ตอนที่ 2 ฉลองสอบเสร็จ

กิดากรขาดเรียนต่อจากนั้นอีกสองวัน เงินสี่หมื่นที่เธอยืมมาเกือบจะไม่พอจ่ายค่ารักษาพยาบาล

อันญาเป็นคนมารับเธอออกจากโรงพยาบาล

"วันนี้แกจะกลับบ้านหรือเปล่า"

"ยัง เราไปนอนที่ห้องอันก่อนนะ"

"ไอ้นอนน่ะนอนได้ แต่วันนี้ฉันเจอพี่ชายแกด้วย ถามหาแก ฉันเลยบอกแกไปเข้าห้องน้ำ แล้วฉันก็รีบหนีเขาออกมา"

"แล้ว..."

คำถามของเพื่อนรู้ว่ากิดากรจะถามถึงใคร อันญาจึงได้แต่ถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

"คนนั้นก็อยู่ แต่ก็เห็นเขาเฉยๆ แกจะไม่บอกเขาจริงๆ หรือ"

"บอกไปก็เท่านั้น ไม่มีประโยชน์ ยังไงฉันก็แท้งแล้ว"

"อือ...งั้นกลับกันเถอะ"

กิดากรกลับมาถึงคอนโดของอันญาในช่วงเย็น เลือดที่ยังไหลคล้ายมีประจำเดือนก็ยังไม่หยุดไหล ร่างกายบอบบางของเธอจึงดูออกจะซีดเซียวขึ้นเล็กน้อย

เธอกลับมาเรียนในวันรุ่งขึ้น คนที่ไม่อยากเจอก็คงต้องเจอเพราะเรียนคณะเดียวกันแต่ในเมื่อเขาก็พูดชัดเจนแล้วว่าไม่ให้เธอไปยุ่งกับเขาอีก เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไม่ว่าจะเดินสวนกันตรงไหนเธอก็จะทำเหมือนไม่รู้จักเขา

"เป็นอะไรหรือเปล่ากี้ ทำไมดูหน้าซีดๆ"

พี่ชายเธอที่กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกลุ่มเพื่อนและแน่นอนเขาคนนั้นก็รวมอยู่ในกลุ่มด้วย เพียงแต่พี่ชายเธอเท่านั้นที่เดินเข้ามาทัก เขาเพียงเหลือบตามองแล้วก็เดินไปหาเพื่อนที่โต๊ะว่างอีกฝั่ง

"ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะ"

"ไปหาหมอไหม ดูหน้าซีดมากเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ กี้แค่ปวดท้องประจำเดือน"

"อ้าวเหรอ แต่ถ้าเป็นอะไรก็บอกพี่นะ แล้วอาทิตย์นี้จะกลับบ้านหรือเปล่า แม่เป็นห่วง"

กรณ์เอ่ยถามน้องสาวเพราะรู้ว่าเวลาเธอไม่กลับบ้านก็จะไปพักอยู่กับอันญา และบ่อยครั้งเมื่อหลายเดือนก่อนที่เธอมักจะโกหกพี่ชายว่ามานอนที่คอนโดเพื่อน แต่แท้จริงเธอไปนอนกับเพื่อนพี่กรณ์นั่นต่างหาก

"ค่ะ เดี๋ยวอาทิตย์นี้กี้จะกลับบ้าน"

"โอเค กินข้าวเถอะ"

ฝ่ามือใหญ่ของพี่ชายที่วางลงบนศีรษะเธอเบาๆ ทำให้กิดากรแทบน้ำตาร่วง ความรักความอบอุ่นที่เธอเคยคาดหวังจากคนอื่น แท้ที่จริงมันอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เอง

แค่ครอบครัวของเธอ

"แกทำใจได้แน่นะไอ้กี้"

อันญาเหลือบมองไปทางกลุ่มโต๊ะพี่ชายเพื่อน เขาคนนั้นไม่มองมาทางนี้ทำเหมือนกิดากรไม่มีตัวตนได้อย่างหน้าตาเฉย

"อืม แกก็อย่าไปมองเขาซิ"

"แล้วเรื่องเงินเขาไม่ถามแกสักคำหรือวะ ว่าเอาไปทำอะไร"

"ไม่ได้ถาม"

"เฮ่อ…เห็นท่าทางเงียบๆ ดูไม่มีพิษมีภัย บทจะเลิกก็เลิกกันง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ"

กิดากรไม่ได้ตอบ ได้แต่ก้มหน้ากินข้าวต่อไป

"เป็นอะไรหรือ" อันญาเอ่ยถามเพราะเห็นสีหน้าเพื่อนผิดปกติ คล้ายกังวลหรือตกใจอะไรสักอย่าง

"เดี๋ยวไปห้องน้ำแป๊บนะ เหมือนเลือดจะไหลเยอะ"

"เออๆ รีบไปดูซิ เดี๋ยวตกเลือดขึ้นมายุ่งตายห่า" เพราะคำพูดเผลอหลุดปากของอันญาทำให้กิดากรนิ่วหน้าใส่ ส่วนอันญาก็รีบยกมือขึ้นตะปบปากตัวเองแน่น มองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสนใจฟัง

"อุ๊ย!!"

กิดากรร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเธอออกจากห้องน้ำหลังโรงอาหารมาแล้วก็เห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น และเธอก็เกือบจะชนเขา เธอขยับตัวเลี่ยงเดินชิดริมทางเดินอีกฝั่ง

"เดี๋ยวกี้ มาคุยกันหน่อย"

ไหนบอกไม่ให้เธอไปยุ่งไง กิดากรจึงไม่ชะลอฝีเท้ารีบเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม จึงถูกเขาคว้าแขนไว้ และก็เป็นเขาที่ดึงแขนให้เธอเดินตามไปอีกทาง

"หายไปไหนสองวัน ไม่มาเรียน"

เขาปล่อยมือเธอพลางเอ่ยถามหลังจากที่เดินหลบมุมมาตรงทางเดินก่อนเข้าไปในโรงอาหาร

"ธุระส่วนตัวค่ะ"

"เรื่องเงินที่ยืมไปนั่นน่ะหรือ"

"กี้จะรีบหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุดค่ะ"

"พี่ไม่ได้ห่วงเรื่องเงิน แค่เป็นห่วงกี้"

เธอเงยหน้ามองคนตัวสูงตรงหน้า พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ทำให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

"กี้ ถึงเราจะเลิกกัน แต่ก็เลิกกันดีๆ ก็ได้นี่"

"กี้ก็ทำแบบที่พี่วีร์ต้องการแล้วไงคะ"

"ขอโทษที่พี่พูดแรง ตอนแรกกี้ไม่ฟังอะไรพี่สักอย่าง"

"เราจบเรื่องนี้กันเถอะค่ะ ต่อไปก็ถือซะว่าเราไม่ใช่คนรู้จักกัน"

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ พี่แค่ไม่ชอบความสัมพันธ์แบบเราที่ต้องแอบๆ ซ่อนๆ แบบที่กี้ทำ อะไรก็ไม่ได้ เดี๋ยวพี่ว่า เดี๋ยวแม่บ่น แล้วอีกอย่างพี่กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศพี่ก็ไม่ชอบความสัมพันธ์ระยะไกล"

"ค่ะ"

"แต่อย่างน้อยเราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้"

"แค่นี้ใช่ไหมคะ"

เธอไม่อยู่รอให้เขาพูดต่อ ถามจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที

กลับมาถึงโต๊ะเธอก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ไม่อยากให้อันญาเป็นห่วงและก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว

ข่าวใหม่ที่เธอเพิ่งได้รู้เมื่อครู่ คือเขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศ นั่นก็คงจะดีไม่น้อย อย่างน้อยชีวิตในมหาวิทยาลัยต่อจากนี้อีกสองปีของเธอก็จะสงบสุขได้บ้าง

เธอใช้ชีวิตเรียบง่ายหลบหน้าเขาทุกครั้งที่เจอต่อจากนั้นอีกเดือนกว่าๆ จนถึงวันสุดท้ายของภาคการศึกษา

เขาเรียนจบ เธอขึ้นปีสาม

วันที่คิดว่าจะถอนหายใจได้เต็มปอดและสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปทดแทน แต่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นรถยนต์หลายคันที่จอดอยู่หน้ารั้วบ้าน และหนึ่งในนั้นก็เป็นรถคันหรูของเขา คิดจะถอยหลังกลับก็ไม่ทันเสียแล้ว

"อ้าว กี้ มาพอดี เดี๋ยวไปซื้อของที่ตลาดให้แม่หน่อยซิลูก พวกเพื่อนพี่เขามาฉลองสอบเสร็จกันน่ะ"

"ของที่ซื้อมาไม่พอหรือครับ"

เสียงที่ดังมาจากด้านในบ้าน เธอไม่ต้องชะเง้อหน้าไปมองก็รู้ว่าเสียงเขา

"ขาดหลายอย่างเหมือนกันลูก เดี๋ยวแม่ให้กี้ออกไปซื้อให้"

"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมออกไปซื้อให้ก็ได้"

"รถใหญ่หาที่จอดลำบาก กี้ขี่มอไซค์ไปแป๊บเดียว ง่ายกว่า"

"งั้นเดี๋ยวผมขี่รถพากี้ออกไปซื้อก็ได้ครับ มารบกวนแม่แล้ว ยังต้องรบกวนน้องอีก"

"งั้นเดี๋ยวกี้พาพี่เขาไปซื้อของหน่อยนะ"

"ค่ะ"

กิดากรกลับขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้าน บ้านปูนสองชั้นขนาดไม่ใหญ่นักภายในซอยแถวชานเมือง จึงทำให้บรรยากาศแถวนี้ดูไม่ค่อยอึดอัดมากนัก

เธอกลับลงมาอีกครั้งหลังจากเปลี่ยนกระโปรงนักศึกษาเป็นกางเกงผ้าขาสั้น ส่วนเสื้อก็ยังคงเป็นเสื้อนักศึกษาพอดีตัวเหมือนเดิม

พอเขาเห็นเธอก็สตาร์ตรถรอทันที

"ไอ้วีร์ๆ เอาเบียร์มาเพิ่มอีกลังนะ"

เสียงตะโกนมาจากศาลาไม้ข้างบ้าน วีร์เพียงพยักหน้าส่งให้