ep5

“แหม...บ้านผมไม่กว้างขนาดนั้นหรอกครับ”

เขามองไปรอบๆ ก็เข้าใจว่าที่เด็กหนุ่มต้องใช้เวลาในการชมบ้านเขา คงเพราะของสะสมโบราณประเภทเครื่องถ้วยและหยกของเขานั่นเอง

“เห็นคนขับรถบอกว่าแพทไม่ออกไปไหนเลยตั้งแต่เช้า”

“ผมกลัวว่าเที่ยวเพลินแล้วจะทำให้พี่เดฟรอ”

คำตอบของเด็กหนุ่มทำให้เขายิ้มกว้าง ก่อนจะดึงเข้ามาหาแล้วจูบเบาๆ ที่แก้มเปล่งปลั่ง

“ผมรอแพทได้เสมอ ตอนนี้แพทพร้อมที่จะเดินทางหรือยัง”

“พร้อมตั้งแต่พี่ก้าวเข้ามาแล้วครับ”

เด็กหนุ่มยิ้มรับ พร้อมหมุนตัวไปรอบๆ ว่าพร้อมแค่ไหน

"วันนี้แพทแต่งตัวทะมัดทะแมงเลยนะครับ ...สดใสสมวัย มากๆ ด้วย"

ชายหนุ่มอดชมไม่ได้ เพราะเด็กหนุ่มสวมเสื้อสายฮาวาย กางเกงขาสั้น พร้อมเหน็บแว่นตาที่คอเสื้อ และยังมีหมวกโปโลเก๋ไก๋อีกใบ ส่วนไหล่ก็สะพายย่ามถักมือแบบชาวเขา เป็นสไตล์ของวัยรุ่นที่เป็นแบบฉบับของตัวเอง

เขารั้งร่างเด็กหนุ่มเข้ามาเบียดชิด แก่นกายดุนดันสัมผัสอยู่กับแก่นกายอีกก้อน การเสียดส่ายทำให้ท่อนอาวุธของทั้งคู่ผงาดขึ้นมาจนเป็นลำ เขาก้มหน้าลงประกบริมฝีปากจูบอย่างเร่าร้อน ส่ายสะโพกให้ท่อนอาวุธเสียดสีกัน แล้วมือซุกซนก็เลื่อนลงบีบคลึงบั้นสะโพกที่ลูบไล้ของเด็กหนุ่มเบาๆ

"อืม พี่เดฟครับ เรากำลังจะเดินทางกันนะครับ”

"ก็แพทน่ารักมากนี่ครับ ผมเลยอดใจไม่ไหว”

เขากระซิบเด็กหนุ่มที่ข้างหูแล้วฉวยโอกาสจูบเบาๆ ที่ซอกคอขาวผ่อง

“อากาศที่นี่เย็นสบายดีนะครับ ไม่รู้ว่าแดดแรงหรือเปล่าผมใส่แบบนี้ กลัวจะดำเหมือนกัน”

“ไม่ต้องกลัวหรอก ผู้ชายเราดำบ้างก็ได้ หรือถ้าแพทกลัวดำ ผมจะทาครีมกันแดดให้”

เขาโปรยยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เล่นเอาแพทริคก้มหน้าลงยิ้มอย่างเขินอาย

“กางเกงว่ายน้ำของผม ปิดหมดทั้งตัวเลยครับ คงไม่มีโอกาสให้พี่เดฟทาครีมกันแดด”

“งั้นเดี๋ยวผมจะพาไปซื้อกางเกงว่ายน้ำใหม่ หุ่นแพทกำลังดี น่าจะอวดสายตาคนอื่นนะ”

“ไม่ดีขนาดพี่เดฟหรอกครับ ผมเพิ่งจะเริ่มออกกำลังกาย”

เด็กหนุ่มแย้งเสียงเบา

“ก็ถือว่ามาได้ถูกทางนะครับ วันหลังผมจะสอนให้ ว่าการออกกำลังกายที่ทำให้เลือดลมสูบฉีดมากๆ มันทำยังไง”

เขากล่าวโดยนัยอีกครั้ง ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าแดงซ่าน

“เดี๋ยวเราต้องลงเรือด้วยไม่ใช่หรือครับ รีบเดินทางกันเถอะ”

เด็กหนุ่มก้มหน้างุดๆ ด้วยความอายแล้วเดินผ่านเข้าไป ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามด้วยรอยยิ้มถูกใจ

********

เปมิกานั่งรอโทรศัพท์จนหงุดหงิด ตอนนี้เธอแทบไม่เป็นอันกินอันนอน เมื่อเดวิดขอเลิก เขายื่นฟ้องศาลเสียด้วยซ้ำ ตามหลักฐานที่เขามีอยู่ แต่เธอจะไม่มีวันยอมหรอก

“พี่เปครับ ที่หาดใหญ่แจ้งมาว่าคุณเดวิดเดินทางไปหลีเป๊ะแล้วครับ”

ธีระเลขานุการหนุ่มของเดวิดรีบเข้ามาแจ้งข่าว

“หาเครื่องบินให้พี่ พี่จะตามเขาไปที่นั่น”

“จะดีหรือครับพี่เป”

“ฉันจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”

เปมิกาตวาดใส่ชายหนุ่มด้วยความฉุนเฉียว

“แต่ผมว่าพี่รออยู่ที่นี่ ไม่กี่วันคุณเดวิดก็กลับมา แล้ว”

“แต่ฉันรอไม่ได้ แล้วดูรูปพวกนี้สิ”

เปมิกาปารูปภาพจำนวนหนึ่งลงพื้น ในนั้นเป็นภาพของเธอชายหนุ่มหลายคน ในโรงแรมจากที่ต่างๆ

“พี่เปใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ถึงพี่จะตามคุณเดวิดไปที่หลีเป๊ะ มันจะมีประโยชน์อะไรหรือครับ”

“มีสิ อย่างน้อยพี่ก็จะได้เจอหน้าเขา แล้วก็ลาตายเขาเสียเลย”

“พี่เป....นี่พี่คิดอะไรของพี่อยู่อีก พี่กำลังทำให้ผมหนักใจนะครับ”

ธีระรีบเข้ามากอดปลอบหญิงสาว เขารู้ว่าเธอป่วย หลังจากที่เธอแท้งลูกของเดวิด หญิงสาวเปลี่ยนไปมาก เธอหมางเมินกับเดวิด ออกเที่ยวทุกคืน และไปกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ในขณะที่เขาเองก็หนักใจที่พี่สาวทำตัวแบบนี้

นั่นคือสาเหตุที่เดวิดฟ้องหย่า แต่เธอไม่ยอมหย่า มันจึงเป็นที่มาของหลักฐานพวกนี้ และการฟ้องหย่าที่ตามมา

เขาออกจะสงสารพี่สาว พยายามพาเธอไปหาจิตแพทย์หลายครั้ง อาการของเธอเหมือนจะดีขึ้น...แต่เดวิดก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ชายหนุ่มอยู่ตรงกลางระหว่างสองสามีภรรยาที่ไม่เคยรัก แต่จำต้องอยู่ด้วยกัน และเขาพยายามที่จะทำให้คนทั้งคู่คืนดีกัน เพื่อคงสถานภาพทางสังคมไว้

แม้ว่าเดวิดจะเปิดอกพูดกับว่า...เขารับไม่ได้ กับสิ่งที่เปมิกาทำ แม้ว่าในขณะที่เธอทำ เธอจะมีอาการป่วยทางจิตอยู่ก็ตาม

“ธีระ..พี่ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว”

เธอสะอื้นเบาๆ กับอกเขา

“ชีวิตเป็นสิ่งมีค่า พี่จะทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ยังมีคนที่รักพี่อยู่นะครับ”

“ใครล่ะธี ใครที่รักพี่อยู่เหรอ เดวิดเขาไม่รักพี่แล้ว ไม่รักแล้ว และที่จริง เขาไม่เคยรักพี่เลยต่างหาก เขาต้องการแค่ลูก ต้องการแค่ลูกเท่านั้น แม้แต่แกเขาก็ไม่รัก”

หญิงสาวร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ แล้วอารมณ์แปลกๆ ของเธอก็เกิดขึ้น เหมือนถูกไฟแห่งราคะเข้าครอบงำ ร่างบึกบึนของชายหนุ่มที่กอดเธออยู่ ทำให้เธอปรารถนาเขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เปริกาโอบกอดชายหนุ่มแล้วเริ่มลูบไล้เขาเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าขึ้นจูบเขา

“โอ๊ะ พี่เป..พี่ทำอะไรเนี่ย”

ธีระตกใจรีบผงะออก เขาจ้องเธออึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอควรจะกินยาตามหมอสั่ง แต่ถ้าอาการมาอย่างนี้ แสดงว่าเธอ...ขัดคำสั่งของหมอ

“พี่ไม่อยากหายหรือ? ”