บทที่ 9

“กินต่อๆ อย่าไปสนใจหมาแมวมันเลย วันๆ ก็ได้แค่ตามเห่าตามเลียคนอื่นตามประสาสัตว์นั่นแหละ”

คนที่พูดออกมากลับเป็นน้ำขิง ถือว่าผิดคาดมากทีเดียว คนที่ใจเย็นเป็นน้ำแบบนั้น บทจะพูดขึ้นมาก็สามารถใช้วาจาเฉือดเชือนได้เจ็บแสบไม่น้อย

“หูย เปรียบเก่งจังนะน้ำขิง” วัลลภชื่นชม

“นี่แกกล้าด่าฉันเป็นหมาเป็นแมวงั้นเหรอฮะ!”

แพรวพนิตรู้สึกเสียหน้ามากที่ถูกโต้ตอบ เธอหันมาสบตากับน้ำขิง แต่น้ำขิงทำเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ แสร้งมองไม่เห็นและตักอาหารใส่ชามเพื่อรับประทานต่อไปแบบไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

แพรวพนิตโกรธมาก เดินกระแทกเท้ากลับไปที่โต๊ะ ตักน้ำซุปเดือดๆ ใส่ลงในถ้วย แล้วถือมันเดินกลับมาหาน้ำขิง ฉันมองเห็นเข้าพอดี เดาไม่ยากด้วยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็เลยรีบลุกจากที่นั่ง ยกแขนขึ้นบังจนตัวเองกลายเป็นคนรับน้ำซุปร้อนๆ นั่นแทนเพื่อน

“ตายแล้ว!”

เสียงอุทานดังขึ้นจากลูกค้าคนอื่นๆ ที่เห็นเหตุการณ์ ในตอนนั้นเองที่คุณแทนไทมองมาทางฉัน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบก้าวยาวๆ ตรงมาหา

เขามองแพรวพนิตแวบหนึ่ง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เทน้ำแข็งจากแก้วของน้ำขิงที่อยู่ใกล้มือที่สุดลงในผ้าเช็ดหน้า แล้วรีบประคบลงบนท่อนแขนของฉันที่ตอนนี้กำลังแดงเถือก

“สมน้ำหน้า!” แพรวพนิตเบะปากใส่

“พอได้แล้ว! ออกไปเดี๋ยวนี้ ไปรอที่รถซะ!”

คุณแทนไทตวาดอย่างไม่คิดจะไว้หน้า พร้อมกับหยิบพวงกุญแจจากกระเป๋ากางเกงยื่นส่งให้ ฉันสังเกตเห็นแพรวพนิตหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย หันมองฉันด้วยสายตาเกลียดชังอีกรอบ ถึงได้ยอมคว้ากุญแจแล้วเดินกระแทกเท้าออกจากร้านไป

“เป็นอะไรมากไหมมีน” คุณแทนไทถาม

“แสบร้อนนิดหน่อยค่ะ แต่ประคบแล้วก็ดีขึ้น”

“พี่ว่าไปหาหมอดีกว่า”

เขาดูกังวลมาก ฉันเหลือบตามองวัลลภนิดหนึ่ง เกือบสำลักน้ำลายตัวเอง เมื่อเห็นมันยืนประสานมือไว้ตรงหน้าขาแล้วบิดตัวไปมาด้วยความขวยเขิน น้ำขิงดูจะเก็บอาการได้ดีกว่ามาก แต่พวงแก้มแดงเรื่อนั่นก็บอกได้ดีว่าคุณแทนไทสุดหล่อคนนี้มีผลต่อหัวใจสาวๆ อย่างไรบ้าง

“ไม่ต้องหรอกค่ะ มีนดีขึ้นแล้ว”

“แต่ว่า...”

“ดีขึ้นตรงไหนกันมีน ดูสิ แดงเถือกเลย” วัลลภกำลังเล่นบทแม่สื่อ ฉันรู้ว่าจริงๆ มันก็อยากได้เขาไว้กินเองนั่นแหละ แต่คงเห็นแก่ความเป็นเพื่อนเลยยอมเสียสละให้สินะ...

“นั่นสิ คุณพามีนไปหาหมอก็ดีนะคะ เผื่อพุพองอักเสบขึ้นมา ผิวขาวๆ สวยๆ ของเพื่อนหนูแย่หมด โชคร้ายจริงๆ อยู่ดีๆ ก็มาโดนแบบนี้” น้ำขิงเล่นไปตามน้ำ

“ผมจะพาไปหาหมอเองครับ”

คุณแทนไทไม่ได้สนใจความเห็นของฉันหรือใครๆ อีก เขาจูงมือฉันให้ไปนั่งรอที่โต๊ะของเขา แล้วโทรศัพท์หาคนที่ชื่อเกริก บอกให้รีบนำรถมารับที่หน้าห้างฯ

ระหว่างนั้นพี่พนักงานหญิงก็เอาแผ่นเจลเย็นมายื่นให้ ฉันรับมาถือไว้ตั้งใจจะประคบเอง แต่คุณแทนไทแย่งมันไป แล้วบรรจงประคบให้อย่างนุ่มนวล ทำเอาหัวใจฉันเต้นรัวจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

นังวัลลภกับน้ำขิงไม่ได้เดินตามมา แต่ทำเป็นยืนคุยกับพนักงานที่เข้ามาสอบถามด้วยความห่วงใย พร้อมกับเช็ดถูพื้นที่เปียกให้กลับมาสะอาดดังเดิม

ทั้งสองคนขยิบตาให้ฉัน แล้วพยักพเยิดไปทางหนุ่มหล่อที่ตั้งใจประคบแขนให้โดยไม่ละสายตา คงหมายความว่าให้อ่อยคุณแทนไทให้เต็มที่ แต่แหม...

ให้ฉันมีคุณธรรมหลงเหลืออยู่ในชีวิตบ้างก็ได้นะ!

“ยังแสบมากไหมครับ”

เสียงทุ้มนุ่มหูของเขาทำให้ฉันสะดุ้ง

“เอ่อ...นิดหน่อยค่ะ จริงๆ แล้วไม่ต้องหาหมอก็ได้”

“ไม่ได้หรอก คนของพี่ทำมีนเจ็บ พี่ต้องดูแลรับผิดชอบ”

คนของพี่...คำนี้เหมือนมีดคมๆ ที่กรีดลึกลงกลางใจ

มันทำให้ฉันยิ้มไม่ออก ได้แต่จ้องมองเขาอย่างนั้นนิ่งๆ คิดว่าอาจถึงเวลาแล้วที่ควรตัดใจ การใกล้ชิดกันเป็นเพียงความสุขชั่วคราว แต่สร้างความทุกข์ให้กับแฟนสาวของเขาจนถึงขั้นต้องทำตัวร้ายๆ

“ไปกันเถอะ เกริกมารอแล้ว”

ยังไม่ทันจะได้อ้าปากปฏิเสธ เขาก็ฉุดข้อมืออีกข้างที่ปกติดีให้ลุกขึ้น แล้วพาร่างเล็กบอบบางของฉันเดินผ่านผู้คนออกมา พาลงบันไดเลื่อนลงไปชั้นล่างทันที

“ดะ...เดี๋ยวค่ะพี่แทน! แล้วน้องแพรวล่ะคะ?”

“แพรวขับรถกลับเองเป็น พี่ส่งข้อความไปบอกแล้ว”

“แต่...น้องเขาจะยิ่งไม่พอใจนะคะที่มีนมายุ่งกับแฟ...”

“ไม่ต้องสนใจหรอก ห่วงแขนของมีนดีกว่า”

“แต่ว่า...”

“เกริกอยู่นั่น”

ทันทีที่ลงจากบันไดเลื่อน แล้วพากันก้าวเท้าออกมาจากประตูห้างฯ เขาก็ชี้นิ้วไปยังรถตู้คันใหม่เอี่ยมที่ฉันเห็นเมื่อคืน

คนที่ชื่อเกริกรีบวิ่งมากดปุ่มเปิดประตูให้ คุณแทนไทยัดฉันเข้าไปในรถ แล้วพาตัวเองตามขึ้นนั่งข้างๆ สีหน้าดูแย่กว่าคนที่กำลังเจ็บอย่างฉันเสียอีก