แม่ของหนูคือเมียพ่อนะ

เจ้าของร่างสูงเกือบสองเมตร ที่สวมเสื้อถักสเวตเตอร์สีเทาควันบุหรี่แขนยาวพอดีตัว กำลังยืนถอนหายใจรอคอยคำตอบจากลูกน้องคนสนิท ที่มีการเจรจาเป็นเลิศ เรื่องการไปติดต่อซื้อที่ทางภาคเหนือ ไม่รู้ว่านาวินติดต่อขอซื้อที่สำเร็จไหม

เขาต้องการซื้อที่ให้ครบห้าร้อยไร่ เพื่อสร้างรีสอร์ทตามความฝันของมารดา ที่ต้องการกลับไปอยู่บ้านเกิดของตนเองในช่วงบั้นปลายของชีวิต หลังจากที่พ่อของเขาเสียได้ประมาณหนึ่งปี เธอคงเหงาจึงอยากไปอยู่ใกล้ๆมารดาของตนเองและญาติพี่น้องที่เหลืออยู่ที่เชียงใหม่

เพื่อความสุขของมารดา เขาจึงจำเป็นต้องขายหุ้นในกิจการเรือยอร์ช ให้กับคุณลุงถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ แล้วนำเงินที่ได้ไปกว้านซื้อที่มาได้สี่ร้อยกว่าไร่แล้ว ถ้าซื้อที่ ‘ตรงนั้น’ ได้ ก็จะครบห้าร้อยไร่ตามที่แพลนเอาไว้

แต่ ‘ที่ตรงนั้น’ เจ้าของที่ไม่ยอมขาย ทั้งที่เป็นเจ้าแรกที่เขาให้ลูกน้องไปติดต่อขอซื้อ

ตี๊ดๆ! ตี๊ดๆ!

“ว่าไงวิน สำเร็จมั้ย”

“คำตอบเดิมครับเจ้านาย แกยืนยันคำเดียวเลยว่า ไม่”

“ทั้งที่ให้ราคาสูงขนาดนั้นสองผัวเมียนั่นยังไม่ยอมขายอีกเหรอ”

“ครับเจ้านาย”

“แต่ฉันต้องการที่ดินผืนนั้น ยังไงก็ต้องติดต่อขอซื้อมาให้ได้” น้ำเสียงเริ่มจะดุดันขึ้น เขาชักโมโหแล้ว เพราะไม่ว่าเรื่องอะไรที่เขาลงมือทำ มันต้องสำเร็จ หรือว่างานนี้เขาต้องบินขึ้นเหนือ เพื่อไปติดต่อซื้อที่ดินแปลงนั้นด้วยตนเอง

“ผมจนปัญญาจริงๆนะครับเจ้านาย เพราะล่าสุดตาลุงกำนันถึงขนาดเอาปืนมาไล่ผมออกจากบ้านเลยนะครับ”

“มันอะไรกันนักกันหนาวะ เห็นทีงานนี้ฉันคงต้องลงมือเอง”

“นายจะบินมาที่นี่เองเหรอครับ”

“ก็เออสิวะ จองที่พักที่ดีที่สุด และใกล้ที่นั่นมากที่สุดให้ฉันด้วย อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ ฉันจะเดินทางไปเจรจาเอง”

“ครับเจ้านาย”

ภาคินรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก ยิ่งการเจรจาติดต่อซื้อขายยืดเยื้อออกไปนานเท่าไร การสร้างรีสอร์ทของเขาก็ล่าช้ายิ่งขึ้นไปเท่านั้น หากว่า ‘ที่ตรงนั้น’ ไม่อยู่ตรงจุดเชื่อมต่อระหว่างผืนดินที่จะสร้างรีสอร์ท กับสวนผลไม้ของคุณยายละก็ เขาคงไม่ต้องรอมาจนถึงป่านนี้

ที่ดินห้าสิบกว่าไร่เกือบหกสิบไร่ อุตส่าห์เสนอราคาให้ไร่ละหนึ่งล้านสามแสนบาท แต่สองสามีภรรยานั่นก็ยังไม่ยอมขาย ถือว่าแพงที่สุดสำหรับราคาของที่ดินแถวนั้น ทั้งที่สูงสุดที่ซื้อมา ไม่เกินไร่ละแปดแสนเท่านั้น

“แม่ได้ยินแว่วๆว่าจะไปไหนนะภาคิน”

“ขึ้นเหนือครับแม่ ไปซื้อที่”

“จำเป็นต้องไปด้วยตนเองด้วยเหรอลูก นาวินไปติดต่อซื้อให้ไม่ได้เหรอ”

“ไม่สำเร็จครับ”

“แล้วที่ตรงนั้นมันสำคัญมากถึงขนาดที่เราต้องซื้อให้ได้เลยเหรอลูก”

“สำคัญครับ เพราะมันคือจุดเชื่อมต่อระหว่างรีสอร์ทที่จะสร้างกับสวนของคุณยาย ผมอยากให้ลูกค้าของผมในอนาคต สามารถเดินหรือนั่งรถกอล์ฟไปสวนผลไม้ของคุณยายได้สะดวกๆ ผมจะทำที่ตรงนั้นเป็นเหมือนสวนสาธารณะ เป็นจุดพักของนักท่องเที่ยวครับ”

“กี่ไร่ล่ะลูก”

“เกือบหกสิบไร่ครับแม่”

“แต่ถ้าที่ตรงนั้นราคาเกินไร่ละล้านห้า ก็ไม่ต้องซื้อมันนะลูก ทำเท่าที่มีอยู่นั่นแหละ”

“ผมจะลองไปต่อรองราคาดูอีกทีครับ และคนอย่างผม อยากได้อะไรมันก็ต้องได้”

“ยังไงก็เผื่อใจไว้บ้างนะลูก เพราะบางทีเจ้าของที่เขาอาจจะรักที่ดินผืนนั้นของเขามาก พวกเขาอาจอยู่กันมานาน และอยากสืบทอดให้ลูกให้หลานสืบไป ยังไงก็ขอให้คิดถึงอกเขาอกเราด้วยนะลูก”

ขนาดเธอไม่ได้เป็นเจ้าของสวนผลไม้ของคุณยายทั้งหมด เธอก็ยังหวงที่ของตนเอง หากไม่ขัดสนจริงๆ หรือไม่เห็นแก่เงินจนเกินไป ก็คงไม่มีใครคิดอยากขายที่ของตนเองที่ปักหลักอยู่อาศัยมานาน

แต่พอเห็นแววตาแน่วแน่ของบุตรชายที่เอาแต่ใจตนเองมาแต่เด็กอย่างภาคิน เพราะเขาเป็นลูกชายคนเล็กแล้ว ภารดีก็รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจทุกที เพราะภาคินถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก็หามาให้ ขัดใจไม่ค่อยได้จะโวยวายและอารมณ์ร้าย

เขาเคยมีประวัติถูกไล่ออกจากโรงเรียน เพราะเรื่องชกต่อยหลายครั้ง พอโตมาก็วิ่งเข้าออกโรงพักไม่รู้กี่หน ต้องให้คนเป็นพ่อไปเคลียร์ให้หลายครั้ง