บทที่ 7

เงาแห่งการทรยศ

กลิ่นหอมจาง ๆ ของยาสมุนไพรลอยอบอวลอยู่ในห้องพัก

สายลมยามเช้าพัดเอาไอหมอกบาง ๆ เข้ามา ปะทะกับผิวหน้าของฉันอย่างแผ่วเบา

ฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม้หอม

ไหล่ซ้ายพันผ้าพันแผลอย่างแน่นหนา

ความเจ็บปวดแผ่วเบาเตือนให้ข้าระลึกว่า

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนพระจันทร์เต็มดวง...ไม่ใช่ความฝัน

มันคือความจริง

และมันทำให้ข้าเห็นชัดขึ้นกว่าเดิมว่า —

ในสนามรบนี้ ข้าไม่อาจไว้ใจใครได้อีกต่อไป

**

"ท่านหญิง" เสียงชุนฮวาดังขึ้นเบา ๆ ข้างเตียง

ฉันหันหน้าช้า ๆ ไปสบตานาง

เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและโทษตัวเอง

"หม่อมฉันขอโทษเพคะ" นางเอ่ยเสียงสั่น

"หม่อมฉันไม่น่าปล่อยให้ท่านหญิงไปคนเดียวเลย..."

ฉันยกมือขึ้นเบา ๆ เป็นเชิงห้าม

"ไม่ใช่ความผิดของเจ้า"

เสียงของฉันเบา แต่หนักแน่น

"ข้าคิดแผนผิดเอง"

"ข้าประเมินศัตรูต่ำเกินไป"

และที่สำคัญ...

ข้าประเมินภัยจาก 'คนของตัวเอง' ต่ำเกินไปด้วย

**

สองวันถัดมา

ข้าเริ่มกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานได้ แม้จะต้องพันผ้าพันแผลที่ไหล่ไว้ตลอดเวลา

แผนการใหม่ถูกวางเรียงรายอยู่บนกระดาษตรงหน้า

ข้าจะหาหนอนบ่อนไส้ในเรือนตัวเองให้เจอ

และข้าจะทำให้มันไม่มีโอกาสทรยศข้าอีก

**

"ชุนฮวา" ฉันเรียกเสียงเบา

นางรีบเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า

"เพคะ ท่านหญิง"

"ข้าจะปล่อยข่าวลวงอีกครั้ง" ฉันกล่าว "แต่คราวนี้...แต่ละข่าวจะส่งผ่านคนละสาย"

"ข้าจะดูว่า ข่าวไหนรั่วออกไปก่อน"

"แล้วข้าจะรู้ว่า...หนอนอยู่ตรงไหน"

ดวงตาของชุนฮวาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนนางจะพยักหน้ารับคำอย่างเคร่งขรึม

"รับทราบเพคะ"

**

ตลอดช่วงบ่ายวันนั้น

ฉันจัดทำเอกสารปลอมหลายชุด

บางชุดเป็นข่าวว่าข้าจะขอความช่วยเหลือจากขุนศึกเหนือ

บางชุดเป็นข่าวว่าข้ากำลังวางแผนหมั้นหมายใหม่กับตระกูลขุนนางฝ่ายตะวันตก

บางชุดเป็นข่าวว่าข้าเตรียมแอบหนีออกนอกวัง

แต่ละข่าว...

ฉันฝากผ่านข้ารับใช้ที่แตกต่างกันโดยตั้งใจ

**

และแล้ว...

ในคืนถัดมา

ชุนฮวานำข่าวกลับมาให้ฉัน

"ท่านหญิง" นางกระซิบ "ข่าวเรื่องท่านหญิงจะหนีออกนอกวัง ถูกลือไปทั่วแล้วเพคะ"

ฉันหรี่ตาลง

ข่าวนี้...

ฉันฝากผ่านสาวใช้คนหนึ่งในเรือนชื่อ "ซือหลาน"

ซือหลาน...เด็กสาวหน้าตาไร้พิษภัย ที่ข้าเคยเห็นว่าน่ารักน่าเอ็นดู

ข้าไม่เคยสงสัยนางมาก่อน

แต่ตอนนี้...

ข้าจะไม่ลังเลอีกต่อไป

**

"จับตัวซือหลานมา" ฉันสั่งเสียงเย็น

"เพคะ ท่านหญิง!"

เงาแห่งการทรยศ

ซือหลานถูกพามาคุกเข่าเบื้องหน้าฉันในห้องโถงหลักของเรือน

สีหน้าของนางซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

มือของนางสั่นระริกจนแทบกำชายเสื้อไว้ไม่อยู่

"ท่านหญิง...หม่อมฉันบริสุทธิ์เพคะ!" ซือหลานร้องไห้เสียงสั่น

น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นสาย

ฉันนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หอม

มือข้างหนึ่งจับพัดทองแน่น อีกมือหนึ่งลูบขอบถ้วยชาด้วยปลายนิ้วอย่างเชื่องช้า

"บริสุทธิ์?" ฉันกล่าวเสียงเรียบ

"แล้วเหตุใดข่าวเรื่องข้าจะหนีออกนอกวังจึงลือกันไปทั่ว?"

"ทั้งที่ข้าเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าเพียงคนเดียว?"

ซือหลานตัวสั่นเทา ริมฝีปากขยับพะงาบ ๆ แต่ไร้เสียงตอบ

ฉันยิ้มบาง ๆ

"ข้าไม่ชอบเสียเวลา"

"สารภาพมาเสียเถิด"

"บางที...ข้าอาจเมตตาเจ้า"

**

ดวงตาของซือหลานเต็มไปด้วยความลังเลและความสิ้นหวัง

ในที่สุด นางก็ฟุบหน้าลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้น

"หม่อมฉัน...หม่อมฉันถูกบังคับเพคะ!"

"บ่าวจากตำหนักฝ่ายเหนือข่มขู่หม่อมฉัน!"

"พวกมันขู่จะทำร้ายครอบครัวของหม่อมฉันถ้าหม่อมฉันไม่ส่งข่าวให้!"

น้ำเสียงของนางสั่นเทาแทบจับความไม่ได้

ฉันนั่งฟังอย่างเย็นชา

ข้ารู้ดีว่าในวังหลวง...

ข้ออ้าง "ถูกบังคับ" เป็นข้ออ้างที่ใช้กันบ่อยที่สุด

และไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร...

ข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้นางมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

**

"เจ้ารู้หรือไม่" ฉันเอ่ยเสียงเบา

"การทรยศ...ไม่มีข้อแก้ตัวใดในโลกนี้"

ซือหลานหน้าซีดเผือด

นางพยายามคลานเข้ามากอดชายเสื้อฉัน

แต่ชุนฮวาก้าวเข้ามาขวางไว้อย่างรวดเร็ว

"นำตัวนางไปขังไว้ก่อน" ฉันสั่งเสียงเรียบ

"พรุ่งนี้...ข้าจะตัดสินโทษของนาง"

"เพคะ ท่านหญิง!"

**

หลังจากซือหลานถูกลากตัวออกไป

ฉันยังคงนั่งนิ่งอยู่กลางห้องโถงที่ว่างเปล่า

สายตาจ้องมองถ้วยชาว่างเปล่าตรงหน้า

ความรู้สึกเจ็บปวดแปลบในอกค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น

ไม่ใช่เพราะการถูกหักหลัง

แต่เพราะข้ารู้ดีว่า...

จากนี้ไป

ข้าจะต้องระแวงแม้กระทั่งเงาของตัวเอง

**

ค่ำวันนั้น ฉันนั่งอยู่บนระเบียง

มองดวงจันทร์ครึ่งดวงแขวนตัวอยู่กลางฟ้า

ลมยามราตรีพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้แทรกซึมเข้ามา

แต่มันไม่สามารถลบล้างกลิ่นอายแห่งความระแวดระวังที่แผ่คลุมอยู่ในใจข้าได้

"ท่านหญิง..." ชุนฮวาเดินเข้ามาเงียบ ๆ

"ว่าไง" ฉันเอ่ยโดยไม่หันไปมอง

"บ่าว...บ่าวอยากถามเพคะ" นางลังเล

"ว่าในใจของท่านหญิง..."

"ยังไว้ใจใครบ้างหรือไม่"

**

ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ

คำถามของชุนฮวา

เหมือนกระบี่ที่กรีดลึกเข้าไปในหัวใจของข้า

ข้าหลับตาลงช้า ๆ

หวนคิดถึงใบหน้าของผู้คนมากมายที่ข้าเคยไว้ใจในอดีต

ใบหน้าที่ล้วนแต่จางหายไปพร้อมกับคำทรยศ

**

"ข้ายังไว้ใจตัวเองได้" ฉันเอ่ยเบา ๆ

"แค่นั้น...ก็มากพอแล้ว"

**

ชุนฮวาไม่กล่าวอะไรอีก

นางเพียงคุกเข่าเงียบ ๆ ข้างหลังข้า

ปล่อยให้สายลมแห่งราตรีพัดพาเอาความเงียบงันระหว่างเราล่องลอยไปกับดวงจันทร์ครึ่งดวงที่ลอยเด่นกลางฟ้า

**

คืนนั้น

ข้าสาบานกับตัวเอง

ว่าข้าจะไม่หวั่นไหวอีก

ไม่ว่าจะต้องสูญเสียมากเพียงใด

ข้าจะก้าวต่อไป

จนกว่าจะปีนขึ้นไปถึงยอดสูงสุดของวังหลวงนี้

ด้วยมือของข้าเอง