ตอนที่2 สัมผัสที่คุ้นเคย

"หื้มม เฮียเหนือเหรอ.." อภิชญาหลับตาพูดออกมาเสียงแผ่ว เธอยังคงจำกลิ่นน้ำหอมของเขาได้ดี ยังคงจำเสียงนุ่มทุ้มของเขาได้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เธออยากลืมมากแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็ไม่เคยลืมมันได้อยู่ดี

"ครับ..เฮียเอง สองเป็นยังไงบ้าง" คำถามของวายุนั้นช่างกว้างขวาง เป็นยังไงบ้าง ในหลาย ๆ ความหมาย อาการของเธอตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ที่ผ่านมาเธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม..

เขายังคงกุมมือบอบบางของหญิงสาวไว้แน่น ราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปจากเขาอีก ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง มีคนรักใหม่แล้วหรือยัง แต่งงานมีลูก มีชีวิตใหม่ไปหรือยัง..

"หนูคิดถึง..คนใจร้าย" ริมฝีปากบางบ่นงึมงำว่าคำพูดของเธอนั้น วายุกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน ดวงตาคมเข้มจ้องมองคนตัวเล็กอย่างซับซ้อน บนใบหน้าหล่อเหลาคล้ายมีความคิดอะไรบางอย่าง

เขาเองก็คิดถึงเธอมาตลอดเหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีความกล้าพอที่จะไปตามง้อเธอกลับมา จึงทำได้เพียงหลับหูหลับตาใช้ชีวิตต่อไป และได้แต่ภาวนาขอให้เธอได้ไปพบเจอกับคนที่ดี

แต่ตอนนี้ เธอกลับพูดออกมาว่าคิดถึงเขา ถึงแม้จะเป็นเพียงตอนที่เธอกำลังเมาอยู่ก็ตาม แต่มันก็ทำให้ความโลภภายในใจก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

"สองครับ..เฮียขอจูบหน่อยได้มั้ย"วายุเอ่ยถามออกไปเสียงแผ่ว เขาไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องเธอถ้าหากว่าตัวเธอนั้นไม่ต้องการ แต่ทว่าคนตัวเล็กกลับพยักหน้าเล็กน้อยให้เขาแทนคำตอบ

สิ่งนั้นทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ร่างกำยำโน้มตัวไปจุมพิตที่ริมฝีปากบางของเธออย่างนุ่มนวล อภิชญารู้สึกถึงสัมผัสอ่อนละมุนของเขาบวกกับกลิ่นของแอลกอฮอล์ที่เจืออยู่ในลมหายใจ เธอหลับตาลงอย่างช้า ๆ และเคลิบเคลิ้มกับรสจูบนั้นซึ่งมันทั้งหอมหวานและเร่าร้อน

วายุผละจูบออกมาครู่หนึ่ง สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้านวลด้วยความลังเล เขาเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ถึงตอนนี้เขาจะมีอารมณ์มากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ไม่อยากฝืนใจเธอ

"เฮียทำได้จริง ๆ ใช่มั้ย" น้ำเสียงของเขาแหบพร่าลงเล็กน้อย ความรู้สึกชาหนึบที่ส่วนล่างยิ่งทำให้ทรมาน เขาต้องการเธอ และต้องการมากเสียด้วย..

เจ้าของเรียวแขนเล็กโอบรอบลำคอวายุไว้อย่างหลวม ๆ ภายในดวงตาหยาดเยิ้มมีรอยยิ้มอ่อนโยนแฝงอยู่ เธอกำลังฝันอยู่ใช่มั้ยนะ เธอกำลังเมาอยู่ที่ร้านเหล้านี่นา

แต่ถ้าเป็นเขา.. ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..

อภิชญางับริมฝีปากของคนด้านบนที่มองลงมาด้วยสายตาเปี่ยมอารมณ์ สติสุดท้ายที่วายุมีอยู่จึงขาดสะบั้นลงทันที ใบหน้าคมคายก้มลงจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างดูดดื่ม เรียวลิ้นตวัดชิมความหวานจากเธออย่างเร่าร้อนและหนักหน่วง จนริมฝีปากที่ถูกบดขยี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

มือหนาซุกซนลูบไล้ส่วนเว้าโค้งอย่างหลงใหล ทว่าเหมือนเขาจะยังไม่หนำใจ จึงค่อย ๆ ถอดมินิเดรสของเธอออก รู้ตัวอีกทีชุดเดรสและชุดชั้นในของเธอก็ถูกถอดออกจนหมดเสียแล้ว วายุเคล้นคลึงอกอิ่มด้วยความหลงใหล เรียวนิ้วเขี่ยวนอยู่ที่ยอดเต่งตึงจนกระทั่งมันแข็งขืนสู้นิ้วมือ

"อื้อ.." คนตัวเล็กได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ วายุที่ได้ยินเช่นนั้นยิ่งรู้สึกมีอารมณ์มากกว่าเก่า เขาก้มหน้าโลมเลียอกอิ่มอย่างหิวกระหาย และประทับรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้จนเนินอกของเธอมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำ ร่างระหงร้องครางออกมาด้วยความหวามไหว ราวกับมีผีเสื้อมากมายมาโบยบินอยู่ในท้อง

วายุจัดการถอดชุดของตัวเองออก ก่อนจะโน้มตัวลงไปประกบริมฝีปากของเธออีกครั้ง พลางใช้เรียวนิ้วไล้วนจุดอ่อนไหวของเธอจนเกิดเป็นเสียงน้ำเฉอะแฉะ เรียวนิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องรักอันคับแคบของคนตัวเล็กก่อนจะชักเข้าชักออกอย่างช้า ๆ จนเกิดเป็นเสียงลามก

"อ๊ะ..ฮะ..เฮีย ยะ..อย่าแกล้ง" เสียงหวานพูดขึ้นอย่างติดขัด ลมหายใจก็หอบถี่ ขนาดใส่มาแค่นิ้วเธอยังรู้สึกดีขนาดนี้ ถ้าเกิดว่าเขาสอดใส่อันนั้นเข้ามาจริง ๆ มันจะเสียวขนาดไหน

"หืม..ทนไม่ไหวแล้วเหรอคะ" เขารู้สึกได้เลยว่าตอนนี้คนตัวเล็กกำลังมีอารมณ์ขนาดไหน เพราะเรียวนิ้วของเขารู้สึกได้ถึงการตอดรัดอย่างรุนแรง อีกทั้งน้ำหวานของเธอก็ไหลเยิ้มออกมาเสียจนเปียกแฉะ

เขาไม่ได้มีเจตนาจะแกล้งหรือหยอกล้อเธอเล่นในเวลาแบบนี้ เพราะตัวเขาเองก็ทนแทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพื่อนับสองจะได้ไม่รู้สึกเจ็บในตอนที่เขาสอดใส่เข้าไปจริง ๆ 

"มะ..ไม่ไหวแล้วค่ะ" อภิชญาตอบกลับด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เธอเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าตอนนี้มันคือความฝันหรือเรื่องจริงกันแน่ แต่ที่รู้ ๆ คือเธอต้องการเขา.. ผู้ชายที่กำลังจูบเธออยู่ในตอนนี้

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ สิ่งนั้นมันไม่เคยเปลี่ยนไป เขาอยากได้เธอกลับมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เขาจะต้องเอานับสองกลับมาอยู่เคียงข้างเขาให้ได้!

วายุเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงก่อนจะหยิบกล่องสี่เหลี่ยมอันเล็กออกมา เขาแกะมันด้วยท่าทีเร่งรีบ พลางหยิบซองสีทองออกมาจากกล่องและฉีกมันออกอย่างรวดเร็ว เขาจับท่อนเนื้อที่ขยายตัวอย่างเต็มที่รูดขึ้นลงสองสามครั้ง ก่อนจะสวมใส่ถุงยางไซซ์พิเศษอย่างชำนาญ

"หนูอย่ามาร้องไห้ขอให้เฮียหยุดก็แล้วกัน"เสียงแหบพร่ากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ทำเอาคนฟังรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว วายุจับเรียวขาทั้งสองข้างของเธออ้าออกอย่างช้า ๆ พลางใช้ท่อนเนื้อที่ร้อนระอุลากไล้วนจนทั่วปากทางก่อนจะค่อย ๆ ดันแก่นกายเข้ามาในที่สุด

"อ๊ะ" อภิชญาถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความรู้สึกเจ็บ มันเหมือนกับว่าส่วนนั้นของเธอกำลังจะฉีกยังไงอย่างนั้น ฝ่ามือเล็กจิกกำท่อนแขนแกร่งของเขาเอาไว้เพื่อระบายความรู้สึกเจ็บที่ได้รับ มันเป็นความเจ็บที่ทำเอาเกือบสร่างเมาเลยทีเดียว

แต่โชคดีที่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้กระแทกเข้ามาเสียจนมิดลำภายในทีเดียว ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ถีบเขาออกอย่างแน่นอน

"เจ็บเหรอครับ" น้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขาเอ่ยถามขึ้นอย่างอ่อนโยน "เฮียจะพยายามทำเบา ๆ นะครับ" อภิชญาทำได้เพียงพยักหน้าหงึก ๆ ตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้คือใคร ทำไมเขาถึงได้อ่อนโยนกับเธอขนาดนี้ ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของเธอก็ได้ แต่เขากลับค่อย ๆ ทำ และทะนุถนอมเธออย่างดี มันช่างเหมือนกับ..

ไม่หรอก ไม่มีทางที่จะเป็นเขาคนนั้นอย่างแน่นอน

วายุขยับเอวเข้าออกอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กมีสีหน้าผ่อนคลายต่างจากก่อนหน้านี้ เขาจึงจับข้อพับเข่าของเธอยกขึ้นและดันให้สูงถึงหน้าอก ก่อนจะกระแทกแก่นกายเข้าไปข้างในจนมิดลำ

"อ๊าา" อภิชญาร้องครางออกมาเสียงหลง แต่ทว่าคราวนี้เขาไม่ถามเธออีกแล้วว่าเจ็บหรือเปล่า เขาทำเพียงสาวเอวเข้าออกอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ ให้แก่นกายครูดผ่านจุดอ่อนไหวของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

มือเล็กปัดป่ายจิกกำหมอนและที่นอนเพื่อระบายความหน่วง ความเจ็บปวดที่เคยได้รับก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้มลายหายไปจนสิ้น เหลือเพียงความซ่านเสียวและความจุกหน่วงที่ท้องน้อย

จังหวะของเขาเร่งเร้าเกินที่จะรับพาให้เธอต้องผลักยันต้นขาของเขาเอาไว้ แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ มือใหญ่รวบเรียวขาขาวทั้งสองข้างมาพาดไว้ที่บ่าก่อนจะกระทุ้งแก่นกายเข้ามาอย่างไม่บันยะบันยัง คราบเทพพระบุตรของเขาในตอนแรกได้เลือนหายไปแล้ว เหลือเพียงปีศาจราคะที่หื่นกระหายเท่านั้น

"อ๊า..ชะ..ช้าหน่อยค่ะ" เธอเอ่ยปากร้องขอทั้งที่ด้านในตอดรัดไม่หยุด เสียงครางหวานของเธอทำเอาเขาขาดสติ

เขาอยากตักตวงให้มากกว่านี้ มากกว่านี้อีก.. เมื่อคิดเช่นนั้นร่างกำยำก็กระแทกเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้งราวกับเครื่องจักร เมื่อไต่จนถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ เขาก็กดแช่ร่างคาไว้อย่างนั้นปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นก็หลั่งไหลออกมาจนด้านในถุงยางเต็มไปด้วยน้ำกาม

วายุดึงแก่นกายออกมาร่องรัก พลางมองคนตัวเล็กที่นอนหายใจเหนื่อยหอบด้วยความรู้สึกเอ็นดู เขาจัดการดึงเครื่องป้องกันออกและโยนมันลงถังขยะที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ก่อนจะฉีกซองถุงยางอันใหม่ขึ้นมาสวม

"อย่าเพิ่งหลับนะครับ คืนนี้เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวเลย" เมื่อพูดจบเขาก็จับคนตัวเล็กพลิกให้อยู่ในท่านอนคว่ำ แยกเรียวขาทั้งสองข้างออกจากกันและยกสะโพกของเธอขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจับแท่งร้อนที่สั่นหงึก ๆ แทงอัดเข้าไปในส่วนลึกของเธออีกรอบ

"อ๊าาาา" อภิชญาร้องครางออกมาเสียงหลง คราวนี้เธอรู้สึกได้เลยว่ามันเข้ามาลึกมาก ลึกจนสุดใจจริง ๆ เธอจิกกำผ้าปูที่นอน แทบจะฉีกทึ้งผ้าห่มที่นอนระบายความเสียวซ่านที่เกินรับนี้

วายุไม่รอช้าจับสะโพกผายไว้อย่างถนัดมือ ก่อนจะสอบเอวเข้าออกถี่ ๆ อย่างเอาแต่ใจ ทำเอาคนที่ถูกกระแทกร้องครางจนไม่เป็นภาษา ทำได้เพียงกดหน้าซบลงบนหมอน

"ชอบมั้ยครับ" เสียงแหบพร่าเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเสียงฝ่ามือที่ตีลงบนก้นของเธออย่างมันเขี้ยว

"ชะ..ชอบค่ะ" สิ้นคำตอบของเธอ รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย วายุโน้มตัวลงมาพรมจูบซอกคอ บ่า หัวไหล่ แผ่นหลังของคนตัวเล็กด้วยความลุ่มหลงพร้อมกับทิ้งรอยรักจาง ๆ เอาไว้

อภิชญาไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้มันจะไปจบลงที่ตรงไหน เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้คือใคร และไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้แท้จริงแล้วมันคือเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่

ทั้งที่ผ่านมาเธอยึดมั่นมาโดยตลอดว่าจะไม่หลับนอนกับคนที่เธอไม่ได้รัก แต่ผู้ชายคนนี้มีหลายอย่างเหมือนกับเขาคนนั้นเหลือเกิน

ทั้งสัมผัสและน้ำเสียง รวมถึงกลิ่น มันเหมือนกับแฟนเก่าของเธอไม่มีผิด

แต่มันไม่มีทางเป็นเขาไปได้หรอก..