บทที่ 4

เขายิ้ม แม้จะน้อยมากแต่ก็ทำให้ใบหน้าขาวคมสมบูรณ์แบบนั่นยิ่งน่ามอง มือใหญ่ที่อุ่นจนเกือบร้อนยังประคองอยู่บนไหล่ฉัน พาฉันเดินฝ่าผู้คนที่ยิ่งดึกก็ยิ่งเยอะออกไปข้างนอก ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว อากาศเย็นสบายไม่อบอ้าว สายลมผะแผ่วทำให้ปอยผมข้างแก้มของฉันปลิวยุ่งเหยิง

“ขอโทษนะครับ”

คุณแทนพูดแล้วยื่นมือมาใกล้ๆ ช่วยเหน็บปอยผมไว้ข้างหลังใบหูให้อย่างนุ่มนวล

ฉันมองสบตากับเขานิ่ง เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างแล่นวาบไปทั้งตัว หัวใจเต้นรัวเมื่อจู่ๆ เขาก็ก้มต่ำลงมา

อะไรกัน...ฉันน่ารักจนเขาห้ามใจไม่ไหวเลยเหรอ

ดวงตากลมโตหลับพริ้ม จือปากรอคอยอย่างคาดหวัง แต่เหมือนโดนลากไปตบประจานอยู่กลางสี่แยก เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวแตะลงบนหน้าผากเบาๆ ทำให้ฉันต้องรีบลืมตาขึ้นมอง

“หัวน่าจะกระแทกอะไรสักอย่าง บวมเชียว”

“เอ่อ...รู้สึกจะโดนกับขอบประตูน่ะค่ะ”

“ต้องประคบเย็น” เขาพึมพำเบาๆ

ตอนนั้นเองที่บอดีการ์ดนำรถมาจอดเทียบ คุณแทนจูงมือฉันให้รีบเดินไปที่รถ กำลังจะเปิดประตู แต่บอดีการ์ดอีกคนที่ไม่ได้ทำหน้าที่สารถี รีบตามออกมาจากผับแล้วเรียกเขาเอาไว้ก่อน

“คุณแทนครับ!”

“ว่าไง” พ่อเทพบุตรชุดขาวของฉันหันไปถาม

“เจอตัวแล้วครับ”

“มากับใคร?”

“นายเทวินครับ”

“อีกแล้ว”

เขาถอนหายใจ ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มแล้วทำหน้าเครียดขรึม เบนสายตามามองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับชายชุดดำคนเดิมอีกครั้ง

“เอาตัวกลับบ้าน เดี๋ยวฉันเสร็จธุระจะกลับไปจัดการ”

บอดีการ์ดหนุ่มโค้งตัวลงรับทราบคำสั่ง กำลังจะเดินแยกกลับเข้าไปในผับ แต่เป้าหมายกลับเดินกระแทกเท้าออกมาเสียก่อน ดวงตาของฉันโตขึ้นอย่างกับไข่ห่าน เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าสวยหวานน่ารักราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ

ใบหน้ารูปไข่มีเครื่องหน้าที่ลงตัวไร้ที่ติ ผิวพรรณขาวผ่องอมชมพูแลดูออร่ามาก ผมของเธอเป็นลอนสีน้ำตาล ปล่อยสยายอยู่เต็มหลัง แต่งตัวเซ็กซี่โชว์เนื้อหนังมังสา ขนาดเป็นผู้หญิงด้วยกัน ฉันยังอึ้งในความสวย แต่ทำไมคุณแทนของฉันถึงได้ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เธอไปแบบนั้น

“นังนี่มันเป็นใคร!”

อ๋อ...รู้แล้ว เพราะสวยแต่รูปจูบไม่หอมนี่เอง ผู้ชายเขาถึงได้เอือมระอาเต็มทน แต่เดี๋ยวนะ ประโยคที่แม่ตุ๊กตานี่พูดมันต้องใช้สำหรับคนที่มีสิทธิ์หึงหวงกันนี่นา หรือว่า...

คุณแทนไม่ได้โสด!

ฉันไหล่ลู่ลงด้วยความผิดหวัง แหม...ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะลดตัวลงมามองหมาวัดตัวน้อยๆ อย่างฉันหรอก แต่อย่างที่รู้กันว่าเขาคือคนแรกที่ทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายของฉันเกิดความรู้สึกพิเศษขึ้นมา มันคงเป็นความทรงจำที่ดี ถ้าได้ใช้เวลาสั้นๆ ด้วยกัน

แต่นี่มันก็สั้นเกินไง!

“อย่าเสียมารยาท”

“ทำไมคะ ทีกับแพรวไม่เห็นจะประคองแบบนี้เลย!”

“แพรวพนิต”

เขาดุเสียงเข้ม แต่แม่สาวหน้าสวยที่ดูหมือนจะอายุอ่อนกว่าฉัน กลับเชิดหน้าใส่ ดูดื้อรั้นจนอยากวิ่งไปเปิดกระโปรงแล้วหวดไม้เรียวใส่ก้นแรงๆ สักสามที

“ฮึ! อุตส่าห์ตามมาจับผิดกันทั้งที ทำไมไม่พาแพรวกลับบ้านล่ะ ทำไมถึงต้องไปจับมือถือแขนนังคนแปลกหน้านี่ด้วย” แพรวพนิตแหวไม่หยุด สายตาที่มองมาเหมือนอยากจะปรี่เข้ามาบีบคอฉันเสียให้ตาย

“พอได้แล้ว เกริก...พาแพรวกลับบ้าน” ชายหนุ่มไม่สนใจ แต่หันไปบอกกับพี่บอดีการ์ดที่ฉันได้ยินว่าเขาชื่อเกริก

“เชิญทางนี้ครับคุณแพรว” เกริกผายมือไปยังรถตู้ราคาแพงคันใหม่เอี่ยมที่จอดรถอยู่อีกด้าน

“ไม่! ฉันจะกลับเข้าไปหาพี่วิน คืนนี้ยังสนุกไม่พอ!”

แพรวพนิตพูดกับเกริก ก่อนจะหันมายิ้มเยาะพร้อมยักไหล่อย่างไม่ยี่หระนัก ในตอนที่มองคนออกคำสั่ง

“เอาตัวไปได้เลย”

เขายังยืนยันคำเดิม และไม่รอให้คุณคนสวยได้โต้เถียงอีก เกริกก็ปราดเข้าไปจับต้นแขนทั้งสองข้างเอาไว้แน่น แล้วยื้อยุดนำตัวแพรวพนิตตรงไปยังรถตู้

“กรี๊ด! ปล่อยนะ! บอกว่าไม่กลับไง!”

เธอกรี๊ดจนหูแทบแตก

“ฉันจะขับรถไปเอง นายไปจัดการไอ้เทวิน ทำเท่าที่เห็นสมควร ฉันไม่อยากให้มีเรื่องรุนแรง จุดประสงค์ของฉันแค่ต้องพาแพรวกลับบ้านเท่านั้น”

เขาหันมาบอกกับบอดีการ์ดอีกคนที่เดินลงมาจากตำแหน่งคนขับอย่างรู้งาน เมื่อเห็นผู้ชายหน้าตาดีมากคนหนึ่งกำลังปรี่เข้าไปช่วยแพรวพนิตให้หลุดจากมือเกริก

“ครับ คุณแทน” ชายคนนั้นรับคำอย่างสุภาพ

ส่วนคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายอย่างฉัน หน้าซีดเผือดราวกับไก่ต้มไปแล้ว นี่มันอะไรกัน...คุณแทนกำลังพาบอดีการ์ดมาตามคนรักกลับบ้านอะไรทำนองนั้นสินะ เขาไม่ได้โสด แต่มีแฟนเป็นสาวน้อยน่ารักที่นิสัยไม่น่ารักคนนี้นี่เอง

อกหักดังเปาะเลยนังมีน!

“ผมจะไปส่ง” เขาหันมาคว้าข้อมือฉัน

“เอ่อ...ถ้าคุณมีเรื่องต้องจัดการ ฉันกลับเองดีกว่าค่ะ หอพักอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักหรอก” พอรู้ว่าชายในฝันที่ฝังใจว่าเป็นรักแรกไม่ได้โสดสนิท ฉันก็ยังมีคุณธรรมหลงเหลืออยู่บ้าง เลยเลิกตีสนิทกับเขาทันที

“เมื่อกี้ยังเรียกว่าพี่อยู่เลย” เขาทักท้วงแล้วยิ้มเท่บาดตา

โอย...พอเถอะพ่อคุณ หัวใจนังมีนมันจะรับไม่ไหวเอา!

“อ่า...มีน...คือมีน...”

“ชื่อมีนเหรอครับ น่ารักดี”

แน้! ยังจะมาชมอีก หว่านเสน่ห์โดยไม่ตั้งใจแบบนี้มันบาปนะ!

“พี่...เอ๊ย! คุณแทนไปจัดการธุระเถอะนะคะ มีนกลับเข้าไปหาเพื่อนดีกว่า ได้สูดอากาศแป๊บหนึ่งก็ดีขึ้นมากแล้ว”

ฉันยิ้มน้อยๆ เลี่ยงที่จะสบตากับเขาตรงๆ เพราะรู้สึกเจ็บลึกในอกแบบบอกไม่ถูก ทั้งที่บอกตัวเองว่าไม่ได้คาดหวังให้เขามีไมตรีตอบ แต่ทำไมหัวใจเจ้ากรรมถึงได้รู้สึกปวดหนึบอย่างนี้กันนะ