บทที่ 5

เสียงหัวเราะดังมาจากครัวของร้าน ทั้งเสียงที่คุ้นเคยและเสียงทุ้มๆที่กำลังจะคุ้นเคยในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้

“อ้าว พี่ย่า.. เรารอดแล้วพี่ ” ซินดี้ รีเซปชั่นสาวของร้านดีใจจนออกหน้าออกตา ปากพูดทักทายนายสาว ส่วนมือควงเจ้าของเสียงทุ้มๆ นั้น อย่างกับสนิทกันมานาน

.... ตาสีน้ำทะเล ... เหมือนเวลาจะหยุดเดินไปชั่วขณะเมื่อตาสองคู่มาบรรจบกัน เสียงรอบข้างจางหายไป เสียงเดียวที่เธอได้ยินคือเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงจนเธอเผลอเอามือมาแนบอกตัวเองอย่างกับกลัวว่ามันจะเต้นออกมานอกร่าง

“พี่ย่าครับ... พี่ย่า” โทนี่ ผู้ช่วยเชฟสะกิดร่างบางๆของนายสาวเบาๆ “เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เลยน้า ตื่นพี่ตื่น ฮ่าๆๆๆ”

พั่ว!!! มือเรียวยาวที่นาบอกอยู่ได้ถูกฟาดไปที่หัวของลูกน้องปากดี “เพื่อนเล่นหรอเราอ่ะ ห๊ะ”

ก่อนที่โทนี่จะโดนมากกว่ามือ คริส เด็กเสิร์ฟมือทองของร้านก็พูดขัดขึ้นมา

“พี่ย่าครับ นี่ไรอัน เด็กปั้นของเชฟซีม่อนครับ.. จริง ๆ ลุงม่อนให้ไรอันเข้ามาช่วยเราที่ร้านช่วง...เออ... 5 ปีที่แล้ว...ที่.. เออ.. ” ทุกคนมองหน้ากัน..เอาเป็นว่ารู้กันทุกฝ่ายว่ามันคือช่วงที่เกิดอะไรชึ้น “...นั้นแหละครับ..แล้วก็เมนูบางเมนูที่เราปรับเปลี่ยน ไอเดียส่วนนึงก็มาจากไอ้หมอนี่แหละครับ..”

“เดี๋ยวนะ นี่มีคนนอกเข้ามาในครัวฉันโดยที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ให้มันได้อย่างนี้ซิ สรุปใครจ่ายเงินพวกแกหย่ะ เดี๋ยวแม่หักเงินเดือนสั่งสอนซ่ะเลยดีไหมเดือนนี้”

ไม่ทันที่ซอนย่าจะได้พูดต่อ อีฟ มือเสิร์ฟอีกคนได้โผล่เข้ากอดโดยใช้ลูกไม้เดิมที่เธอรู้ดีว่าใช้ตอนไหนก็เวิร์คเข้าใส่นายสาว “โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เอาค่ะพี่ย่า ไม่บ่น ไม่อารมณ์เสียซิค่ะ เดี๋ยวหน้าย่น หน้าเหี่ยว ไมเกรนขึ้นอีกไม่รู้ด้วยนะคะ ”

เท่านั้นแหละ พายุก็สงบลงทันทีทันใด สำหรับซอนย่าเรื่องความสวยความงามและสุขภาพเป็นสิ่งที่เธอให้ความสำคัญที่สุด ถึงนิสัยของเธอจะออกแนวแมน ๆ ครัช แต่ถ้ามีใครทักเรื่องรอยย่นบนหน้าหรืออ้วนขึ้นหรือเปล่า อาทิตย์นั้นคนที่ร้านจะไม่ค่อยเห็นหน้าเธอเพราะเธอแทบจะสิงอยู่ในยิมหรือไม่ก็ค่ายมวย และออเดอร์อกไก่ที่เข้าร้านก็จะสูงเป็นพิเศษในช่วงนั้น และพอเธอมาร้าน โทนี่ก็จะถูกเปลี่ยนหน้าที่ไปเป็นเด็กเสิร์ฟ แล้วเธอก็จะผันตัวเองเป็นผู้ช่วยเชฟ เป็นอันรู้กันว่า เธอถูกไซโคมาแน่นอน

“สวัสดีครับ ผมไรอัน คลาร์ค” หนุ่มตาสีน้ำทะเลแนะนำตัวเองพร้อมยื่นมือกำยำเพื่อขอเช็คแฮนด์กับเจ้านายสาวในอนาคต

... สูงเนอะ น่าจะประมาณ 185 ลูกครึ่งแน่นอนเบ้าหน้าแบบนี้ ผมนี้ดำขลับมาเชียว สงสัยได้ความเอเชียมาเยอะแหละดูออก หน้าใสละมุนไปนะ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใช้อะไร จมูกโด่งกำลังดี มีความปากเป็นกระจับ อายุไม่น่าถึง 30 ชัวร์ ละอ่อนน้อยหลงเข้ามาในดงป่าที่เต็มไปด้วยเสือสิงกระทิงแรดรู้ตัวหรือเปล่าหน้อ ฮึๆๆๆ....

“พี่ย่า เขายื่นมือรอจนตะคริวกินแขนแล้วพี่” คริส มือเสิร์ฟที่ได้ทิปเยอะที่สุดในร้านเพราะความหล่อละมุนของนาง ทนไม่ไหวต้องยื่นตัวเองไปจับมือนายสาวเพื่อเอาไปจับมือหนุ่มตาสีน้ำทะเล

“อ่ะ รู้จักกันแล้วก็แยกย้ายไปทำงานไหม๊หล่ะคร๊าบบบบบ ร้านจะเปิดได้ข่าว ผมจะไม่ยอมตกกระป๋องเป็นรองใครบางคนหรอกนะ บอกไว้ก่อน” คริสค้อนนายสาวเสร็จก็เดินออกไปหน้าร้านเพื่อเตรียมตัวไปเปิดประตู

“สวัสดีค่ะ ลุงซีม่อนเล่าเรื่องของคุณคร่าว ๆ ให้ย่าฟังแล้วที่โรงพยาบาล ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่เข้าช่วยร้านตอนที่ย่าไม่อยู่ ถึงแม้ว่าย่าจะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยก็ตาม ” ปากเธอก็พูดไปและตาคม ๆ ของเธอก็ค้อนทุกคนที่ยืนตรงหน้าเธอไป “เอาเป็นว่าวันนี้คุณมาช่วยย่าในตำแหน่งผู้ช่วยไปก่อน ไม่ว่ากันนะคะ.. โทนี่ วันนี้เธอไปช่วยเสิร์ฟนะเพราะเดี๋ยวอีก 2 ชั่วโมงจะมีแขก VIP ของคุณพ่อมาทานเย็นที่นี่กับภรรยาและลูกของท่าน พี่ฝากโต๊ะนี้ด้วย... เอ้า มายืนทำอะไรกันอยู่ตรงนี้หล่ะคะ หรือจะต้องให้เชิญออกไปประจำที่ค่ะ คุณลูกน้อง”

...........................................................................

“ทำได้ดีมากทุกคน เก็บกวาดสเตชั่นตัวเองเรียบร้อยก็กลับไปพักกันได้ เดี๋ยววันนี้พี่ปิดร้านเอง”

ทุกคนทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน ในครัวตอนนี้มีแค่เจ้าของร้านและผู้ช่วยเชฟคนใหม่ที่กำลังทำความสะอาดเครื่องครัวกันคนละไม้ละมือ

“ไรอัน คุณ.. เออ.. ยู.. กลับบ้านเลยได้นะคะ เดี๋ยวที่เหลือย่าจัดการเอง” เจ้าของคำพูดพูดไปเดินเอาชุดมีดเชฟไปเก็บโดยไม่ได้มองพื้นที่มีน้ำนองอยู่

“ว๊ายยยย.... ”

ร่างบางๆของเธอร่วงลงไปอยู่ในอ้อมแขนหนึ่งข้างของหนุ่มละอ่อน โดยอีกมือนึงเขาได้คว้าชุดมีดเชฟของหล่อนเอาไว้ทันพอดีก่อนที่มันจะล่วงลงบนร่างของเธออีกที

หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่ดวงตาสองคู่ได้บรรจบกัน แต่ในครั้งนี้ระยะห่างของทั้งคู่แทบจะไม่มี เธอได้เห็นใบหน้าของชัดขึ้นมาก โดยเฉพาะดวงตาที่ทรงพลังของเขาทำให้เธอไม่สามารถต้านทานไหว จนต้องหลับตาลงอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจว่ากำลังฝันอยู่หรือนี่คือเรื่องจริง เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพบกับใบหน้าของอีกฝ่ายที่ยิ่งใกล้ใบหน้าของเธอเข้ามาอีก “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”

....หัวใจเจ้ากรรม ทำไมเต้นเร็วขนาดนี้ เต้นเหมือนกันไม่เคยเต้นมาก่อน หยุดเต้นเดี๋ยวนี้ เห้ยไม่ซิ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังตายไม่ได้ แขน... แขนข้างเดียวเอาน้ำหนักแกอยู่อะย่า ไม่มีอะไรที่ไม่ใช่สเป้กแกเลย ทั้งส่วนสูง สีผม สีตา ยังเป็นลูกครึ่งอีก ... เหมือนกับผู้บริจาคสเปิร์มของแกเป๊ะ! .... บ้า ๆ เหลวไหลละ ไม่ใช่แน่นอน เบ้าหน้าเบอร์นี้ไม่มีทางไปทำอะไรแบบนั้นหรอก ดูซี่รี่มากไปละแก นี่ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย ชะนีขา ตื่นค่ะตื่น! ....