บททที่ 2 วังวนเดิมที่แสนชิงชัง (2)

ฟู่หรง "อ้าว หนิงเอ๋อร์ ไม่พักหรือ ออกมาทำไมเล่า"

ฟู่ซูหนิงส่ายศีรษะ "ท่านยายเจ้าคะ ให้ข้าเป็นคนรักษาเขาได้หรือไม่"

ประจวบเหมาะกับที่ต่งควนเดินเข้ามา "ไหนเจ้าบอกจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรเล่า"

จริงดังว่า นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขาสักเสี้ยว ทว่าฟู่ซูหนิงประสงค์ให้ฉืออิ้งเทียนออกจากหุบเขาร้อยโอสถโดยเร็วต่างหาก โอกาสครั้งนี้ฟู่ซูหนิงขอเลือกเป็นหมอหญิงไร้สามารถ มิขออาจเอื้อมก้าวเข้าสู่รั่ววังชั่วชีวิต

"ท่านตาสอนข้าเอง ยามเมื่อเราเห็นคนลำบากก็ต้องรู้จักยื่นมือเข้าช่วยเหลือมิใช่หรือเจ้าคะ อีกอย่างข้าจะได้พัฒนาฝีมือการแพทย์ของตนเองด้วยเจ้าค่ะ"

ฟู่หรงอมยิ้ม มือเหี่ยวย่นลูบไล้เส้นผมสีดำขลับของหลานด้วยความเอ็นดูยิ่ง "ในที่สุดหลานยายก็โตเสียที"

ฟู่ซูหนิงยิ้มแฉ่ง ทว่าภายในใจช่างฝืดฝืนเหลือทน "ท่านตาท่านยายสอนมาดีอย่างไรเจ้าคะ"

"หนาว หนาวเหลือเกิน อย่าทิ้งข้าไป..." เสียงทุ้มแหบพร่าสั่นเครือดังขึ้นตัดบทสนทนา

"ท่านตา ข้าดูแลเขาเองเจ้าค่ะ"

ชายชราชะงักฝีเท้าลง "แน่ใจหรือ"

ฟู่ซูหนิงพยักหน้าหงึกหงัก "เจ้าค่ะ ท่านอย่าลืมว่าหลานของท่านอัจฉริยะเชียวนะเจ้าคะ ท่านลืมแล้วหรือ ว่าข้าท่องตำราการแพทย์ได้ทั้งหมดตั้งแต่อายุเพียงหกขวบ"

ฟู่หรงหัวเราะร่วนกับท่าทีคุยโวโอ้อวดของหลานสาว จากนั้นเหลียวมองผู้เป็นสามี "เอาเถิด ท่านปล่อยให้หลานดูแลเขาดีแล้ว วันนี้กระดิ่งดังไม่หยุดหย่อน คงมีชาวบ้านแวะมาขอความช่วยเหลือเยอะเลย เราออกไปดูเสียหน่อยเถิด"

ต่งควนพยักหน้าด้วยความเข้าใจ สองตายายผละจากไปแล้ว เขาไว้ใจฝีมือการแพทย์ของฟู่ซูหนิงเสมอ นางไม่เคยทำพลาดแม้เพียงครั้งเดียว

ฟู่ซูหนิงมองตามแผ่นหลังสองตายายจนลับสายตา ร่างระหงยอบกายนั่งเก้าอี้ข้างแคร่ไม้ไผ่ นัยน์ตาดอกท้อจดจ้องริมฝีปากซีดขาวซึ่งยังขยับเอ่ยคำว่าหนาว และอย่าทิ้งข้าไป ดุจติดอยู่ในวังวนใดสักอย่าง

ฟู่ซูหนิงระบายลมหายใจอ่อน "เอาล่ะ ข้าจะช่วยเหลือท่านแค่เพียงหนนี้ หลังจากนั้นต่างคนต่างไป อย่าได้หวนมาพบกันอีกเลย อิ้งเทียน"

ฟู่ซูหนิงจับจุดชีพจรบนข้อมือแกร่ง ฉืออิ้งเทียนต้องพิษชนิดเดิมไม่แปรเปลี่ยน เรื่องวางยาพิษในชาติก่อนมิทันคลี่คลาย นางก็ต้องตายจากมาอย่างน่าอนาถ

"อิ้งเทียน นะอิ้งเทียน ท่านไปสร้างศัตรูที่ใดมาบ้างเล่า เหลือเชื่อจริง ๆ รู้จักท่านก็เปรียบดั่งก้าวเท้าลงสู่แดนอเวจีดี ๆ นี่เอง"

"นะ...น้ำ น้ำ"

ฟู่ซูหนิงหยิบป้านชาขึ้น จากนั้นรินชาหอมกรุ่นลงไปยังถ้วยใบเล็ก นางประคองร่างกำยำไว้บนอ้อมแขน จากนั้นป้อนชาอุ่น ๆ ให้อีกฝ่ายเพื่อดับกระหาย

แค่ก แค่ก

"ท่านใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ดื่ม"

ฉืออิ้งเทียนเริ่มมีสติรับรู้ ชายหนุ่มเปิดปรือเปลือกตาขึ้นแช่มช้า ทว่าภาพเบื้องหน้าเลือนรางจนนับว่าเกือบมืดสนิท "จะ...เจ้าเป็นใคร"

"ข้าเป็นใครไม่สำคัญ ยามนี้ท่านได้รับพิษซึ่งแทบเรียกว่าไร้ยาถอน แต่ท่านก็ช่างดวงแข็งเสียจริง หลงเข้ามาได้ถึงหุบเขาร้อยโอสถ ข้ามหมอกพิษมาได้คงเพราะพิษที่อยู่ในกายของท่านกระมัง"

คิ้วเข้มขมวดมุ่นแทบผูกเป็นปม "หุบเขาร้อยโอสถ?"

ฟู่ซูหนิงปิดปากฉับ

"อ้อ... ไม่มีอะไร ท่านตาของข้าพบท่านบริเวณพงหญ้าท้ายหุบเขา ท่านจำได้หรือไม่ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น"

"ข้าจำได้เพียงเลือนราง แต่ยามนี้ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย หรือว่าข้ากำลังจะตาบอดงั้นหรือ"

"อืม...ใช่กระมังเจ้าคะ"

ฉืออิ้งเทียนตะลึงงัน เขาต้องกลายเป็นองค์ชายตาบอดจริงหรือนี่

ฟู่ซูหนิงเหลือบมองท่าทีนิ่งค้างของเขา จึงเอ่ยขึ้น "ท่านไม่ต้องกังวล ในเมื่อท่านตาของข้าช่วยเหลือท่านแล้ว ย่อมไม่ปล่อยให้ท่านตาบอดอย่างแน่นอน"

"ขอบคุณท่านตา และขอบคุณเจ้า ไม่ทราบแม่นางชื่อเสียงเรียงนามใด"

"ท่านและข้า ไม่ต้องรู้จักกันจะดีกว่า เอาเป็นว่าเมื่อร่างกายของท่านแข็งแรงข้าจะเขียนจดหมายให้องครักษ์ของท่านมารับ"

คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน นางทราบได้อย่างไรว่าเขามีองครักษ์ "แม่นาง เจ้าบอกว่าองครักษ์งั้นหรือ เจ้าทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร"

ฟู่ซูหนิงกระแอมเบา "อ่า...ข้าเดาจากอาภรณ์บนกายของท่าน ช่างดูมีราคาเสียนี่ปะไร ข้าคงคิดไม่ผิดว่าท่านอาจเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ หรือไม่ก็อาจเป็นองค์ชายก็ได้ผู้ใดจะรู้ ท่านว่าข้าพูดถูกหรือไม่เจ้าคะ"

ริมฝีปากซีดขาวกระตุกแผ่ว แม้เขามองไม่เห็นใบหน้าของนาง ทว่าสตรีผู้นี้กลับทำให้เขาบังเกิดความสนใจยิ่งนัก "เจ้าช่างเก่งจริงแท้ กระทั่งมองคนปราดเดียวก็ล่วงรู้สถานะอันแท้จริงของคนผู้นั้น ถ้าข้าบอกว่าข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา เจ้าจะเชื่อหรือไม่"

เชื่อก็โง่คนลวงโลก ท่านยังจะเสแสร้งไม่เลิกอีก

"เอาล่ะ เช่นนั้นข้าจะเรียกท่านคุณชายแล้วกันเจ้าค่ะ"

"อิ้งเทียน นามของข้า ฉืออิ้งเทียน"

ชิ! ใครอยากรู้กัน

"เจ้าค่ะ คุณชายฉือ"

ชายหนุ่มส่ายศีรษะ "เจ้าเรียกข้าว่า อิ้งเทียนก็พอ"

หน็อย...มากความนัก นามของท่านวิเศษวิโสมากรึ

"เจ้าค่ะ คุณชาย อิ้ง เทียน"