บทนำ...

“กรี๊ดดด แก เขามาแล้ว ขวัญใจฉัน โอ้.. พระเจ้า หล่อมาก หล่อเหมือนไม่ใช่คน”

“คนอะไรสมบูรณ์แบบเพียบพร้อม ทั้งหล่อทั้งรวยและฮอตสุดๆ”

“อยากเห็นหน้าเนื้อคู่เขาจริงๆ เลย ว่าจะเป็นแบบไหน”

“คนจะเป็นเมียเขานี่ จะเป็นคนยังไงวะ เป็นนางฟ้า หรือนางกุลาอย่างฉัน”

“ฉันคิดว่า นังกุลาอย่างแกคงได้พระสังข์ ตอนยังไม่ถอดรูปเป็นผัวเหมาะสุด”

“อุ๊ย แรงงงส์ นะยะ แต่ถ้าเจ้าเงาะรวยฉันก็เอานะ”

“แต่ก็นะ คนอย่าง คุณจอมทัพ ถ้าทับฉันจะไม่ร้องนี่ ไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนหรอก ควงเล่นๆ เบื่อแล้วก็แยกย้ายทางใครทางมันแหละ”

“ประสาคนหล่อเลือกได้อะเนอะเธอ. คนที่จะคู่ควรกับเทพบุตรอย่างคุณจอมทัพน่ะก็มีแต่นางฟ้าดอกฟ้าบนวิมานเท่านั้นล่ะ นังกุลาอย่างพวกเราอย่าได้หอน ฮ่าๆๆ.”

“ได้ข่าวว่าเขามีคู่หมายแล้วนะเธอ ทั้งสวยและรวยมาก ดีกรีนักเรียนนอก เป็นนางแบบและนักแสดงอิสระชื่ออะไรนะ มาลีน่า ใช่ๆ มาลีน่า คนนี้ไง สวยและรวยเวอร์”

“เหมาะสมกันมาก เหมือนเทวดากับนางฟ้า กิ่งทองใบหยก หงส์คู่มังกร ส่วนฉันก็คงได้คู่กับแค่มังกือ ฮ่าๆๆๆ”

เสียงของสาวๆ ที่กำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่สี่คน ต่างก็จับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่ตนกำลังพูดถึงอย่างออกรส ทำให้หญิงสาวอีกสองคนที่ก็นั่งรับประทานข้าวกล่องกันอยู่เงียบๆ ไม่ไกลจากโต๊ะของสี่สาวนั้นหันมองหน้ากัน ก่อนทั้งคู่จะถอนหายใจออกมากเบาๆ ก่อนจะเก็บกล่องข้าวใส่กระเป๋าผ้าของตนเมื่ออิ่มแล้ว ทั้งสองเดินกลับเข้าไปในตึกสำนักงานชื่อดังแห่งหนึ่งที่พวกเธอทำงานอยู่

“จะไปกับเขาเหรอ..”

หนูนิด หรือ นิรชา ผู้เป็นเพื่อนรักพิงตู้ล็อกเกอร์มอง เจติยา ที่กำลังเอาของเก็บเข้าล็อกของตนเงียบๆ

“ฮื่อ..” หญิงสาวตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้านิ่ง

“เขาเหมือนผีเสื้อที่โบยบินไปดอมดมดอกไม้ทุกดอกที่พอใจ และผีเสื้อมันก็ไม่เคยหยุดที่จะกินน้ำหวานจากดอกไม้เพียงดอกเดียว”

เจติยาหันมามองนิรชาด้วยแววตาเศร้าๆ นิรชาเป็นคนเดียวที่รู้ความลับของเธอ เรื่องนี้เป็น ความลับ ที่เจติยาไม่อยากที่จะพูดไปเพราะกลัวว่ามันจะส่งผลกระทบต่อคนคนนั้นมากกว่า และเธอก็คิดว่าเวลาแห่งความลับของเธอก็ใกล้จะสิ้นสุดลง และมันก็จะไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป

“แล้วดอกไม้ก็ดันใจง่ายใจอ่อนซะด้วย..”

นิรชาพูดพลางวางมือบนบ่าของเธอแล้วตบเบาๆ เจติยาไม่โกรธที่นิรชาพูดแบบนั้นเพราะรู้ตัวดีว่าเป็นดอกไม้ใจง่ายจริงๆ

“ฉันเลือกของฉันเองนี่นะ”

“เลือกเองเจ็บเอง.. เจ.. แกจะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ อีกหน่อยเขาก็จะแต่งงานแล้ว แกต้องรีบตัดใจ”

“ฉันรู้ กำลังพยายามอยู่” เจติยาเสียงขื่นเล็กน้อยเมื่อความจริงมันตอกย้ำว่าเธอจะต้องรีบตัดใจ

“อย่าบอกนะว่าไปคราวนี้จะไปทิ้งทวน” เจติยาหน้าแดงเรื่อเมินหลบสายตาเพื่อนก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย

“ฉันไปทำงานแล้วนะ ขอบใจนะหนูนิด..”

“ฮื่อ..” นิรชาพยักหน้าเนือยๆ แล้วเดินออกไปจากห้องเก็บสัมภาระส่วนตัวของพนักงาน

เจติยามองตามหลังเพื่อนรักไปแล้วถอนใจเบาๆ คิดถึงสิ่งที่ตนจะต้องจัดการ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะตัดใจจากคนที่รัก และเธอก็รักเขามากด้วย มากจนยอมลดค่าของตัวเองเป็นเพียงแค่คนในความลับของเขา ด้วยความเต็มอกเต็มใจ...