ตอนที่ 4 ผู้บริหารคนใหม่

จนถึงวันประชุมพนักงานของโรงแรมทั้งหมด เพื่อรับฟังนโยบายรวมถึงแนะนำผู้บริหารชุดใหม่

ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมถูกเปลี่ยนเป็นห้องประชุมชั่วคราว เธอเป็นหนึ่งในพนักงานตัวเล็กๆ ที่นั่งรวมกลุ่มอยู่กับคนเกือบร้อยคน จ้องมองบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องประชุมใหญ่ด้วยหัวใจเต้นแรง

ความรู้สึกด้านชาที่เคยคิดว่าจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว แต่เมื่อเห็นบุรุษภายในชุดสูทสีเข้มตรงหน้าเวทีก็ทำเธอแทบจะลืมหายใจ

วีร์ วีระโสภาทรัพย์ กลายมาเป็นหนึ่งในผู้บริหาร และดูเหมือนเขาจะดำรงตำแหน่งใหญ่ที่สุดของบริษัทไว้ด้วย

รูปร่างสูงโปร่งเมื่อครั้งวัยรุ่นในวันนี้เขากลายเป็นหนุ่มฉกรรจ์สมวัยรูปร่างสูงใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมากทีเดียว และนั่นยิ่งทำให้ความหล่อเหลาของเขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นอีกยิ่งกว่าเท่าตัว

เสียงพนักงานสาวๆ ฮือฮาด้วยความตื่นเต้น คงมีแต่เธอที่นั่งนิ่งและยิ่งทำตัวให้เล็กลงไปอีก แต่ก็ดูจะไม่พ้นสายตาคม

ผู้บริหารแถลงนโยบายอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง เธอจับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง หัวใจที่เต้นแรงมันทำให้สมองไม่สามารถเก็บข้อมูลได้ครบ

"กินข้าวกันให้อิ่มๆ นะ ช่วงบ่ายเราจะเป็นแผนกแรกที่ต้องเข้าพบผู้บริหารชุดใหม่"

เสียงพี่นกผู้จัดการแผนกบัญชีเอ่ยบอกตอนที่เธอกำลังจะตักข้าวเข้าปากคำแรก ทั้งที่เมื่อครู่ในห้องประชุมใหญ่แค่เธอนั่งฟังเฉยๆ ก็เหมือนสูญเสียพลังงานไปจำนวนมาก คิดว่าข้าวกลางวันคงจะต้องกินเยอะแน่ แต่พอเสียงเตือนของพี่นกที่เอ่ยขึ้น ยิ่งทำให้เธอกินข้าวต่อจากนั้นเกือบไม่หมด

เสียงโทรศัพท์ภายในบนโต๊ะผู้จัดการแผนกดังขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยว่าจะเป็นเรื่องอะไร

"ทุกคนพร้อมยัง ไปห้องประชุมชั้นบริหารกันได้แล้วค่ะ"

โต๊ะประชุมขนาดกว่าสิบที่นั่งมีเขานั่งอยู่หัวโต๊ะคนเดียวด้วยท่าพิงพนักเก้าอี้สบายๆ สายตาที่อ่านเอกสารในมือเหลือบมองผู้ที่กำลังเดินเข้ามาพอดี และเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอกวาดสายตามองไปทางเขา

"แผนกบัญชี มีหน้าที่ทำอะไรครับ"

เมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อย ประธานบริหารก็ยิงคำถามแรกใส่ทุกคน ไร้เสียงคนตอบ คำถามนั้นจึงมาตกอยู่ที่เธอ

"คุณ...กิดากร..."

เขาก้มหน้าลงมองที่แฟ้มเอกสารเมื่อครู่และนั่นจึงทำให้เธอพอเข้าใจว่ามันคงเป็นแฟ้มประวัติพนักงาน

"คุณลองตอบผมหน่อยว่าแผนกบัญชีทำหน้าที่อะไร"

"ทำบัญชีบริษัท ปิดงบค่ะ" ก็ทำอยู่ทุกวันทุกเดือน ต้องถามทำซากอะไรไม่ทราบ ผู้บริหารจบนอกจากต่างประเทศไม่เข้าใจหรือไง ได้แต่คิดแล้วก็ทำหน้านิ่งตอบคำถาม ทั้งที่มือซ่อนอยู่ใต้โต๊ะชื้นเหงื่อไปทั้งฝ่ามือบีบกันไว้แน่นอย่างพยายามระงับความตื่นเต้น

"หึ แบบนี้ซินะ ผมถึงไม่แปลกใจ ว่าโรงแรมของพวกคุณทำไมถึงเจ๊งไม่เป็นท่า ทั้งที่อยู่ในแหล่งท่องเที่ยวระดับประเทศ"

นอกจากเธอจะหน้าชา เชื่อเหลือเกินว่าพี่นกที่นั่งอยู่ข้างเธอก็คงจะไม่ต่างกันนัก เพียงแต่เธอไม่กล้าหันหน้าไปมองผู้จัดการของตัวเอง

"พวกคุณไม่เคยสงสัยตัวเลขในแต่ละเดือนเลยใช่ไหม ไม่มีการคิด วิเคราะห์ แยกแยะ ว่าทำไมตัวเลขพวกนี้ถึงเป็นแบบนี้กันเลยหรือ" แม้จะเหมือนถูกด่าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เหลือบสายตามองเขาเพียงแวบก่อนจะหลุบตาลงต่ำที่เอกสารตรงหน้า

กิดากรแทบจะไม่แน่ใจว่าเดินเอาเท้าไหนออกมาจากห้องประชุมก่อนกัน นโยบายใหม่พร้อมคำด่ากลายๆ ถึงการทำงานของพวกเธอ แต่เมื่อมาลองทบทวนดูแล้ว พวกเธอก็เพียงทำงานไปตามเอกสารจริงๆ อย่างเขาว่านั่นแหละ แต่ทำยังไงได้พวกเธอก็แค่มนุษย์กินเงินเดือนเท่านั้น

นโยบายชุดใหม่ที่รับมา พร้อมกฎระเบียบข้อบังคับชนิดที่จะทำให้มีพนักงานหลายคนทนไม่ได้จนถึงขึ้นลาออกไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับเงินเดือนสวัสดิการบางอย่างที่เพิ่มขึ้น มันก็ชวนให้ต่อมความอดทนของเธอเริ่มทำงานขึ้นบ้าง

ข่าวการลาออกของพนักงานในหลายวันมานี้ สร้างความกดดันให้พนักงานในโรงแรมทุกแผนก ไม่เว้นแม้แต่แผนกบัญชีของเธอ จากที่เคยทำงานกันตามเอกสาร ตอนนี้ทุกตัวเลขที่ผ่านสายตาต้องถูกตรวจสอบและตั้งคำถามขึ้นทุกครั้ง

พร้อมกฎข้อบังคับที่เพิ่มมากขึ้นยิ่งบีบรัดให้ตัวตนแต่ละคนยิ่งหดเล็กลงเรื่อยๆ

ตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมาเธอจึงไม่ได้เดินทางกลับบ้านใช้เวลาในช่วงวันหยุดหมดไปกับการทำโอที และเกือบทุกวันที่เธอเห็นท่านผู้บริหารคนใหม่เข้ามาทำงานหรือแม้แต่ในวันหยุดเช่นนี้

การเจอหน้าเขาที่นับครั้งได้ ก็เฉพาะเวลาที่เธอต้องผ่านห้องผู้บริหารหรือเวลาที่ท่านผ่านเข้ามาที่แผนกนานๆ ครั้ง พนักงานตำแหน่งเล็กๆ เช่นเธอจึงดูยิ่งห่างไกล แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่เธอยังอดทนกฎระเบียบใหม่ของบริษัทมาได้จนถึงวันนี้

ความสงบสุขของเธอกำลังถูกทำลายลงเมื่อมีคำสั่งจากฝ่ายบุคคลขอยืมตัวพนักงานในแผนกบัญชีไปช่วยจัดการกับเอกสารที่ห้องท่านประธานคนใหม่

"กี้ ไปช่วยฝ่ายบริหารหน่อยนะ"

"เอ่อ...กี้...ไม่ไปได้ไหมคะ"

คำสั่งจากผู้จัดการแผนกทำให้เธอรีบปฏิเสธขึ้นทันที

"ไม่ได้หรอก ฝ่ายบุคคลเขาขอให้เราส่งคนไปช่วย กี้เหมาะสมที่สุดแล้ว แล้วพี่ก็ส่งชื่อกี้ไปแล้วด้วย"

"ค่ะ"

คนที่กำลังวุ่นวายกับเอกสารบนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองพนักงานที่ถูกส่งมาช่วยงาน

"คุณวีร์คะ พนักงานที่จะมาช่วยงานช่วงนี้ค่ะ คุณกิดากรจากแผนกบัญชีค่ะ"

เธอขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินคำว่า ช่วงนี้ หลุดออกจากปากผู้จัดการฝ่ายบุคคล หมายความว่าเธอจะต้องทำงานอยู่ที่นี่หลายวันหรอกหรือ นึกว่ามาช่วยงานแค่วันนี้เสียอีก

"ขอบคุณครับ คุณมาเคลียร์เอกสารบนโต๊ะนี้ให้เรียบร้อยก่อน อ้อ ผมขอกาแฟด้วย"

"กี้ช่วยคุณวีร์จัดเอกสารบนโต๊ะก่อน เดี๋ยวพี่ไปชงกาแฟให้"

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลออกจากห้องไปแล้ว เธอจึงค่อยๆ ก้าวขาเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ เขาจึงวางมือจากเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ผู้บริหาร

"เอกสารทุกอย่างบนโต๊ะนี้เป็นความลับของบริษัท เธอเซ็นสัญญาปกปิดความลับแล้วหวังว่าจะเข้าใจว่าควรทำอย่างไรนะ"

"เข้าใจค่ะ"

กิดากรมองดูเอกสารบนโต๊ะจึงเห็นว่ามันเป็นเอกสารสัญญาจ้างงานรวมถึงสัญญาต่างๆ ที่ถูกจัดทำขึ้นใหม่ตอนบริษัทเข้ามาเทกโอเวอร์

แก้วกาแฟดำถูกวางลงตรงข้างโต๊ะทำงาน ท่านผู้บริหารก็คว้าแก้วพร้อมทั้งถือโน้ตบุ๊กเดินไปที่โซฟารับแขกอีกด้าน โดยมีผู้จัดการฝ่ายบุคคลเดินตามไปติดๆ ปล่อยให้เธอจัดการกับเอกสารตรงหน้า

"เลขาคนใหม่ผมขอเน้นคนที่อดทนต่อแรงกดดันได้ดีหน่อยนะครับคุณเตย"

"ได้ค่ะ เตยจะคัดเลือกใบสมัครส่งมาให้คุณวีร์เลือกก่อนนัดมาสัมภาษณ์ค่ะ" เสียงผู้จัดการฝ่ายบุคคลขานรับ

"อืม ได้ แล้วแผนกอื่นๆ ที่ขอพนักงานมาผมเซ็นเอกสารส่งกลับไปทางอีเมลแล้ว"

"ได้ค่ะ เตยจะรีบจัดการให้ค่ะ"