บทที่ 1. ดอกไม้เป็นอิสระแล้ว?

เจติยากลับมาทำงานอีกครั้งด้วยหัวใจที่ยังคงหนักอึ้ง แต่เธอจะต้องอดทนและทำใจให้ได้ กับการอยู่ต่อไปภายใต้ชายคาเดียวกับเขา จอมทัพ พรหมพิทักษ์ คอลินส์ หนุ่มหล่อสมบูรณ์แบบที่ใครๆ ต่างก็พูดถึง

ใช่แล้ว เธอคือผู้หญิงในความลับของเขา เป็นคู่นอนของจอมทัพมาเกือบปีแล้ว และเธอก็เพิ่งจะขอยุติความสัมพันธ์กับเขาไปเมื่อสามวันที่แล้วนี่เอง..

จอมทัพเป็นนักรักที่ทรงเสน่ห์อย่างที่สุด ข้อนี้เธอรู้ดีทีเดียว ทั้งรูปร่างหน้าตาก็หล่อเหลาชวนใจละลาย ท่วงท่าทรงเสน่ห์และรอยยิ้มของเขามันกระชากใจของหญิงสาวทุกคนได้อย่างง่ายดาย ทำให้หญิงสาวคนหนึ่งหลงใหลเขาจนยอมมอบกายถวายชีวิตให้กับเขาได้อย่างไม่สนใจสิ่งใดนอกจากได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา แม้เศษเสี้ยวเดียวก็ยอม และหนึ่งในหญิงสาวเหล่านั้นก็คือเธอ...

เธอพบเขาครั้งแรกในวันงานเลี้ยงบริษัท จอมทัพเป็นหนึ่งในทีมผู้บริหารที่เข้ามารับตำแหน่งใหม่ เขาเป็นผู้จัดการสูงสุดฝ่ายจัดซื้อจัดจ้าง ในปีแรกที่จอมทัพเข้ามาบริหารงาน เขาคือผู้ที่เปลี่ยนแปลงระบบและพัฒนาแผนงานต่างๆ จนสามารถทำให้บริษัทที่กำลังจะย่ำแย่ผ่านพ้นวิกฤตไปได้ ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักบริหารหนุ่มที่ได้รับการยอมรับจากผู้บริหารรุ่นใหญ่ได้อย่างไม่มีข้อกังขา

จอมทัพ เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาเพียบพร้อมทรงเสน่ห์ เขามีแม่เป็นลูกครึ่งไทย แคนนาดา และบิดาของเขาเป็นลูกครึ่งไทย ออสเตรเลีย ดังนั้นจึงไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงหล่อเหลาไร้ที่ติ ราวเทพเจ้าปั้นแต่ง

หญิงสาวทุกคนอยากเป็นผู้หญิงที่พิเศษของเขา แต่จอมทัพไม่เคยให้ความสนใจกับหญิงสาวคนใดมากไปกว่าคู่ควง ไร้ข้อผูกมัด ไร้พันธะใดๆ แต่ถึงกระนั้นก็มีหญิงสาวหลายๆ คนเต็มใจกับการเป็นคู่ควงของเขา รวมถึงเธอด้วย เธอรู้ดีว่าเขามีผู้หญิงมากมายต่อคิวรอเป็นผู้หญิงของเขา และต้องยอมรับเงื่อนไขของเขาด้วย ใครก็ตามที่ล้ำเส้นแสดงความเป็นเจ้าของเขา จอมทัพจะจบความสัมพันธ์ทันทีและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหญิงสาวคนนั้นอีกเลย และเขาไม่เคยควงใครเกินอาทิตย์ คู่ควงของเขาไม่มีใครได้ร่วมเตียงกับเขาเกินกว่านั้น บางคนแค่ข้ามคืนด้วยซ้ำ แต่หญิงสาวพวกนั้นก็ได้ค่าตอบแทนน้ำใจไปมากโข ไม่มีใครกล้ามาวอแวหรือไม่ยอมจบ...

เพราะจอมทัพนั้นถือว่าเป็นคนที่ดูเรียบง่าย ดูอบอุ่นน่าเข้าหาก็จริง แต่เขาจริงจังกับเรื่องพวกนี้มาก ไม่สิ.. เขาจริงจังกับแทบทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องงาน ทุกอย่างในหน้าที่การงานของเขาต้องเป๊ะ ต้องเรียบร้อยไร้ข้อบกพร่อง แม้จะอนุโลมได้เป็นบางครั้ง แต่เขาต้องการความสมบูรณ์แบบมากที่สุด เรื่องนี้เธอรู้ดีเพราะเธอทำงานในแผนกของเขา แล้วหญิงสาวแสนธรรมดาดูเรียบร้อยอ่อนหวานจนดูจืดชืดอย่างเธอไปเป็นผู้หญิงของเขาได้อย่างไรน่ะเหรอ..

ก็เพราะเธอรักเขาตั้งแต่แรกพบและแอบมองเขาอยู่ห่างๆ มาหลายเดือน จนวันหนึ่งมีงานเลี้ยงฉลองในแผนกที่ได้รับรางวัลใหญ่ประจำปีที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งและโรงแรมนั้นจอมทัพคือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ด้วย และเธอก็เมาจนทำอะไรแผลงๆ อีกทั้งความรักที่มันจุกอกทำให้เธอเดินตามเขาไปที่ห้องพักและสารภาพความในใจกับเขา ตอนนั้นเธอกลัวมากกว่าจะถูกเขาปฏิเสธและเธออาจจะถูกไล่ออกโทษฐานอ่อยผู้บริหารจนเกินงาม และเธอคงจะถูกเขาดูถูกเหยียดหยามเป็นแน่แท้

แต่ผิดคาด... จอมทัพเปิดห้องให้เธอเข้าไปในนั้น และเธอพบว่ามันคือห้องพักที่สุดแสนจะหรูหราและพรั่งพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน และมีสระว่ายน้ำส่วนตัวอีกด้วย และมันทำให้เธอรู้ว่าจอมทัพจะมาพักที่อยู่เสมอ นอกจากบ้านและคอนโดส่วนตัวของเขา

“คุณจอมคะ.. เจแอบรักคุณมานานแล้ว เจ เอ่อ.. เจอยากเป็นผู้หญิงของคุณ”

เธอยังจำได้ดีว่าตนเองพูดออกไปแบบนั้นทั้งที่หน้าร้อนผ่าวและแดงแป๊ดไปทั้งตัว เธอยังจำได้ดีในค่ำคืนนั้นแม้จะเมาแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันชัดเจนเหลือเกิน...

“นังเจ..”

“อุ๊ย..” เจติยาอุทานเบาๆ ตื่นจากภวังค์ในอดีต เมื่อเสียงเรียกมาพร้อมกับมือที่ตบลงบนบ่าของตน นิรชาเดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วยิ้มบางๆ

“ยินดีด้วยเพื่อน ไปหาไรกินกันมั้ย ฉลองความโสด”

“โสดบ้าอะไรล่ะ..” เจติยาส่ายหน้ายิ้มๆ กับคำล้อเลียนของเพื่อนรัก

“อ้าวก็บอกเลิกผู้ชายแล้วก็โสดสิ เอาน่าไปเหอะ วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ไม่เมาไม่เลิก”

นิรชาเดินมาโอบไหล่แล้วรั้งให้เดินตามไปที่รถของตน นิรชาเป็นสาวห้าวปราดเปรียวรูปร่างสูงโปร่ง มาดเท่ ชอบขับมอร์เตอร์ไซค์เป็นชีวิตจิตใจและนิรชาก็เคยเป็นนักแข่งรถ แม้ตอนนี้จะห่างจากวงการมาทำงานเป็นหลักแหล่งมั่นเหมาะ แต่นิรชาก็ยังไปแอบแข่งรถบ้าง ไปกับเพื่อนร่วมแก๊งแข่งรถของตนบ้าง แต่งานประจำก็ไม่เคยบอกพร่อง เธอกับนิรชาสนิทสนมกันมาก จนบางทีคนมองว่าพวกเธอเป็นคู่เลสเบี้ยน แต่พวกเธอไม่เคยสนใจสายตาคนมองเพราะต่างก็รู้อยู่แก่ใจ

“นั่งดีๆ เกาะแน่นๆ นะน้อง” นิรชาบอกยิ้มๆ เมื่อใส่หมอกกันน็อกให้เธอเรียบร้อย

“จ้ะ แม่นักซิ่ง”

“ยิ้มกว้างๆ ไว้ แล้วทุกอย่างจะดีเอง”

นิรชาบีบแก้วนวลของเจติยาส่ายไปมาอย่างหยอกเย้า เจติยาหัวเราะแล้วทำแบบเดียวกับนิรชาที่ทำกับตน

“จ้า ไปได้แล้ว แก้มฉันช้ำหมดแล้ว”

“อูย เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย”

“ไปได้แล้วพูดมาก”

“โอเคๆ” นิรชาขึ้นคร่อมมอร์เตอร์ไซค์บิ๊กไบท์คันเก่ง เจติยาโอบกอดเอวเพื่อนรักแน่นด้วยความสนิทสนมเหมือนเช่นทุกครั้งที่ซ้อนท้ายนิรชา พวกเธอเติบโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล เรียกได้ว่า กว่า 25 ปีเข้าปีที่ 26 ในชีวิตสาว พวกเธอยิ่งกว่าพี่น้องคลานตามกันมา...

และระหว่างความเป็นไปของหญิงสาวทั้งสองนั้นอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอด...