บทที่ 6

คุณแทนไทมาส่งฉันที่หน้าหอพัก ฝนหยุดสนิทแล้วร่มสีใสคันเดิมจึงได้นอนแอ้งแม้งอยู่เบาะหลัง เขาหันมามองฉัน ยิ้มอบอุ่นแล้วยื่นมือมาแตะตรงหน้าผากที่ตอนนี้ยังบวมอยู่

“อย่าลืมประคบด้วยนะมีน”

เขาเรียกด้วยชื่อเล่นอย่างสนิทสนม

“ค่ะ ขอบคุณพี่แทนนะคะที่ช่วยมีนไว้ แล้วยังเลี้ยงโจ๊กอีก”

“ไม่เป็นไรครับ ทีหลังต้องระวังตัวให้มากนะ อันตราย”

“ค่ะ มีนคิดว่ามีนคงไม่เหยียบเข้าไปในที่แบบนั้นอีกแล้ว”

“ยังกลัวมากใช่ไหม?” เขาดูใส่ใจสุดๆ

“ก็...นิดหน่อยค่ะ ไปผับครั้งแรกก็เกิดเรื่องเลย”

“พี่คิดแล้วว่ามีนต้องไม่ใช่คนเที่ยวเก่ง”

คราวนี้คุณแทนไทยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงตัวสวยเป็นระเบียบ ฉันกะพริบตาปริบๆ กระแอมเบาๆ แล้วโบกมือพัดหน้าตัวเอง ทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนเลยสักนิด

“ยังไงก็...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”

ฉันหันไปหาเขา ยกมือไหว้ให้สวยที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะอยากให้เป็นคืนที่จากกันด้วยความประทับใจ เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่ฉันคิด...คิดมากด้วย

คุณแทนไทรับไหว้ แล้วยื่นมือมากุมทับบนมือฉัน นี่สินะที่เขาเรียกว่าเหมือนกระแสไฟฟ้าช็อต ความรู้สึกวูบวาบแล่นปราดจากมือไปถึงใบหน้า ทำให้โหนกแก้มของฉันแดงเรื่อขึ้นอีก

“ไม่เป็นไรครับ” เสียงของเขาเซ็กซี่มากเกินไปแล้ว

ฉันรีบเปิดประตูลงไปจากรถ ค้อมหัวให้เขาเล็กน้อยตอนที่ปิดประตูลง ตอนนี้หัวใจมันสั่นไหวไปหมด เลยรีบหันหลังเตรียมเดินเข้าไปในหอ ไม่อยากยืนมองจนเห็นเขาจากไป แต่เดินไปได้แค่สองสามก้าว มืออุ่นๆ นั่นก็ตามมาคว้าแขนไว้จนฉันต้องหันหลังกลับไป

“พี่ให้” ร่มคันเล็กสีใสปรุโปร่งถูกยัดใส่มือฉัน

“คะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา

“พกร่มไว้บ้าง ฝนตกบ่อยๆ จะได้ไม่เป็นหวัด เผื่อไปยืนรอรถที่ริมฟุตปาธแบบคืนนั้นอีก”

“พี่แทนจำได้ด้วยเหรอคะ?” ฉันถึงกับทำหน้าตกตะลึง

“จำได้สิ ใครจะลืมสาวน้อยที่ห่วงผูกสายรองเท้าจนไม่กลัวตัวเองเปียกฝนได้ลงล่ะ คราวหน้าพกร่มด้วยนะ ห้ามลืม”

แววตาของแทนไทเต็มไปด้วยความปรารถนาดี ฉันรับร่มนั้นมาถือไว้ มองมันราวกับเป็นสิ่งของล้ำค่า ไม่คิดเลยว่าจะได้ของที่ระลึกจากเขาด้วย มันช่างเหนือความคาดหมายเหลือเกิน

“ขอบคุณนะคะ”

“เก็บไว้ดีๆ นะ ถ้าหมดหน้าฝนแล้ว พี่อาจจะมาขอคืน”

หมายความว่าเขายังอยากเจอฉันอีก...อย่างนั้นใช่ไหม?

หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่านะมีนา

“ค่ะ...”

“พี่ไปนะ” แทนไทยิ้ม ยกมือขึ้นโบกน้อยๆ ก่อนจะเดินอ้อมกลับไปขึ้นรถทางด้านคนขับ

ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่อยากมองดูเขาจากไป แต่ร่มในมือที่กำแน่นทำให้ฉันลืมทุกอย่าง สายตามองตามรถคันหรูแล่นจากไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งสุดสายตา รู้สึกว่าเนื้อตัวเบาหวิวเหมือนลอยได้ ทั้งที่เกือบโดนคนใจหื่นข่มขืนในผับ

แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงมีความสุขจัง...

แสงแดดยามสายสาดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง แต่ฉันยังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงโดยมีร่มของคุณแทนไทอยู่ในอ้อมแขนตลอดทั้งคืน จนกระทั่งวัลลภกับน้ำขิงบุกเข้ามาในห้องด้วยกุญแจสำรองที่ฉันเคยให้ไว้ แล้วตรงมาเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน ทำให้ฉันจำเป็นต้องสะบัดผ้าห่มห่างตัวแล้วลุกขึ้นนั่งในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง

“ตื่นเลยนังชะนี!” วัลลภยืนเท้าเอวด้วยสีหน้าดุดัน

“ตกลงเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นน่ะมีน!” น้ำขิงรีบถลันมาเขย่าแขนฉันแรงๆ หน้าตาตื่นตกใจไม่น้อย

“ใจเย็นสิ ให้ฉันล้างหน้าแปรงฟันก่อนไหม”

“สองนาที!”

“สองนาที!”

เพื่อนรักทั้งสองพูดพร้อมกันแถมยังชูสองนิ้วเหมือนกันอีก ฉันพยักหน้าอย่างกลัวๆ ก่อนจะคลานลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ตรงมุมห้องผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ แปรงฟันล้างหน้าเรียบร้อยก็ออกมานั่งตรงริมเตียงนอนเพื่อเตรียมโดนเชือด

“พูด! เมื่อคืนแกหายไปไหนกับใคร รู้ไหมว่าที่ผับเกิดเรื่อง เกือบมีคนโดนข่มขืนในห้องน้ำ แล้วมันก็เป็นตอนที่นังขิงบอกว่าแกไปเข้าห้องน้ำคนเดียวด้วย!” วัลลภตาแดงๆ เสียงสั่นเครือเจือปนด้วยความโมโห ดูท่าคงคิดเลยเถิดไปไกลกันแล้วสินะ

“คือ...” ฉันขยับปากจะอธิบาย

“ไม่ว่ามีนจะเจออะไรมา ขิงเป็นกำลังใจให้นะ เมื่อคืนขิงไม่ควรปล่อยมีนไปห้องน้ำคนเดียวเลย” น้ำขิงดูจะหนักกว่า เพราะน้ำตาไหลพรากๆ แล้วมองฉันด้วยความเวทนาสุดจะเอ่ย

“ถ้าจะมีใครผิด คงเป็นฉันนี่แหละ ถ้าฉันไม่เมาแล้วมัวไปเต้นยั่วผู้ชาย คงได้พาแกไปห้องน้ำ แกก็คงไม่ต้องโดน...ฮือ!” วัลลภทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะหนังสือ ปิดหน้าร้องไห้ประหนึ่งว่ามีใครตายจาก