Chapter 2

“มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรือไม่ แม่หนูแมรี่?” ซิสเตอร์มารีอาถามด้วยความเป็นห่วงขณะที่เอาผ้าแห้งๆ เช็ดผมให้กับเธอ

“หนูสาบานได้ว่าไม่มีสิ่งใดต้องกังวลค่ะ ซิสเตอร์ แต่หนูคงต้องขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะมาเล่าให้ฟังนะคะ” แมรี่จางเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อยด้วยความหนาวเย็น แต่ก็ไม่ลืมที่จะฝากเจ้าก้อนเล็กๆที่อยู่อ้อมแขนเธอ ให้ซิสเตอร์ช่วยดูแลชั่วคราว

“เอ่อ... คือ หนูฝากเจ้าตัวเล็กนี้ก่อนสักครู่นะคะ แล้วหนูจะรีบมา” ไม่มีการสนทนาอื่นใดให้มากความ ซิสเตอร์มารีอาพาเจ้าตัวเล็กวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ เธอบรรจงเช็ดขนของมันจนแห้งและห่มมันด้วยผ้าอันหนานุ่มเพื่อมอบความอบอุ่นให้แก่ร่างกายเล็กๆ ของมัน

อยู่รอจนแมรี่จางอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในชุดที่อบอุ่น จากนั้นก็ได้สอบถามถึงความเป็นมาของเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง

“ไหนเล่ามาสิคนเก่ง ใครกันที่ทำให้เธอผู้รักความสะอาดเป็นอย่างยิ่งต้องมาตกอยู่ในสภาพจมโคลนแบบนี้ได้”

แมรี่จางตั้งใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเธอจะต้องตอบคำถามด้วยความซื่อตรง ไม่เช่นนั้นแล้วละก็ เธอคงจะโดนทำโทษให้คัดบทสารภาพบาปกองใหญ่แทนอาหารมื้อเย็นเป็นแน่

"หนูเห็นมันตะกุยตะกายอยู่ตัวเดียวในบ่อน้ำนั้น สายตาของมันจ้องมองมาที่หนูและอ้อนวอนขอให้หนูช่วยมันนะคะ" แมรี่จางเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ที่เธอเพิ่งจะไปเผชิญมาให้ซิสเตอร์มารีอาฟังอย่างไม่ติดขัด

เพราะเธอเข้าใจดีถึงความห่วงใยที่ซิสเตอร์มารีอา มีให้แด่เธอ ทุกถ้อยคำเรียงร้อยออกมาด้วยความสัตย์ซื่อ คนฟังก็รู้สึกได้เช่นกัน คำตอบอันน่ารักน่าหยิกยังคงพรั่งพรูออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความตื่นเต้นจากเจ้าของเสียงหวานนั้น

"... อ่อ... อีกอย่างนึงนะคะซิสเตอร์ คือ... หนูคิดว่าหนูได้ยินมันร้องตะโกนสุดเสียง เพื่อขอความช่วยเหลือ เหลือเชื่อที่หนูฟังมันเข้าใจด้วยนะคะ"

รอยยิ้มไร้เดียงสา

ดวงตากลมโตฉายประกายแววความตื่นเต้นขณะเล่าเรื่องราว ประกอบเข้ากับเสียงใสกังวานที่เปล่งออกมา ชวนให้ผู้ที่ได้รับฟังเคลิบเคลิ้มคล้อยตาม จนจินตนาการเห็นเป็นภาพขึ้นในหัวตามที่เธอเล่าได้เลยทีเดียว และนี่คือสิ่งที่เธอบอกเล่าแด่ซิสเตอร์มารีอา

ซิสเตอร์ได้แต่ถอนหายใจเบาๆด้วยความเอ็นดู และก็แอบส่ายหัวเล็กน้อยในความไร้เดียงสาและแสนจะใสซื่อของเธอ แต่ก็อดอมยิ้มและกลั้นขำกับสิ่งที่แมรี่จางเพิ่งเล่าให้ฟังไม่ได้เลยทีเดียว

"มันจะพูดรู้เรื่องได้อย่างไร มันไม่ใช่มนุษย์เหมือนเราสักหน่อย เอะ!หรือว่าสาวน้อยของซิสเตอร์จะกลายเป็นแมวเหมียวอีกตัวนึงไปเสียแล้ว" ทั้งคู่ต่างหัวเราะให้กับบทสนทนาที่เพิ่งจบลงไปด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุข

ซิสเตอร์มารีอาพูดจบก็ลูบศรีษะของสาวน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดู เธอปัดมือเบาๆไปที่เสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างของแมรี่จางที่เพิ่งเปลี่ยนเสร็จหมาดๆ เป็นการส่งสัญญานความกังวลของเธอได้ผ่อนคลายลงแล้ว

ยามที่แมรี่จางกล้าหาญด้วยหัวใจพองโตนั่น เธอจะลืมซึ่งความกลัวในทุกสิ่งทุกอย่าง เธอกระโดดลงไปในบ่อน้ำลึกตามลำพังผู้เดียวที่แม้แต่ชายชาตรีบางคนยังลังเล เพียงเพื่อต้องการช่วยเหลือชีวิตของเจ้าสัตว์หน้าขนตัวเล็กกระจ้อยร่อยเพียงตัวนึงเท่านั้น

เพราะเธอคงไม่สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้หากทำเฉย และนิ่งดูดายไม่เหลียวแลชีวิตเล็กๆที่กำลังตกระกำลำบากนั้น แมรี่จางหวังเพียงจะช่วยต่อลมหายใจของเจ้าสัตว์หน้าขนตัวจ้อยนั้นเท่านั้น เพื่อให้มันได้รับโอกาสที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป เหมือนกับที่เธอเคยได้รับ และนั้นคือสิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยอย่างเธอคิดขึ้นมาได้ ณ เวลานั้น

แต่สิ่งที่เจ้าสัตว์หน้าขนตัวเล็กจ้อยตัวนี้คิดช่างแตกต่างออกไป …

แมรี่จางคือผู้มีพระคุณของมัน พลังของมันถูกผนึกเอาไว้ทำให้มันกลายร่างเป็นได้แค่แมวธรรมดาตัวนึงเท่านั้น และหากไม่เป็นเพราะมันมัวแต่เดินตามคนๆนึงที่ดูคุ้นตา เพราะคิดว่าอาจจะเป็นนายน้อยของมันที่มันข้ามมิติมาตามหาแล้วละก็ มันก็คงไม่พลาดท่าเสียทีพลัดตกลงมาในบ่อน้ำลึกแน่

นอกจากนายท่านของมันที่มันมอบชีวิตและจิตใจให้แล้ว ในโลกนี้ก็มีสาวน้อยแมรี่จางคนนี้นี่แหละที่มันต้องทดแทนบุญคุณ นี้คือความกรุณาที่ยิ่งใหญ่ของมนุษย์คนนึง ที่มันไม่เคยได้รับจากใครเลยตั้งแต่มันเข้ามาถึงในโลกใบนี้และนี่เปรียบเสมือนบุญคุณอันยิ่งใหญ่ ที่ทำให้มันสามารถตอบแทนให้ได้ด้วยชีวิตของมันเลยทีเดียว

แมรี่จางไม่ได้ยินความคิดนี้ของมัน เธอยังคงจดจ่อที่จะเล่าเรื่องราวที่เป็นมาให้ซิสเตอร์มารีอาฟังอย่างละเอียด