บทที่ 5

คืนนี้ภาคินมีนัดรวมตัวกับเพื่อนของเขาที่ไนต์คลับแห่งหนึ่ง เป็นการเลี้ยงต้อนรับกลับมาของเขาหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายปี

[pk : พี่มาถึงแล้วนะครับ]

ส่งรูปภาพ

[Aiai : ok. ค่ะ เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะคะ]

[pk : ครับ ฝันดีล่วงหน้านะครับ พี่รักอ้ายนะ]

[Aiai : เช่นกันค่ะพี่คิน อ้ายรักพี่คินเหมือนกันนะคะ]

ภาคินดูบทสนทนาระหว่างเขากับลลิตา มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหุบกลับเหมือนเดิม เขาเก็บสมาร์ตโฟนลงกระเป๋าและเดินเข้าไปข้างใน

“ฮิ้วว เจ้าของงานมาแล้วโว้ย”

“เชิญค้าบบ คุณคิน เชิญนั่งตรงนี้เลย”

ภาคินได้แต่ส่ายหัวให้กับบรรดาเพื่อนตัวเอง คนที่มาร่วมงานล้วนเป็นเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันทั้งนั้น

“ทำไมมึงไม่ชวนน้องอ้ายมาด้วยวะ” เพื่อนชายคนหนึ่งเอ่ยถามภาคิน

ใคร ๆ ก็รู้ว่าภาคินกำลังคบหาดูใจกับลลิตา ทว่าภาคินยังไม่ทันตอบคำถาม ก็มีเสียงใครคนหนึ่งเรียกเขาเสียก่อน

“คิน”

ภาคินหันหน้าไปตามเสียงเรียก ดวงตากลมโตด้วยความตกใจ “ดา...?”

เขาไม่นึกเลยว่าวันแรกก็เจอกับญาดา อดีตคนรักในสถานที่แบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาแทบพลิกแผ่นดินหา ทว่าหายังไงก็ไม่เจอ

“ดามาที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมถึงใส่เสื้อผ้าแบบนี้” ภาคินถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะเท่าที่เขาจำได้ ญาดาไม่ชอบมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ แล้วไหนจะแต่งตัวที่ล่อแหลมแบบนี้อีก ภาพความทรงจำของเขา ญาดาคือผู้หญิงที่สวยและนิสัยดี แต่งตัวเรียบร้อยน่ารักสมวัย

“ดามากับเพื่อนน่ะ ส่วนเรื่องแต่งตัว มาเที่ยวแบบนี้ก็แต่งกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

นั่นสินะ หันมองไปดูผู้หญิงคนอื่นรอบตัวก็มีแต่คนแต่งแนวนี้ทั้งนั้น

“แต่ดาไม่ค่อยแข็งแรงไม่ใช่เหรอ มาเที่ยวแบบนี้ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ?”

ร่างกายของญาดาไม่ค่อยแข็งแรงเท่าใดนัก เธอมักเจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ อยู่เสมอ

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่ดาขอตัวก่อนนะคิน เพื่อน ๆ รอดาอยู่” ญาดายิ้มให้คนรักเก่าตัวเองเล็กน้อย

“ดาดีใจนะที่คินกลับมา” เธอพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก็เดินจากไป ทิ้งไว้แค่ภาคินที่ยืนมองดูเธอด้วยสายตาที่หลากหลายอารมณ์

บรรดาเพื่อน ๆ เองก็ไม่อยากถามหรือชวนคุยเรื่องของสองคนนั้น เนื่องด้วยทั้งคู่เลิกกันไม่ดีเท่าไรนัก นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ภาคินต้องหนีไปเรียนต่างประเทศกลางคัน

หลังจากทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ทุกคนก็พากันดื่มกินกันปกติ มีเพียงภาคินเท่านั้นที่จ้องมองอดีตคนรักนั่งอยู่อีกฝั่งตรงข้ามกับเขา

“กูขอตัวก่อน” พูดจบภาคินก็ลุกเดินออกไปจากโต๊ะ

“อะไรวะ มาไม่ทันไรก็จะกลับแหละ” เพื่อนของเขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียดาย

“โทษทีว่ะ กูมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำ” ภาคินไม่ได้อธิบายอะไร เขาเอาบัตรเครดิตตัวเองวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินจากไป

“พวกมึงว่าถ่านไฟเก่าจะคุไหมวะ”

“ดูจากทรงกูว่าไม่เหลือ” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ดูจากท่าทางของทั้งสองคนวันนี้ ถ่านไฟเก่ายังมีไฟอยู่แน่ ๆ

ภาคินขับรถไปจอดแถว ๆ ทางออกของไนต์คลับ เขานั่งรอในรถอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งคนที่เขารอเดินออกมา ทว่ามีผู้ชายเดินตามหลังเธอมาด้วย

“คุณดาครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ญาดาถามชายหนุ่มที่เดินตามหลังเธอออกมา

“เอ่อ... จะเป็นอะไรไหม ถะ ถ้าผมขออนุญาตไปส่งคุณ...”

หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีเสียงใครบางคนแทรกขึ้นมา

“ไม่ได้! ดามากับฉันต้องกลับกับฉัน!” ภาคินพูดขึ้นพร้อมกับยืนแทรกกลางระหว่างสองคนนั้น

“คิน...?”