่นอน... เธอรู้ เด็กมัธยมต้นยังรู้เลยว่าผู้ชายมองแบบนี้เขากำลังคิดอยากจะทำอะไร

“นัทขอนมสักแก้วนะคะ” กว่าจะหลุดคำพูดออกมาได้ในที่สุด

โดเนียลจึงถอนสายตาออกจากร่องอกอวบอิ่ม ที่โผล่พ้นขอบคอเสื้อออกมารำไรให้เขาใจสั่นและตัวสั่นอยากจะขย้ำเธอให้รู้แล้วรู้รอดไป

“ได้ครับ รอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมเอานมมาให้ อ้อ... ผมชอบตอนคุณแทนตนเองด้วยชื่อเล่นของคุณกับผมเมื่อกี้ นัท โดนัท ผมชอบ” เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจะผละอ้อมแขนออกจากร่างเล็กแล้วเดินไปทางตู้เย็น เพื่อเอาเครื่องดื่มมาให้เธอ

พอลับตาชายหนุ่ม พีรยาถึงกับยกมือมาทาบหน้าอกตนเอง

“ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้วะเนี่ย โอ้ย... ใจละลาย ผู้ชายอะไรโคตรหล่อเลย แถมตาก็คมซึ้ง น้ำเสียงก็ทุ้มกังวานชวนฟัง พูดจาก็เพราะ แล้วก็...”

พีรยาคิดถึงวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดเธอเมื่อครู่ก็รู้สึกวาบหวิวในจิตใจ รู้สึกได้ว่าเธอตกหลุมเสน่ห์เขาเข้าให้แล้ว

ก๊อกๆ!

แอ้ดดด...

เมื่อบานประตูเริ่มแง้ม ดวงตากลมโตก็มองจ้องไปยังจุดนั้น พลันหัวใจก็เต้นแรงมากยิ่งขึ้นอีก ตอนนี้เธอเริ่มสร่างเมามากแล้ว แต่ตาของเธอกำลังพร่า เมื่อสบตากับเจ้าของดวงตาคมดุจดวงตาของพญาเหยี่ยวคู่นั้น ที่กำลังถือแก้วนมอยู่ในมือแล้วมองมาทางเธอเช่นกัน

“นมครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวรับแก้วนมมาก้มหน้าดื่มแบบเอียงอาย พยายามซ่อนแววตาที่ประหม่าสุดๆเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น ด้วยการมองนมสีขาวในแก้ว แล้วก็กระดกขึ้นดื่มจนหมด จากนั้นก็คืนแก้วเปล่าให้เขายิ้มๆ

“ตอนนี้มันดึกแล้ว แล้วข้างนอกฝนก็ตก นอนค้างที่นี่นะครับ”

‘โอ้ย... ทำไมแค่เขาชวนนอนด้วย หัวใจถึงได้เต้นกระเด็นกระดอนล้มคว่ำคะมำหงายแบบนี้เนี่ย’

“จะ... จะดีเหรอคะ” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

ดูสิแม้กระทั่งเสียงของตนเองก็ยังควบคุมให้เป็นปกติไม่ได้ เขาจะรู้ไหมว่าเธประหม่ามากแค่ไหน