บทที่ 11

แพรวพนิตดึงฉันให้หันไป ก่อนจะตวัดมือลงบนข้างแก้มสุดแรงจนเลือดไหลกบปาก ฉันหน้าชาไปหมดในตอนนี้ แล้วก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกด้วย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะโดนจิกหัวตบแบบนี้

“หยุดนะแพรว!”

คุณแทนไทแทบกระโจนลงมาจากรถ เขาพยายามเข้ามาแยก แต่แพรวพนิตไม่ยอมปล่อยมือจากผมของฉัน ยิ่งกำแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย

“ห่วงมันเหรอ? นี่ได้มันแล้วใช่ไหม!”

แพรวพนิตโวยวายดังลั่น

“พูดอะไรฮะ! ปล่อยมีนเดี๋ยวนี้ อย่าหาว่าไม่เตือนนะ!”

“ทำไม! จะทำร้ายแพรวเหรอ เอาสิ! เอาเลย!”

แพรวพนิตระบายความโกรธลงบนผมของฉัน ฉันกัดปากแน่น เริ่มทนไม่ไหวที่ถูกกระชากไปมา คุณแทนไทเองก็ไม่ได้นิ่งเฉย เขาพยายามแกะมือของนางมารร้ายนั่นออก แต่ไม่กล้าทำแรงคงเพราะกลัวว่าหนังหัวของฉันจะถูกถลกเลือดซิบเสียก่อน

“พอได้แล้ว!”

ฉันหมดความอดทน จิกเล็บลงบนข้อมือยัยนั่น ความเจ็บปวดทำให้แพรวพนิตยอมปล่อยมือออกไปทันที เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็สะบัดฝ่ามือน้อยๆ ใส่แก้มฉันไปอีกทั้งซ้ายและขวา

ฉันถูกกระทำเหมือนไม่มีศักดิ์ศรี!

“ฉันจะไม่ตบเธอกลับนะแพรว เพราะฉันถือว่าฉันผิดที่มายุ่งกับแฟนของเธอ” ฉันพูดแล้วใช้หลังมือเช็ดเลือดออกจากมุมปาก

“ว่ายังไงนะ?”

คุณแทนไทมีสีหน้าตกใจชัดเจน แต่ฉันพูดกับแพรวพนิตต่อไปอีกโดยไม่คิดจะสนใจเขา พอกันทีกับความอบอุ่นอ่อนโยนพวกนี้ พอกันทีที่ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหว

“ทุกอย่างมันเป็นความบังเอิญเท่านั้น ถึงฉันจะประทับใจในตัวพี่แทน ไม่สิ...คุณแทน แต่ฉันไม่ได้อยากจะแย่งเขา แล้วฉันกับเขาก็ไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่เธอกล่าวหาด้วย!”

“อี...”

แพรวพนิตขยับจะด่า แต่ฉันชี้หน้าด้วยสายตาอาฆาต

“ฉันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่เหมือนกัน อย่าคิดว่าจะด่าว่าฉันได้แค่ฝ่ายเดียว เธอด่ามา รับรองเลยว่าฉันด่ากลับได้เจ็บกว่าแน่! แล้วถ้ายังคิดจะใช้กำลังอีก ฉันก็จะโต้ตอบเหมือนกัน!”

“นี่มันไปกันใหญ่แล้วนะ” คุณแทนไทพยายามอธิบาย

“ขอบคุณนะคะที่ดีกับมีนมาก แต่ต่อไป มีนแนะนำว่าคุณอย่าดีกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยจะดีกว่า เพราะแฟนคุณอาจจะตามไปทำร้ายคนอื่นเหมือนไม่มีศักดิ์ศรีเอาได้อีก”

น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว แพรวพนิตทำหน้าตาเยาะเย้ยเต็มที่ ดูสะใจมากที่เห็นฉันกับคุณแทนไทกำลังแตกคอกัน

“เข้าใจผิดไปหมดแล้ว พี่กับ...”

“อะไรกับมันนักหนา! จะไม่จบใช่ไหม!”

แพรวพนิตกระชากแขนหนุ่มคนรักให้หันกลับไปมอง

“มันมากไปแล้วนะแพรว มากเกินไปแล้วจริงๆ”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ไม่มีความจำเป็นต้องทนยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ฉันกระชับกระเป๋าสะพายไว้บนไหล่ให้มั่นคง แล้ววิ่งแยกออกไปอีกทางโดยไม่สนใจเสียงเรียกรั้งของคุณแทนไท

เกิดเรื่องแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ทุกอย่างจะได้จบเสียที...

ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นมือที่สามของใครทั้งนั้น!

ฉันโทรศัพท์ไปบอกวัลลภกับน้ำขิงแล้วว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี แผลไม่น่าเป็นห่วงมากนัก ขยันทายาอีกไม่กี่วันก็หายดีแล้ว สองคนนั้นกรี๊ดกร๊าดเห่อคุณแทนไทกันใหญ่ แต่พอฉันบอกว่าทุกอย่างจบแล้ว จบแบบโดนตบเลือดกบปากเลยด้วย เพื่อนๆ เลยยอมสัญญาว่าจะไม่พูดถึงเขาอีก

หัวใจของฉันห่อเหี่ยวมาก สุกี้ที่กินไปนิดหน่อยย่อยไปจนหมดแล้ว ทำให้หิวเสียจนท้องร้องโครกคราก ตัดสินใจออกจากหอไปซื้อบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงกินสักหน่อย แต่พอก้าวออกมาพ้นประตูทางเข้า เท้าของฉันก็เป็นอันชะงักกึกอยู่กับที่

“พี่...เอ่อ คุณแทนไท” ฉันแก้ไขคำเรียกขานให้เหมาะสม

“นึกว่ามีนจะไม่ออกมาข้างนอกซะอีก”

เขาลุกจากม้านั่งตัวยาว ผมเผ้ากับเสื้อเชิ้ตสีครีมเปียกชื้น คงเพราะฝนที่ตกลงมาก่อนหน้านี้ และเพิ่งหยุดลงตอนที่ฉันตัดสินใจว่าจะออกไปหาอะไรกินนี่เอง

“คุณแทนมารอมีนเหรอคะ?”

“ใช่ รอมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว”

“มีธุระอะไรกับมีนเหรอ”

ฉันชวนเข้าเรื่องทันที สายตาเหลือบมองไปข้างนอกรั้วที่มีรถจอดอยู่โดยอัตโนมัติ หวังว่าแพรวพนิตคงไม่ตามมาจิกหัวตบอีกรอบหรอกนะ

“แพรวไม่ได้ตามมาหรอก ไม่ต้องกลัวนะ”

เขาเดินเข้ามาหา หยุดยืนอยู่ใกล้มากจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตาแบบคอตั้งบ่า

“ไม่กลัวหรอกค่ะ มีนแค่ไม่อยากมีเรื่อง”

“พี่ขอโทษครับ”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณแทนหรอกค่ะ”