ตอนที่6 เริ่มต้นจีบ 1

หลายวันหลังจากนั้น อารัญยังคงเทียวรับเทียวส่งนิดาเหมือนเดิม เนื่องจากเขายังไม่พร้อมให้เรื่องถอนหมั้นถึงหูบิดามารดาของตน จึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เรื่องวันนั้นถือว่าเราไม่เคยคุยกันได้ไหมนิด?”

นิดาถูกเขาข้อร้องแบบนั้นก็ให้ความร่วมมือโดยดี ถือเสียว่าคือของขวัญสิ้นสุดท้ายก่อนจากลา

“อาร์ม”

“หืม...”

“ไม่ได้มีคนอื่นใช่ไหม?”

นิดาถามทั้งๆ ที่รู้ เพราะในใจยังหวังอยู่ว่าเขาจะมีความคิดมากกว่านี้ หากเขาสารภาพและยอมรับตามตรง บางที...เธอคงให้อภัย

ขอแค่เขาขอโทษ ขอโอกาส และรับปากว่าจะปรับปรุงตัว ไม่ไปมั่วกับใครอีก

“ไม่...” อาร์มตอบเสียงหนัก ฟังคล้ายหงุดหงิดรำไร

“อาร์มไม่มีใครทั้งนั้นแหละ นิดเริ่มจุกจิกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

และคำตอบพร้อมคำถามนั้นก็เป็นการเน้นย้ำอย่างดี ขยี้หัวใจคนฟังได้อย่างร้ายแรง

นิดายอมทนเห็นหน้าและนั่งรถยนต์คันเดียวกัน ทว่าเธอไม่แม้แต่แลมองหน้าอดีตคู่หมั้น พูดคุยสักคำยังไม่มี ทุกวันนี้พวกเรามีแต่ความเฉยชาใส่กัน ไม่มีเหลือแล้วแม้แต่เศษเสี้ยวความใกล้ชิดสนิทใจเช่นวันวาน

หลายครั้งที่นิดาเพียรขยี้หัวใจตัวเองโดยการไปแอบมองเขาอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ เพื่อที่เธอจะได้ตัดให้ขาดอย่างสิ้นเยื่อใย อารัญกับพิรานันท์ยังคงมองตากัน กินข้าวด้วยกัน ทำงานร่วมกันเป็นอย่างดีเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

แน่นอนว่าอารัญไม่รู้ว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นในวันข้างหน้า เพราะยังคงมั่นใจว่าตัวเองเอาอยู่ คู่หมั้นไม่รู้และคู่ขาก็ยินยอมพร้อมใจในความสัมพันธ์ลับหลังนี้

ทั้งสองคนนั้นแลดูมีความสุข อยู่ด้วยกันอย่างรู้สึกดี

นิดาแค่นยิ้มหยันให้ตัวเองทุกวัน ต่อหน้าบิดามารดา หญิงสาวเผยด้านเข้มแข็งของตนเองให้พวกท่านเบาใจ ทว่าลับหลังมักจะวิ่งมาบ้านของอณิกา แล้วร้องไห้ออกมา

ร้อง...ให้กับความรู้สึกดีๆ เรื่องราวดีๆ ที่มีต่ออารัญมาอย่างยาวนานหลายปีตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก

ร่างสูงของกวินมักจะยืนนิ่งพิงกำแพงบ้านของตนเพื่อมองใครอีกคนร้องไห้คร่ำครวญ ภาพนั้นชวนให้ปวดใจ กวินหวังแค่นิดาจะผ่านมันไปได้โดยมีเขารอคอยอยู่ตรงนี้

อณิกานั่งเป็นเพื่อนดูแลปลอบใจรุ่นพี่เป็นอย่างดี ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปเมื่อเห็นพี่ชายเริ่มขยับเท้าเดินมา อย่างคนอดใจไม่ไหว

เธอเห็นพี่ชายได้แค่แอบมองก็ให้รู้สึกสะเทือนใจนัก

นิดานั่งชอกช้ำอยู่บนโซฟาภายในบ้านของสองพี่น้อง ในครรลองสายตามีแต่ม่านน้ำใส เมื่อเห็นอีกคนเข้ามาใกล้ จึงสะอึกสะอื้นขออภัยด้วยเสียงสั่นเครือ

“นิดขอโทษที่มารบกวนพี่คริสกับเกรชนะคะ”

น้ำเสียงของนิดายังคงกังวานใสน่าฟังแม้กำลังร่ำไห้ กวินตกหลุมรักเธออีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้ว่าทำไม

ทุกกิริยาของเธอยังคงดีงามสร้างความประทับใจให้แก่เขาเสมอมา เขาชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอตอนย้ายมาอยู่เมืองไทยในฐานะพี่ชายข้างบ้าน รัก...ตั้งแต่แรกเห็น รักทุกอย่างที่เธอเป็น เธอเก่งและน่ารัก ยิ่งโตยิ่งมีเสน่ห์

ชายหนุ่มไม่ได้ยื่นทิชชู่ให้นิดาเช็ดน้ำตาด้วยตนเองเหมือนที่น้องสาวของเขาทำ แต่กลับย่อตัวนั่งลงตรงพื้นด้านหน้าเธอ แล้วยื่นนิ้วมือเกลี่ยที่แก้มนุ่มสีแดงเรื่อเบาๆ

ความอ่อนโยนของเขาผิดกับภาพลักษณ์มาดเข้มอย่างสิ้นเชิง นิดาถึงขั้นชะงักมองผู้ชายตรงหน้าอย่างอึ้งๆ

น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งผ่านท้องนิ้วของเขาแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“พี่อนุญาตให้นิดร้องไห้แค่ครั้งนี้อีกครั้งเดียวเท่านั้น ต่อไปห้ามร้องอีก”

เมื่อเจอคำสั่งเผด็จการแบบขวานผ่าซากเข้าไป นาทีนี้ต่อให้อยากร้องก็ร้องไม่ออกแล้ว

เพราะพี่คริสคนที่สุดแสนจะเย็นชาและชอบมองเธอแบบดุๆ ตลอดเวลากำลังส่งเสียงทุ้มนุ่มอย่างหาได้ยากมาก