บทที่ 12

ถึงเขาจะยังคงแทนตัวเองด้วยคำว่าพี่ แต่ฉันไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันคงคิดติดตลกมากเกินไปก็เลยตีสนิทคนมีเจ้าของไปแบบนั้น ถ้าแพรวพนิตไม่มาตบเรียกสติ ฉันคงไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ควรทำคือตัดใจ ก้าวต่อไป ไม่ใช่คาดหวังรอคอยให้เขาเลิกกัน

“พี่มีเรื่องอยากจะอธิบาย”

เขายื่นมือมาข้างหน้า แตะเบาๆ ลงบนข้อมือฉัน แล้วลากนิ้วเลื่อนลงมาตรงปลายนิ้ว กุมมือฉันเอาไว้ทำให้หัวใจเต้นรัวขึ้นมาอีก

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ มีนเป็นแค่คนอื่น”

ยากเหลือเกินในตอนที่ตัดบทแล้วชักมือกลับ ขอบตาของฉันร้อนผ่าว คล้ายว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมาประจานความรู้สึกของตัวเอง

บ้าชะมัด! นี่ฉันหลงรักเขาได้ขนาดนี้เลยเหรอ!

“มีน...” เสียงของเขาแผ่วเบาเหลือเกิน

“คุณแทนกลับไปเถอะค่ะ มีนไม่อยากมีเรื่องกับแพรวอีก ถ้าเห็นใจมีน รบกวนอย่ามาที่นี่อีกนะคะ เดี๋ยวมีนจะเดือดร้อนเอาได้ มีน...มีนขอตัวกลับขึ้นห้องก่อนนะคะ เพิ่งนึกได้ว่าเปิดน้ำทิ้งเอาไว้” น้ำตาของฉันใกล้จะไหลออกมาเต็มทีแล้ว เลยรีบพูดหวังจะให้ทุกอย่างจบลงเสียที

ฉันหันหลังให้เขา ตั้งใจจะกลับขึ้นห้องเพราะหมดความอยากอาหารไปเสียแล้ว แต่จู่ๆ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คุณแทนไทดึงข้อมือฉันเอาไว้ พอหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง เขาก็ปราดเข้ามาประชิดตัว สอดมืออีกข้างกุมต้นคอของฉันแน่น บังคับให้เงยหน้าขึ้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาขาวเนียนนั่นก็ลดวูบต่ำลงมาอย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากอุ่นแนบผนึกเป็นหนึ่งเดียว เขาจูบฉันเนิ่นนานทำเอาตาค้างด้วยความตกใจสุดขีด แรกทีเดียวแค่เคล้าคลึงเบาๆ แต่วินาทีต่อมากลับเร่าร้อนขึ้นเท่าตัว

มือใหญ่ที่เย็นเฉียบประคองใบหน้าของฉันไว้อย่างมั่นคง เมื่อฉันเผยอริมฝีปากหอบหายใจ เขาก็แทรกลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับลิ้นเล็กๆ ของฉันอย่างรุกเร้า

จูบแรกที่แสนหวาน...

กลิ่นมิ้นต์จากลมหายใจของคุณแทนไททำเอาฉันถึงกับเบลอไปชั่วขณะ ยืนนิ่งให้เขาจูบอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเริ่มได้สติจากการเจ็บแผลตรงมุมปาก ฉันเพิ่งโดนแฟนสาวของเขาตบหน้ามานี่นา! แล้วยังกล้าเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสของอีกอย่างนั้นเหรอ...

ฉันออกแรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดในการผลักอกเขา คุณแทนไทยังยืนปักหลักอยู่ที่เดิม แต่กลายเป็นฉันเองที่เซถลาถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตาคมเบิกกว้างมองมาที่ฉัน คาดว่าเขาเองก็คงตกใจมากเหมือนกันที่จู่ๆ ลืมตัวมาคว้าฉันไปจูบเอาแบบนั้น

ฉันมองสบตากับคุณแทนไท ตัวสั่นไปหมดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่คิดจริงๆ ว่าเขาจะลดตัวลงมาจูบเด็กกะโปโลที่ด้อยกว่าแฟนสาวของเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะความร่ำรวย ชาติตระกูล หรือแม้แต่กระทั่งรูปร่างหน้าตา

จริงอยู่ที่ฉันเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ ตอนเรียนปีหนึ่งมีรุ่นพี่มาขอให้ไปลงประกวดดาวมหาวิทยาลัยด้วย แต่ฉันไม่ชอบการปั้นยิ้มหรือเป็นที่จับตามองก็เลยปฎิเสธไป

นั่นแหละ...แม้พวกหนุ่มๆ บอกว่าฉันน่ารักจิ้มลิ้มไม่เบา แต่ในความคิดฉัน ฉันไม่มีอะไรที่จะเทียบกับแม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอย่างแพรวพนิตได้เลย

เขาจูบฉันทำไม?...

คุณแทนไทขยับเท้าจะก้าวเข้ามาหา ท่าทางเหมือนอยากอธิบาย แต่ฉันหมดสิ้นความกล้าแล้ว เลยเผ่นแนบวิ่งเข้าไปในตึกหอด้วยความรวดเร็ว รีบแตะบัตรสแกนประตูแล้วเปิดเข้าไปยืนหอบหายใจแรงอยู่ตรงนั้น ยังไม่มีแรงขึ้นบันไดไปบนห้องของตัวเอง

เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรลงไป จูบแรกจากผู้ชายที่ฉันตกหลุมรักในแรกพบ มันมีความหมายเหลือเกิน ถึงมันจะเกิดขึ้นอย่างไม่ถูกต้อง แต่มันจะยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของฉันไปอีกนานแสนนานเลยทีเดียว...

“แหม มายืนหอบอะไรอยู่ตรงนี้ยะ!”

เสียงคุ้นหูทำให้ฉันสะดุ้ง

“ตกใจหมดนังลภ! นี่แกมาหอฉันทำไม”

“ปากนี่นะ ถามมาได้ เพื่อนโดนชะนีหน้าขาวราดน้ำร้อนใส่ ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่แกคิดว่าฉันกับนังขิงจะไม่มาดูเลยเหรอยะ!” วับลภจีบปากจีบคอบ่นพร้อมมองค้อนสุดพลัง

“อืม ขอบใจที่มานะ ฉันกำลังต้องการพวกแกเลย”

“เพราะจูบเมื่อกี้ล่ะสิ”

น้ำขิงพูดแล้วเม้มปาก แก้มแดงระเรื่อ

“นังขิง!” วัลลภหันไปดุเบาๆ

“พะ...พวกแก...เห็นเหรอ!”

ฉันรู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นเฉียบราดรดลงกลางศีรษะ

“เห็น...พี่แทนจูบแกเหมือนจะกระชากวิญญาณเลยเนอะ” วัลลภบิดมือตัวเองไปมา มองฉันด้วยแววตาอิจฉาริษยา แหงล่ะ...เห็นเป็นผู้ชายเรียบร้อยดูสุภาพบุรุษแบบนั้น ไม่คิดเลยว่าคุณแทนไทจะจูบเก่งจนแทบขาดอากาศหายใจตาย