บทที่ 7

ครืดดด เสียงสั่นของสมาร์ตโฟนพร้อมกับหน้าจอสว่างจากการแจ้งเตือน

[Aiai : พี่คินตื่นหรือยังคะ]

[Aiai : เมื่อคืนกินเลี้ยงสนุกไหมเอ่ย]

[Aiai : ตื่นแล้วอย่าลืมหาอะไรกินนะคะ อ้ายเป็นห่วง]

ญาดานั่งอ่านข้อความบนหน้าจอสมาร์ตโฟนของภาคินเงียบ ๆ เพราะเจ้าของเครื่องกำลังนอนหลับอยู่ โดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นโดยง่าย

กินเลี้ยงสนุกไหมเหรอ? สนุกสิ สนุกมากด้วย สนุกจนภาคินไม่มีแรงตื่นเลยแหละ

เธอเดินไปหยิบสมาร์ตโฟนตัวเองพร้อมกับถือเครื่องของภาคินไปด้วยเพื่อทำอะไรบางอย่าง

“ล็อกหน้าจออย่างนั้นเหรอ?”

ญาดาลองสุ่มเดารหัสผ่าน รหัสแรกคือวันเดือนปีที่เขาและเธอคบกัน แม้ไม่มั่นใจว่าใช่หรือเปล่าเพราะผ่านมานานมากแล้ว แต่แล้ว...

“แค่ครั้งเดียวก็ปลดล็อกได้เลยเหรอ” รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าของเธออย่างพอใจราวกับว่าเธอคือผู้ชนะ

หลังจากที่จัดการเรียบร้อยตามที่เธอต้องการแล้ว ญาดาก็เดินกลับไปยังเตียงนอน สายตามองอดีตคนรักที่กำลังนอนหลับสนิท ฝ่ามือเรียวลูบไล้ไปตามใบหน้าเบา ๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนมุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมา

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนล้วนเป็นแผนการของเธอเอง ญาดารู้จากเพื่อนของภาคินว่าเขาจะจัดปาร์ตี้ที่นั่น เธอจึงแสร้งทำเป็นไปกับเพื่อน เพื่อจะได้พบกับเขา ทำทุกอย่างให้เหมือนเรื่องบังเอิญ ส่วนผู้ชายที่คุยกันหน้าคลับก็เพื่อนชายของเธอ ญาดาแค่อยากทดสอบว่าภาคินยังเหลือเยื่อใยให้เธอหรือไม่

และไม่เกินความคาดหมาย ภาคินรู้ความจริงในสิ่งที่แม่ของเขาเคยทำกับเธอแล้ว ถึงจะไม่ทั้งหมดก็ตาม แต่ไม่เป็นไร ถ้าภาคินยังมีความรู้สึกดีให้เธออยู่แบบนี้ เธอก็ยังมีเวลาอีกเยอะที่จะเอาคืน

ก็นะต่างคนต่างเป็นคนแรกของกันและกันความรู้สึกเลยมีมากกว่าคนอื่น และถามว่าเธอรู้สึกผิดไหมที่มานอนกับอดีตคนรัก ทั้งที่เขากลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว เธอบอกเลยว่า ไม่...

ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันดังไม่ได้หรอก

การกลับมาของเธอในครั้งนี้คือการทวงทุกสิ่งทุกอย่างคืน หลายปีที่ผ่านมาเธอต้องทนทุกข์เพราะความผิดในอดีตทั้งที่เธอไม่ได้เป็นคนทำ ทั้งหมดเพราะยัยแก่นั่นคนเดียวที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้น ไม่อย่างนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่กลายเป็นแบบนี้

“ขอโทษนะคินที่ดาเห็นแก่ตัว แต่อะไรที่เป็นของดา ดาต้องเอากลับคืนมาเป็นของดาเหมือนเดิม”

ครืดดด เสียงสั่นของสมาร์ตโฟนที่สั่นไม่หยุด ภาคินพยายามควานหาอย่างลำบาก

“ฮัลโหลครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงยังงัวเงีย

[พี่คินยังไม่ตื่นเหรอคะ ไม่น่าล่ะถึงไม่ตอบแชตอ้ายสักที ถ้างั้นพี่คินนอนต่อเถอะค่ะ อ้ายไม่กวนแล้ว บาย~] ติ๊ด

ลลิตาวางสายโดยที่เขายังไม่ตอบด้วยซ้ำ ภาคินวางสมาร์ตโฟนไว้ที่เดิม แล้วพลิกตัวเพื่อนอนกอดคนที่อยู่กับเขาเมื่อคืนนี้ แต่ทว่ามือเขาควานหายังไงก็พบแต่ความว่างเปล่า ทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นจากที่นอน

“ดา!” ภาคินร้องเรียกหาเธอด้วยน้ำเสียงตะโกนดังลั่น

จำได้ว่าเมื่อคืนเขาอยู่กับญาดาทั้งคืนแต่ตอนนี้เธอไม่ได้นอนอยู่ข้างกาย ภาคินรีบลุกเดินไปหาอดีตคนรักทั่วห้องด้วยความร้อนรน ทว่าไม่มีแม้แต่เงา...

“ดาอยู่ไหนดา!”

เขาพยายามหาทุกซอกทุกมุมพร้อมกับตะโกนเรียกหา แต่ก็ไร้วี่แววหรือเสียงตอบกลับ ภาคินรู้แล้วว่าตอนนี้ญาดาไม่อยู่กับเขาแล้ว เธอไปจากเขาอีกครั้ง...

ชาบหนุ่มพยายามนำตัวเองมานั่งที่โซฟาเพื่อระงับอารมณ์ เขาเงยหน้ามองบนเพดานสูง เพื่อเรียบเรียงความคิด หากรู้ว่าตื่นมาแล้วญาดาจะหายไปแบบนี้ เขาคงขอช่องทางการติดต่อเธอไว้ตั้งแต่เมื่อคืนหรือไม่นอนเลยยังจะดีกว่า

เขาพลาดไป มัวแต่หลงระเริงไปกับกลิ่นตัวของเธอที่ไม่ได้ดอมดมมานานแสนนาน และอารมณ์ความต้องการของกันและกัน ไม่คิดเลยว่าเธอจะหายจากเขาไปอีกครั้ง....