บทที่ 2

“ผมอยากสร้างครอบครัวกับคุณ การที่ผมจะได้คุณเป็นภรรยาและซอนย่าที่เป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ ของผมถือเป็นเกียรติของผมมาก ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณและลูกไปจนกว่าชีวิตผมจะหาไหม้ คุณจะแต่งงานกับผมไหมครับ ฟ้า”

..........................................

คาร์ล นักธุรกิจพ่อม่ายชาวอเมริกันที่เข้ามาติดต่องานที่ประเทศไทยเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ที่เกือบทิ้งชีวิตไว้ที่ประเทศไทย ถ้าไม่ได้ฟ้า เจ้าของร้านอาหารไทยเล็ก ๆ ช่วยชีวิตไว้ในวันที่พายุเข้าฝั่งทะเลอันดามัน

ในวันนั้น ฝนตกหนักมาก โชคดีที่ฟ้ากลับมาถึงบ้านทันเวลาหลังจากเก็บร้านเสร็จและไปรับซอนย่าจากกลับมาจากโรงเรียน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ฟ้าได้ยินเสียงชาวต่างชาติร้องเรียกให้ช่วย แว่วดังมาจากทางชายหาด

“ย่า ลูก .. รีบเข้าบ้านไปปิดหน้าต่าง แล้วก็เก็บผ้าที่แม่ตากไว้หลังบ้านด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่มา”

ฟ้าหยิบร่มและเดินไปทางชายหาดอย่างระวัง ร่างของชายร่างสูง ผิวขาว ใส่เสื้อสูทสีดำก็เด่นชัดขึ้นมาเรื่อย ๆ ตามตัวเขาถูกกลบไปด้วยทราย และใบหน้าที่ฟกช้ำจากการถูกทำร้ายร่างกาย เลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดจากหัวที่ดูเหมือนจะมาจากการถูกตีโดนไม่ทันตั้งตัว และแขนข้างขวาที่มีเลือดไหลมาเป็นทางตามลำแขนอันกำยำของเขาที่ดูเหมือนจะมาจากการกรีดด้วยมีด นอกจากนั้นขาของเขายังไม่สามารถขยับได้เพราะเป็นตะคริว

“Help please” เสียงร้องเรียกให้ช่วยจากชายกลางคน เริ่มแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ

“hey… you can move mai ka?” ฟ้าถามชายที่ไม่รู้จักด้วยน้ำเสียงที่ปนไม่ด้วยความตกใจ แล้วเธอก็เริ่มลากชายต่างชายผู้นี้เท่าที่กำลังของเธอจะมี เพราะแถวนั้นแทบจะไม่มีบ้านคนอยู่รอบ ๆ อีกอย่างบ้านหลังที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ห่างไปประมาณ 500 เมตร บวกกับฝนก็ตกลงมาอย่างกับว่าไม่เคยตกมาก่อนก็ได้กลบทุกเสียงไปหมดแล้ว ทางเดียวที่ฟ้ามีคือเธอต้องลากร่างชายที่แทบจะไม่มีสติเข้าไปในบ้านของเธอให้ได้

“แม่ .... เกิดอะไรขึ้นค่ะ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร”

“อย่าเพิ่งถามอะไรมาก ไปหยิบเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้แม่ แล้วไปหยิบโทรศัพท์มาให้แม่ด่วน ไปเร็ว” ร่างของฟ้าที่เปียกปอนกับเสียงที่หอบแห้งของเธอทำให้ซอนย่ารีบวิ่งเข้าบ้านไปหยิบเอาสิ่งที่แม่ต้องการมาให้

“ดิน มาหาพี่ที่บ้านด่วน ที่บ้านมีคนเจ็บหนัก หัวแตก แขนเหมือนจะถูกมีดแทง... อย่าเพิ่งถามอะไรมา รีบมาหาฉันด่วน อืมม มากันทั้งทีมนั่นแหละ”

ซอนย่าเป็นลูกคนเดียวที่เกิดมาท่ามกลางคำกล่าวหาของชาวบ้านว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ ทำให้แม่เลี้ยงเดี๋ยวอย่างฟ้าตัดสินใจย้ายมาอยู่ทางใต้ โดยมีดิน น้องชายคนเดียวตามมาอยู่ด้วย สองพี่น้องช่วยกันดูแลซอนย่าตามกำลังและความสามารถที่มี โดยฟ้าได้นำเงินเก็บทั้งหมดมาลงทุนเปิดร้านอาหารไทยเล็ก ๆ ขายหน้าบ้านตัวเอง ด้วยฝีมือและพรสวรรค์ในการทำอาหารของฟ้าทำให้ร้านอาหารเล็ก ๆ นี้ขยับขยายเป็นร้านที่ใหญ่โต มีคนรู้จักมากมาย รวมไปถึงโรงแรมดัง ๆ ของจังหวัดที่ไม่เคยละความพยายามในการทาบทามฟ้าให้ไปเป็นหัวหน้าเชฟที่โรงแรมด้วยข้อเสนอที่สูงลิบ แต่ฟ้าก็ปฏิเสธไปทุกราย

ส่วนดินได้งานเป็นนายพยาบาลที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดแผนกฉุกเฉิน ดินจึงใช้ชีวิตส่วนมากอยู่ที่โรงพยาบาล

ซอนย่าเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้แม่และรีบวิ่งกลับไปในครัวเพื่อไปต้มน้ำร้อนมาให้ฟ้าทำความสะอาดร่างกายของชายนิรนามคนนี้

ด้วยเหตุการณ์นี้เอง คาร์ลติดหนี้ชีวิตฟ้าและยังติดอยู่ในห้วงรักของแม่ม่ายสาวสวยคนนี้อีกด้วย หลังจากที่คบหาดูใจกันอยู่ 3 ปี ซึ่งเป็นเวลาที่คาร์ลหมดสัญญากับเอเจนซี่ที่ไทยและต้องกลับไปสานต่องานที่บ้านเกิดของเขา ทั้งสองจึงตัดสินใจแต่งงานและย้ายไปใช้ชีวิตด้วยกันที่อเมริกา

ซอนย่ารักและเคารพคาร์ลเหมือนพ่อแท้ ๆ ของตัวเอง คาร์ลก็เอ็นดูซอนย่ามากเพราะเธอเป็นเด็กที่เรียนเก่ง หัวดี มีพรสวรรค์ทางด้านภาษาและการสื่อสาร หากพูดกันตามตรงแล้วซอนย่าเป็นเหมือนกามเทพน้อยที่คอยช่วยแม่สื่อสารกับคาร์ลในช่วงแรก ๆ เพราะภาษาอังกฤษของฟ้ายังงูงูปลาปลาอยู่ตอนนั้น

“พี่ฟ้า ไปอยู่ที่โน่นก็อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีด้วย ถ้าไอ้คาร์ลมันทำให้พี่เสียใจร้องไห้เมื่อไร ก็กลับบ้านเรานะพี่” พูดจบ ดินก็ได้โอบกอดพี่สาวคนเดียวของตัวเองเป็นครั้งแรก

“ย่า เป็นเด็กดีนะแก ขยันเรียนและเรียนให้มันถึงปริญญาเอกไปนะ มีอะไรก็โทรหาน้าได้ตลอดเวลา เข้าใจไหม” ดินลูบหัวหลานสาวพร้อมกับพยายามอดกลั้นน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลออกมา

“ไปๆๆ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องกันพอดี ไว้เดี๋ยวปีหน้าบินไปหานะ ขอไปฝึกภาษาปะกิดก่อน จะได้ไปฟุดฟิดฟอฟายกับสาวผมบลอนด์ที่โน่นได้ถนัดหน่อย” ดินขำแห้งๆ เพื่อกลบเกลื่อนความใจหาย ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าคาร์ลจะดูแลพี่สาวและหลานสาวของตัวเองได้ดีมากอยู่แล้ว

เครื่องบินบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอันกว้างขวางไปยังจุดหมายที่หนึ่งคนคุ้นเคยดีมาก แต่อีกสองชีวิตมันคือจุดหมายใหม่ และการเริ่มต้นใหม่ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง....