บทที่ 6

​

ภาคินมองตาขวางใส่ผู้ชายที่เสนอตัวจะไปส่งอดีตคนรัก เขายืนมองทั้งสองคนยืนคุยกันมาสักพักแล้ว ท่าทางเขินอายของญาดาที่มีให้กับผู้ชายอื่น มันทำให้เขาไม่สบอารมณ์อย่างมาก แล้วสายตาของเขามันดูออกว่าไอ้คนนั้นมันคิดอะไรอยู่ ผีเห็นผียังไงล่ะ

เขาดึงแขนญาดาแล้วพาไปที่รถ ท่ามกลางความงุนงงของใครหลายคนที่มองเห็นเหตุการณ์

“คินเดี๋ยวก่อนสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมคินต้องลากดามาแบบนี้ด้วย” ญาดาพยายามแกะมือที่กุมแขนเธอเอาไว้แต่ก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยแขนเธอและบีบแขนแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

ภาคินพาญาดาเดินมาจนถึงรถตัวเองและดันตัวเธอเข้าไปภายในรถทันที คนที่ถูกดึงตัวมาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เพราะเธอรู้ว่าขัดขืนไปก็เท่านั้น ญาดาจึงเลือกที่จะนั่งเงียบ ๆ ดีกว่า

ตอนนี้รถขับออกมาจากไนต์คลับไกลมากแล้ว ก็ยังไร้เสียงพูดของทั้งสองคน แม้แต่เสียงเพลงก็ยังไม่มี ทำให้ภายในรถมีแต่ความเงียบสงัด

“ไหนว่ามากับเพื่อน แล้วเพื่อนไปไหนหมดทำไมถึงปล่อยให้ดาอยู่กับไอ้หน้าจืดนั่นตามลำพัง”

“...” ญาดาหันหน้ามองข้างทาง ไม่สนใจในสิ่งที่ภาคินถามแม้แต่นิดเดียว

เห็นท่าทีแง่งอนของหญิงสาว ภาคินรู้แล้วว่าตอนนั้นเขาใช้อารมณ์มากไป ชายหนุ่มพยายามถอนหายใจเพื่อระบายอารมณ์ตัวเอง “ดาพักอยู่ไหน เดี๋ยวคินไปส่ง” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเบาลงจากเดิม

“ไม่ต้อง จอดให้ดาลงข้างหน้าก็พอ” ญาดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ให้คินไปส่งเถอะ จะได้สบายใจว่าดากลับถึงบ้านแบบปลอดภัย”

“แล้วทำไมคินต้องมาเป็นห่วงอะไรดาด้วย ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”

คำพูดของญาดาทำให้ภาคินตีไฟเลี้ยวนำรถจอดข้างทางทันที

“เมื่อกี้ดาพูดว่าอะไรนะ?”

“ไม่เข้าใจทำไมคินต้องมาวุ่นวายกับเราด้วย ทั้งที่คินเป็นคนตัดความสัมพันธ์เอง และตอนนี้ต่างคนก็ต่างเริ่มต้นใหม่ คินก็มีคนใหม่แล้ว จะมาวุ่นวายทำไมอีก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตัดพ้อ

ภาคินตบพวงมาลัยรถด้วยความโมโหพร้อมกับพูดน้ำเสียงดุดัน “ใครมันเลิกวะ!”

“คินไง! จำไม่ได้หรือไง คนที่ไล่ดาให้หายไปจากชีวิตก็คือ คิน คิน คินไง!” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง พูดถึงเรื่องในอดีตดวงตางามน้ำตาคลอ เธอพยายามกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลต่อหน้าภาคิน

“...” ชายหนุ่มเหมือนถูกใบ้กิน เรื่องในตอนนั้นเขาไล่ญาดาให้ออกไปจากชีวิตจริง ๆ แต่ความจริงเขาไม่ได้อยากไล่เธอไปไหนเลย ทั้งหมดมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เขาหูเบาเกินไป...

“ดามันเลวเหมือนที่คินเคยด่าไง แล้วคินจะมาตามตอแยทำไมอีก! เปิดประตูดาจะลง!” ญาดาพูดด้วยน้ำตา เธอไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้ พูดจบเธอทำท่าจะเปิดประตูรถ ทว่าถูกภาคินฉุดรั้งเธอเอาไว้พร้อมกับดึงมากอด

“ดา คินขอโทษ... คินรู้ความจริงที่คุณแม่ทำไว้กับดาหมดแล้ว ขอร้องล่ะดา เราเปิดอกคุยกันก่อนได้ไหม...” น้ำเสียงภาคินสั่นเล็กน้อยคล้ายจะร้องไห้ เขากอดญาดาอยู่อย่างนั้นราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปจากเขาอีกครั้ง...

คำพูดก่อนหน้าภาคินแค่ต้องการประชดเท่านั้น เพราะความขาดสติ เขายังเรียบเรียงอารมณ์ไม่ถูกว่าตอนที่ได้เจอหน้ากันจะทำยังไง ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง หรือเสียใจที่ไม่ได้พูดว่า ขอโทษ ขอโทษที่เข้าใจเธอผิด

ภาคินรู้จักนิสัยญาดาดี เธอไม่มีวันทำร้ายเขา ไม่มีวันนอกใจเขาไปหาผู้ชายคนอื่นเหมือนอย่างที่เขาเข้าใจ แต่เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะแม่ของเขาเอง...

​