บทที่1. จบตอน

ในขณะเดียวกันนิรชาก็กำลังเป็นห่วงเพื่อนและหงุดหงิดเล็กน้อยที่ตอนไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้

“อะไรของเขากันนะจู่ๆ ก็โผล่มา แล้วยายเจจะยังไงวะเนี่ย”

“เพื่อนของคุณน่ะปลอดภัยแน่นอนหายห่วง...”

เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้น นิรชาหันขวับไปมอง แล้วเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ตาขุ่นเขียวขึ้นมาทันที

“นี่.. นาย..”

“จำผมได้ด้วยเหรอ แหม.. ดีใจจังที่คุณจำผมได้ นึกว่าจะจำกันไม่ได้เสียแล้ว”

เขตเดินมาใกล้ นิรชาก้าวถอยไปหนึ่งก้าวแล้วกอดอกมองเขาอย่างไม่ชอบใจ

“แน่นอนว่าจำได้คนเลวๆ จอมฉวยโอกาสได้อยู่แล้ว พวกบ้ากามอย่างนาย ฉันจำได้ขึ้นใจ”

เขตยิ้มกว้างอย่างไม่ถือสา ขยับเข้าไปใกล้เธอนิรชาตาเขียวปัดกำหมัดขึ้นด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“ขืนเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันชกหน้าแหกแน่”

“ไม่กลัว.. ชกเลย หน้าแหกก็แค่ให้หมอเย็บแผลให้”

เขตพูดกวนๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้อีกอย่างอยากแกล้งหญิงสาวที่เขาหมายตาจะจับมาเป็นเมียเป็นแม่ของลูก แต่เจ้าหล่อนก็ดุเหลือเกิน แต่ก็หวานที่สุด ผู้หญิงสวยๆ น่ารักอ่อนหวาน หรือเซ็กซี่ขยี้ใจก็เจอมามากจนเอียนแล้ว เจอแบบแม่เสือ ดุๆ แบบนี้ล่ะ เขาชอบ สเป๊กเลยก็ว่าได้

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ”

“แน่นอน ที่รักจ๋ากล้า และพี่เขตคนนี้ยอมให้ชกตลอดชีวิต”

เขตยิ้มหวานใส่ กะโปรยเสน่ห์ใส่เธอเต็มที่ก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บจุกเมื่อนิรชาชกเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง ชายหนุ่มหน้าเขียวหน้าแดงเลยทีเดียว

“โอ๊ย.. นี่ชกจริงๆ เหรอ”

“ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่ารู้ว่าฉันจะชกจริงๆ”

“ก็ไม่คิดว่าจะชกแรงขนาดนี้นี่นา โอ้ยยย..”

เขตโอดครวญแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น นิรชาหน้าซีดตกใจเมื่อเห็นคนตัวโตกว่าล้มลงไปกองกับพื้น เธอชกเขาไม่เบาก็จริงแต่ก็ไม่น่าแรงขนาดที่ทำให้เขาถึงกับล้มกองกับพื้นแบบนี้นี่นา..

“คุณ.. เป็นอะไรไป นี่อย่าล้อเล่นนะ..”

นิรชาคุกเข่าอยู่ข้างๆ คนที่นอนตัวงอเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่สบายใจ แต่เขาก็นอนนิ่วหน้าท่าทางดูเจ็บปวด แถมยังมีเลือดออกมาจากมุมปากเขาด้วย ยิ่งทำให้เธอตกใจมากขึ้น อีกทั้งคนที่นอนอยู่กับพื้นก็ทำท่าเหมือนจะชักกระตุก

“ไม่ได้การแล้ว ต้องโทร. 1669 แล้วล่ะ”

นิรชาจึงทำท่าว่าจะโทร. เรียกสายด่วน 1669 เพื่อมาพาตัวเขาไปส่งโรงพยาบาล แต่เขตกลับรั้งข้อมือเธอไว้แล้วเอ่ยเบาๆ

“ไม่ต้อง ผมไม่เป็นไร..”

“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ดูสิคุณดูแย่มาก เดี๋ยวฉันจะโทร. เรียกรถมารับคุณไปโรงพยาบาลนะ” นิรชาบอกเขาด้วยความห่วงใยจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง

“ไม่เป็นไรจริงๆ แค่พาผมกลับบ้านแค่นั้น ผมมียาอยู่ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก”

“แน่ใจนะ แต่ฉันว่าไปหาหมอดีกว่าไหม” เขตส่ายหน้าช้าๆ แล้วค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นโดยมีเธอช่วยประคอง

“โอเค เดี๋ยวฉันไปส่ง รถคุณอยู่ไหน”

“ผมไม่ได้เอารถมา”

“แล้วจะทำไงล่ะเนี่ย นี่ก็ดึกแล้วด้วย คุณนั่งรอได้ไหมเดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ให้”

เธอพูดจบเขตก็ไอกระอักออกมาร่างสูงใหญ่ของเขาสั่นสะท้านทำท่าเหมือนจะชักตาเหลือกขึ้นมาอีก ยิ่งทำให้นิรชากังวล

“ผม.. มียาที่บ้าน..” ชายหนุ่มพูดเสียงติดๆ ขัดๆ นิรชาหน้ายุ่งเพราะไม่รู้จะทำอย่างไร ด้วยความที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้และใจสาวก็มัวแต่ว้าวุ่นวายกับอาการของชายหนุ่มทำให้เธอแทบคิดอะไรไม่ออกเลยในตอนนี้ ทั้งที่ปกติเธอคือสาวมั่นฉลาดเฉลียวและคล่องแคล่วว่องไว ประเภทด่ามาด่ากลับไม่โกง ตอนนี้สมองเธอตื้อตันไปหมด...

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันจะขี่รถไปส่ง แต่คุณจะนั่งซ้อนท้ายฉันได้ไหมนี่”

เธอพูดจบคนที่นั่งทำท่าอ่อยปวกเปียกอยู่พยักหน้าเร็วๆ ดูตื่นเต้นดีใจ แววตาคมเป็นประกายแต่เพียงแววเดียวและนิรชาก็ไม่ทันสังเกตเพราะหันไปหยิบหมวกกันน็อกมาสวมให้เขาอย่างอ่อนโยน

“คุณนั่งซ้อนท้ายฉันไหวแน่นะ”

“ไหว ผมไหว ผมไม่อยากไปแท็กซี่ผมกลัว..”

คำพูดของเขาทำให้เธออยากหัวเราะและอยากจะเหน็บแนมเขาอย่างหมั่นไส้ ถ้าเขาอยู่ในอาการปกติไม่ได้จะเป็นจะตายแบบนี้ เธอคงว่าเขาไปแล้วว่า ตัวโตเหมือนหมีควายท่าทางดุดันคมเข้มขนาดนี้แท็กซี่มากกว่าจะกลัวเขา

“เอาล่ะๆ ฉันจะไปส่งคุณให้ถึงบ้านเลยก็แล้วกันมาเถอะดึกแล้ว” หญิงสาวประคองเขาไปที่มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบท์คันใหญ่ของตน

“คุณเกาะดีๆ นะ แล้วอย่าคิดแอบแต๊ะอั๋งฉันเชียว”

“ผมไม่กล้าหรอก..” เขตทำเสียงอ่อยๆ ด้วยความที่เขาสวมหมวกกันน็อกแล้วนิรชาจึงไม่ได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย เมื่อหญิงสาวออกรถเขาก็แกล้งซวนซบโอบเอวบางแน่นหนาเหมือนกลัวตก

นิรชารู้สึกใจสั่นหวั่นไหวแปลกๆ กับสัมผัสของวงแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอวของตนอยู่ แผ่นอกกว้างที่เบียดชิดแผ่นหลังของเธอก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็เห็นว่าเขาไม่สบายเธอจึงตั้งใจขับรถมุ่งไปยังบ้านของเขตตามที่เขาบอกเส้นทางเธอคร่าวๆ

แต่ในขณะเดียวกันคนที่นั่งซ้อนท้ายและโอบกอดเธอแน่นนั้นกำลังยิ้มกว้างอย่างมีความสุขสมใจ เขตตั้งใจเกาะเธอแน่น และสูดกลิ่นกายสาวที่อยู่ใกล้เพียงปลายจมูก...