แรงปรารถนา -ตะบองเพชร

วันหยุดยาว แพทริคยืนงงๆ อยู่บริเวณหน้าตลาดกิมหยง หาดใหญ่ที่จอแจได้ด้วยผู้คน เพราะเครื่องดีเลย์จนทำให้เขาถึงที่หมายเย็นย่ำ เมื่อมาถึงตลาดกิมหยงก็ดันหลงทาง เพราะหาโรงแรมไม่เจอ ตอนแรกแพลนการท่องเที่ยวเกาะหลีเป๊ะ โดยนั่งเครื่องแล้วมาต่อรถตู้ไปท่าเรือปากนารา เพื่อข้ามไปหลีเป๊ะนั้น เขาจะมากับกลุ่มเพื่อน แต่นาทีสุดท้ายเพื่อนๆ ก็หนีไปเที่ยวยุโรปเสียก่อน แต่เขารึจะยอมเปลี่ยนแผน ถึงเพื่อนจะเทก็ช่าง เขาก็จะดั้นด้นที่จะมาเที่ยวอย่างที่ใจนึกฝันให้ได้ แม้ว่าการมาครั้งนี้ จะเป็นการมาเพียงลำพังก็ตาม

“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ”

เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้น แพทริคเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นหนุ่มใหญ่ท่าทางภูมิฐาน สวมเสื้อยืด กางเกงยีนส์สบายๆ ในมือของเขาถือเพียงเป้ใบย่อม เครื่องประดับข้อมือมีเพียงนาฬิกาหรูเพียงเรือนเดียว แต่ที่เขาจ้องผู้ชายคนนี้นานไปหน่อยคือ ผู้ชายคนนี้ใบหน้าคมคาย คิ้วเข้มโก่ง นัยน์ตาสีเข้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนาได้รูป

“คุณคงไม่ได้รอใครอยู่” เขาถามย้ำอีกครั้ง

“อ้อครับ...ผมมาคนเดียว”

“ปกติคุณเดินทางคนเดียวหรือครับ”

“ก็ไม่บ่อยนักหรอกครับ” .

แพทริคตอบแล้วอดแอบยิ้มปลื้มไม่ได้ เมื่อมีชายหนุ่มรูปงาม มาทักทายตนเองราวกับพระเจ้ามาโปรด

“ผมชื่อเดวิดครับ”

เขาแนะนำตัว ชื่อของเขาบอกให้รู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวแน่นอน เพราะร่างสูงใหญ่ หล่อเหลาหน้าตาดีขนาดนี้

เป็นผลผลิตระหว่างเอเชียและตะวันตกชัดๆ

“ผมแพทริคครับ เอ่อ...จริงๆ แล้ว ผมชื่อประสิทธิ์ แต่ว่าเพื่อนๆ เรียกผมว่าแพทริคครับ หรือจะเรียกผมว่าแพทก็ได้”

เขาแนะนำตัวกับชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม นึกอยากสานสัมพันธ์ขึ้นมาเลยทีเดียว

“ครับคุณแพท ทีนี้เรารู้จักกันแล้วนะครับ เรียกผมง่ายๆ ว่าเดฟก็แล้วกัน ผมมาไฟล์เดียวกับคุณ เห็นคุณบนเครื่องมาก่อน ดูคุณเหงาๆ นะครับ เลยเดาเอาว่าไม่มีเพื่อนมาด้วย”

เขาชวนคุย เพื่อให้เด็กหนุ่มคลายความกังวล แพทริคใจเต้นแรงเมื่อคิดได้ว่าถูกจับจ้องมาตั้งแต่ที่ตัวเองนั่งอยู่บนเครื่อง ชั่วครู่รถยนต์หรูก็แล่นมาเทียบที่ด้านหน้าของเขา

“รถผมมาพอดี ถ้าคุณไม่รังเกียจ ไปกับผมได้นะครับ ผมจะไปส่งให้ คุณพักที่ไหนหรือครับ”

เขาชวนอย่างใจดีและแพทริคไม่มีทางที่จะปฏิเสธ เด็กหนุ่มยิ้มรับไมตรีนั้นด้วยความเต็มใจ

“ผมหาโรงแรมไม่เจอน่ะครับ โทร.ไปก็ไม่ติด”

“งั้นหรือ? ไปพักที่บ้านผมก็ได้นะครับ”

“ไม่รบกวนคุณหรือครับ ผมเกรงใจ”

“ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่คุณมาเที่ยวหรือว่ามาทำธุระครับ”

เขาชวนคุยขณะที่นั่งรถมาด้วยกัน

“วันหยุดยาวอย่างนี้ ก็ต้องไปเที่ยวสิครับ”

“มีแพลนว่าจะไปเที่ยวที่ไหนหรือครับ เผื่อว่าผมจะแนะนำได้”

“ผมจะไปเกาะหลีเป๊ะครับ อยากไปพักผ่อนเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้อยากดำน้ำอะไรหรอกนะครับ อยากดูน้ำทะเลสวยๆ ชิวๆ”

“จริงหรือครับ พรุ่งนี้ผมจะไปดูโรงแรมที่ลงทุนไว้กับเพื่อนพอดีเลย”

ทันทีที่เขาตอบ แพทริคก็คิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าตนเองกับเขาต้องเป็นเนื้อคู่กัน มันเป็นบุพเพสันนิวาสชัดๆ

“โอ้...นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมครับ?”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็คงจะเป็นเรื่องของพรหมลิขิตแหละครับ”

คำตอบของเขาทำให้แพทริคแอบอมยิ้ม ก่อนจะหันไปมองข้างทางที่รถยนต์แล่นออกนอกเมือง จุดหมายคือที่พักหรูของนักธุรกิจรูปงาม

“บ้านพักพี่เดฟสวยจังครับ”

หลังจากคุยกันบนรถได้สักพัก เด็กหนุ่มก็ขออนุญาตหนุ่มใหญ่ลำดับญาติเพื่อความสนิทสนมกันแล้ว

“ขอบคุณครับ ผมดีใจนะครับที่คุณไว้ใจผม แล้วมาพัก

กับผมที่นี่”

เขารินไวน์ให้เด็กหนุ่มแก้วหนึ่ง ก่อนที่จะรินให้ตัวเขาเอง โต๊ะอาหารของเขาจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซึ่งดูหรูหรากว่าที่คิดไว้ แพทริคหลงมนต์เสน่ห์ของเขาทันที ที่เขาบริการตนเองได้อย่างดี จนไม่คิดว่าตัวเขาจะหาจากผู้ชายคนไหนได้อีก

“ผมชอบทานปลา เลยเตรียมไวน์ขาวติดบ้านไว้ตลอด คุณทานได้ใช่ไหมครับ”

“หมายถึงไวน์ หรือปลาครับ” แพทริคมัวจะยิ้มปลื้มปริ่มจนฟังคำถามของเขาไม่เคลียร์

“ทั้งสองอย่าง” เขามองกลับยิ้มๆ

“ผมทานได้หมดครับ พี่เดฟดีกับผมมาก จนผมเกรงใจ”

“เกรงใจอะไรกันครับ ผมอยู่คนเดียว บ้านหลังใหญ่ อยู่คนเดียวก็เหงา นานๆ มีเพื่อนมานั่งกินข้าวด้วยกัน คลายเหงาไปได้บ้างนะครับ”

“ไม่น่าเชื่อนะครับว่า...พี่จะอยู่คนเดียว”

“เอ้อ..ถ้าหมายถึงว่าผมมีครอบครัวไหม? ผมเคยมีครับ”

"เคยมี....หมายความว่าตอนนี้...ไม่มี”

แพทริครู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบลงไปที่กลางกระหม่อม เขามึนงงจนคิดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะเคยมีครอบครัว ซึ่งก็หมายถึง...เขาชอบผู้หญิง เขาไม่ใช่อย่างที่ตนเองคิดไว้

“ภรรยาผม..เธออยู่ที่กรุงเทพฯ นั่นแหละครับ เธอไม่ชอบเดินทาง ไม่ชอบผู้คนมากๆ เธออึดอัด”

“สุขภาพ..เธอไม่ค่อยดีหรือครับ?”

แพทริคกลั้นใจถามออกไปตามมารยาท ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวของภรรยาเขาเลย

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ หลังจากที่เธอแท้งลูกคนแรกของเราไป ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม....แพทริคคิดเอาเองว่า เขากำลังจะหย่างั้นหรือ?