บทที่ 4

“ไว้พบกันอีกหนี่งเดือนนะคะ แล้วอย่าลืมทานวิตามินที่หมอให้ไปนะคะ”

“เยส แมม” ซอนย่าตอบรับด้วยน้ำเสียงทะเล้นพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะปิติยินดี มือหนึ่งถือวิตามินที่คุณหมอสูคนสวยเพิ่งยื่นให้ ส่วนอีกมือนึงนาบอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ ความรู้สึกตอนนี้มันเรียกว่าอะไรน่ะ ตื่นเต้น ดีใจ กังวลเล็ก ๆ พารานอยหน่อย ๆ ใจมันตุ้ม ๆ ต่อม ๆ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่านับจากวินาทีนี้ไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอพร้อมรับมันด้วยหนึ่งสมอง สองมือ และสองขา มาถึงขนาดนี้ต้องเดินหน้าใส่เกียร์หน้าอย่างเดียวและซอนย่าเอ๊ย ....

กริ่ง กริ่ง กริ่ง!!! ทันทีที่เธอเปิดมือถือ ยังไม่ทันได้เดินพ้นคลินิกก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“อืม นารา ทุกอย่างเรียบร้อยดี ว่าจะโทรหาพอดีเลย คือแก มันแบบ ...” ก่อนที่จะได้เล่าเรื่องในโรงพยาบาลให้เพื่อนสาวฟัง

“ย่า แกรีบมาที่โรงพยาบาลหลุยส์เดี๋ยวนี้เลย” ยังไม่ทันที่คนปลายสายจะได้อธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น เธอตัดสายโทรศัพท์และรีบวิ่งออกจากคลีนิค

“แท็กซี่!!!!!! ไปโรงพยาบาลหลุยส์ค่ะ ทำเวลาให้ดิฉันเดี๋ยวนะคะ” .... มันต้องไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดใช่ไหม

................................................................

“เชฟซีม่อน.... ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม... นารา.... โทนี่.... ซินดี้... คริส... นิกกี้....อีฟ... ทำไมทุกคนเงียบกันหมด”

“หมอบอกว่า เชฟเป็นมะเร็งในตับระยะสุดท้าย... แกน่าจะอยู่ได้นานสุดหกเดือน”

ซอนย่าทรุดลงไปกับพื้นหลังจากได้คำยืนยันจากนาราว่าสิ่งที่เธอคิดกลายเป็นเรื่องจริง เธอรู้เรื่องอาการของเชฟซีม่อนมาตั้งแต่แกมาเป็นผู้ช่วยเชฟของแม่ แกทำงานที่ร้านอาหารมาสิบกว่าปีแล้ว ดังนั้นสำหรับเธอแล้ว เชฟเป็นเหมือนคนในครอบครัวที่กำลังจะจากเธอไปอีกคน

“ไหวไหมแก” นาราโผล่ตัวเข้าไปพยุงเพื่อนสาวขึ้นมาพร้อมกับซินดี้

“อืม... ฉันขอเข้าไปหาแกหน่อย” ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก ... มาอยู่นี่กันหมดแล้วใครดูร้าน อีกแค่สองชั่วโมงร้านก็ต้องเปิดแล้ว โทนี่ ซินดี้ คริส นิกกี้ อีฟ กลับร้านไปก่อนนะ วันนี้พี่จะเข้าครัวเอง วันนี้อาจจะเหนื่อยหน่อยน่ะ ยังไงพี่ก็ขอบคุณทุกคนมากที่พาเชฟมาโรงพยาบาล พี่จะจัดการทุกอย่างทางนี้เอง พวกเรากลับไปเตรียมเปิดร้านนะ เดี๋ยวพี่ตามไป.....นารา ฉันวานแกไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้หน่อยนะ เออแล้วฉันฝากจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลปกหน่อยนะ ฉันไม่อยากให้แกว่าแกต้องอยู่คนเดียว ฝากด้วยนะแก ขอบใจมาก”

“ได้ๆ ....ได้ค่ะ/ครับ พี่ย่า”

ในห้องผู้ป่วย มีเพียงชายอายุกลางคนที่นอนหลับไม่มีสติอยู่ พร้อมกับเครื่องช่วยหายใจและเครื่องอะไรก็ไม่รู้อีกสองสามเครื่องตั้งรอบเตียงเพื่อช่วยยืดชีวิตผู้ป่วย ภาพที่เห็นต่อหน้าทำไมเธอหยุดน้ำตาตัวเองไว้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องใหม่ และเธอเองก็ได้เตรียมใจกับเรื่องนี้มาพอสมควรแล้ว แต่พอมันเกิดขึ้นมาจริงๆอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะโผล่เข้ากอดเชฟที่แม่ของเธอนับถือเหมือนพี่ชายและปล่อยโฮออกมา

“ทำไมลุงจะทิ้งหนูไปอีกคนคะ ไหนบอกว่าลุงสู้มันไหวไงค่ะ แล้วหนูจะอยู่กับใคร”

“ย่า... ย่าหรอลูก” คนป่วยเริ่มได้สติ ค่อยๆลืมตาตื่นจากพวัง “ร้องไห้ทำไม...ย่าที่ลุงรู้จักไม่ใช่เด็กขี้แยซักหน่อย ไม่ไหวเลยเรา ร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเด็กไปได้ ได้ข่าวว่ากำลังจะเป็นแม่คนไม่ใช่หรอ...ไม่เอาหน่า มีพบก็ต้องมีจาก มันเป็นเรื่องธรรมดานะลูก คราวนี้แหละลุงจะได้พักแบบยาว ๆ ซักที หลังจากที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วงมานานกว่าสิบปี...หึหึ ”

“ไม่ต้องมาทำตลกเลยนะ หนูไม่ขำด้วย ตอนนี้หนูโกรธลุงมาก หนูย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่ากินเหล้า นี่ไปแอบกินมาใช่ไหม อยากทิ้งหนูไปอีกคนขนาดนั้นเลยใช่ไหม ลุงใจร้าย แล้วหนูจะอยู่กับใคร ”

“ย่า ...ฟังลุงนะ เราสองคนต่างคนต่างรู้ดีอยู่แล้วว่ามันนี้ต้องมาถึงไม่ช้าก็เร็ว ที่ผ่านมาลุงได้ใช้ชีวิตที่เหลือของลุงทดแทนบุญคุณแม่ของย่าที่ช่วยให้ลุงมีงานและเป็นผู้เป็นคนมาได้ถึงทุกวันนี้ ลุงขอโทษที่ลุงอยู่กับย่าได้นานกว่านี้ไม่ได้ แต่ลุงไม่ห่วงแล้วเพราะย่าของลุงทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้ ดีนะที่แม่กับลุงได้ถ่ายทอดวิชามารให้ย่าหมดแล้ว ย่าของลุงเอาอยู่อยู่แล้ว จริงไหม”

เชฟพูดไปลูบหัวหลานสาวไป คำพูดติดตลกของเชฟยิ่งทำให้หลานสาวร้องไห้โฮออกมายิ่งกว่าเดิม เพราะเธอรู้ตัวดีกว่าจากนี้ไปในครัวคงจะขาดเสียงหัวเราะไปเพราะโจ๊กเกอร์ของครัวกำลังจะวางมือจากวงการอย่างถาวรในไม่ช้า

“ทิ้งหนูไปแบบนี้ หนูขาดทุนนะคะ แล้วหนูจะไปหาเชฟใหม่ได้ที่ไหน ไม่ได้อ่ะ หนูไม่ให้หนูไปไหนทั้งนั้น ไม่รู้แหละ ลุงต้องรับผิดชอบ ลุงรู้ดีที่สุดว่าหนูชอบเงินมากแค่ไหน กว่าหนูจะรวยขนาดนี้ หนูทุ่มสุดตัวแค่ไหน และนี่ยังไงหนูกำลังจะขาดทุนเพราะเชฟของร้านจะชิ่งไปนอนพักยาว ๆ งี้หรอ ไม่ได้อ่ะคะ หนูไม่อนุมัติ”

“ฮ่า ๆ ... ฉันอยู่กับแกมาตั้งแต่แกยังเป็นนักเรียนจนมานั่งแท่นผู้บริหาร ฉันรู้หรอกว่าแกงกแค่ไหน ผู้หญิงอะไรงกเบอร์นี้ ฮ่า ๆ ... เอาโทรศัพท์มาให้ลุง ”

ซอนย่ายื่นโทรศัพท์ให้ลุงอย่างงง ๆ ลุงกำลังโทรหาใครกัน

“ฮัลโหล ไรอัน นี่ซีม่อนน่ะ ... อืมใช่ อยู่โรงพยาบาล...ไม่ต้องลำบากมายงมาเยี่ยมตอนนี้หรอก จำที่เราเคยคุยกันได้ไหม ..อืม ใช่เริ่มวันนี้เลยได้ไหม .. อีกสองชั่วโมงร้านจะเปิด นายพร้อมไปที่ร้านเลยตอนนี้ไหม อืม โอเค เดี๋ยวอีกชั่วโมงนึง คุณเจ้าของจะเข้าไป เรื่องรายละเอียดต่างๆ นายก็คุยกับเจ้าของได้เลยละกัน แค่นี้นะ ขอบใจ”

ไรอัน?