บทที่ 2 คำสาบาน

"พี่มิคาเอลจะมาเป็นพี่ชาย และเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหนูเหรอคะแม่"

"จ้า เขาจะมาอยู่บ้านด้วยกันกับพวกเราจนเรียนจบ ลูกต้องดูแลพี่เขาดีๆนะรู้ไหม เพราะพี่เขาเป็นคนสำคัญมากๆจ๊ะ"

"สำคัญมากๆเลยใช่ไหมคะ แบบนี้หนูก็ต้องช่วยแม่กับพ่อ ดูแลคนสำคัญของพวกเราให้ดีที่สุดเลยคะ "

"ดีมากลูกสมเป็นลูกของพวกเราจริงๆ สัญญากับพ่อและแม่แล้วนะ ลูกต้องดูแลพี่เขาทุกอย่างเลย ลูกตัวเล็กแค่นี้จะทำได้ใช่ไหม"

"คะพ่อ ถึงตัวเล็กแต่หนูแข็งแรงกว่าพี่เขาแน่นอนคะ"

"พ่อเชื่อลูกว่าเราจะต้องทำได้"

"งั้นหนูพาพี่เขาไปหาคนที่มากับพี่เขา ที่หน้าโรงเรียนเราได้ใช่ไหมคะ พี่มิคาเอลเดินไหวไหม"

"พี่ดีขึ้นมากแล้วหละ งั่นพวกเราขอตัวไปหาพวกเขาก่อนนะครับ พวกท่านทั้งสองต้องเคลี่ยร์งานก่อนใช่ไหม"

"จ้า พวกเราจะทำเรื่องเรียนของมิคาเอลก่อน ไม่นานหรอกจ้าไปรอพวกเราที่รถก่อนได้เลย เดียวน้องมานาเฮเอลจะดูแลเราแทน"

"ไม่ต้องห่วงคะ ลูกจะดูแลพี่เขาเองพ่อกับแม่จัดการเรื่องเข้าเรียนของพี่เขาได้เลยคะ"

"ฝากพี่เขาด้วยนะ"

"ได้คะสบายมากหนูทำได้ พี่ชายเราไปบ้านกันดีกว่าคะ"

"อืม"

"ลูกเรานี้เก่งมากเลย พ่อว่าไหมที่สามารถทำให้เจ้าชายเชื่อฟังลูกเราได้ขนาดนี้ ไม่ได้เอาแต่ใจอย่างที่พ่อตัวแสบของเขาว่าเลย"

"เราก็รู้ว่า เพื่อนรักสุดแสบนั้นกำลังคิดอะไร เพราะพวกเราเท่านั้นที่เขายอมเชื่อฟัง และไว้ใจถึงกล้าส่งลูกชายสุดที่รักมาอยู่กับพวกเราแบบนี้ พ่อว่าคงคิดวางแผนไว้แล้วมั่งว่า จะเอาลูกสาวเราเป็นลูกสะใภ้นะสิ เจ้าเล่ห์แบบเขามีหรือที่พ่อจะไม่รู้ แต่พ่อไม่ว่าอะไรหรอกในเมื่อเราเคยสาบานกันไว้แล้วว่า ลูกพวกเราจะต้องแต่งงานกัน แต่พ่อไม่อยากบังคับลูกสาวเรานะสิ"

"พวกเขาถึงต้องส่งลูกชายมาเอง เพื่อมาทำความรู้จักกันตั้งแต่เด็กแบบนี้ใช่ไหม พวกเราเลยขัดใจพ่อลูกคู่นี้เขาไม่ได้ใช่ไหมคะ"

"คิดว่าพวกเรา จะคัดใจเขาได้เหรอมีหวังงานเข้าลูกสาวเราพอดี แต่พวกเราไม่สามารถบอกฐานะที่แท้จริงของพวกเขาได้ มันจะทำให้เกิดเรื่องราวมากมายไม่รู้จบแน่นอน พ่อไม่อยากให้ลูกสาวเดือดร้อนเพราะ พวกเขาตั้งแต่เด็กแบบนี้เลย"

"เชื่อสิพวกเขาคงไม่เปิดเผยฐานะหรอก ไม่อย่างนั้นหลานชายของพวกเรา เขาคงไม่เข้ามาเองแบบนี้หรอก อีกอย่างไม่มีใครเคยเห็นหน้าเจ้าชายหรือรู้จักเขาทำให้เขากล้าเข้ามาแบบนี้ พวกเรารีบไปจัดการเอกสารกันดีกกว่า ไม่อยากให้พวกเด็กๆรอนาน"

"นายน้อยเป็นอะไรเหรอเปล่าครับ ทำไมหน้าตาไม่ดีเลยให้พวกเราดูอาการได้ไหมครับ"

"เราสบายดีกินยาไปแล้ว พวกเราอยากเข้าไปพักในรถ รอเพื่อนของท่านพ่อท่านแม่จัดการเรื่องเรียนของเราก่อน แล้วค่อยกลับไปบ้านของพวกเขานะ"

"ได้ครับ ว่าแต่เด็กสาวคนนี้ท่านจะให้นั่งรอด้วยใช่ไหมครับ ถึงไม่ยอมปล่อยมือนางแบบนี้"

"ใช่ พวกนายอยากโดนลงโทษหรือไง ถึงกล้าถามเราเรื่องน้องมานาเฮเอลแบบนี้ นางเป็นลูกของเพื่อนท่านพ่อเราเอง ถ้าไม่ได้นางเราคงตายไปแล้วหละ"

"นายน้อยอย่าพูดอะไรแบบนั้นสิครับ พวกเราถามเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านนะครับ อภัยให้กับพวกเราด้วย"

"พี่ชายอย่าดุพวกเขาเลยคะ มานาเฮเอลว่าพวกเราเข้าไปพักในรถรอก่อนดีกว่า พี่จะได้นอนพักเดี่ยวน้องให้พี่นุนตักแทนหมอนคะ"

"อืม ได้ดูเหมือนยาจะออกฤทธิ์แล้วด้วย ห้ามกวนเราเวลานอนเข้าใจใช่ไหม"

"ครับ พวกเราจะรอพวกท่านบอกว่า จะให้พวกเราทำอะไรต่อไปครับ จะไม่ทำตามใจตัวเองแน่นอนครับนายน้อย"

"ดีมาก ถ้าท่านน้าทั้งสองมาแล้ว ค่อยปลุกเราก็แล้วกัน"

"ครับ"

"พี่ต้องรบกวนน้องสาวแสนดี ช่วยดูแลพี่ด้วยนะครับ"

"ได้อยู่แล้วคะ เพราะพี่ชายเป็นคนพิเศษและสำคัญของพวกเรานี้ ก็ต้องดูแลพี่อย่างดีเพื่อให้พี่มีความสุข เวลาที่อยู่กับพวกเราคะ"

"งั้นพี่ขอนอนพักก่อน ถ้าเราเหมื่อยก็บอกพี่ได้นะ พี่กลัวเราจะเหมื่อยที่ให้พี่หนุนตักแทนหมอนแบบนี้นะ"

"คะ ถ้าเหนื่อยน้องจะบอกพี่แน่นอน พี่พักก่อนเถอะจะได้รู้สึกดีขึ้น เดี่ยวพ่อกับแม่ก็มาไม่นานเกินรอแน่นอนคะ"

"อืม ฝันดีนะ"

"คะฝันดี"

"ไม่คิดว่าเจ้าชายของพวกเราจะยอมเชื่อใครแบบนี้ เด็กสาวคนนี้คงเป็นคนที่ฝ่าบาทว่าแน่นอน พวกนายคิดว่าไง"

"นายจะพูดเสียงดังไม่ได้นะ เดี่ยวเจ้าชายได้ยินพวกเรานินทา มีหวังงานเข้าแน่นอนอีกอย่าง การมาครั้งนี้พวกเรามาในฐานะคนธรรมดากันนะ ห้ามเผลอเรียกว่าเจ้าชายเด็ดขาด ถ้าไม่อยากโดนลงโทษนะ เข้าใจไหมยืนรออยู่รอบๆรถไปเงียบๆก็พอแล้ว"

"ครับหัวหน้า พวกเราแค่คิดถึงคำพูดของฝ่าบาทเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะมีใครที่ฝ่าบาทกับเจ้าชายจะยอมเชื่อใจ และทำตามแบบ

ไม่โกรธหรือดุเลยแบบนี้ได้กันหละ "

"พวกนายก็รู้จักพวกเขาดีนี้ ยังจะมาถามเรื่องพวกนี้อีกทำไมกัน ทั้งๆที่เคยเห็นฝ่าบาทเชื่อฟังพวกเขาขนาดไหน ลูกของพวกเขาก็มีความสามารถทำให้เจ้าชายกับฝ่าบาทยอมทำตามได้อยู่แล้ว ทั้งยังน่ารักใจดีแบบนี้เก่งตั้งแต่ด้วยแบบนี้"

"ครับ จริงอย่างที่หัวหน้าว่าเลยครับ สุดยอดมากเลยครอบครัวนี้ เป็นครอบครัวเดียวที่ทั้งฝ่าบาทและเจ้าชายไม่กล้าดุหรือโกรธเลย"

"ใช่ ไม่อย่างนั้นฝาบาทจะสาบานว่า พวกเขาเองก็สาบานเหมือนกันว่าจะให้ลูกๆรักกันแต่งงานกันนะ"

"มันก็จริง พวกเราถึงต้องมาที่ไทยกันแบบนี้ไงครับ ไม่คิดว่าจะให้เจ้าชายมาหาเจ้าสาวด้วยตัวเองแบบนี้ ปกติแค่รู้ว่าหมั้นหมายกันก็พอแล้ว แต่นี้ดันต้องการให้เจ้าชายมาดูตัวเมียตัวเอง ตั้งแต่เด็กแบบนี้ฝ่าบาทคงวางแผนอะไรไว้แน่นอน"

"ใครจะชัดใจฝ่าบาทกับเจ้าชายได้หละ ขนาดราชินียังยอมแพ้ในความเอาแต่ใจของพ่อลูกเลย"

"ก็พ่อลูกเขาดันใจตรงกันด้วยสิ ทำให้พวกเราต้องลากสังขานมาแบบนี้ไง"

"พอหยุดพูดเลย เดี่ยวเจ้าชายได้ยินงานจะเข้านะ"

"ครับ"