บทที่ 10 เจ้าชายมาเฟียกำลังจะมาดูงานที่ไทย

"นี่มานาเฮเอล พวกเราแอบไปสืบข่าวของเจ้าชายมาเฟียสุดหล่อ ประเทศซาอุเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาลที่พวกเราทำงานและเรียนด้วยนะ เห็นว่าเขาจะมาดูงานและคงมาหาสาวๆสวยๆไปเมียแน่นอน เพราะขึ้นชื่อว่าโหด ใครขัดใจเป็นโดนลงโทษไม่ว่าชายหญิงลงโทษไม่สนว่าใคร จะว่าท่านโหดเหี้ยมเกินไป เขาว่าท่านทำงานเก่งมากทุกอย่างที่ท่านลงทุนนั้น ล้วนมีแต่คนสนใจโดยเฉพาะ สาวๆที่รู้ทั้งรู้ว่าท่านไม่สนใจ ไม่เคยรักใครจริงๆ ไม่เคยมองพวกนางเลย แต่พวกสาวก็ไม่สามารถหยุดหลงรักท่านได้เลย ฉันอยากเห็นหน้าท่านสักครั้งบ้างจัง พวกเราจะได้เจอท่านกันไหมนะ "

"พวกเธอยังไม่เลิกคุยเรื่องเจ้าชายให้เพื่อนเราฟังอีกเหรอ เดียวก็โดนดุอีกหรอกที่ไปว่าเจ้าชายแบบนั้น มานาเฮเอลไม่ชอบให้พวกเราว่าใครให้นางฟัง ฉันไม่อยากโดนเทศเพราะพวกเธอไปด้วยนะ "

"นานาซัง แก่ก็ว่าแต่พวกเราแต่คนที่ติดตามเรื่องเจ้าชาย และพยายามหารูปของท่านมาให้พวกเราดู ก็เป็นเธอนะโดนเทศด้วยกันมันไม่แปลกหรอกนะ แต่ท่านหล่อจริงๆ ต่อให้โหดขนาดไหนถ้าได้อยู่ในอ้อมกอดของท่านก็พอใจแล้วหละ"

"มานาเฮเอลดูสิรูปล่าสุดที่นานาซัง เพิ่งไปค้นหามาให้พวกเราดู หล่อบาดใจรูปนี้สุดยอดกว่าทุกรูปที่พวกเราได้ดูเลยนะ"

"พวกเธอนี้นะ ฉันไม่รู้จะพูดกับพวกเธอยังไงดี ท่านหล่อก็จริงแต่อย่าลืมสิว่า พวกเราไม่มีทางได้เป็นคนรักของท่านหรอกนะ เลิกฝันลมแล้งๆกันดีกว่า ตั้งใจทำงานดูแคนไข้ดีกว่านะฉันว่า"

"จ้าแม่ชี เอ้อพวกเราจำได้ว่าคู่หมั้นของมานาเฮเอล เป็นคนประเทศนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง ฉันว่าพวกเขาคงได้เจอเจ้าชายบ้างแน่นอนใช่ไหม บอกพวกเราหน่อยได้ไหมว่า ว่าที่สามีของคุณหมอสุดสวยของพวกเรา จะมารับเจ้าสาวตอนไหนเอ๋ยและเขาจะพาเพื่อนๆของเขามาด้วยไหม เผื่อพวกเราจะได้มีแฟนต่างชาติแบบเพื่อนรักเราบ้างนะ"

"ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยถามพ่อแม่เรื่องของเขาเลย เพราะพ่อกับแม่บอกว่าพวกเราทั้งสองคน ต่างยุ่งๆกับงานของพวกเราเลยยังไม่ได้คุยเรื่องนี้ แม่บอกว่าเขารอให้ฉันจบและได้เป็นหมอเขาถึงจะมานะ "

"นี้ไม่ได้คุยแชทกันบ้างเลยหรือไง แบบนี้ไงทุกคนถึงว่าเอาไง"

"พวกเราโทรคุยกันบ้าง แต่เขาไม่อยากเห็นหน้าฉัน กลัวว่าตัวเองจะอดคิดถึงไม่ได้ ไม่อยากเสียสมาธิกับงานนะ เลยไม่เห็นเคยหน้าเขาเลยตั้งแต่โตมานะ เห็นหน้าเขาก็นานแล้ว เห็นครั้งสุดท้ายตอนพวกเราสิบขวบมั่ง นอกนั้นไม่ได้เจอกันอีกเลย ไม่มีรูปเขาด้วยเพราะแม่กับพ่อบอกว่า พ่อกับแม่เขาไม่ชอบนะ จะมีแต่เขาที่มีรูปของฉันฝ่ายเดียวตั้งแต่เล็กจนโต เพราะแม่บอกต้องส่งให้แม่กับพ่อเขารู้ว่า ฉันไม่ได้ผิดสัญญาแน่นอน แม่กับพ่อฉันกลัวทางเขาจะผิดสัญญามากกว่า เพราะนิสัยเอาแต่ใจกันทั้งบ้านนะ แต่ไม่ว่าเขาจะผิดสัญญาหรือไม่ฉันก็สาบานไว้แล้วว่า จะไม่ผิดสัญญาที่สัญญาไว้กับพระเจ้าแน่"

"จ้า คุณหมอและแม่ชีของพวกเรา แก่ไม่ตื่นเต้นเหรอเจ้าชายหล่อขนาดนี้ แค่เห็นรูปหัวใจพวกเราเต้นแรงสุดๆ แม่ชีของเราไม่สะทกสะท้านเลยเหรอไงคะ"

"แต่ก่อนไม่เป็น แต่รูปนี้ที่ทรงยิ้มมันก็ทำให้หัวใจวูบๆนิดหนึ่ง พวกแก่จะทำให้ฉันผิดคำสาบานหรือไงกัน ถึงชอบเอารูปท่านมาให้ดูแบบนี้ ถ้าพวกแก่ชอบก็ชอบกันไปไม่ต้องเอามาชวนฉัน เข้าเป็นแฟนคลับเจ้าชายของพวกแก่เลย ฉันไปทำงานก่อนนะ"

"พวกเราก็แค่อยากรู้ว่า เพื่อนรักของพวกเรายังมีหัวใจไหม ก็เท่านั้นเองได้เห็นเพื่อนเราหน้าแดงแบบนี้แล้วมีความสุขจริงๆ"

"เอ้อท่านจะมาอาทิตย์หน้านะ ฉันไปค้นมาเป็นเรื่องจริงแน่นอน เห็นว่าจะมาเยี่มชมโรงพยาบาลและโรงเรียน และกิจการงานของท่านที่ไทยทุกอย่างที่ท่านมีในไทยด้วยนะ พวกเรามีโอกาสได้เห็นหน้าท่านใกล้ๆแน่นอน โดยเฉพาะคุณหมอสุดสวยของเราคนนี้ไงหละ "

"งานนี้มีคนได้ใกล้ชิดเจ้าชายแน่นอน คุณหมอมานาเฮเอลของเราไม่ตื่นเต้นเหรอจ๊ะ พวกเราไม่มีโอกาสเหมือนเธอเลยนะเพื่อน"

"พวกเธอนี้นะ เขาต้องการพบฉันเพราะฉันเป็นเด็กทุนของเขาก็เท่านั้นเอง พวกเธอก็เด็กทุนไม่ใช่หรือไง ต้องได้เจอท่านกันอยู่แล้วหละ เลิกแกล้งฉันกันได้แล้ว ไปทำงานกันได้แล้วหมดเวลาพักแล้วนะ ไปห้องของตัวเองกันได้แล้ว"

"จ้าๆ พวกเราไปทำงานก่อนนะ อย่างน้อยพวกเราก็ได้เห็นเพื่อนเรา ตอนเขินแล้ววันนี้แค่นี้พวกเราก็พอใจแล้วหละ"

"ฉันว่าถ้าเห็นตัวจริงเพื่อนเราจะเปลี่ยนใจไหมเอ๋ย"

"ต่อให้หล่อขนาดไหน ฉันก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก หยุดแกล้งกันได้แล้ว"

"จ้าๆ จะรอดูนะว่า ถ้าเจ้าชายสนใจเพื่อนรักของเรา เพื่อนเราจะเปลี่ยนใจรักเจ้าชาย แทนคู่หมั้นที่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วไหมนะ"

"พวกเธอนี้นะ เจ้าชายจะมาสนใจคนอย่างฉันได้ยังไง ไม่ได้สวยและเหมาะสมกับเจ้าชาย พวกเราต่างกันเราฟ้ากับเหวเลยนะ"

"ไม่แน่นะ ถ้าท่านหลงรักแก่ขึ้นมาจะทำยังไง แล้วแก่จะทำยังไงหละ"

"ไม่รู้ฉันไม่อาจเอื้อมหรอกยะ ไปทำงานได้แล้วหรือจะให้ฉันโทรหาหมอใหญ่ ให้เรียกพวกเธอไปทำงานดีหละ"

"ไปแล้วจ้า ห้ามโทรหานะ พวกเรายอมแพ้แล้วไปก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเลิกงงานนะเพื่อนรัก"

"ต้องให้ใช้ไม้นี้ตลอดเลย นะพวกแก่นี้"