Ep.4

เขาชอบแต่งตัวบ้านๆ ด้วยเสื้อยืดสีขาวที่สวมทับด้วยเสื้อยีนสีซีดกับกางเกงสีซีดขาดๆ กับผ้าขาวม้าของคุณตาที่ตกมาถึงมือเขาหลายสิบผืน พร้อมกับหมวกคาวบอยสีน้ำตาลที่กลายเป็นหมวกใบโปรดของเขา ซึ่งเมื่อก่อนเป็นของคุณตา แต่ตอนนี้เป็นของล้ำค่าของเขาไปแล้ว

นารี คือผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น ที่คุณยายกับคุณตา หมายตาเอาไว้ให้เขาและได้ทำการหมั้นหมายเรียบร้อยแล้วเมื่อเดือนที่ผ่านมานี่เอง และได้ฤกษ์แต่งงานกันปลายปีนี้

นารีเป็นคนสวย และเป็นลูกสาวของลุงกำนันประจำหมู่บ้านดอนยาง เธอเองก็มีผู้ชายมาหมายปองมากมายเช่นกัน แต่เธอไม่เคยคิดเหลียวแลชายใดนอกจากแดนดินเท่านั้น

เธอแอบชอบแดนดินมาตั้งแต่วัยแรกรุ่น จนตอนนี้เธออายุได้ยี่สิบปีแล้วเธอก็ยังไม่คิดเปลี่ยนใจไปชอบใคร

เธอเป็นลูกสาวเจ้าของปั้มน้ำมันและขายส่ง ครอบครัวของเธอมีฐานะพอสมควร และอาจเทียบเท่ากับแดนดิน พ่อแม่ของเธอจึงเห็นดีด้วยที่จะให้นารีแต่งงานกับแดนดินที่ทั้งรวยทั้งขยัน

ทว่าก็ยังมีสาวๆอีกหลายคนพร้อมที่จะแย่งแดนดินไปจากนารี หนึ่งในนั้นคือ วาสนาหรือนิ่ม ลูกสาวของหัวหน้าคนงานในไร่ส้มของแดนดินนั่นเอง

บ้านของวาสนาก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านของแดนดินมากนัก เธอจึงมักจะทำกับข้าวกับปลามาส่งให้กับแดนดินเสมอๆ แต่ก็ไม่อาจเอาชนะใจคุณยายคำได้ เพราะวาสนาเคยผ่านการมีสามีมาแล้ว และเคยไปทำงานที่เมืองกรุงฯมาก่อน

คุณยายคำจึงสั่งห้ามไม่ให้แดนดินคบกับวาสนาฉันชู้สาว แต่คบกันในฐานะเพื่อนหรือพี่น้องได้

แดนดินไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาทำตัวตามปกติ ไม่เคยไปจีบสาวคนไหนในหมู่บ้านเลย เขามีแต่งานกับงานและขับรถไปส่งของเองที่ในเมืองเท่านั้น ซึ่งเขาจะขับรถไปส่งของในเมืองประมาณสามสี่วันครั้งหนึ่ง เพื่อติดต่อค้าขาย

แดนดินมีลูกน้องมากมายแต่ทุกคนทำงานอยู่ในสวนผลไม้และอยู่ในไร่กันหมด ดังนั้นชีวิตส่วนใหญ่ของชายหนุ่มจึงอยู่ในสวนในไร่เสียเป็นส่วนใหญ่

ยกเว้นวันนี้ที่คุณยายของเขาบอกว่าอยากจะมานอนที่บ้านในหมู่บ้านบ้าง เพราะนอนที่บ้านสวนมาเป็นเดือนๆแล้ว ท่านคิดถึงบ้านหลังนี้ที่เคยอยู่ด้วยกันกับคุณตามานาน เขาจึงต้องมานอนเป็นเพื่อนคุณยาย

ผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ช่างโชคดี ที่มาหาคุณยายของเขาในวันนี้ถึงได้เจอกัน

แต่เธอจะโชคดีหรือโชคร้ายที่มาเจอผู้ชายอย่างเขา

เจ้าของร่างสูงเกือบสองฟุต ที่มีใบหน้าคมคายเขย่าหัวใจสาวๆทั้งหมู่บ้าน ยืนเท้าสะเอวมองไปทางห้องน้ำแล้วก็ต้องถอนหายใจ

สาวชาวกรุงเขาอาบน้ำนานขนาดนี้เลยเหรอ

ตัวเขาใช้เวลาอาบน้ำอย่างมากก็แค่สิบนาทีเท่านั้นถ้าไม่ติดว่าอุจจาระด้วย

นี่ปาไปจะยี่สิบนาทีแล้ว เจ้าหล่อนยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาจากห้องน้ำเลย

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะเดินไปส่องดูคุณยายที่กระท่อมหลังเล็กที่สร้างแยกออกไปทางด้านหลัง เป็นกระท่อมหลังน้อยที่คุณยายชอบมานอนพักผ่อน เพราะรายล้อมไปด้วยสวนกุหลาบที่คุณยายชอบ และด้านหลังกระท่อมก็เต็มไปด้วยพืชผักสวนครัวที่คุณยายกับเขาลงมือปลูกเองกับมือ

ชายหนุ่มหันไปมองทางห้องน้ำอีกทีด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อยังไม่เห็นแขกสาวเดินออกมา เขาจึงต้องเดินไปหมายจะเคาะประตูเรียก อยากถามว่าเธอตกส้วมตายแล้วหรือไง ถึงได้ออกมาช้านัก

แล้วรอต่อไปอีกประมาณห้านาที

ยิ่งรอนานยิ่งร้อน ร้อนทั้งกายร้อนทั้งใจ จึงต้องเดินไปที่หน้าห้องน้ำ

ทว่ากำลังเงื้อมือจะเคาะบานประตู

หญิงสาวก็ชิงเปิดประตูออกมาเสียก่อน

“คุณ!”

“ผมชื่อแดนดิน เรียกดินเฉยๆก็ได้” เขาแนะนำตัวเสียงห้วนๆ แต่สายตากลับจ้องมองตำแหน่งที่ต่ำกว่าใบหน้าของเธอ

หญิงตาโตตาค้างพอๆกับชายหนุ่มที่เหมือนกำลังมองเห็นสิ่งแปลกประหลาด เพราะเขาถอดเสื้ออวดกล้ามท้องเป็นมัดๆ

ขณะที่เธอกำลังอยู่ในชุดผ้าถุงที่เธอตั้งใช้ความพยายามอย่างมากในการสวมใส่

จากผ้าถุงยาวกรอมเท้าเธอก็จัดการม้วนๆชายด้านบนให้สั้นขึ้นจนมันมีความยาวแค่หัวเข่ากับเสื้อคอกระเช้าที่สวมทับเสื้อชั้นในที่ไม่พอดีนัก ที่เธอคิดว่าชายหนุ่มอาจจะเอาเสื้อในของคุณยายของเขามาให้เธอใส่พอประทังนั่นเอง

จากสาวชาวกรุงกลายร่างเป็นสาวน้อยบ้านนาที่ผมเผ้ายังเปียกชุ่มยุ่งๆอยู่ ใบหน้าก็ยังใสๆเมื่อยังไม่ได้แต่งแต้มอะไร กับชุดพื้นบ้านที่อวดผิวขาวๆที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา ทำให้แดนดินเผลอมองตาค้างไปชั่วครู่อย่างลืมตัว ก่อนจะดึงสติตนเองกลับคืนมาเมื่อเริ่มเห็นเธอหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย

“ใครสอนให้ใส่ผ้าถุงแบบนี้ คนแถวนี้เขาไม่สวมผ้าถุงสั้นแบบนี้กันหรอก มานี่จะสอนวิธีการสวมผ้าถุงให้”

จบคำชายหนุ่มก็ดึงแขนหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งแล้วลงกลอน