ตอนที่5 ให้โอกาสอีกสักครั้ง 2

หลังจากเดินเอกสารครบทุกบริษัท

นิดาก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ยังไม่หมดเวลาเลย อาร์มอย่าเพิ่งรีบกลับบริษัทเลย พานิดไปเที่ยวก่อนนะ”

หญิงสาวกล่าวเสียงใส เอื้อมมือคล้องแขนคู่หมั้นด้วยท่าทางออดอ้อนเต็มที่ ไม่แคร์อีกคนที่มองมาไม่วางตา

นิดาดึงแขนของอารัญให้เดินไปด้วยกันทางฝั่งหนึ่งที่มีตลาดนัดกลางวันขนาดย่อม ไม่ยอมให้เขาเดินกลับไปที่รถยนต์ส่วนตัว

ชายหนุ่มยื้อเล็กน้อย “แต่อาร์มต้องรีบกลับไปเคลียร์งานก่อนนะนิด”

นิดายู่หน้า ส่งสายตาเว้าวอน เปล่งเสียงออดอ้อนอย่างต่อเนื่องโดยไม่สนใจปฏิกิริยาขัดขืนของเขา

“ปกติถ้าต้องไปเดินเอกสาร อาร์มจะเร่งสะสางงานก่อนออกมาไม่ใช่เหรอ? น๊า นะ พานิดไปเดินเที่ยวหน่อย”

“ไม่ดื้อสินิด”

“เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย กลับบ้านก็ไม่ได้เจอกัน ต่างคนต่างต้องเก็บเนื้อเก็บตัว นิดอยากอยู่กับอาร์มนี่นา”

อารัญจึงเดินไปกับนิดาอย่างหมดสิทธิ์ปฏิเสธสักคำ โดยมีพิรานันท์เดินตามอย่างเงียบงันอยู่ด้านหลังด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัว

ชายหนุ่มแอบชำเลืองมองข้ามไหล่ตัวเองไปยังทางหญิงสาวที่ทำหน้าเศร้าอยู่ตลอดเวลา พิรานันท์ช้อนตามองตอบเขาอย่างเชื่องช้า สีหน้าเผยถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ เธอรีบยกมือปาดน้ำตาออกจากหน้าแบบเร็วๆ

อารัญมองภาพนั้นด้วยใจสั่นหวิว ขณะนั้นได้ยินนิดาส่งเสียงกังวานสดใสขึ้นว่า

“เดือนหน้าก็จะเรียนจบแล้ว นิดอยากแต่งงานกับอาร์มเลย แล้วเราไปเรียนต่อต่างประเทศกันนะ”

ประโยคนี้ของนิดา ทำอารัญชะงักกึก พิรานันท์ยังตะลึงงันเช่นกัน

ชายหนุ่มถามเสียงหนัก “อะไรนะ?”

นิดาซ่อนแววตาวูบไหวเอาไว้ เผยเพียงสีหน้าสดใส “กำหนดแต่งงานของเราไงอาร์ม พอเรียนจบก็แต่งงานเลย เพื่อเร่งสร้างครอบครัว เรื่องไปเรียนต่อพ่อกับแม่ของนิดก็อนุมัติแล้วด้วยนะ พวกท่านจะคุยกับพ่อแม่ของอาร์มวันนี้ คิดว่าพวกท่านคงเห็นดีด้วยเหมือนกัน”

“อะไรนะนิด?”

อารัญเริ่มเก็บอาการเบื่อหน่ายที่มีต่อนิดาไม่ไหว เขาพลันนึกถึงเรื่องที่พิรานันท์เอ่ยกับเขาเมื่อวาน

‘หลังจากเรียนจบ พ่อกับแม่จะซื้อคอนโดให้พิมพ์ ชีวิตอิสระกำลังรอเราอยู่ว่าไหมอาร์ม? เดี๋ยวเราหาเวลาไปดูคอนโดทำเลดีๆ กันนะ’

ชีวิตอิสระหรือ...

ชายหนุ่มคิดพลางดันมือคู่หมั้นออกไปจากวงแขน

เขายังไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากไปที่ไหนทั้งนั้น

อารัญเรียกนิดาเสียงขรึม “นิด...”

“หืม...” นิดาเงยหน้ามองคู่หมั้นตาแป๋ว

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเอือมระอากับการต้องทนอึดอัด ต้องโกหกจนเหน็ดเหนื่อย “พอเรียนจบอาร์มอยากทำงาน อยากสร้างเนื้อสร้างตัวก่อน ไม่อยากเรียนต่อแล้ว”

นิดาพยักหน้าเข้าใจ “อื้ม...งั้นไม่ไปเรียนต่อต่างประเทศก็ได้เนอะ แต่งงานกันอย่างเดียวก็พอ”

อารัญโพล่งขึ้น “อาร์มยังไม่อยากแต่งงาน”

คนที่คู่หมั้นไม่อยากแต่งงานด้วยถึงกับชะงักนิ่ง

พิรานันท์ปรายตามองนิดาแบบเหยียดหยันแวบหนึ่ง เพียรซ่อนรอยยิ้มเยาะเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน

ในขณะเดียวกันอารัญเพียงก้มหน้า ดวงตาคมกล้ามองคู่หมั้นของตนด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เธอคนนี้คล้ายบ่วงเส้นใหญ่ที่ผูกคอเขาจนรัดแน่น คิดจะขยับไปทางไหนก็ลำบากไปหมดทุกทิศ

นิดาคล้ายมีก้อนแข็งๆ อัดแน่นอยู่ในลำคอจนเจ็บ เมื่อยิ่งนานยิ่งสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความรู้สึก ‘หมดรัก’ จากอีกฝ่าย มันคงเหือดหายไปตามกาลเวลา

การคบหากันในรูปแบบที่มากกว่าแฟนธรรมดามาอย่างยาวนาน แทนที่จะมั่นใจแต่กลับกัน มันไม่ได้ช่วยอะไร

พิรานันท์ทำทีเป็นเดินเลี่ยงไปให้คู่หมั้นได้คุยกัน ทว่าแอบสังเกตการณ์อย่างละเอียดไม่ให้ตกหล่นสักวินาที

“อาร์ม...” นิดาเรียกขานคู่หมั้นด้วยเสียงสั่นพร่า “ไม่อยากแต่งงานกับนิดแล้วเหรอ?”

อารัญส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ใช่ไม่อยากแต่ง แต่อาร์มยังไม่อยากแต่งเร็วๆ นี้ หลังเรียนจบอาร์มอยากมีชีวิตอิสระ”

“ถ้าอย่างนั้นก็แต่งให้เสร็จสิ้น แล้วนิดจะไปเรียนต่อเมืองนอกคนเดียว ให้อาร์มได้ใช้ชีวิตอิสระเต็มที่ ดีไหม?”

นี่คือฟางเส้นสุดท้ายของเธอ

ทว่าอีกฝ่ายไหนเลยจะรู้ อารัญสูดลมหายใจลึกยาว ตัดฟางเส้นนั้นจนสะบั้นโดยไม่คาดคิด

“บางทีอาร์มก็อยากถอนหมั้น”

ต่อให้นิดาไปเรียนต่อคนเดียว แต่การแต่งงานก็คือการผูกมัดไร้ซึ่งอิสระอยู่ดี

นิดาหน้าซีดลงถนัดตา ในที่สุดเขาก็หลุดปากออกมา

บางทีอาร์มก็อยากถอนหมั้น...อย่างนั้นหรือ?

หญิงสาวรู้สึกอยากร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน