บทที่ 2

เห็นได้จากเทศกาลสำคัญที่ทั้งคู่มักไปกินข้าวหรือมีกิจกรรมพิเศษร่วมกันบ่อยๆ ศิวนาถยังอดดีใจไปกับเพื่อนไม่ได้ว่า ได้ลงเอยกับผู้หญิงที่รักโดยไม่ต้องเรียนรู้คำว่าผิดหวัง

ต่างจากเขาที่ประสบการณ์เรื่องรักๆ ใคร่ๆ พวกนี้ มันจะไม่ลง เอยด้วยความสุขอย่างถาวร แต่เป็นสุขที่เรียกว่าสุขข้ามคืนบ้าง หรือไม่ก็ สุกๆ ดิบๆ ตามประสาคนโสดที่ไม่ชอบการผูกมัด ศิวนาถไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว หรือใครก็ตามที่ไม่ได้ตัวเปล่าเล่าเปลือยมีพันธะค้างคาอยู่

เขาชอบผู้หญิงที่ไม่ผูกมัด ไม่วิ่งไล่ตาม ไม่ซอกแซก ไม่ถามโน่นนี่ ให้น่ารำคาญ ผู้หญิงของศิวนาถคือแค่ชอบ ชื่นชม เชยชมความงามตามประสาที่โลกสร้างให้ผู้หญิงและผู้ชายคู่กัน แต่ยังไม่คิดจริงจังเหมือนจรัล ที่เฝ้าฝันจะสร้างครอบครัวกับคนที่ตนเองรัก

ไอ้อาการแบบที่เป็นนั้น หัวใจมันต้องรู้สึกเช่นไร โหยหาหรือ ปรารถนามากแค่ไหน ถึงขั้นที่เรียกว่าไม่เห็นหน้าสักวินาทีก็จะขาดใจเลย หรือไม่

จะมีสักคนไหม ที่สามารถจะทำให้หัวใจของศิวนาถรู้สึกเช่นนั้น ชาตินี้หรือชาติหน้าคงได้แต่ร้องเพลงรอไปก่อนแน่

“เอ้า ไม่พูด นั่นจะทำอะไร”

จรัลไม่พูดไม่จาใดๆ ทั้งสิ้น แต่เดินกลับเข้าไปในห้องเปิดตู้เย็นเล็กที่อยู่ด้านข้างของเตียงนอน หยิบเบียร์กระป๋องเย็นๆ มาย้อมใจให้ชุ่มชื่นแต่เช้าตรู่

“อะไรของเอ็ง ไอ้จรัล พูดสักคำให้รู้เรื่องได้ไหม” ชายหนุ่มไม่เข้าใจอารมณ์เพื่อนรักเลยจริงๆ

“หรือว่าไม่ได้มีปัญหา แต่มีเรื่องให้ต้องคิด หรือว่าเอ็งกับน้องนุชสุดสวาททำเรื่องเข้าให้แล้ว แหมๆ เห็นเงียบๆ ที่แท้ก็...” ศิวนาถเดาไปกันใหญ่แล้ว

“ไม่ใช่อย่างที่แกคิด นายเล็ก” จรัลส่ายหน้า จิบเบียร์รวดเดียวหมดกระป๋อง จึงมีกะจิตกะใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างละเอียด

ศิวนาถนั่งฟังด้วยอาการสงบปล่อยให้เพื่อนรักระบายความอึดอัดใจที่มีอยู่ออกมา จรัลเล่าเรื่องทุกอย่างโดยละเอียดไม่ปิดบัง บางครั้งก็สะอื้นร่ำไห้เบาๆ ด้วยความผิดหวังเสียใจ บางครั้งก็โทษโชคชะตาโทษลมโทษแล้งไปตามเรื่อง ที่ทำให้ความรักที่บ่มเพาะมาเป็นเวลาหลายปีมีอันต้องจบลงเพราะคำว่าเงินเพียงคำเดียว

“แกไม่ต้องเสียใจเลย จรัล” ศิวนาถเอื้อมมือมาตบบ่าเพื่อนเบาๆ

“ดีแล้ว ที่แกไม่ต้องอยู่กับผู้หญิงหน้าเงินคนนั้นไปทั้งชีวิต”

“แต่ฉันรักน้องนุช รักมากแกเข้าใจไหม ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม ทำไมน้องนุชต้องเอาตัวเองไปแบกรับเรื่องเงินสิบล้านนั่นด้วย ทุกคนในครอบครัวควรมีส่วนร่วมกับเงินจำนวนนี้ ไม่ใช่ให้น้องนุชเป็นคนแก้ปัญหา” จรัลฟูมฟาย

เรื่องหนักอกที่ทำให้ถึงกับต้องเมาหัวราน้ำเมื่อวานนี้ เรียกว่าฟ้าถล่มแผ่นดินทลายสำหรับชีวิตของจรัลเลยก็ว่าได้ เขาไม่เพียงแพ้อำนาจเงินเพียงเท่านั้น แต่ยังสูญเสียผู้หญิงแสนดีที่เฝ้าหมายปองมาเป็นเวลาหลายปีไปจากชีวิตอีกด้วย

จรัลหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้ สาวน้อยหน้าหวานที่เขาพึงพอใจ ปฏิเสธไมตรีที่มอบให้ด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ และบอกข่าวร้ายในชีวิตให้รับรู้ว่า

‘นุชรับน้ำใจของพี่จรัลไม่ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่พี่จรัลทำ ให้นุชมาตลอด ตอนนี้นุชมีภาระมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากมายเกินกว่า ที่จะมาคิดเรื่องความรักหรือการแต่งงานค่ะ’

‘น้องนุช’

‘นุชจำเป็นต้องหมั้นกับลูกชายคนโตของครอบครัวที่ยื่นมามือ ช่วยบ้านนุช ขอโทษนะคะพี่จรัล’

มันเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนจรัลก็ว่าได้ เขาอึ้งพูดอะไร ไม่ออกได้แต่มองหน้าสาวน้อยที่บอกข่าวร้ายให้รับรู้ ไม่เพียงแค่นั้นมันจุก จนพูดไม่ออก กับคำว่าเงินสิบล้านที่พ่ายแพ้อย่างไม่เป็นท่า

“ทำไมไม่คิดบ้างว่าน้องนุชของแก อาจจะเต็มใจเป็นคน แก้ปัญหาเรื่องนี้เองก็ได้ น้องนุชของแกทั้งสวยทั้งน่ารัก ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนแก่ตัณหากลับเงินหนายื่นมือมาช่วย แล้วน้องนุชของแกก็อาจจะไม่อยากให้ตัวเองหรือครอบครัวลำบาก ก็เลยตัดสินใจทำแบบนี้” ศิวนาถวิเคราะห์ตามเนื้อเรื่องที่ได้ยินมา

เงินสิบล้านแลกกับการแต่งงาน มันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี ลองถ้าเอาตัวเข้าแลกได้ก็ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว น้ำใจแม่สาวคนงามของจรัลคนเห็นน้ำเงินเป็นใหญ่มากกว่าสิ่งอื่นแน่ แบบนี้ไม่ต้องเสียดายหรือเสียใจให้เสียเวลาด้วยซ้ำ

“น้องนุชไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันรู้ดีว่าน้องนุชเป็นคนอย่างไร แต่ที่ฉันเจ็บใจก็คือ ทำไมถึงไม่มีปัญญาหาเงินสิบล้านมาได้ ถ้าตอนนี้ฉันมีเงินสิบล้านอยู่ในมือ รับรองว่าน้องนุชจะต้องไม่ตัดเยื่อใยฉันแบบนี้แน่”

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ ที่พ่ายแพ้ต้องน้ำเงินมูลค่ามหาศาลก้อนนั้น ลำพังเงินเดือนเขาทั้งปีก็ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของเงินก้อนนี้เลย จรัลโทษความผิดหวังนี้ว่าเป็นเพราะเงินตัวเดียว

“ถ้ามันเป็นแบบนี้แกก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูอยู่ห่างๆ เงินสิบล้านนะโว้ยไม่ใช่สิบบาท อีกอย่างถึงแกจะมีเงินให้สิบล้านแต่ก็ไม่แน่ว่ามันจะพอสำหรับครอบครัวน้องนุช หรือไม่บางทีน้องนุชอาจจะไม่ได้ต้องการเงินจากแก แต่ต้องการผู้ชายรวยๆ เอาไว้พยุงครอบครัวตัวเองก็ได้ ตัดใจเสียเถอะ” ศิวนาถปลอบใจ

“ฉันทำใจไม่ได้ ฉันรักน้องนุช รักมาก รักที่สุดในชีวิต ฉันทนไม่ได้ถ้าจะต้องเสียน้องนุชไปให้คนอื่น” จรัลคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร

“เอาเถอะๆ สักวันก็คงทำใจได้เอง ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก ไม่แน่บางทีน้องนุชของแกอาจจะแก้ปัญหาเรื่องเงินสิบล้านได้แล้วก็ได้”

“ไม่มีทาง” จรัลส่ายหน้า เขาคิดถึงใบหน้าหวานที่แฝงความเศร้าหมองไว้เมื่อเล่าถึงทางออกของปัญหาเรื่องนี้

“น้องนุชต้องยอมไปเป็นคู่หมั้นลูกชายของไอ้เจ้าสัวนั่น เพื่อแลกกับเงินสิบล้านที่จะมาช่วยครอบครัว แกคิดว่าคนที่ทั้งสวยและน่ารักอย่างน้องนุชจะรอดมือไปได้หรือ นายเล็ก”

จรัลแสนเสียดายผู้หญิงที่สวยทั้งรูปและงดงามทั้งจิตใจเช่นชมพูนุช หลายปีที่เขารู้จักและเฝ้าแวะเวียนขายขนมจีบ สาวน้อยวางตัวดีและมีน้ำใจกับคนรอบข้าง เข้าใจและเห็นใจคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ คนดี คนน่ารัก ที่ต้องเสียไปจากชีวิต ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า

“โธ่เอ๊ย ไอ้จรัล แล้วแกจะทำไง เงินก็ไม่มีให้ ผู้หญิงก็ตัดสัมพันธ์” ศิวนาถสงสารเพื่อนจริงๆ

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีน้องนุช ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีน้องนุช เอ็งเข้าใจไหมไอ้นาถ เข้ารักน้องนุช ได้ยินไหมข้ารักน้องนุชที่สุดในโลก” จรัลฟูมฟายอีกครั้ง

“เออๆ เข้าใจ แล้วจะทำอย่างไรต่อไป”

“ข้าจะขึ้นเชียงใหม่” จรัลบอกความตั้งใจของตนเอง

“เอ็งจะไปทำอะไรที่เชียงใหม่” ศิวนาถอยากรู้

“มีโปรเจคพิเศษขึ้นที่นั่น ข้าตอบรับจะไปทำอย่างน้อยเงินค่าตัวที่ได้อาจจะมาช่วยน้องนุชได้ทันเวลา อีกอย่างข้าทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหว หัวใจข้ามันช้ำเหลือเกิน เอ็งเข้าใจไหม นายเล็ก”

ศิวนาถไม่เข้าใจหรอกว่า ความเสียใจเพราะเสียคนที่รักไปให้คนอื่นเป็นเช่นไร เพราะไม่เคยมีประสบการณ์ แต่เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน กับการถูกคนที่ทุ่มไปทั้งหัวใจปฏิเสธมาเพียงเพราะคำว่าเงินตัวเดียวแท้ๆ

อยากรู้จริงๆ ว่าไอ้หน้าโง่คนไหนที่ทุ่มเงินสิบล้านตัดเส้นทางรักของเพื่อนไปหน้าตาเฉย คนๆ นั้นจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงที่ชื่อน้องนุชคนนี้ไม่ได้มีหัวใจใดๆ ให้เลย นอกจากคำว่าเงินคำเดียวเท่านั้นเอง