ตอนที่ 3 ลาจาก (1)

รถมอเตอร์ไซค์ของพี่ชายเธอมาจอดที่ตลาดนัดแถวปากซอยบ้าน ตลอดทางเธอก็เพียงนั่งซ้อนเขามาเฉยๆ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาสักคำ มาถึงตลาดเธอก็เดินตรงไปร้านผักตามรายการที่แม่จดมาให้

ส่วนเขาเดินหายไปทางไหนไม่รู้ จนเมื่อเธอได้ของเกือบครบ ถุงพลาสติกหูหิ้วเต็มสองมือจนบางส่วนต้องคล้องเข้ามาในแขน

"ซื้อเยอะขนาดนี้เลยหรือ"

จนเมื่อเขาเดินมาข้างหลัง และเธอก็ได้กลิ่นหอมของทุเรียนตามมาจึงได้รู้ว่าเขาหายไปไหนมา ทุเรียนที่แกะแล้วในถุงใหญ่สองถุงอยู่ในมือเขา

"พี่ไปซื้อทุเรียนมาให้กี้"

เธอแค่หันไปมอง พอดีกับที่แม่ค้าบอกราคาของที่กำลังซื้อ เธอจึงหันกลับมาจ่ายเงินและก็ไม่ได้สนใจคนด้านหลังต่อ

"เอาถุงมาพี่ช่วยถือ"

เธอส่งถุงที่มือให้เขา บางส่วนที่คล้องไว้ในแขนก็ถูกดึงออกรอยถุงที่รัดแขนเป็นรอยแดงจึงชัดสายตาขึ้นทันที

"หลบมาทางนี้หน่อย เดี๋ยวคนชนเอา"

พร้อมกับพูดวีร์ยกมือขึ้นจะจับแขนเธอให้หลบคนที่เริ่มเดินผ่านทางนี้หลายคน เธอค่อยๆ เบี่ยงตัวหลบทั้งมือเขาและคนที่กำลังเดินผ่าน

"ต้องซื้ออะไรอีกหรือเปล่า"

"ไม่ค่ะ"

นั่นเป็นคำแรกที่เธอพูดด้วย พูดจบก็รีบเดินนำเขากลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์

เขาแวะซื้อเบียร์ที่ร้านชำก่อนถึงบ้านเธอ คุณป้าเจ้าของร้านผู้กุมข่าวสารเกือบทั้งซอยยกเบียร์ทั้งลังออกมาให้ เธอจึงลงจากรถเผื่อเขาจะขยับตัววางเบียร์ตรงที่วางเท้าข้างหน้าได้ถนัด

"อ้าว หนูกี้ มาแบกเองเลย จิ๊บๆ" ป้าน้อยเจ้าของร้านเอ่ยแซวเธอ

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมรับเอง"

"แฟนหรือลูก หล่อเชียว" ส่งเบียร์ให้วีร์ไปแล้ว ป้าน้อยก็หันมายิ้มหวานใส่เธอ ทั้งที่มือยังล้วงกระเป๋าหาเงินทอน

"ไม่ใช่ค่ะ" เธอปฏิเสธเสียงเรียบ พลางเดินถอยห่างมายืนรอที่รถ

"รีบปฏิเสธเชียวนะ"

เสียงคนขับมอเตอร์ไซค์หันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เธอไม่ต่อคำด้วยนั่งซ้อนท้ายเงียบๆ

แผ่นหลังกว้างที่เธอรู้ดีว่าภายในมันแน่นไปด้วยมัดกล้ามแม้จะไม่ใช่อย่างคนตัวใหญ่ แต่มันก็แน่นไปทั้งตัว ยิ่งโดยเฉพาะหน้าท้องเป็นลูกคลื่นของเขาที่เธอเคยชมเขาบ่อยๆ ว่ามันสวย หรือแม้แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมที่กรุ่นอยู่ปลายจมูกเธอก็จำได้ดี

พอรถจอดที่หน้าบ้าน เธอก็รีบคว้าถุงหูหิ้วที่ตะกร้าหน้ารถเดินเข้าไปในครัวทันที ทิ้งไว้แต่ถุงทุเรียนที่แขวนอยู่ที่แฮนด์รถ

"ซื้ออะไรมาเยอะเลยน่ะกี้"

"ก็พวกพี่เต็นนั่นแหละ ซื้อมาไม่ครบ พี่กรณ์ล่ะคะ"

"เห็นว่าพาแม่ไปส่งที่บ้านงานอะไรสักอย่างนั่นแหละ"

"อ๋อ งานบวชคนในซอยน่ะค่ะ"

เธอคิดได้ก็ตอนที่พี่เต็นบอกขึ้นมานี่แหละ จำได้รางๆ ว่าแม่เคยบอกว่าต้องไปงานกินเลี้ยงตอนเย็นวันไหนเธอก็จำไม่ได้

งั้นหมายความว่างานในครัววันนี้คงไม่พ้นเธอต้องช่วยพวกเพื่อนพี่ชายพวกนี้ทำใช่ไหม

วางของลงที่โต๊ะกลางครัวเรียบร้อย ก็รื้อถุงผักเอาไปล้างเตรียมใส่ตะกร้าไว้ให้อย่างเรียบร้อย สำหรับเมนูหมูกระทะ ทั้งยังผักที่เป็นเครื่องเคียงอีกหลายอย่าง

ถุงทุเรียนที่เธอไม่ได้หยิบมาถูกวางลงที่โต๊ะกลางด้านหลัง เพราะกลิ่นของมันทำให้เธอเผลอหันไปมอง

"ซื้อทุเรียนมาแดกกับเหล้าหรือไง ไอ้วีร์"

"ซื้อมาให้แม่ หรือมึงอยากแดกก็เอา"

"มึงซิแดก กูยังไม่อยากตาย" เพราะรู้ว่าต้องกินเหล้าเต็นจึงรีบปฏิเสธ ก่อนจะหันมาถามเธอ "กี้ชอบกินไหม"

เธอส่ายหน้าเป็นคำตอบ แล้วก็หันไปล้างผักต่อ

คนซื้อมาได้แต่แอบยักไหล่ ก็เมื่อหลายเดือนก่อนเจ้าตัวยังชอบนักชอบหนาอยู่เลยนี่ กินคนเดียวได้เป็นลูกๆ จนเขาแทบจะจุกแทน มาวันนี้เจ้าหล่อนส่ายหน้าพรืด เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้ ได้แต่วางไว้ที่โต๊ะกลางครัวแบบนั้น

"หือ กี้ไม่ชอบกินหรือ มันอร่อยมากเลยนะ แต่บางคนเขาก็ว่าเหม็น" ไอ้เต็นยังไม่หายสงสัยขยับไปช่วยเธอล้างผักและก็ชวนคุย

"ไม่ชอบเพราะมันแพงค่ะ"

คนตอบกลั้วเสียงหัวเราะ ทำหน้ายิ้มแย้มทั้งที่ตลอดทางไปตลาดกับเขา เธอเอาแต่บึ้งตึง แต่นั่นก็เข้าใจได้คงเพราะเรื่องที่เขาขอเลิกกับเธออย่างกะทันหันจนเธอตั้งตัวไม่ทันเมื่อเดือนก่อน

เขายังจำวันที่ทะเลาะกันได้ เธอไม่ยอมฟังเหตุผลสักนิดถึงเหตุผลมันจะข้างๆ คูๆ ก็เถอะ แต่เขาก็ยังอยากรักษามิตรภาพดีๆ เอาไว้ อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นน้องสาวของเพื่อน

แต่กิดากรไม่ยอมฟังเอาแต่โวยวาย ถามหาเหตุผลแบบที่เธอต้องการ สุดท้ายเมื่อไม่ได้ดั่งใจก็วิ่งหนีออกจากคอนโด

"ถ้าพี่วีร์ยังไม่มีเหตุผลที่ดีกว่านี้ กี้ก็ไม่ฟังหรอกค่ะ"

"อยากให้พี่เธอมันรู้เรื่องใช่ไหม"

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายภายในห้อง หลังจากนั้นในช่วงดึกเธอก็ส่งข้อความมาขอยืมเงิน

เขาจึงเอ่ยข้อต่อรองห้ามเธอมายุ่งวุ่นวายกับเขาอีก

เธอตกลง...และทุกอย่างก็จบ

เสียงคนสองคนที่ยืนคุยกันอยู่หน้าอ่างล้างจาน ท่าทางหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม ทำเหมือนคนที่ยืนหัวโด่อยู่ด้านหลังไม่มีตัวตน

"ไอ้เต็น มึงห่างๆ น้องกูเลย"

เสียงเข้มที่ดังมาจากหน้าประตูห้องครัว ทำให้ทั้งเธอและพี่เต็น รวมถึงอีกคนที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นหันไปมอง

"กูช่วยน้องมึงล้างผักอยู่ ไอ้ห่านี่ก็หวงไม่ลืมหูลืมตา"

"มึงไปติดเตานู่นเลย ผักแค่นี้ไอ้กี้มันล้างเองได้หรอก"

"เดี๋ยววันไหนกูเป็นน้องเขยมึงจะร้องไม่ออก"

พี่เต็นคว้าผ้าเช็ดมือมาเช็ด พลางพูดยั่วประสาทพี่ชายขี้หวงจนกรณ์เกือบจะประเคนฝ่าเท้าตามหลังมันไปด้วย

"เดี๋ยวกูไปช่วยมันติดเตาก่อน ไว้ใจแม่งไม่ได้ เดี๋ยวบ้านกูไฟไหม้พอดี ไอ้วีร์มึงช่วยเอาผักเอาจานออกมาให้ด้วยนะ"