ตอนที่9 เงินซื้อคนอย่างเธอไม่ได้.. แต่จ้างได้

เรือนร่างระหงก้าวขาลงมาจากรถเบนซ์สีขาวคันโปรด เธอตรวจดูความเรียบร้อยของตนเองผ่านเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจก เสื้อเชิ้ตชีฟองแขนยาว สีขาวพับแขน ถูกสวมใส่ทับด้วยกระโปรงสั้นทรงเอสีดำ ทรงผมที่ถูกมัดขึ้นอย่างเรียบร้อยและรองเท้าส้นสูงสีดำยิ่งเสริมให้เธอดูสง่า

อภิชญาจับกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กขึ้นมาสะพายบนไหล่ ก่อนจะกระชับซองเอกสารที่จำเป็นต่อการสมัครงานไว้แนบอก เธอระบายลมหายใจออกเพื่อลดความตื่นเต้น ก่อนจะมุ่งหน้าเดินเข้าไปด้านในของรีสอร์ต

หลังจากพูดคุยกับพนักงานที่เคาท์เตอร์แผนกต้อนรับเรียบร้อยแล้ว ก็มีพนักสาวสวยคนหนึ่งเดินนำเธอไปยังห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับสัมภาษณ์งาน

อภิชญานั่งลงบนโซฟาหนังสีเทาที่ตั้งอยู่กลางห้อง โดยที่ด้านหน้าของเธอเป็นโต๊ะกระจกสีดำ ถัดออกไปเป็นโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ และบรรดาตู้หนังสือ บรรยากาศภายในห้องนั้นคับคล้ายคับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เธอไม่แน่ใจว่าที่นี่มันคือห้องรับรองแขกหรือว่าห้องทำงานกันแน่ แต่ก็เอาเถอะ จะอย่างไรก็ช่าง

จุดมุ่งหมายเดียวที่ทำให้เธอมานั่งอยู่ในห้องที่แอร์เย็นเฉียบแห่งนี้ ก็เพื่องานและเงิน!

อภิชญานั่งรออย่างเรียบร้อยภายในห้องด้วยความรู้สึกประหม่า เรียวแขนเล็กยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกา ปรากฏว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงครึ่งแล้ว แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววของผู้ที่จะมาสัมภาษณ์งานท่านอื่น รวมถึงคนที่จะมาสัมภาษณ์เธอเช่นกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก ทำเอาอภิชญาเด้งตัวลุกขึ้นมายืนโดยอัตโนมัติ ดวงตากลมโตกวาดมองไปยังประตู เพื่อดูว่าใครกันที่จะเป็นคนผลักประตูบานนั้นเข้ามา

ชั่วอึดใจชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าเธอ เขาสูงราว ร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร เป็นผู้ชายที่ดูดีและมีความสุขุม เขาเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารทรงสี่เหลี่ยมสีดำ ซึ่งเธอเคยเห็นมันในหนังมาเฟียอยู่บ่อย ๆ

"สวัสดีครับ คุณอภิชญาใช่มั้ยครับ"

"ค่ะ สวัสดีค่ะฉันอภิชญาเองค่ะ"

"อ๋อครับ ยินดีที่ได้พบกันอย่างเป็นทางการครับ ผมคือคนที่นัดคุณมาสัมภาษณ์วันนี้เองครับ เรียกผมว่าสิงห์เฉย ๆ ก็ได้ เชิญนั่งก่อนครับ" เขาผายมือเชิญให้เธอนั่งอย่างสุภาพ อภิชญาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงนั่งลงอีกครั้ง

"เรามาเข้าเรื่องกันเลยนะครับ"

"ค่ะ" อภิชญาตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้มือของเธอในตอนนี้ จะเปียกโชกไปด้วยเหงื่อก็ตาม

"จากเอกสารที่คุณยื่นมา ผมเห็นว่าคุณสมัครตำแหน่งผู้จัดการรีสอร์ต หากพิจารณาจากการระดับศึกษาของคุณ คุณสามารถรับตำแหน่งนี้ได้ทันทีเลยครับ เพียงแต่ว่าคุณยังไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาก่อน ทางเราจึงค่อนข้างคิดหนักกับเรื่องนี้.. ผมจึงอยากเสนออีกตัวเลือกหนึ่งให้คุณ นั่นก็คือตำแหน่งเลขาของceo ซึ่งมันยังว่างอยู่ คุณสนใจที่จะมาทดลองทำงานตำแหน่งนี้ดูไหมครับ"

"ตำแหน่งเลขาของceoเหรอคะ.. เอ่อมันจะไม่ยากกว่าตำแหน่งผู้จัดการเหรอคะคุณสิงห์ อย่างที่คุณบอกเลยค่ะ ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานมาก่อน อีกอย่างตำแหน่งเลขาก็ไม่ใช่ว่าจะทำกันได้ง่าย ๆ ดิฉันว่ามันคงไม่เหมาะมั้งคะ.."

"ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องหน้าที่ต่าง ๆ หรือการทำงานผมจะเป็นคนช่วยสอนคุณเอง เราอยากให้โอกาสคนที่มีความสามารถได้ทำงานในตำแหน่งนี้น่ะครับ"

"ดิฉันขอทราบรายละเอียดมากกว่านี้ได้ไหมคะ.. ทั้งเรื่องวันหยุดหรือสวัสดิการต่างรวมถึงค่าแรง.. อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ"

ชายหนุ่มในชุดสูทที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ขยับขาแว่นเล็กน้อยด้วยความรู้สึกพอใจ เอาล่ะงานของเขากำลังจะสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว เหลือเพียงให้คุณอภิชญาลงชื่อบนเอกสารที่เขาเตรียมมาเท่านั้น!

"เรื่องวันหยุดและสวัสดิการคุณสามารถคุยกับบอสเป็นการส่วนตัวได้เลยครับ เพราะส่วนนี้ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน ผมรู้เพียงแค่ว่า คุณสามารถเรียกเงินเดือนที่ต้องการได้เลยครับ"

"ระ..เรียกเงินเดือนได้เลยเหรอคะ เอ่อ..สำหรับดิฉันที่ไม่มีประสบการณ์มาก่อน สองหมื่นห้าจะมากไปหรือเปล่าคะ"

คุณสิงห์ไม่ตอบอะไร เขายิ้มให้เธอเล็กน้อยก่อนจะเปิดกระเป๋าสี่เหลี่ยมใบนั้นออกมาให้เธอดู ภาพที่เห็นทำเอาอภิชญาถึงกับตาลุกวาว เพราะด้านในนั้นมีแบงค์พันอยู่เต็มไปหมด เหมือนกับในหนังที่เธอเคยดูไม่มีผิด

"ในนี้มีเงินอยู่หนึ่งแสนห้าหมื่นครับ เงินเดือนที่บอสเตรียมไว้ให้ผู้ที่จะมาทำตำแหน่งเลขาคือห้าหมื่นบาทต่อเดือน ซึ่งที่คุณเสมอมามันน้อยเกินไปด้วยซ้ำสำหรับเรา เงินนี้คือเงินเดือนล่วงหน้าสำหรับสามเดือน และมันจะตกเป็นของคุณทันทีหากคุณเซ็นชื่อลงบนเอกสารแผ่นนี้ครับ โปรดอ่านและตัดสินใจให้รอบคอบก่อนเซ็นด้วยนะครับ"

อภิชญากลืนน้ำลายอึกใหญ่ จำนวนเงินกองโตที่วางอยู่ตรงหน้ามันไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ และเงินนี้ก็มีไว้สำหรับผู้ที่จะมารับตำแหน่งเลขา.. ซึ่งถ้าหากเธอปฏิเสธไปตอนนี้นั่นหมายความว่าเงินก้อนนี้ก็จะตกไปอยู่ในมือคนอื่น!!

มือเรียวหยิบเอกสารสัญญาจ้างออกมาอ่านอย่างตั้งใจ โดยที่ไม่ปล่อยผ่านเลยแม้แต่บรรทัดเดียว เนื้อหาภายในสัญญาระบุไว้ว่า เธอต้องเตรียมพร้อมที่จะทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง โดยจะต้องไปอาศัยอยู่ในวิลล่าเดียวกับผู้ว่าจ้าง คอยเตรียมความเรียบร้อยและจัดการนัดและตารางงานให้กับผู้ว่าจ้าง และสามารถเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดและต่างประเทศพร้อมกับผู้ว่าจ้างได้

โดยที่พักและอาหาร รวมถึงทุกการเดินทาง ผู้ว่าจ้างจะเป็นฝ่ายออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดโดยที่ไม่มีการหักจากเงินเดือนหรือใดใดทั้งสิ้น

และสำคัญคือ ห้ามลาออกจนกว่าจะครบอายุขัยสัญญา ซึ่งนั่นก็คือหนึ่งปี หากฝ่าฝืนจะต้องจ่ายเงินเดือนที่เหลือทั้งหมดให้กับบริษัทก่อนถึงจะสามารถลาออกได้ ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเธอลาออกก่อนหมดสัญญาสองเดือน ก็ต้องชดใช้เงินให้กับบริษัทเป็นจำนวนหนึ่งแสนก่อน ถึงจะลาออกได้

นี่กะจะจิกหัวใช้กันให้คุ้มเงินเดือนเลยล่ะสิ คิดว่าเธอจะเอาหรือไงงานพรรค์นี้ คำตอบคือ..

เอาสิวะ!!

อภิชญาอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ก็ตัดสินใจว่าจะทำงานตำแหน่งนี้ แม้มันจะดูไร้อิสระไปบ้างที่ต้องแสตนบายรอทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ปกติเธอก็ไม่ใช่คนที่ชอบเที่ยวหรือสายปาร์ตี้อะไรขนาดนั้น เพราะเอาแต่กินกับนอนอยู่ที่บ้าน งานประมาณนี้คงไม่ทำให้เธอขาดใจตายหรอก

ว่าแต่บอสคงไม่ปลุกเธอมาตอนตีสามเพื่อให้ชงกาแฟหรอกใช่ไหม..

นิ้วเรียวขาวจับปากกาขึ้นมาด้วยความรู้กังวล มันจะต้องไม่เป็นไร ถ้าหากว่างานนี้มันไม่ดีจริง ๆ ก็แค่อดทนและหลับหูหลับตาทำไปให้ครบหนึ่งปี อย่างน้อยในสัญญาก็ไม่มีเรื่องอื่นมาข้องเกี่ยว เธอเป็นเลขาก็ทำเฉพาะหน้าที่ของตัวเอง ไม่ได้เปลืองเนื้อเปลืองตัวหรืออะไร

เธอพยายามคิดเช่นนั้นก่อนจะลงมือเซ็นชื่อลงบนเอกสารสัญญา