บทที่ 8

กับดักกลางงานเลี้ยงตำหนักหลวง

เสียงฆ้องทองประกาศยามพลบค่ำดังก้องไปทั่ววังหลวง

ขับไล่แสงสุดท้ายของวันให้เลือนหายไปในม่านฟ้า

ค่ำคืนนี้ — ค่ำคืนแห่งงานเลี้ยงตำหนักหลวง

ค่ำคืนที่ทุกสายตาจะจับจ้องมาที่ข้า

เฟยหลิง

หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยถูกมองเป็นตัวตลกในวังหลวง

แต่คืนนี้...

ข้าจะเปลี่ยนทุกสายตานั้นให้ต้องยอมรับ

หรืออย่างน้อยที่สุด...ต้องหวาดกลัว

**

ฉันยืนอยู่หน้ากระจกทองเหลือง

มองเงาสะท้อนของตัวเองอย่างพินิจพิเคราะห์

ชุดที่เลือกสวมคืนนี้คือฮั่นฝูสีม่วงเข้ม ปักลายมังกรเงินอย่างงดงาม

สายสะพายไหมทองผูกเอวแน่นรับกับรูปร่าง

เส้นผมเกล้ามวยสูงประดับด้วยปิ่นหยกขาวที่ส่องประกายเมื่อกระทบแสงตะเกียง

ใบหน้าแต่งแต้มบางเบา

เพียงพอให้ดูโดดเด่น แต่ไม่มากจนกลายเป็นเป้าสนใจเกินไป

สายตาที่จ้องมองตัวเองในกระจก...

เฉียบคม มั่นคง และเยือกเย็น

**

"ท่านหญิง" ชุนฮวาเอ่ยเสียงเบา "ทุกอย่างพร้อมแล้วเพคะ"

ฉันพยักหน้าเบา ๆ

"ไปกันเถอะ"

**

โถงรับรองของตำหนักหลวงถูกประดับตกแต่งอย่างงดงามราวกับอยู่ในห้วงฝัน

ผ้าม่านแพรสีทองปลิวไสวรับกับสายลมยามค่ำ

โคมไฟแก้วเจียระไนส่องแสงระยิบระยับตลอดทางเดิน

เหล่าขุนนาง ขันที นางกำนัล และแขกเหรื่อต่างแต่งกายงดงาม ห้อมล้อมอยู่ในงาน

เสียงเครื่องดนตรีเบา ๆ ดังกล่อมบรรยากาศให้อ่อนนุ่ม

แต่เบื้องหลังรอยยิ้ม และคำทักทายที่หวานล้ำเหล่านั้น

ข้าสัมผัสได้ถึงเขี้ยวเล็บที่ซ่อนเร้นอยู่ในเงามืด

**

เมื่อข้าและคณะเดินทางมาถึงหน้าประตูโถงงาน

สายตาหลายคู่ก็หันมาจับจ้องทันที

ข้าเห็นแววตาหลากหลายที่ฉายออกมา

บางคู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

บางคู่เต็มไปด้วยความดูแคลน

บางคู่...ซ่อนรอยยิ้มร้ายกาจเอาไว้ไม่มิด

แต่ข้าเพียงยกยิ้มบาง ๆ

ยืดอกตั้งตรง ก้าวเดินเข้าไปอย่างมั่นคง

ทุกก้าวที่ข้าเดิน

ข้าประกาศให้รู้ว่า

เฟยหลิงกลับมาแล้ว

และเฟยหลิงคนใหม่...

ไม่ใช่เหยื่อที่พวกเจ้าจะขย้ำได้ง่าย ๆ อีกต่อไป

**

เสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังแว่วมาเป็นระยะ

ขณะข้าเดินผ่านกลุ่มแขกเหรื่อ

"นั่นท่านหญิงเฟยหลิงหรือ?"

"นางดูเปลี่ยนไปมาก..."

"ข้าได้ยินว่าฮองเฮาไม่พอพระทัยนางอยู่มิใช่หรือ?"

ข้าเพียงเดินต่อไปโดยไม่สนใจ

ในเกมนี้

ผู้ที่หยุดฟังเสียงซุบซิบนินทา...

ก็คือผู้ที่พ่ายแพ้

**

เมื่อข้าเข้าไปถึงกลางโถงรับรอง

ขันทีผู้นำพิธีประกาศเสียงกังวาน

"ท่านหญิงเฟยหลิงแห่งตระกูลฉิน เข้าเฝ้าพระพันปีและฮองเฮา!"

เสียงประกาศจบลง

ข้าคุกเข่าคำนับอย่างสง่างาม

ใบหน้าก้มลงต่ำ แต่ดวงตาที่มองจากใต้ขนตา

จับจ้องไปยังบัลลังก์สูงเบื้องหน้า

พระพันปีในชุดคลุมสีทองลายมังกรนั่งสงบนิ่ง

ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยน

ข้างกายนางคือฮองเฮา — หญิงสาวผู้เปี่ยมไปด้วยอำนาจและความเฉียบคม

ดวงตาของฮองเฮามองข้าราวกับมีดคมกริบ

กวาดผ่านร่างข้าอย่างประเมินราคา

ฉันยิ้มบาง ๆ

สงบเยือกเย็นไม่หวั่นไหว

เกมนี้...

เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

กับดักกลางงานเลี้ยงตำหนักหลวง

เมื่อข้าคำนับเสร็จแล้ว

พระพันปียกพระหัตถ์ขึ้นเบา ๆ เป็นเชิงอนุญาตให้ลุกขึ้น

"ลุกขึ้นเถิด ท่านหญิงเฟยหลิง" พระสุรเสียงอ่อนโยนเอ่ย

ฉันลุกขึ้นอย่างสง่างาม

พัดทองในมือวางแนบข้างลำตัวอย่างเป็นธรรมชาติ

ท่าทีไม่สูงไม่ต่ำ — สง่างามแต่ไม่ท้าทาย

บรรยากาศในโถงงานค่อย ๆ คลายความตึงเครียดชั่วคราว

ข้าถูกเชิญให้ร่วมโต๊ะเลี้ยงในตำแหน่งที่ไม่ห่างจากหน้าพระที่นั่งมากนัก

ตำแหน่งนี้...

แปลว่าข้ายังได้รับการยอมรับในฐานะ “เบี้ยตัวหนึ่ง” ที่ยังมีค่าในเกมของพวกเขา

**

เสียงเครื่องดนตรีขับกล่อมดังขึ้นอีกครั้ง

เหล่านางรำโค้งตัวเริ่มต้นร่ายรำอย่างพลิ้วไหวกลางลานโถง

อาหารเลิศรสถูกทยอยนำมาเสิร์ฟ

สุรารสเลิศบรรจุอยู่ในเหยือกหยก

กลิ่นหอมหวานแผ่กระจายไปทั่ว

ทุกอย่างดูราวกับคืนแห่งความสุข

แต่ข้ารู้ดี...

ภายใต้ความหรูหราฟุ่มเฟือยนี้

ซ่อนอสรพิษนับไม่ถ้วน

และหนึ่งในนั้น...กำลังจ้องเขมือบข้าอยู่

**

"ท่านหญิงเฟยหลิง"

เสียงหวานดังขึ้นข้างตัว

ข้าหันไปมอง พบว่าผู้พูดคือคุณหนูหมิงฮวา บุตรีขุนนางใหญ่ฝ่ายตะวันตก

หญิงสาวที่ขึ้นชื่อเรื่องความงดงามและความเฉลียวฉลาด...พอ ๆ กับความเจ้าเล่ห์

"ได้ยินว่าท่านหญิงประชวรอยู่นาน"

นางยิ้มบาง ๆ

"ตอนนี้หายดีแล้วหรือเพคะ?"

ข้ายกพัดทองขึ้นแตะริมฝีปาก ยิ้มตอบอย่างอ่อนหวาน

"ขอบคุณสำหรับความห่วงใยเพคะ คุณหนูหมิงฮวา"

"บัดนี้ข้าแข็งแรงดีแล้ว"

เสียงของข้านุ่มนวล ราบเรียบ

ไร้ซึ่งช่องโหว่ให้จับผิด

**

"งั้นก็ดีแล้วเพคะ" หมิงฮวายิ้มหวาน

"ดื่มสุราฉลองด้วยกันสักถ้วยเถิดเพคะ"

นางยื่นถ้วยสุรามาให้ด้วยมือเรียวงาม

ทุกสายตารอบข้างแอบเหลือบมอง

รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหลายคน

นี่คือด่านแรก

กับดักที่พวกเขาหวังให้ข้าตกลงไป

**

ฉันยกพัดทองขึ้นปิดริมฝีปากเบา ๆ

ก่อนกล่าวเสียงหวาน

"ข้าเพิ่งหายป่วย"

"แพทย์หลวงสั่งห้ามข้าดื่มสุราเพคะ"

"เกรงว่าหากฝ่าฝืน...จะทำให้พระพันปีทรงไม่สบายพระทัย"

คำพูดของข้า

ปฏิเสธได้อย่างนุ่มนวล

โยนภาระไปยังพระพันปี

จนไม่มีใครกล้าเซ้าซี้ต่อ

**

หมิงฮวายิ้มค้างไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ พลางเก็บถ้วยสุรากลับไปอย่างงดงาม

"ท่านหญิงรอบคอบสมกับกิตติศัพท์เพคะ"

ข้าเพียงยิ้มบาง ๆ ตอบ

แต่ในใจ...กลับระวังตัวมากขึ้นอีกเท่าตัว

**

เวลาผ่านไป

เสียงดนตรี เสียงหัวเราะ และเสียงสนทนาเริ่มดังขึ้นทั่วโถง

แต่ข้าสังเกตได้ชัดเจน

มีสายตาหลายคู่...

จับจ้องมาที่ข้าอย่างไม่วางตา

ทั้งสายตาอวี้เหวินหรงที่นั่งอยู่ไกลออกไป

ทั้งสายตาของขันทีใหญ่ประจำวัง

ทั้งสายตาของพระสนมหลี่ที่นั่งสง่างามอยู่ข้างพระพันปี

ทุกคน...กำลังรอคอยบางสิ่ง

บางสิ่งที่จะทำให้ข้าล้ม

**

และแล้ว...

เหตุการณ์ก็เกิดขึ้น

**

จานอาหารตรงหน้าข้าส่งกลิ่นหอมหวานผิดปกติ

กลิ่นหอมแรงเกินธรรมดา

แทรกกลิ่นดอกไม้ในอากาศอย่างชัดเจน

ข้าขยับตัวเล็กน้อย

ทำทีเป็นเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชา

แต่หางตาจับภาพได้ชัดเจน

นางกำนัลที่เสิร์ฟจานนี้ให้ข้า...

สั่นมือเล็กน้อยอย่างไม่ปกติ

**

ข้ายกพัดทองขึ้นอย่างเชื่องช้า

โบกเบา ๆ เหนือจานอาหาร

กลิ่นหอมแรงฉุนขึ้นอีก

สมุนไพรบางชนิดที่ใช้วางยา...จะปล่อยกลิ่นเมื่อโดนลม

ข้าสรุปได้ทันที

อาหารจานนี้

มีพิษ

**

ฉันยิ้มบาง ๆ

ก่อนผลักจานอาหารเบา ๆ ไปยังสาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง

"ข้ามิหิวแล้ว" ฉันกล่าวเสียงนุ่ม

สาวใช้ผู้นั้นตกใจเล็กน้อย

แต่รีบก้มหน้ารับจานไปโดยไม่กล้าเอ่ยอะไร

ข้าแสร้งทำเป็นไม่สนใจ

แต่ภายในใจตื่นตัวสูงสุด

เกมเริ่มขึ้นแล้ว

และข้าจะไม่แพ้

ข้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

นั่งยิ้มพลางจิบชาดำเบา ๆ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

แต่ในใจ...

ข้าเริ่มเดินเกมสวนกลับ

**

"ชุนฮวา" ฉันกระซิบเบา ๆ ขณะก้มลงรินชา

นางขยับตัวเข้ามาใกล้โดยไม่เป็นที่สังเกต

"เพคะ ท่านหญิง"

"เปลี่ยนจานนั้นไปเสิร์ฟที่โต๊ะคุณหนูหมิงฮวาแทน"

น้ำเสียงของฉันเบาราวกับสายลม

ชุนฮวาก้มศีรษะรับคำ

แล้วเคลื่อนตัวอย่างแนบเนียนไปรับจานอาหารที่เต็มไปด้วยกลิ่นพิษรุนแรงนั้น

**

ไม่นานหลังจากนั้น

ฉันก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งนำจานนั้นไปเสิร์ฟที่โต๊ะของหมิงฮวาอย่างแนบเนียน

หมิงฮวาไม่ได้ทันสังเกต

นางกำลังหัวเราะสนทนากับคุณหนูคนอื่นอย่างอารมณ์ดี

แต่ข้า...

กลับนั่งเงียบ มองภาพทุกอย่างด้วยแววตาเย็นเยียบ

**

เมื่อหมิงฮวาใช้ตะเกียบคีบอาหารขึ้นมา

ข้าก็กล่าวขึ้นเสียงใส

"คุณหนูหมิงฮวา" ข้าส่งเสียงเรียก

นางชะงัก กำลังจะคีบอาหารใส่ปาก

"อาหารจานนั้น..." ข้าพูดเบา ๆ แต่ชัดเจน

"มีกลิ่นหอมเกินธรรมดาเสียหน่อยหรือไม่?"

ทุกสายตาหันขวับมาที่โต๊ะของนางทันที

หมิงฮวาหน้าถอดสี

รีบวางตะเกียบลงแทบไม่ทัน

พระพันปีเลิกคิ้วขึ้น

ฮองเฮาหรี่ตาลงอย่างจับสังเกต

เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบโถงงาน

**

ขันทีหลวงก้าวเข้ามา

ตรวจสอบจานอาหารอย่างรวดเร็ว

"กราบทูลพระพันปี..." เขากราบลงต่ำ

"ในจานนี้...พบสมุนไพรที่มีพิษจริงเพคะ"

โถงงานตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะ

**

สายตาทุกคู่พุ่งมาที่หมิงฮวา

รวมถึงสายตาของพระพันปีด้วย

"คุณหนูหมิงฮวา" พระพันปีตรัสเสียงเย็น

"เจ้ามีอะไรจะกล่าวอธิบายหรือไม่?"

หมิงฮวาหน้าซีดเผือด

ก้มหน้าลงจนแทบซุกพื้น

"หม่อมฉัน...หม่อมฉันไม่รู้เพคะ!" นางร้องเสียงสั่น

**

ข้านั่งสงบนิ่ง

ยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ ราวกับไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ

แต่ในใจ...

ฉันหัวเราะอย่างเยือกเย็น

หมากลวงนี้...

พวกเจ้าตกลงไปเอง

**

พระพันปีมิได้ตรัสลงโทษในที่นั้น

แต่เพียงแค่สายตาเย็นเฉียบที่ประทานให้หมิงฮวา...

ก็มากพอที่จะทำลายชื่อเสียงของนางไปตลอดกาล

**

ข้าคิดว่าทุกอย่างจะจบลงเท่านี้

แต่แล้ว...

เสียงหวีดร้องแหลมก็ดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของโถงงาน

"ท่านหญิงเฟยหลิงถูกทำร้าย!"

เสียงร้องทำให้บรรยากาศที่เงียบงันอยู่แล้ว

ยิ่งแตกตื่นวุ่นวาย

**

ฉันหันขวับไปตามต้นเสียง

เห็นร่างชายชุดดำพุ่งตรงเข้ามาทางข้าอย่างรวดเร็ว

ในมือถือมีดสั้นวาววับ สะท้อนแสงจันทร์แสบตา

เวลานั้น...

ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง

**

ชุนฮวาพุ่งเข้ามาขวางหน้าอย่างรวดเร็ว

แต่นางตัวเล็กเกินไป จะต้านทานได้

ฉันเบี่ยงตัวหลบมีดอย่างฉับไว

พัดทองในมือฟาดใส่ข้อมือของชายชุดดำเต็มแรง

เสียงกระดูกหักดัง "กร๊อบ"

มีดหลุดจากมือชายชุดดำกระเด็นไปตกบนพื้น

องครักษ์วังหลวงกรูกันเข้ามารวบตัวเขาทันที

**

ข้ายืนหอบหายใจหนัก

มองชายชุดดำที่ถูกจับกดลงกับพื้น

ในแววตาเขา...

มีแต่ความเกลียดชังลึกจนแทบกลายเป็นความคลั่ง

"เจ้ามาจากไหน!" ขันทีหลวง quátถามเสียงดัง

ชายชุดดำเพียงหัวเราะเยาะเบา ๆ

ไม่เอ่ยคำใด

**

ข้าหรี่ตาลง

เรื่องนี้...

ไม่ใช่แค่การวางยาพิษ

ไม่ใช่แค่เกมทำลายชื่อเสียง

แต่มันคือการ "หมายเอาชีวิต"

และที่น่ากลัวกว่านั้น...

เบื้องหลังของชายชุดนี้

ต้องมีใครบางคนสั่งการอยู่

**

ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและสุรานี้เอง

กับดักที่แท้จริงได้เผยตัวออกมาแล้ว

และข้า...

ต้องเตรียมตัวให้พร้อม

สำหรับสงครามที่ใหญ่กว่าทุกสงครามที่ผ่านมา