ตอนที่4 ตลบหลัง 2

เช้าวันต่อมา อารัญยังคงมารับนิดาไปทำงานปกติ

แววตาของชายหนุ่มที่ทอดมองมามีแต่ความเฉยชาจนนิดาสัมผัสได้ กระนั้นเธอก็ยังคงยิ้มแย้มอย่างสดใสให้เขา ไร้วี่แววขุ่นเคืองหรือผิดแผกจากปกติ

หลังจากอารัญไปรับนิดาที่บ้านและไปส่งเธอที่บริษัทในตอนเช้าด้วยอารมณ์ราบเรียบ หัวใจไม่ได้เต้นแรงเหมือนสมัยเด็กๆ อีกต่อไป เขาก็รีบขับรถมายังบริษัทที่ตนเองฝึกงานอยู่ ด้วยหัวใจที่กระปรี้กระเปร่า เต้นเร็วกว่าเดิม

ที่หน้าประตูห้องทำงาน พิรานันท์ยืนรออารัญพร้อมหน้าสวยๆ รอยยิ้มหวานๆ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ อาร์ม”

พิรานันท์ไม่ได้หวานแค่รอยยิ้ม แต่เสียงของเธอยังหวานกังวานสะท้านเข้าไปในความรู้สึก ผิวเนื้อนวลนิ่มก็หอมหวานไม่แพ้กัน อารัญมองสาวเจ้าตาเยิ้ม

“มายืนรออาร์มนานแล้วเหรอ?”

พิรานันท์พยักหน้าน้อยๆ “อือ...” เธอเดินมาเกี่ยวแขนชายหนุ่มแล้วพากันเดินเข้าไปนั่งมุมห้องซึ่งเป็นโต๊ะประจำของทั้งสอง

“วันนี้ตอนบ่ายพี่ปาล์มบอกว่ามีงานเดินเอกสารให้พวกเราทำด้วยแหละ”

อารัญได้ฟังก็ดวงตาเปล่งประกายไม่ต่างจากคนบอกที่มองเขาด้วยสองตาวับวาว นิ้วเรียวขาวของเธอยังแอบลูบท่อนขาแกร่งส่งความหมายผ่านกางเกงผ้า

ซึ่งเป็นอันรู้กันว่า หากได้งานเดินเอกสารข้างนอก เราสองคนจะได้ทำอะไรตื่นเต้นสักครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ก่อนกลับเข้ามาตอกบัตรเพื่อออกงานในตอนเย็น

ครึ่งวันช่วงเช้า อารัญกับพิรานันท์จึงตั้งใจทำงานเพื่อไม่ให้มีงานติดค้างจนเป็นอุปสรรคต่อช่วงบ่าย ทั้งสายตาและรอยยิ้มซ่อนนัยจึงส่งให้กันไม่ขาดสาย

เพราะชายหญิงมีนัดไปซัมติงจึงอดที่จะตื่นเต้นกันเป็นระลอกไม่ได้ ความตื่นเต้นชนิดนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รับรู้ได้ว่าทำคนขนลุกเกรียวเสียวบริเวณท้องน้อยแค่ไหน ขนาดนั่งกินข้าวเที่ยงกันอยู่ ยังอดใจไม่ไหวจนต้องจับมือกัน

ครั้นได้ยินเสียงหนึ่ง ความฝันของพวกเขาคล้ายพังทะลาย

“อาร์ม...”

เจ้าของชื่อรีบหันไปตามเสียงเรียก และทันทีที่เห็นคนคุ้นเคยมายืนอยู่ภายในร้านอาหารข้างบริษัทแห่งนี้อย่างไม่คาดคิด อารัญถึงกับชะงักนิ่งตัวชา รีบปล่อยมืออีกคน

“นิด...”

นิดาระบายยิ้มเต็มหน้าเดินเข้ามาหาอารัญที่นั่งอยู่กับพิรานันท์ แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

“วันนี้นิดได้หยุดครึ่งวัน ก็เลยนั่งแท็กซี่มาหาอาร์ม”

หญิงสาวหยุดยืนริมโต๊ะอาหาร ก้มมองคู่หมั้นด้วยสองตากลมโตที่สดใสเหมือนทุกวัน

วันนี้นิดายังแต่งกายชุดนักศึกษาที่แสนจะเรียบร้อย ผิดกับผู้หญิงอีกคนที่แต่งกายรัดรูปกระโปรงสั้น เธอลอบมองขาขาวๆ ของอีกฝ่ายอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง

แค่แวบเดียวเท่านั้น ไม่มีใครทันสังเกตเห็นทั้งสิ้น

“นิดมารอกลับบ้านพร้อมอาร์ม”

อารัญขมวดคิ้ว “วันนี้อาร์มต้องออกไปเดินเอกสารตลอดบ่ายเลยนะ”

นิดาพยักหน้า “อือ...งั้นนิดติดรถไปด้วยนะ”

“แต่...” อารัญเริ่มอึกอัก เพราะมีแผนไประเริงรักกับผู้หญิงอีกคน ย่อมไม่อยากให้คู่หมั้นติดสอยห้อยตาม

เวลานี้ พิรานันท์คล้ายไม่มีตัวตน นิดาโน้มตัวลงคล้องแขนอารัญอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

“ป่ะ! ไปเถอะ งานจะได้เสร็จเร็วๆ ไง จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันหลังกลับบ้าน นะๆ”

น้ำเสียงออดอ้อนน่ารักในวันนี้ เหตุใดถึงน่ารำคาญต่างจากวันวาน อารัญนิ่วหน้าซ่อนอาการขัดเคืองไว้ในใจ พลางชำเลืองมองพิรานันท์ที่ตอนนี้หลุบตาลงเม้มปากแน่นอย่างน่าสงสาร