ตอนที่2 กาลเวลาไม่ช่วยอะไร 1

หลายปีให้หลัง กระทั่งทุกคนเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ปีสุดท้ายใกล้จบปริญญาตรีเต็มที

“อาร์ม ฝึกงานเป็นไงมั่ง?”

นิดาเอ่ยถามอารัญด้วยน้ำเสียงสดใสอยู่ข้างกายเขายามเดินเที่ยวตลาดก่อนกลับบ้าน ส่งผลให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์เหม่อลอยทันที

เขาตอบเสียงเรียบ “อือ...ก็ดี”

ก็ดี...แค่นี้เหรอ?

ถามคำตอบคำอีกแล้ว...

นิดาเริ่มเห็นความผิดปกติของอารัญเมื่ออีกฝ่ายฝึกงานได้ไม่นาน

เธอก้มมองฝ่ามือของเขาที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ก่อนมองมือที่เริ่มอ้างว้างของตนเอง

ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆ กัดกินหัวใจอย่างเงียบงัน กระนั้นหญิงสาวก็เพียงให้โอกาสเขาในทุกวัน หวังเพียงว่าเธอแค่คิดมากเกินไป

ทางเดินกลับบ้านยังคงเป็นเส้นทางเดิม ทว่าใจคนอาจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...

รุ่งเช้ามาเยือน

อารัญรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างกระตือรือร้นเพื่อไปฝึกงานดั่งเช่นทุกวัน

“ส่งน้องให้ถึงที่ฝึกงานอย่างปลอดภัยนะลูก”

มารดายังคงกำชับบุตรชายเรื่องดูแลคู่หมั้นสาวเหมือนทุกวัน

“ครับแม่”

อารัญขานคำตอบรับโดยไม่หันมองหน้ามารดาเหมือนทุกวันเช่นกัน ทว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว

ทุกวันนี้เขาอยากตื่นแต่เช้าไปทำงานเร็ว จะได้เจอใครบางคนเสียที แต่ติดตรงที่ต้องขับรถย้อนไปย้อนมาอย่างเสียเวลาเพื่อเทียวรับเทียวส่งนิดา

ชายหนุ่มแอบถอนหายใจเบื่อหน่ายโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น เขารีบขับรถเคลื่อนจากโรงจอดรถออกจากบ้าน เพื่อขยับไปยังอีกรั้วของหน้าบ้านอีกหลัง

นิดาแต่งกายด้วยชุดนักศึกษายืนรออยู่แล้ว

ทันทีที่รถของอารัญเคลื่อนตัวมาถึง เธอก็เดินมาเปิดประตูรถด้วยตนเองแล้วขึ้นนั่ง คาดเข็มขัดอย่างเรียบร้อย ยังไม่ลืมหันมาส่งยิ้มหวานให้คู่หมั้นของตน

อารัญหันมายิ้มตอบ ก่อนหมุนพวงมาลัยเร่งเครื่องขับเคลื่อนยานพาหนะออกไป

หลังจากส่งนิดาจนถึงบริษัทที่เธอฝึกงานอย่างปลอดภัย

อารัญก็รีบหมุนพวงมาลัยบังคับรถ ขับออกไปอย่างไม่รอช้า ทิ้งนิดาที่กำลังยืนโบกมือพร้อมรอยยิ้มสดใสส่งให้เพียงลำพัง

หญิงสาวยืนมองคู่หมั้นเร่งเครื่องยนต์ขับรถจากไปอย่างไม่เหลียวหลังแบบนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ชายหนุ่มฝ่าการจราจรติดขัดมาจนถึงอีกบริษัทที่ตนฝึกงานอย่างคล่องแคล่วด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากตอนที่ไปส่งคู่หมั้นโดยสิ้นเชิง

เมื่อครู่เขาต้องเก็บสีหน้าเหนื่อยหน่ายเอาไว้อย่างดี ยังต้องคอยคลี่ยิ้มอบอุ่นให้นิดาอย่างเอือมระอา ยิ่งเห็นเธอเขายิ่งหงุดหงิด ยิ่งมองเธอเขายิ่งหมดใจ

กาลเวลาไม่ใช่เครื่องยึดเหนี่ยวความรู้สึกอะไร หากแต่เป็นเครื่องมือในการทำให้ความรักจืดจางลงไปทุกวัน คล้ายเร่งระยะความสัมพันธ์ให้สิ้นสุดกันเร็วขึ้นเสียมากกว่า