ตอนที่1 แอบชอบคู่หมั้น 2

นิดาจึงเปลี่ยนจากจะขยับปากหัวเราะเป็นยกยิ้มละมุน พลางมองคู่หมั้นหนุ่มอย่างอ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง

“อาร์มเป็นผู้ชายที่ดีมาก ดีที่สุดเลย รู้ตัวบ้างไหม? นิดดีใจที่ได้เกิดมาคู่กับอาร์มนะ”

“ทำเป็นปากหวาน” อารัญได้ทีจึงกระซิบร้องขอ “งั้น...วันนี้อาร์มขอทำมากกว่าหอมแก้มได้ไหม?”

นิดาก้มหน้าเอียงอาย “อะไร?”

อารัญยกยิ้ม “จูบไง...”

เด็กสาวช้อนตาวูบไหวขึ้นมอง “มุมเดิมเหรอ?”

เธอหมายถึงมุมลับระหว่างสองเราตอนที่เขาแอบหอมแก้ม

เด็กหนุ่มตอบเสียงพร่า “อือ...เดี๋ยวขยับตัวเข้าไปให้ลึกอีกหน่อยแล้วกัน กลัวใครเดินมาเห็น”

ห้องนั้นเป็นห้องเก็บของ มีซอกแคบๆ พอหลบสายตาได้อย่างดีเชียวล่ะ

“เห็นไหมว่าแค่หอมแก้มหรือจูบยังยุ่งยากขนาดนี้ อยากนั่งไทม์แมคชีนข้ามเวลาไปในอนาคตตอนเรียนจบ แล้วแต่งงานทันทีจริงๆ ให้ตายเหอะ”

อารัญบ่นอุบอิบไม่หยุดจนนิดาต้องก้มหน้าขำพรืด หลุดหัวเราะเสียงใสไปตลอดทาง

“น่าอิจฉาเนอะ”

เสียงทุ้มต่ำหนึ่งดังขึ้นเบาๆ ทางด้านหลังของอารัญกับนิดา เป็นเสียงบ่นแกมอิจฉาเฉกเช่นทุกวันที่เห็นคู่หมั้นเดินจับมือกระซิบหยอกเย้ากันแบบนั้น

กวิน เด็กหนุ่มลูกครึ่งท่าทางแบดบอยประจำซอยที่บังเอิญต้องเดินมาเห็นภาพบาดตาบาดใจยากหลีกเลี่ยง เพียงพูดออกมาลอยๆ กับน้องสาวที่เดินข้างกัน

“พี่คริสอิจฉาที่เขาจับมือกันขนาดนั้น ทำไมไม่ลองจับมือน้องล่ะ เผื่อจะช่วยได้ อ่ะ”

อณิกา ยื่นมือเรียวขาวราวน้ำนมให้พี่ชายจับตามคำ

กวินจึงยกมือตัวเองเขกหัวน้องสาวตัวแสบดังโป๊ก

“โอ๊ย!” เด็กสาวยกมือกุมหัวแทบไม่ทัน “พี่คริสอ้า เจ็บนะ”

กวินมองน้องสาวอย่างเย็นชา “ต่อให้มืออีกสิบเกรชก็ไม่เท่ามือนิดาคนเดียวหรอก”

อณิกาตาโต

“โอ้โห! ต่อให้น้องสาวอย่างเกรชสิบคนก็เทียบไม่ได้กับนิดาคนที่พี่แอบชอบคนเดียวเนี่ยนะ เกินไปแล้ว...”

เด็กสาวยกเท้าเตะแรงๆ ที่น่องของพี่ชายอย่างหมั่นไส้ไปทีหนึ่ง ทว่าพี่ชายผู้แข็งแรงตัวสูงไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่น้อย ทำเอาน้องสาวต้องเจ็บเท้าฟรี

เธอสะบัดหน้าแง่งอนจนเรือนผมสีบลอนพลิ้วสยายอย่างสวยงาม หนุ่มๆ แถวนั้นที่บังเอิญผ่านไปผ่านมาต่างหยุดทุกกิริยาเพื่อจ้องมองดาวโรงเรียนจนตาค้าง

อณิกาย่อมชาชินกับสายตาชื่นชมเหล่านั้น เธอไร้ซึ่งความเอียงอายเหมือนเด็กสาวทั่วไป เพียงเงยหน้าถลึงตามองพี่ชายอย่างดุดันพร้อมกางเล็บข่วน

“พี่คริสอย่าลืมว่าพี่นิดกับพี่อาร์มเขาเป็นคู่หมั้นกันสิ เลิกแอบชอบหล่อนได้แล้ว รีบหาแฟนเป็นของตัวเองซะด้วย จะได้ไม่ต้องเก็บกด”

กวินไม่คุยเรื่องนี้กับอณิกาอีก เพียงเดินกอดคอน้องสาวกลับบ้านอย่างหงุดหงิด การแนบชิดของเด็กหนุ่มกับเด็กสาวทำเอาคนที่เดินสวนทางไปมาต้องอิจฉาริษยากันเป็นแถว ผู้หญิงแอบกรีดร้อง ใจละลายยามมองกวิน ส่วนผู้ชายก็มองอณิกาตาละห้อย

ทั้งสองอาศัยอยู่หมู่บ้านเดียวกับอรัญและนิดา ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนบ้านกัน

หากแต่บ้านสองพี่น้องสนิทสนมกับบ้านของนิดามากกว่า ยามสังสรรค์แต่ละทีต้องมีการเชื้อเชิญกันถึงที่ เวลามีปาร์ตี้ที่บ้านของอารัญอาจไม่เห็นกวินกับอณิกา แต่ถ้าหากจัดปาร์ตี้ที่บ้านของกวินกับอณิกาก็มักจะเห็นนิดามาร่วมทุกครา และทุกครั้ง กวินก็เก็บซ่อนแววตาแอบชอบและอารมณ์หวั่นไหวของตนเองได้ดีด้วยใบหน้าหล่อเย็นชากับท่าทางเรียบเฉยออกแนวแบดบอยคล้ายไม่ใส่ใจใคร

ส่วนอณิกาที่แม้จะเป็นสาวแสบตัวร้ายประจำโรงเรียน ทั้งยังไม่ค่อยละเอียดอ่อนหรือใส่ใจใครหน้าไหน ทว่าเธอก็ไม่เคยกระโตกกระตากว่าพี่ชายของตนเองแอบชอบนิดา เพื่อให้คนรักกันแตกหักจนต้องถอนหมั้น จากนั้นก็ส่งเสริมให้พี่ชายเข้าแทรกกลางอะไรเทือกนั้น

เพราะตัวอิจฉาคิดแย่งชิงมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ