Ep.2

ทว่าตอนนี้พ่อของภาคินจากไปได้ปีหนึ่งแล้ว ด้วยอุบัติเหตุทางเรือ หากการเดินทางขึ้นเหนือครั้งนี้เกิดเรื่องอีก ใครจะไปช่วยเขาได้ คงเหลือแต่ภานุเดช ลุงของเขาเท่านั้น ที่พอจะช่วยได้ แต่รายนั้นไม่ดุดันเด็ดขาดเหมือนพ่อของเขาที่ใครๆต่างก็ยำเกรง ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือกันได้มากแค่ไหน

และผู้ชายอย่างภาคิน บทจะดีก็ดีใจหาย แต่ถ้าได้ร้ายก็ร้ายสุดๆ นอกจากนั้นภาคินยังทำตัวเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ เปลี่ยนคู่ควงทุกเดือน เพราะนิสัยแบบนี้กระมัง เธอถึงไม่มีวี่แววว่าจะได้ลูกสะใภ้เล็กจริงๆเสียที

แต่คู่ควงคนล่าสุด รู้สึกจะเป็นนางแบบสาวทรงโต หุ่นเพรียว ขาวสวยเซ็กซี่ ที่ภาคินควงนานกว่าใคร ปาไปสามเดือนกว่าแล้วก็ยังเห็นคบกันอยู่

หวังว่าคนนี้ภาคินจะคบจริงจัง เพราะดูๆแล้ว นางแบบสาวคนนี้ก็เป็นลูกผู้ดีมีตระกูลใช้ได้ แต่รูปลักษณ์นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับนิสัยใจคอ และความรักที่มีต่อกัน หากว่าภาคินไม่รัก เขาก็ไม่มีทางหยุดอยู่กับผู้หญิงคนไหน

“ผมจะรีบไปเคลียร์งานก่อนนะครับแม่”

“จ้ะ”

ภารดีมองตามแผ่นหลังของลูกชายหัวรั้น แล้วก็ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา แต่ก็แสนรักแสนห่วงสุดดวงใจ

ดีหน่อยที่ยังมีภัทรเดชดูแลงานอยู่ทางเหนือ ก็หวังว่าพี่ชายจะช่วยเป็นหูเป็นตาดูแลน้องชายของเขาได้บ้าง

แต่สำหรับเรื่องการสร้างรีสอร์ทที่เชียงใหม่ ภาคินขอร้องให้มารดาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อน จนกว่าจะสร้างรีสอร์ทเสร็จ เพราะเขาต้องการไปเบิกทางเอาเอง ไม่ต้องการขอความช่วยเหลือจากใคร โดยเฉพาะพี่ชาย เพราะมันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจ

‘เมื่อไหร่ลูกจะเลิกเอาแต่ใจสักทีนะคิน ไอ้นิสัยที่อยากได้อะไรแล้วต้องเอาให้ได้เนี่ย ไม่รู้ติดนิสัยใครมา’

เธอละกลัวใจลูกชายคนนี้จริงๆ

ใบหน้าที่ยังคงความสวยงามอ่อนกว่าวัย เงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วก็ยิ้มเศร้าๆเมื่อนึกถึง ‘เขา’ ที่จากไปไกลแสนไกล

‘ภาคินเหมือนคุณทุกอย่างค่ะ ทั้งรูปร่างหน้าตา โดยเฉพาะนิสัยใจคอ มันทำให้ฉันคิดถึงคุณมากเหลือเกินค่ะ’

หนุ่มฮั่นมาช่วยเจ้านายจัดกระเป๋าใบโต เพื่อเดินทางขึ้นเหนือ เขาเองถูกบังคับให้ร่วมเดินทางไปด้วย เพื่อไปเป็นล่ามช่วยแปลภาษาเหนือให้ฟัง แต่ถึงไม่บังคับ เขาก็คงต้องตามช่วยภาคินอยู่ดี นั่นเพราะงานที่ภูเก็ตไม่มีให้ทำอีกแล้ว

มารดาของภาคิน หลังจากมาถึงบ้านที่ภูเก็ตได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ก็เดินทางไปหาลูกชายคนโตที่กรุงเทพฯ เพราะอดคิดถึงหลานสาวกับหลานชายไม่ไหว

ดังนั้นทางใต้จึงไม่เหลือใครให้เขาได้รับใช้ ฮั่นถึงกับถอนใจยาวออกมา เมื่อรู้ว่าเจ้านายขึ้นเหนือไปเพื่ออะไร หวังว่าภาคินคงจะไม่สั่งให้เขาติดต่อขอซื้อที่ เหมือนกับนาวินหรอกนะ แม้ว่าเขาจะเป็นคนเหนือ และเคยทำงานด้านบริการมาก่อน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะมีความสามารถ ในเจรจาต่อรองซื้อขาย โดยเฉพาะซื้อขายที่ดินที่ราคาแตะหลักล้าน

“คิ้วจะชนกันอยู่แล้วนะฮั่น นายหนักใจอะไรนักหนาฮะ หรือนายไม่อยากไปเยี่ยมบ้านเกิด จะอยู่ช่วยลุงของฉันที่นี่ต่อก็ได้นะ ฉันไม่ว่า”

“เจ้านายรู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่ครับ”

“ถึงฉันจะเคยมีบุญคุณต่อพ่อของนาย ก็ใช่ว่านายจะต้องมาเป็นขี้ข้ารับใช้ฉันไปตลอดนี่”

“ผมยกกระเป๋าใบนี้ไปให้นะครับ” ฮั่นรีบตัดบทสนทนา เขาไม่อยากคุยต่อเรื่องบุญคุณอะไรนั่นหรอก เขาก็แค่อยากไปรับใช้เจ้านายที่แสนจะเข้มงวดคนนี้ก็เท่านั้นเอง

ภาคินมองตามหลังฮั่นไปด้วยใบหน้ายิ้มๆ ฮั่นเองก็มีสาวๆมารุมชอบ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยอมตกลงคบกับใครสักที

ฮั่นไม่ชอบสุงสิงกับใครนัก แต่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายเพราะเป็นคนเจียมตัวและถ่อมตน พูดจาก็มีสัมมาคารวะ ทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างดี ทั้งที่อายุเพียงแค่ยี่สิบห้าต้นๆเท่านั้น

แล้วกระเป๋าใบสุดท้ายก็ถูกยัดเข้าไปท้ายรถเบนซ์คันหรู ที่คงต้องทิ้งไว้ให้คนที่ดูแลบ้านพักตากอากาศทางนี้ไปใช้ ในช่วงที่เขาไม่อยู่

ร่างสูงสมบูรณ์แบบ ที่ผู้ชายด้วยกันเองยังต้องอิจฉา เดินเข้าไปนั่งด้านหลังคนขับ เขาขยับให้ฮั่นมานั่งข้างๆ แต่ฮั่นขอไปนั่งข้างคนขับแทน เพราะคิดว่าตนเองก็เป็นเพียงแค่ลูกจ้าง ไม่คิดตีตนเสมอเจ้านายเด็ดขาด