ตอนที่สาม รุกคืบ

ตอนที่สาม

รุกคืบ

เมื่อขบวนยิ่งใหญ่พ้นไปจากครรลองสายตา หนึ่งในกลุ่มเด็กสาวจึงเดินออกมาชี้หน้าต่อว่าเจียงลี่มี่ด้วยความไม่พอใจ

“เจ้าเป็นผู้ใดกัน บังอาจมาให้ท่าแม่ทัพเซี่ยกลางถนนเช่นนี้ ช่างไม่ละอายไร้การอบรมสั่งสอน สตรีดีงามบ้านใดจะทำตัวน่ารังเกียจเช่นนี้”

“ข้าจะเป็นผู้ใดก็ไม่หนักหัวเจ้า ข้ากับพี่จิ้นรู้จักกันจึงถามไถ่ทักทาย พวกเจ้าต่างหากที่ทำตัวไร้การสั่งสอนบังอาจมายืนขวางทางจนขบวนม้าศึกต้องขี่อ้อมวนไป” เจียงลี่มี่เถียงอย่างไม่ยอมแพ้

“เจ้า...เจ้ามิรู้หรือว่าพวกเราเป็นผู้ใด โดยเฉพาะ เพื่อนของเรานางนี้ ยังมาทำปากกล้าอีก” เสียงโวยวายแทบเสียกิริยาดังออกมาพร้อมผลักกู่ซิ่วซิ่นให้ออกหน้า

“พวกเจ้ายังมิรู้ว่าตนเองเป็นผู้ใดถึงกับต้องมาถามไถ่ แล้วข้าจะแจกแจงได้อย่างไรเล่า” เจียงลี่มี่ยังคงเถียงคำไม่ตกฟากโดยมีเจียงลี่อินและสองสาวใช้ยืนสนับสนุนอยู่ด้านหลัง

“กลับไปถามคนที่บ้านให้แน่ชัดก่อนเถิดว่าตนเองคือผู้ใดแล้วค่อยออกมาปีกกล้าขาแข็งสั่งสอนผู้อื่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แฝดคนพี่ตอบกลับแล้วจูงมือน้องสาวฝ่าวงล้อมออกไปท่ามกลางอาการตื่นตะลึงของหญิงสาวทั้งกลุ่ม

“นางหมายความว่าอย่างไร ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ”

“ไม่ต้องเข้าใจอันใดแล้ว กลับกันเถิด” กู่ซิ่วซิ่นย่อมเข้าใจดีแต่ไม่อาจเอ่ยปากซ้ำเติมเพื่อนฝูง

นางต้องส่งคนไปสืบให้ได้ว่าหญิงสาวซึ่งบังอาจมาแสดงความชื่นชอบแม่ทัพหนุ่มซึ่งนางหมายตาเอาไว้ให้เป็นคู่หมายนั้น คือบุตรสาวบ้านใด

เชอะ บังอาจมาทำตัวเป็นศัตรูหัวใจกับนางหรือ

นางเป็นถึงบุตรสาวเสนาบดีกลาโหม ไม่มีวันยอมให้หญิงอื่นมาฉกชิงแม่ทัพเซี่ยไปได้ง่ายๆแน่

เจียงลี่มี่ส่งคนไปสืบจนได้ความว่าเซี่ยจิ้นกว่างได้รับพระราชทานจวนมาหลังหนึ่ง หลังจากรายงานตัวแล้วจึงน่าจะพักรักษาตัวอยู่ภายในจวนแห่งนั้น

หญิงสาวอาศัยความใจกล้าแอบอ้างชื่อบิดาเข้าไปเยี่ยมเยียนชายหนุ่มถึงด้านในจวนโดยไม่ใส่ใจความเหมาะสม

ขืนมัวท่ามากเก็บเนื้อเก็บตัว มีหวังโดนหญิงอื่นคว้าไปกินเสียก่อน

นางมาหาเขาเป็นการส่วนตัว เรื่องต่างๆย่อมอยู่ภายในจวน ไม่น่าแพร่งพรายออกไปด้านนอกให้เสื่อมเสียได้

คิดได้ดังนั้น แฝดผู้พี่จึงส่งเสียงสดใสก่อนจะพาร่างอรชรเดินยิ้มแย้มเข้าไปหาชายหนุ่มพร้อมโถน้ำแกงบำรุงซึ่งสั่งให้โรงครัวเคี่ยวอยู่ทั้งคืน

“พี่จิ้น ข้านำน้ำแกงโสมมาให้ ท่านแม่บอกว่าบำรุงร่างกายได้ดีนัก บาดแผลของพี่เป็นอย่างไรบ้าง”

“คุณหนูลี่มี่ ท่านราชครูให้เจ้ามาหรือ” เซี่ยจิ้นกว่างย่อมคำนึงถึงชื่อเสียงของหญิงสาวเป็นสำคัญจึงเว้นระยะห่างอย่างพอเหมาะ

“ท่านพ่อไม่รู้ แต่ข้าแจ้งท่านแม่ไว้แล้ว พี่จิ้น เหตุใดแสดงท่าทางห่างเหินเช่นนั้นเล่า” หญิงสาวตักน้ำแกงพลางเป่าคลายร้อนให้ด้วยกิริยาน่ารัก

“เจ้าเป็นสาวเป็นนาง ไม่ควรให้ความใกล้ชิดกับชายหนุ่มจนเกินงาม” คำสั่งสอนออกมาจากปากของแม่ทัพหนุ่ม

ยามนี้พวกเขาอยู่กันสองต่อสองหากมีผู้คนนำไปนินทาย่อมสร้างความเสื่อมเสียให้กับบุตรสาวของผู้ที่เขาเคารพนับถือ

“พวกเรารู้จักกันมาตั้งหลายปี พี่ยังเคยอุ้มข้าเที่ยวเล่นอยู่ตั้งหลายครา จะคิดมากไปไย” หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนั้นเจ้ายังเยาว์วัย แต่ยามนี้เจ้าเติบโตเป็นสาวแล้ว ควรสงวนท่าที มิเช่นนั้นอาจเป็นขี้ปากชาวบ้านได้ ถึงตอนนั้นคงหาชายหนุ่มมาสู่ขอเพื่อแต่งงานได้ยากยิ่ง” เซี่ยจิ้นกว่างกล่าวเตือนด้วยความหวังดี

“เช่นนั้น พี่จิ้นก็มาสู่ขอข้าเสียเองสิ เช่นนี้ก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว” เจียงลี่มี่ย้อนความทันทีโดยไม่ทันคิด จนเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของชายหนุ่มจึงคิดได้รีบก้มลงทำทีเป่าน้ำแกงให้เย็นด้วยความเก้อเขิน

รุกเร็วเกินไปเขาจะตกใจจนถอยหนีไปไหมนะ