ตอนที่สาม รุกคืบ2

ตอนที่สาม รุกคืบ

“เช่นนั้น พี่จิ้นก็มาสู่ขอข้าเสียเองสิ เช่นนี้ก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว” เจียงลี่มี่ย้อนความทันทีโดยไม่ทันคิด จนเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของชายหนุ่มจึงคิดได้รีบก้มลงทำทีเป่าน้ำแกงให้เย็นด้วยความเก้อเขิน

รุกเร็วเกินไปเขาจะตกใจจนถอยหนีไปไหมนะ

เซี่ยจิ้นกว่างมองใบหน้างดงามซึ่งตั้งอกตั้งใจพ่นลมออกมาอย่างหนักใจ

เขาย่อมจดจำนางได้ด้วยช่วงเวลาที่อยู่ในจวนราชครูเจียงนั้นช่างสุขสันต์ไร้เภทภัยและสิ่งกวนใจ

เจียงลี่มี่เป็นแฝดพี่ผู้ซุกซน นางชอบปืนป่ายต้นไม้และเล่นแผลงๆราวไม่ใช่เด็กหญิง ยามพบเจอคราแรกคือจังหวะที่นางเกือบผลัดตกต้นไม้และเขาเข้าไปช่วยไว้ได้ทันพอดี

จากนั้นนางก็หาโอกาสมาพบปะเล่นกันอยู่บ่อยๆ เขามักพานางขี่หลังไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็กซนจนถูกราชครูจับได้และต่อว่าอยู่หลายครา

แต่เด็กหญิงกลับไม่เคยเข็ดหลาบและใช้ลูกล่อลูกชนจนบิดาใจอ่อนงดการลงโทษและบางครั้งยังหลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็นปล่อยให้พวกเขาเล่นซนจนวุ่นวาย

ยามที่เขาออกจากจวนราชครูกะทันหันด้วยสูญเสียครอบครัวไปอย่างไม่ทันตั้งตัว จึงไม่ทันได้ร่ำลาเพียงทิ้งจดหมายไว้ฉบับหนึ่งเท่านั้น

มิคาดว่านางกลับยังจดจำและห่วงใยเขาอยู่

“น้ำแกงอุ่นกำลังดีแล้ว พี่จิ้นรีบดื่มเร็วเข้า มา ข้าป้อน” เจียงลี่มี่ถือช้อนทำท่าจะป้อนน้ำแกงใส่ปากของเซี่ยจิ้นกว่างตามคำพูด

แต่ชายหนุ่มกลับผงะไปด้านหลังด้วยความตกใจจนน้ำแกงหกใส่เสื้อ

“อุ๊ย...” เสียงอุทานพร้อมอาการลุกลี้ลุกลนรีบเช็ดน้ำแกงที่หกบนเสื้อจนสองมือเล็กปาดป่ายไปทั่วอกหนา

“โอ๊ย!...” เซี่ยจิ้นกว่างมัวพะวงมือน้อยจึงไม่ทันระวังชนเข้ากับพนักเก้าอี้ซึ่งกระแทกโดนบาดแผลที่หลังจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“พี่จิ้น มือข้าโดนแผลหรือ ตรงที่ใดกัน” คราวนี้มือเล็กทั้งเปิดสาบเสื้อทั้งแหวกออกวุ่นวายเพื่อหาบาดแผลของชายหนุ่ม

เซี่ยจิ้นกว่างอดรนทนไม่ไหวจับข้อมือน้อยรวบเอาไว้แน่นแล้วข่มกลั้นอารมณ์เอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา

“พอแล้ว แผลอยู่ด้านหลัง”