บทที่2 การจากลา

'โครม'

รถเสียหลักชนต้นไม้ข้างทาง ปัง ๆ เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัด ฝั่งที่นั่งคู่คนขับ เฉินหลิงรีบเปิดที่พักแขนข้างคนขับ หญิงสาวหยิบปืนออกมา หมับ! เฉินหมิงคว้าจับมือน้องสาวคนเล็กเอาไว้ได้ทัน เป็นจังหวะเดียวกันกับเฉินหนิง เอื้อมจับข้อมือของน้องสาวเอาไว้เหมือนกัน เฉินหลิงน้ำตาคลอหน่วย มือที่กำด้ามปืนเอาไว้สั่นระริก เมื่อสบเข้ากับสายตาคัดค้านของพี่ชายและพี่สาว

สองพี่น้องสบตากับน้องสาวคนเล็ก ก่อนจะส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นการห้าม เสียงของพ่อกับแม่ดังก้องเข้ามาในหู ทว่ามันเริ่มห่างไกลจากทั้งคู่เข้าไปทุกที เฉินหลิงวางปืนในมือเอาไว้ที่เดิม

“ทำไม! ทำไมกัน ฮือ ๆ”

เฉินหลิงกรีดร้องออกมาด้วยความเสียใจ หญิงสาวเปิดประตูรถออก ก่อนจะรีบไปเปิดประตูข้างคู่คนขับ เพื่อพาพี่สาวออกจากตัวรถ ทว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด ทางด้านคุณนายเฉินยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอค่อย ๆ ลงจากรถ แล้วเดินมาไปหาบุตรสาวคนเล็ก

ใบหน้าของคนเป็นแม่ในตอนนี้ขาวซีดราวกระดาษ คุณนายเฉินทรุดลงนั่งกับพื้นสะอื้นจนตัวโยน ภาพของลูกชายหญิง มีเลือดท่วมตัว ทำให้เธอไม่อาจทนรับกับความเจ็บปวดนี้ได้ ร่างสั่นเทาค่อย ๆ คลานเข้าไปหาลูกสาวคนรอง

มือนุ่มพยายามลูบใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือด และน้ำตาของลูกสาว มันแค่ความฝันใช่ไหม ตรงหน้านี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม รอยยิ้มที่อ่อนแรงของลูกทั้งสอง เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

“ไม่! มันไม่ใช่เรื่องจริง ฮือ ๆ ลูกม๊า อาหมิง อาหนิงพูดกับม๊าสิลูก ว่านี้มันไม่จริง ฮือ ๆ”

ทางด้านเจ้าสัวเฉินก็พยายาม ที่จะพาตัวลูกชายออกมาให้ได้เช่นกัน มือเหี่ยวย่นเอื้อมไปเช็ดเลือดที่ออกจากปากของลูกสาว ซึ่งอยู่อีกด้านอย่างอ่อนโยน ก่อนจะขยับมาพยายามปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้ลูกชายอีกครั้ง

แม้จะทำได้สำเร็จ แต่เขาก็ไม่อาจพาลูกชายออกจากตัวรถได้อยู่ดี เพราะขาของสองพี่น้อง ได้ถูกคอนโซลรถที่ยุบจากการชนบีบเอาไว้ คุณนายเฉินรวบจับมือลูกสาวที่เอื้อมมาหาเธอ ด้วยหัวใจอันร้าวราน ดวงตาที่ปรือจนแทบลืมไม่ขึ้นของลูกชายหญิง มันช่างบีบคั้นหัวใจคนเป็นแม่อย่าเธอเหลือเกิน

“ม๊าอยู่นี่อาหนิง ทำใจดี ๆ เอานะลูก อีกเดี๋ยวรถพยาบาลจะมาถึงแล้ว ไม่เจ็บนะคนดี ม๊ากับน้องอยู่ตรงนี้ ฮึก ๆ ลืมตาไว้ลูกรัก อย่าเพิ่งหลับ อย่าทำแบบนี้ ฮือ ๆ อาหนิงตื่นสิลูก ตื่นสิ! อย่าทิ้งม๊าไปแบบนี้ ไม่! อาหนิง อาหมิง กรี๊ดดดด!! ตื่นขึ้นมาหาม๊าก่อน ฮือๆ”

เสียงกรีดร้องของคุณนายเฉิน บาดหัวใจคนฟังเหลือเกิน เฉินหลิงคุกเข่าซ้อนหลังผู้เป็นแม่ มองดูพี่ชายและพี่สาวที่เริ่มไร้การตอบสนองแล้วในตอนนี้

“ไม่เป็นไรนะอาหมิง ป๊าจะพาลื้อไปหาหมอ มองหน้าป๊าเอาไว้อาหมิง มองหน้าป๊าสิลูก อย่าร้องป๊าอยู่นี่แล้วอาหมิง อาหนิงพวกลื้อต้องอดทนไว้ ฮึก ๆ”

ชายชราพยายามเรียกลูก ๆ พร้อมปลอบโยนเหมือนสมัยพวกเขายังเล็ก ๆ ท่านเจ้าสัวพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่ภาพตรงหน้า ทำให้เขาไม่อาจกลั้นมันเอาไว้ได้อีกต่อไป

เฉินหมิงพยายามกระพริบไล่น้ำตา ตอนที่พ่อของเขากำลังพยายามห้ามเลือด และเอาผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่ไหลออกจากปากของเขา มันคือสัมผัสที่ดีที่สุดในตอนนี้ และคงเป็นสัมผัสสุดท้ายที่เขาจะได้รับจากบิดา

ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับมือของพ่อมาไว้แนบอก ก่อนจะกระอักเลือดคำใหญ่ออกมา เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว ความรู้สึกสุดท้ายในตอนนี้ คือเสียงของแม่ที่กรีดร้องเรียกน้องสาว และตัวเขาด้วยอาการขวัญเสีย ดวงตาที่เคยคมเข้มบัดนี้ไม่อาจจะลืมขึ้น มองทุกคนที่รักได้อีกแล้ว ชายหนุ่มค่อย ๆ สิ้นสติรับรู้ไปพร้อม ๆ ลมหายใจที่หยุดลงเช่นกัน

“ไม่! กรี๊ดดด! ไม่จริง! ฮือ ๆ”

เฉินหนิงหลับตาลงนิ่งเงียบ ลมหายใจเริ่มขาดห้วง เธอทำได้แค่ซึมซับอ้อมกอดของแม่ ความหนาวเหน็บเริ่มมากขึ้นทุกขณะ กอดของผู้เป็นแม่ ทำไมถึงเหมือนกับว่า มันกำลังถอยห่างจากเธอไกลออกไปเรื่อย ๆ ดวงตาหนักอึ้ง จนไม่อาจลืมขึ้นได้อีกแล้ว เรี่ยวแรงที่เคยมีตอนนี้ ไม่หลงเหลือเลยจริง ๆ

เสียงปลอบโยนของพ่อ เสียงร้องเรียกของแม่ ทำให้ใจของเธอเจ็บร้าวเหลือเกิน งานที่ทำเธอจะยังยื่นใบลาออกทันไหมนะ!

‘หนูอยากอยู่กับป๊ากับม๊าจังเลยค่ะ รักเหลือเกิน’

ความคิดสุดท้ายได้หายไปพร้อม ๆ กับลมหายใจที่สิ้นสุดของหญิงสาวเช่นกัน

เป็นภาพที่หลายคนสะเทือนใจ พ่อแม่ที่พยายามกอดร่างไร้ลมหายใจของลูก ๆ ที่ยังติดอยู่ในรถ เฉินหลิงสวมกอดมารดาเอาไว้แน่น ดวงตาคู่สวยแดงก่ำจนเป็นสีเลือด เพราะอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ พี่ ๆ จึงเลือกให้เธอนิ่งเอาไว้ แทนการตอบโต้ในทันที ขณะที่คนร้ายเดินจากไปอย่างใจเย็น

‘พวกแกต้องชดใช้’

หญิงสาวได้แต่เก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจ ภาพของพ่อแม่และพี่ ๆในตอนนี้ทำให้เธอจุกไปทั้งอก

"ไม่ลูกป๊า อย่าทำอย่างนี้ อย่าทิ้งป๊าไป"

เจ้าสัวกอดลูกชายไว้แนบอก ชายชราร้องไห้อย่างน่าเวทนา ข้างฝั่งภรรยานั้นกอดลูกสาวอีกคนร่ำไห้ จนเป็นลมไปในอ้อมแขนของลูกสาวคนเล็กคนเล็ก แต่แขนทั้งสองยังคงกอดร่างของลูกสาวอีกคนเอาไว้แน่น เป็นภาพที่สะเทือนใจต่อผู้คนที่เข้ามาช่วยเหลือ

เฉินหลิงกอดแม่เอาไว้ โดยไม่สนใจว่าตอนนี้เลือดจากบาดแผลบนหน้าผาก จะไหลลงอาบชุดที่พี่สาวสั่งตัดให้เธอ จนไม่หลงเหลือความสวยอีกแล้ว

หญิงสาวสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธแค้น ปนไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส คนที่ทำเรื่องอุกอาจแบบนี้ได้ ต้องไม่ใช่คนนอก เกลือต้องเป็นหนอนอย่างแน่นอน และพวกมันต้องได้รับการลงโทษ

‘ฉันจะลากพวกแกมาชดใช้ให้หมด’