บทที่ 3

ปฏิเสธข้าทาสเก่า

เสียงกระดิ่งเงินที่แขวนอยู่หน้าประตูเรือนดังกรุ๋งกริ๋งเบา ๆ ตามแรงลมยามเช้า

อากาศเย็นสบายแบบนี้น่าจะทำให้จิตใจสงบได้บ้าง

แต่สำหรับฉันแล้ว — วันนี้เป็นวันที่ฉันตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำให้ "เรือนพักของเฟยหลิง" เปลี่ยนแปลงจากรากฐาน

เปลี่ยนจากรังของงูพิษ...ให้กลายเป็นป้อมปราการของข้า

ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หอมกลางห้องโถงหลักของเรือน ทอดสายตามองกลุ่มข้าทาสบริวารที่กำลังทยอยเข้ามาอย่างไม่เต็มใจนัก

แต่ละคนก้มหน้า หลบตา แสร้งทำตัวนอบน้อม แต่ฉันมองเห็นได้ทันที

ในสายตาของพวกเขา

มีทั้งความดูถูก ความหวาดกลัว และความลังเลซ่อนอยู่

พวกเขายังคงคิดว่าฉันคือเฟยหลิงคนเดิม

เฟยหลิงที่โง่เง่า เย่อหยิ่ง และวู่วาม

เฟยหลิงที่พวกเขาสามารถหลอกใช้ ตักตวงผลประโยชน์ และทรยศได้โดยไม่ต้องกลัวผลลัพธ์

ฉันยกยิ้มเย็นที่มุมปาก

วันนี้...ฉันจะสอนให้พวกเขารู้ว่า ท่านหญิงเฟยหลิงคนเดิมได้ตายไปแล้ว

**

"ทุกคนเงยหน้าขึ้น" ฉันเอ่ยเสียงเรียบเย็น

ข้าทาสเกือบยี่สิบชีวิตค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างหวาด ๆ

ฉันลุกขึ้นยืนช้า ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสง่างาม

"ข้าจะกล่าวเพียงครั้งเดียว" ฉันประกาศเสียงชัด "ผู้ใดที่คิดทรยศ คิดขายข้อมูล คิดหักหลัง...จงก้าวออกมาเสียแต่โดยดี"

ไม่มีใครขยับ

แน่นอน

ใครบ้างจะยอมรับความผิดของตนเองตรง ๆ ต่อหน้าผู้ถืออำนาจ

ฉันหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนดีดนิ้วหนึ่งที

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังก้องขึ้นในความเงียบ

กลุ่มทหารองครักษ์ที่ฉันลอบสั่งให้ชุนฮวาจัดหามายืนเรียงแถวเข้ามาในห้องโถง

ใบหน้าของพวกเขาแข็งกร้าว ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

สีหน้าของข้าทาสเปลี่ยนไปทันที

บางคนหน้าซีดเผือด

บางคนเหงื่อแตกพลั่ก

บางคนตัวสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

ฉันยิ้มบาง ๆ

"ผู้ใดสมัครใจสารภาพ..." ฉันเว้นจังหวะ "...ข้าจะลดโทษให้"

เงียบงัน

แม้แต่เสียงหายใจก็แทบไม่ได้ยิน

ฉันพยักหน้าเบา ๆ

"ในเมื่อไม่มี..." ฉันปรายตามององครักษ์ที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างกาย "งั้นก็เริ่มจากคนที่ข้าเคยเห็นพวกเจ้ากระซิบกระซาบหลังเรือนเมื่อวานก่อนเถิด"

องครักษ์สองนายตรงเข้าคว้าตัวชายหนุ่มข้าทาสคนหนึ่งที่ตัวสั่นงันงก

"ข้าบริสุทธิ์! ท่านหญิง ข้าบริสุทธิ์!" เขาร้องลั่น

ฉันเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเขา มองลงมาด้วยสายตาเย็นเฉียบ

"เจ้าบริสุทธิ์?" ฉันเอ่ยเสียงเบาแต่ก้องไปทั้งห้อง "แล้วเหตุใดวันนั้นเจ้าจึงส่งสารลับให้สหายที่ทำงานในตำหนักอวี้เหวิน?"

ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด

เสียงร่ำไห้เบา ๆ ดังขึ้นจากมุมหนึ่ง

ฉันหันไปมองต้นเสียง เห็นสาวใช้คนหนึ่งยกมือปิดปากตัวเอง น้ำตาไหลพราก

ดี

ความหวาดกลัวเริ่มแทรกซึมเข้าสู่หัวใจพวกเขาแล้ว

**

ฉันหันหลังให้กลุ่มข้าทาส แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

"ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าจะสร้างกฎใหม่"

"ผู้ใดภักดี จะได้ตอบแทนด้วยความเมตตา"

"ผู้ใดทรยศ จะได้ชดใช้ด้วยเลือด"

คำพูดของฉันราวกับตอกตะปูลงบนโลงศพที่พวกเขาขุดขึ้นมาเอง

ฉันสั่งให้องครักษ์นำตัวผู้ต้องสงสัยออกไปสอบสวนในเรือนลับทันที

เสียงกรีดร้องและร้องขอความเมตตาดังก้องไปตามทางเดินหิน

แต่ฉันไม่สะทกสะท้าน

ในโลกนี้ หากข้าไม่แข็งแกร่ง

ข้าก็จะถูกบดขยี้

และข้าไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นอีก

เมื่อเสียงกรีดร้องสุดท้ายค่อย ๆ เลือนหายไปตามทางเดิน

ความเงียบสงัดก็ปกคลุมห้องโถงอีกครั้ง

ฉันหันกลับมาเผชิญหน้ากับข้าทาสที่เหลือ

สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉันอย่างตื่นตระหนก หวาดกลัว และเคารพอย่างไม่เคยมีมาก่อน

ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกระพริบตา

ดี

นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ

ไม่ใช่ความรักจอมปลอม

ไม่ใช่คำสัญญาว่างเปล่า

แต่เป็นความกลัวที่แท้จริง

เพราะในโลกนี้ มีเพียงผู้ที่ทำให้คนอื่นหวาดกลัวได้เท่านั้น

ที่จะอยู่รอดในสนามรบแห่งอำนาจ

**

ฉันเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้หอมตัวเดิม

ปล่อยให้เสียงรองเท้าแตะพื้นไม้ดังขึ้นเบา ๆ ในความเงียบ

"จากนี้ไป" ฉันเอ่ยเสียงเรียบ "ทุกคนในเรือนจะถูกจัดกลุ่มใหม่"

"ข้าจะมีสายสืบคอยตรวจสอบพฤติกรรมของพวกเจ้าในทุกยาม"

"หากผู้ใดมีใจสองใจ..." ฉันทอดเสียงให้เย็นเฉียบ "ข้าจะลงโทษโดยไม่ละเว้น"

ไม่มีเสียงโต้แย้ง ไม่มีเสียงกระซิบ ไม่มีเสียงแม้แต่การขยับตัว

ทุกคนก้มหน้านิ่งราวกับกลายเป็นรูปปั้นหิน

ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างพึงพอใจ

"ไปได้"

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นเมื่อข้าทาสทยอยกันถอยออกจากห้องโถง

แต่ไม่มีใครกล้าหันหลังให้ฉันโดยไม่คำนับก่อน

ฉันเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลงอย่างอ่อนล้า

การสร้างอำนาจไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่เมื่อก้าวแรกได้วางอย่างมั่นคงแล้ว...

เส้นทางต่อไปก็จะเปิดกว้าง

**

เย็นวันนั้น ฉันนั่งปรึกษากับชุนฮวาอย่างละเอียดถึงแผนการจัดระเบียบเรือนใหม่

"เราจะคัดคนใหม่เข้ามา" ฉันกล่าว "ใช้คนเก่าที่พิสูจน์ความซื่อสัตย์แล้ว และรับคนจากเครือข่ายสายลับของข้า"

ชุนฮวาพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

"บ่าวจะจัดการให้เร็วที่สุดเพคะ"

"ดี" ฉันพยักหน้า

"และอย่าลืม..." ฉันหยิบพัดทองขึ้นมากางเบา ๆ

"ปล่อยข่าวลือออกไปในวังด้วย"

"ว่าเฟยหลิงคนใหม่...โหดเหี้ยมกว่าที่ใครเคยคิด"

ชุนฮวาเบิกตากว้างนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม

"รับทราบเพคะ ท่านหญิง"

**

คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับ

ไม่ใช่เพราะความกลัว

แต่เพราะหัวใจเต็มไปด้วยความคึกคักราวกับม้าศึกที่พร้อมจะออกไปต่อสู้ในสนามรบ

จากนี้ไป

ข้าจะไม่ใช่เพียงแค่ท่านหญิงเฟยหลิง

แต่ข้าจะเป็นเฟยหลิง...ผู้ปกครองเรือนนี้อย่างแท้จริง

เฟยหลิง...ที่ไม่มีใครเอาชนะได้

เฟยหลิง...ที่แม้แต่สวรรค์ก็ไม่อาจลิขิตได้

**

เช้าวันถัดมา ฉันลุกขึ้นแต่เช้า

แดดยามเช้าส่องประกายอ่อน ๆ ลงบนพื้นหินขาวสะอาด

ลมฤดูใบไม้ผลิพัดเอากลิ่นดอกเหมยโชยมาปะปนกับกลิ่นชาดำที่วางอยู่บนโต๊ะ

ฉันจิบชาเบา ๆ พลางพิจารณาแผนการขั้นถัดไป

จัดการเรือนตัวเอง — สำเร็จแล้ว

เป้าหมายต่อไป...

คือล้างบางคนของอวี้เหวินหรงที่แฝงตัวอยู่ในวัง

ข้าต้องเร่งมือ

ก่อนที่หมากของฝ่ายนั้นจะเดินเข้ามาประชิดตัว

**

"ท่านหญิง" ชุนฮวาเข้ามาโค้งตัวรายงาน

"ข่าวลือแพร่ไปทั่วแล้วเพคะ ว่าท่านหญิงเฟยหลิง...ได้เปลี่ยนไปจนแม้แต่ปีศาจยังต้องหวั่นเกรง"

ฉันหัวเราะในลำคอเบา ๆ

ดีมาก

เมื่อศัตรูประเมินข้าผิดพลาดครั้งแรก

ชัยชนะของข้า...ก็เริ่มขึ้นแล้ว

**

ฉันลุกขึ้นยืน พลางมองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ทอดยาวไกล

ใจกลางวังหลวงแห่งนี้ — คือสนามรบที่ไร้เสียง

แต่ต่อให้ต้องต่อสู้จนเลือดหยดสุดท้าย

ข้าก็จะไม่ถอย

เพราะจากนี้ไป...

ข้าไม่เพียงแต่จะเอาตัวรอด

แต่ข้าจะปีนขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุด

แล้วหัวเราะเยาะชะตากรรมที่พยายามบีบข้าให้ตายอย่างหมาข้างถนน

**

โลกใหม่ใบนี้...

จะเป็นของข้า

ไม่ใช่ของใครหน้าไหนทั้งนั้น