บทที่ 10

คุณแทนไทยังคงประคบเย็นไว้แบบนั้นจนถึงโรงพยาบาล ผิวตรงที่ถูกน้ำร้อนลวกยังแดงอยู่มาก เพราะแพรวพนิตเล่นตักน้ำซุปที่กำลังเดือดปุดๆ มาเทใส่เลยทีเดียว ฉันถูกพาตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ไม่นานหมอก็เดินเข้ามาตรวจ บอกว่ามันเป็นการบาดเจ็บในระดับที่สอง ซึ่งมีตุ่มน้ำเล็กๆ อยู่สองที่กับรอยแดงมากพอสมควร

“จริงๆ แล้วกรณีที่โดนของร้อนลวก ควรใช้ผ้าที่แห้งและสะอาดปิดทับแผลไว้จะดีกว่านะครับ เพราะเวลาอากาศผ่านไปโดนแผลเข้าเนี่ยจะทำให้ยิ่งปวดแสบปวดร้อนเอาได้”

“แล้วตุ่มน้ำพวกนี้ หนูเจาะเองได้ไหมคะ?”

ฉันมองมันอย่างรังเกียจ

“ถ้าใช้อุปกรณ์ที่ไม่สะอาด เสี่ยงติดเชื้อได้ครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวให้พยาบาลใช้เข็มเจาะน้ำออกให้นะครับ จะได้ทายาแล้วปิดแผลด้วยผ้าก็อซเอาไว้เพื่อกันเชื้อโรค จริงๆ ถุงน้ำนี่ไม่ได้อันตรายอะไรหรอก น้ำข้างในคือสิ่งที่ร่างกายผลิตขึ้นเอง สะอาดไม่มีเชื้อโรค แต่มันไม่ค่อยน่ามองนัก แล้วก็ระวังยากด้วย เพราะฉะนั้นเจาะออกเลยก็ดีครับ จะได้ไม่ต้องพะวงกลัวมันแตกทีหลังด้วย” คุณหมออธิบายเสร็จสรรพแล้วหันไปยิ้มให้คุณแทนไท

“ไม่เจอกันเลยนะช่วงนี้”

“นายงานยุ่งนี่ ส่วนฉันก็วุ่นแต่กับแพรว” เขาถอนหายใจ

“อ้าว รายนั้นยังไม่เลิกดื้ออีกเหรอ?” คุณหมอเลิกคิ้ว

“มีแต่จะยิ่งพูดยากมากขึ้นทุกวันน่ะสิ นี่ก็ฝีมือแพรวอีกเหมือนเดิม”

“เวรกรรม เอาน่า...ทนอีกนิดแล้วกันนะแทน ฉันว่าสักวันเดี๋ยวแพรวก็คงคิดได้ แล้วก็เลิกเรียกร้องความสนใจจากนายแบบผิดๆ เสียที”

คุณหมอหนุ่มตบไหล่คุณแทนไทเบาๆ แค่นั้นก็พอมองออกแล้วว่าทั้งคู่คงจะเป็นเพื่อนกัน คุณหมอเองก็หล่อใช่ย่อยนะ แต่ถึงยังไงก็ยังน้อยกว่าคุณแทนไทของฉันอยู่ดี

“แล้วแผลที่แขนมีนจะเป็นแผลเป็นไหมอาชย์”

“ไม่หรอก แผลไม่ได้ลึกลงไปมาก คงเพราะมีการใช้ความเย็นเข้าช่วยได้อย่างรวดเร็ว นี่ถ้าแผลลอกและหายดีแล้ว ทาครีมบำรุงนิดหน่อยเดี๋ยวผิวก็กลับมาสวยเหมือนเดิม”

“โล่งอกไปที”

“เดี๋ยวเอายาลดปวดลดบวมกลับไปรับประทานที่บ้านนะครับ”

หมออาชย์ยิ้มกับคุณแทนไท ก่อนจะหันกลับมาบอกฉันที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน ฉันยกมือไหว้ขอบคุณ คุณหมอรับไหว้แล้วหันไปพยักหน้ากับเพื่อน เหมือนเป็นเชิงขอตัวไปตรวจคนไข้รายอื่นต่อ

คุณพยาบาลตรงเข้ามาจับแขนฉันไว้ หลังจากทำความสะอาดผิวหนังด้วยน้ำเกลือและซับจนแห้งดีแล้ว เธอก็เริ่มใช้เข็มสะอาดๆ เล็งไปที่ตุ่มน้ำบนแขน

ฉันไม่อยากเห็นภาพนั้นเลยหลับตาแน่นพร้อมหันหน้าหนี จังหวะนั้นเองที่หน้าผากชนเข้ากับอกกว้างที่มีกลิ่นน้ำหอมคุ้นเคย

ฉันลืมตาช้าๆ เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าคุณแทนไทยืนยิ้มอ่อนอยู่ตรงนั้น เขาทาบมือลงบนศีรษะ แล้วดันเบาๆ ให้พิงอกไว้ด้วยความเต็มใจ ฉันยิ้ม หลับตาลง

อยากหยุดเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน

“เรียบร้อยค่ะ”

แต่เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ...

หันมาอีกทีก็พบว่ามีผ้าก็อซสีขาวพันอยู่ตรงท่อนแขนแล้ว คุณพยาบาลลอบมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างฉันแล้วอมยิ้ม ก่อนจะบอกว่าให้ออกไปชำระเงินและรอรับยาข้างนอกได้เลย แน่นอนอยู่แล้วว่าคุณแทนไทเป็นคนจ่ายทุกบาททุกสตางค์

“เป็นยังไงบ้าง” เขาถามในตอนที่เดินเคียงคู่กันออกมาขึ้นรถภายในลานจอดของโรงพยาบาล

“แสบๆ นิดหน่อยค่ะ”

“ขอโทษแทนแพรวด้วยนะครับ”

ดวงตาของเขาหรี่ลงน้อยๆ ในตอนที่จ้องแขนฉัน

“ช่างมันเถอะค่ะ ถ้าคืนนั้นมีนไม่มายุ่งกับพี่แทน น้องแพรวก็คงไม่โมโห”

“คนเราช่วยเหลือกันมันไม่ผิดหรอกนะมีน แพรวต่างหากล่ะที่ผิด มาพานคนอื่นเอาแบบนี้ ชอบทำเหมือนว่าตัวเองเป็น...”

“คุณแทนครับ!”

เสียงของเกริกดังขึ้น ทำให้สิ่งที่คุณแทนไทกำลังจะพูดออกมาเป็นอันชะงักลงแค่นั้น ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าถึงสิบปียื่นมือมาจับมือฉัน แล้วพาไปเดินตรงไปยังรถตู้ ฉันเหลือบตามองมือขาวๆ นุ่มๆ ของเขาแล้วถอนหายใจ

นี่เขาใจดีแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่านะ...

“อีหน้าด้าน!”

เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังในตอนที่ฉันกำลังจะก้าวตามคุณแทนไทเข้าไปในรถ ทำให้ฉันชะงักแล้วรีบหันมามอง แพรวพนิตยืนหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธอยู่ตรงนั้น ยื่นมือมากระชากผมของฉันไว้แน่นจนหน้าหงายเริ่ดไปข้างหลัง

“ลงมานี่เลยนะอีแพศยา!”