บทที่1. ต่อ

“นี่สินะ ถึงทำให้เธอกล้าถีบหัวส่งฉัน เจติยา เธอกล้ามาก..”

แววตาคมวาววับอย่างไม่พอใจ จอมทัพมองตามท้ายรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่ขับผ่านรถหรูของตนไปอย่างฉุนเฉียว

“ออกรถ ตามพวกเธอไป” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเธอนั้นหมายถึงใคร คนขับรถที่รู้จักคุ้นเคยกับเจติยาดีรีบออกรถตามไปทันทีอย่างรู้หน้าที่

นายแทน คนขับรถวัยกลางคนที่ทำหน้าที่รับใช้เจ้านายมาตั้งแต่สมัยพ่อของจอมทัพ คือ คุณจอมชัย มองกระจกหลังดูท่าทางผู้เป็นนายที่ดูฉุนเฉียวไม่หายอย่างนึกขัน ดวงตาของคนที่ผ่านโลกมานานกว่า 50ปี ก็ดูออกทันทีว่าเจ้านายนั้นคิดอย่างไรกับหญิงสาวหน้าตาแสนธรรมดาที่เจ้านายของตนแอบคบหาอยู่ลับๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้หรืออาจจะไม่ยอมรับว่ารู้สึกอย่างไรกับหญิงสาวคนนั้น...

ในขณะเดียวกันนั้นจอมทัพกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวระหว่างเขากับเจติยา.. เรื่องมันเกิดขึ้นได้อย่างไรกันนะ ทำไมเขาจึงยอมให้ผู้หญิงแสนธรรมดาอย่างเจติยาเข้ามาในชีวิต บ้าที่สุด.. มันผิดที่เจ้าหล่อนนั่นล่ะมาอ่อยเขาและล่อลวงเขาให้หลงกลเล่ห์เหลี่ยมของเธอ

ใช่.. ความผิดเจติยาทั้งนั้น แม่สาวขี้เมาที่มาขอเป็นผู้หญิงของเขา แล้วเจ้าหล่อนก็อวดดีบังอาจบอกเลิกเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหลังจากไปเที่ยวด้วยกันสามวันสามคืนและทุกค่ำคืนก็จบลงด้วยความเร่าร้อน และพอวันกลับเขามาส่งเธอที่คอนโด เจ้าหล่อนก็บอกว่าขอจบความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างกัน แน่นอนว่าเขาไม่มีวันแสดงความเสียอกเสียใจหรือเสียดายเธอสักนิด เมื่อเธอเอยเช่นนั้นเขาก็ขับรถกลับบ้านทันทีด้วยความรู้สึกขบขันแกมหยันเจติยาที่คงคิดว่าเขาจะเสียดายหรืออ้อนวอนให้เธอกลับมาเป็นผู้หญิงเขา ไม่มีวันเสียล่ะ คนอย่างเขาหาผู้หญิงที่สวยกว่าและดีกว่าเจติยาได้เป็นร้อย และคนอย่างเขาก็มีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา ทำไมเขาจะต้องเสียเวลากับเธอด้วยล่ะ..

แต่เขาไม่เคยโดนผู้หญิงเท ไม่เคยมีใครบอกเลิก ตัดความสัมพันธ์กับเขาก่อน ที่ผ่านมามีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นคนหยุดและเลิกก่อน เขาคือผู้กำหนดกฎเกณฑ์ และพวกเธอเหล่านั้นก็ต้องยอมรับ หรือหากไม่ยอมรับเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะมีคนที่พร้อมจะยอมรับข้อเสนอและกฎเกณฑ์ของเขาอีกมากมาย

เจติยา.. แม่สาวหน้าใสแสนธรรมดา ช่างกล้ามากที่กล้าเทเขาก่อน.. และทำให้ชีวิตเขารวนไปหมด บัดซบที่สุด.. ชายหนุ่มนึกโทษผู้ที่เขาคิดว่าเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายในชีวิตของตน

“ฉันจะไม่สนใจเธอ..”

บอกตัวเองอย่างนั้นแต่ดวงตาคมก็ยังคงจดจ้องไปยังหญิงสาวสองคนที่กำลังนั่งดื่มกันอย่างมีความสุข หญิงสาวสองคนที่มีรูปร่างหน้าตาสวยไม่เป็นรองใครในชุดเดรสสั้นสีสดใส กำลังหัวเราะและดื่มกินกันอย่างมีความสุข ซ้ำยังมีหนุ่มๆ มองไปยังเธอทั้งสองอย่างหมายมาดและมีบางคนเดินเข้าไปหาพวกเจ้าหล่อนอีกด้วย ท่าทางที่พวกเธอตอบสนองก็ทำให้เขาใจร้อนรุ่ม

“เป็นอะไรวะไอ้จอม นั่งตาเหลือกอยู่ได้.. เหมือนคนลมปราณแตกซ่านธาตุไฟเข้าแทรกงี้..”

เขต เพื่อนรักของจอมทัพเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนรักที่ยกแก้วขึ้นดื่มเอาๆ แล้วยังทำตาเหลือกตาขวางกระสับกระส่ายไม่เป็นสุขเหมือนคนถูกธาตุไฟเข้าแทรกอย่างนั้นล่ะ

“แกก็ดูหนังจีนกำลังภายในเยอะไปนะ ออกมาจากป่าท้อไม่ได้หรือไงกัน” จอมทัพหันมาทำตาขุ่นๆ ใส่เพื่อน

“ฮั่นแน่ แกก็หลงป่าท้อเหมือนกันเหรอวะ”

เขตยิ้มกว้างหัวเราะเบาๆ เมื่อคิดว่าเพื่อนรักของตนก็ดูหนังจีนแฟนตาซีกำลังภายในชื่อดังเช่นกัน ก็เรื่องนี้นางเอกสวย ผู้หญิงในเรื่องก็สวยๆ ทั้งนั้นเขาชอบดู

“กวนตีนแล้วมึงไอ้เขต”

“อ้าว หลงป่าท้อก็กว่ากวนตีน”

“พอๆ ไม่ต้องพูด วันนี้อารมณ์ไม่ดี เลี้ยงด้วย”

“โห่.. อะไรวะ ไอ้เศรษฐี มีเงินเยอะแยะแต่มาให้ยาจกอย่างฉันเลี้ยงเหล้านี่นะ” เขตทำทีโวยวายไปอย่างนั้นล่ะ และเขาก็ห่างไกลคำว่ายาจกอยู่มากโข

“แล้วได้มั้ย อย่าพูดมากน่า ดื่มๆ” จอมทัพยกแก้วขึ้นบังคับให้เพื่อนยอมรับกรายๆ เขตส่ายหน้าอย่างยอมจำนน

“สรุปแม่สาวชุดแดงนั่น เป็นอะไรกับแกวะ เห็นมองอยู่ได้” เขตถามยิ้มๆ จอมทัพเมินหลบสายตาของเพื่อนรักและไม่ตอบคำถาม เขตจึงยิ้มล้อเลียน

“อย่าบอกนะว่า.. ติดกับตัวเอง”

“ไม่มีทาง”

“ไม่มีทางห่าอะไร ชวนฉันมานั่งมองแม่สาวนั่นตาขุ่นตาขวาง หากไม่หวงก้างก็เรียกว่าหึง”

“เหลวไหล ฉันกลับล่ะ ไว้เจอกัน”

จอมทัพลุกพรวดพราดขึ้น เดินออกไปดื้อๆ ปล่อยให้เขตมองตามอย่างไม่เข้าใจอารมณ์เพื่อนรักนัก แต่เขาก็สังเกตได้ว่าเพราะอะไร แล้วดวงตาคมก็มองไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเองก็หมายตาไว้ด้วยรอยยิ้มในหน้า ก่อนจะลุกตามจอมทัพไปอีกคน...

“เดี๋ยวพี่ไปส่งนะน้อง” นิรชาโอบไหล่เพื่อนรักมายังรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของตน ร่างระหงในชุดเกาะอกกับกางเกงขาสั้นสีดำดูสวยเซ็กซี่และเท่ในเวลาเดียวกัน

“จ้า คุณพี่” เจติยาพูดยิ้มๆ แล้วเกาะแขนเพื่อนรักแล้วยิ้มหวาน

“ดีมากน้องสาว..”

นิรชายิ้มกว้างแล้วตบแก้มเนียนของเพื่อนสาวเบาๆ อย่างหยอกเย้า สองสาวโอบไหล่กันเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ คุยกันไปอย่างสนุกสนาน แต่แล้วในขณะที่เจติยากำลังจะสวมหมวกกันน็อกเธอก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อมีใครคนหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้พร้อมทั้งรั้งร่างบางเข้าไปหา เจติยาหวีดร้องด้วยความตกใจ นิรชาเองก็ตกใจเช่นกันเธอปรี่เข้ามาหมายจะช่วยเพื่อนรัก หญิงสาวเงื้อมือขึ้นหมายจะชกคนที่บังอาจมาล่วงเกินเพื่อนของตน แต่เมื่อเห็นหน้าของชายคนนั้นนิรชาถึงกับอึ้งและลดมือลงโดยไม่รู้ตัว

“คุณจอมทัพ..” ไม่ใช่แค่นิรชาที่ตกใจที่เห็นหน้าเขาแต่เจติยาเองก็ตกใจเช่นกัน...

“คุณ..”

“เดี๋ยวผมไปส่งเพื่อนของคุณเอง”

จอมทัพบอกพร้อมกับรั้งร่างของเจติยาให้เดินตามไป หญิงสาวเดินตามเขาไปอย่างงงๆ เพราะไม่ทันตั้งตัว และเมื่อพอรู้ตัวก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อจอมทัพพาเธอมาที่รถแล้วและเขาก็ขับรถออกไปทันที หญิงสาวหันมามองเขาตาโตอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะได้พบเจอกับจอมทัพอีกครั้ง

“นี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดเจนี่คะ”

“ก็ใช่”

“อ้าว.. แล้ว..” หญิงสาวพูดไม่ออกแต่มองเขาอยู่อย่างนั้นไม่รู้จะพูดอะไร และตอนนี้เธอก็รู้สึกทั้งตื่นเต้นและเกร็งไปหมด และดูออกว่าจอมทัพกำลังโกรธ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ เขาโกรธใคร เรื่องอะไร...