บทที่ 1

ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้เห็นว่าจะจริง

เพราะหากเลือกเกิดได้ มธุรสก็อยากเกิดมาในครอบครัวที่มีพร้อมทุกสิ่งเหมือนกับคนอื่นๆ แต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่เคยโกรธหรือถือโทษแม่ของตัวเองที่เป็นเพียงแม่ครัวจนๆ เลยแม้แต่น้อย หรือแม้แต่พ่อที่ทิ้งเธอกับแม่ไป เธอรู้ดีว่าชีวิตคนทุกคนนั้นเลือกเกิดไม่ได้ แต่สิ่งที่เลือกได้คือทำทุกวันให้เป็นวันที่ดีที่สุด นั่นต่างหากที่มันสำคัญ

แต่ในความโชคร้ายของชีวิตก็ยังพอหลงเหลือความโชคดีให้ได้สัมผัสอยู่บ้าง อย่างน้อยๆ คุณหญิงแสงฉายเจ้านายของแม่ก็เป็นคนดีมีเมตตา นอกจากท่านจะรับแม่ของเธอที่ท้องใหญ่ใกล้คลอดเข้าทำงานแล้วนั้น ท่านยังใจดีส่งเสียให้เธอได้ร่ำเรียนเท่าที่อยากเรียน

“มัวทำอะไรอยู่อ้าย ทำไมป่านนี้ยังไม่รีบเข้าไปหาคุณท่านอีก” ดวงมณีบอกบุตรสาวที่เอาแต่ยืนเหม่อ เสียงนั้นเรียกสติอีกคนได้

“ไปเดี๋ยวนี้แหละจ๊ะแม่” หญิงสาวเอ่ยบอกมารดาพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานที่ใครเห็นเป็นก็ต้องหลงรักไปซะทุกราย ก่อนจะเดินตรงไปยังบ้านใหญ่ เพื่อทำหน้าที่ที่ตนเองทำมันอยู่เป็นประจำทุกวัน

ทว่าเมื่อมาถึงที่หมาย เธอกลับพบว่าภายในห้องโถงใหญ่ของบ้านบดินทร์ราชาในตอนนี้นั้น นอกจากคุณท่านที่แสนจะใจดีมีเมตตาของเธอแล้ว ยังปรากฏร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่กำลังนั่งเคียงคู่อยู่ข้างๆ กายท่านอีกคนหนึ่ง กระทั่งเมื่อทั้งสองหันมาเห็นการปรากฏตัวของเธอเข้า บทสนทนาก่อนหน้านี้ถึงได้หยุดลงชั่วครู่…

“เข้ามานี่เถอะยัยอ้าย ฉันจะแนะนำให้รู้จักหลานชายของฉัน” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม อดแปลกใจไม่ได้ว่าคุณหญิงแสงฉายมีหลานชายด้วยหรือ เพราะนับตั้งแต่ที่เธอจำความได้บ้านหลังนี้ก็มีแต่ท่านเท่านั้น ที่อยู่ลำพังคนเดียวพร้อมคนใช้สิบสองคน

“นี่วัชระ หลานชายคนเดียวของฉัน ส่วนนี่เดือนอ้าย ลูกแม่ครัวที่ย่าเพิ่งจะพูดให้ฟังไงตาหนึ่ง” คุณหญิงแสงฉายแนะนำให้หลานชายได้รู้จักกับหญิงสาวที่ท่านรักและเอ็นดูมาตั้งแต่ยังแบเบาะด้วยรอยยิ้มสดใส ชีวิตของท่านเหมือนฝันเมื่อจู่ๆ ก็ได้รับข่าวคราวจากหลานชายที่ถูกผู้เป็นแม่พาออกจากบ้านเพราะทนต่อนิสัยเจ้าชู้ของสมชาย บุตรชายเพียงคนเดียวของนางไม่ไหว หลานชายที่ท่านไม่เคยได้พบหน้าอีกเลยจนกระทั่งบัดนี้เมื่ออีกฝ่ายยอมกลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่ ในขณะที่มารดานั้นโชคร้ายมาด่วนจากกันไปเสียก่อน