บทที่ 2

โลกใหม่กับชะตาที่กำหนดไว้แล้ว

เสียงนาฬิกาโบราณที่ตั้งอยู่ในมุมห้องดังแว่วก้องในความเงียบสงัดของเรือนพัก

ทุกเสียงในวังหลวงดูเหมือนจะเงียบงันลงในยามเช้า ยกเว้นเสียงลมหายใจเบา ๆ ของฉันเอง

ฉันนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะไม้หอมในห้องส่วนตัว มือหนึ่งกำพัดทองแน่นอีกมือวางทาบอยู่บนตัก

ดวงตาเหม่อมองไปนอกหน้าต่างที่ม่านแพรบาง ๆ ปลิวไหวรับสายลมเย็น

โลกใบนี้...

โลกที่เต็มไปด้วยอำนาจ ความลวง ความทะเยอทะยาน และหายนะ

โลกที่สวรรค์ หรืออาจจะเป็นโชคชะตาเองที่บังคับให้ฉันก้าวเข้ามาอย่างไร้ทางเลือก

แต่หากสวรรค์กล้าเล่นตลกกับข้า...

ข้าก็จะฉีกกฎของสวรรค์ทิ้งด้วยมือตัวเอง

**

หลังจากยืนยันกับตัวเองได้แน่วแน่ ฉันก็เริ่มลงมือวางแผน

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการทำความเข้าใจสถานการณ์รอบตัวให้ชัดเจนที่สุด

ข้าศึกอยู่ที่ไหน

มิตรแท้อยู่ที่ใด

ใครเป็นเพียงหุ่นเชิด ใครคือผู้ชักใยเบื้องหลัง

และที่สำคัญที่สุด — จุดอ่อนของพวกเขาคืออะไร

**

ข้าทาสบริวารหลายสิบชีวิตกระจายตัวอยู่ทั่วเรือนพัก

แต่ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากชุนฮวา

เด็กสาวผู้มีแววตาตื่นกลัวแต่แฝงด้วยความสัตย์ซื่อ

ในเนื้อเรื่องเดิม เฟยหลิงไว้ใจผิดคนมากเกินไป และถูกแทงข้างหลังครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉันจะไม่ทำผิดพลาดเช่นนั้น

ฉันเรียกชุนฮวามาพบในยามเช้า

"ตั้งแต่วันนี้ไป" ฉันกล่าวเสียงเรียบ "ข้าอนุญาตให้เจ้าคัดเลือกคนของตัวเองได้สามคน"

ชุนฮวาเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาไม่เชื่อสายตา

"บ่าว...ขอบพระทัยเพคะท่านหญิง!" นางคำนับแทบพื้น

"จำไว้" ฉันกระซิบเสียงเบา "เลือกคนที่พร้อมจะตายเพื่อเจ้า มิใช่คนที่พูดจาไพเราะเพียงอย่างเดียว"

ชุนฮวากำมือแน่น ก้มศีรษะรับคำ

ฉันหลับตาลงช้า ๆ

วางหมากแรกของตัวเองในเกมแห่งชีวิตนี้อย่างมั่นคง

**

สายลมยามสายพัดเอากลิ่นดอกเหมยมาปะปนกับกลิ่นไม้หอม

ฉันเดินทอดน่องไปตามทางเดินยาวของเรือนพักอย่างเงียบงัน

โลกใบนี้ดูสวยงามเกินจริง

แต่ภายใต้ความงามนั้นมีเขี้ยวเล็บที่พร้อมจะแทงเสียบผู้ที่เผลอไผลอยู่ทุกขณะ

ฉันหยุดยืนที่ระเบียง มองออกไปยังสวนกลางเรือน

กลุ่มนกกระเรียนสีขาวกำลังโผบินขึ้นสู่ฟากฟ้าอย่างสง่างาม

อิสรภาพ...

คำคำนี้ช่างไกลเกินเอื้อมสำหรับผู้ที่เกิดในวังหลวงเช่นข้า

แต่ข้าไม่ต้องการเพียงแต่อิสรภาพ

ข้าต้องการอำนาจ

อำนาจที่จะปกป้องตัวเองและคนของข้า

อำนาจที่จะเปลี่ยนชะตากรรม

อำนาจที่จะทำให้สวรรค์ต้องสยบแทบเท้า

**

เมื่อบ่ายคล้อย ชุนฮวากลับมาพร้อมข่าวสารใหม่

"ท่านหญิงเพคะ มีคำเชิญจากพระสนมหลี่ให้เสด็จไปเยือนตำหนักจ้าวเยี่ยในวันพรุ่งนี้เพคะ"

ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

พระสนมหลี่...หนึ่งในผู้มีอำนาจลับในวังหลวง

หญิงงามผู้กุมเครือข่ายข่าวกรองและการคบค้าขุนนางในเงามืด

การที่นางเชิญข้าไปพบในเวลานี้...

น่าสนใจยิ่งนัก

ฉันวางถ้วยชาลงบนถาดเบา ๆ

"แจ้งกลับไปว่าข้ายินดีรับคำเชิญ" ฉันกล่าวเสียงเรียบ

โอกาสเช่นนี้ หาได้ยากนัก

ข้าต้องใช้มันอย่างชาญฉลาด

**

ค่ำวันนั้น ฉันนั่งอยู่ใต้แสงตะเกียงน้ำมันในห้องหนังสือส่วนตัว

กางแผนที่ของวังหลวงออกตรงหน้า

ตำหนักตะวันตก

ตำหนักเหนือ

ตำหนักตะวันออก

ตำหนักจ้าวเยี่ย...

แต่ละตำหนักล้วนมีอำนาจลับซุกซ่อนอยู่เบื้องหลัง

ฮองเฮา

พระสนมหลี่

แม่ทัพใหญ่

อวี้เหวินหรง

ชื่อแต่ละชื่อที่ลอยขึ้นมาในหัวฉันเหมือนหมากตัวหนึ่งบนกระดาน

ข้ายังไม่มีกำลังมากพอที่จะท้าทายพวกเขาโดยตรง

แต่ข้าสามารถวางหมากเล็ก ๆ เพื่อปั่นป่วนกระดานได้

วางพันธมิตร

ซ้อนศัตรู

ซ่อนความตั้งใจที่แท้จริงไว้ในรอยยิ้ม

และรอเวลา

เวลาเท่านั้นที่จะทำให้ข้ามีอำนาจพอจะเขียนชะตาของตัวเอง

**

ยามวิกาลมาเยือนพร้อมกับความเงียบงัน

ฉันยืนอยู่หน้ากระจกทองเหลือง มองภาพสะท้อนของตัวเองอย่างพิจารณา

หญิงสาวในกระจกมีดวงตาแข็งกร้าวแฝงประกายเฉียบคม

ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างมาดมั่น

"โลกนี้ไม่ใช่ของข้า" ฉันกระซิบเบา ๆ กับเงาสะท้อน

"แต่ข้าจะทำให้มันกลายเป็นของข้าเอง"

รุ่งเช้าในวังหลวงมักเริ่มต้นด้วยเสียงฆ้องปลุกยาม เสียงเกือกม้ากระทบพื้นหิน และเสียงกระซิบกระซาบของเหล่าข้ารับใช้ที่เตรียมตัวทำหน้าที่

ในบรรยากาศอันแสนคึกคักเหล่านั้น ฉันกลับรู้สึกถึงความเงียบงันที่เกาะกุมหัวใจ

ชุนฮวากำลังช่วยฉันแต่งตัวสำหรับการไปตำหนักจ้าวเยี่ยตามคำเชิญของพระสนมหลี่

ชุดที่เลือกเป็นฮั่นฝูสีฟ้าอ่อน ปักลวดลายกิ่งเหมยด้วยเส้นไหมสีเงินแวววาว ไม่ฉูดฉาด แต่สง่างามอย่างมีชั้นเชิง

ไม่มีเครื่องประดับหรูหราหนักอึ้ง

เพียงแค่ปิ่นทองดอกเหมยเสียบประดับผมไว้เบา ๆ

ฉันไม่ต้องการเป็นจุดสนใจ

แค่เพียงให้พวกเขารู้ว่าข้าเปลี่ยนไปแล้ว — เท่านั้นก็พอ

**

เมื่อขบวนเสลี่ยงมาถึงตำหนักจ้าวเยี่ย ฉันลงจากเสลี่ยงอย่างสง่างาม ก้าวเดินอย่างมั่นคงโดยไม่ต้องมีผู้ช่วยพยุง

สายตานับสิบคู่จับจ้องมาที่ฉัน

บางคู่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

บางคู่ซ่อนรอยยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง

ฉันมองพวกเขาผ่านหางตา ก่อนก้าวตรงเข้าไปในเรือนรับรอง

พระสนมหลี่นั่งอยู่กลางห้องบนเก้าอี้ไม้แกะสลักลายเมฆหมอก ผิวพรรณของนางยังคงงดงามไร้ที่ติแม้จะล่วงเลยวัยสาวแล้ว ดวงตาคู่คมเป็นประกายเยียบเย็นราวกับสามารถมองทะลุจิตใจของผู้คนได้

"ท่านหญิงเฟยหลิง" พระสนมหลี่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ "ได้ยินว่าท่านประชวรอยู่นาน เห็นตัวจริงเช่นนี้ บ่าวรู้สึกอุ่นใจนัก"

ฉันโค้งตัวคำนับอย่างนอบน้อมตามมารยาท

"หม่อมฉันขอบพระคุณในความเมตตาของพระสนมเพคะ" ฉันตอบอย่างนุ่มนวล

นางเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนโบกมือให้ข้ารับใช้รินชา

"นั่งสิ" นางกล่าวอย่างอ่อนโยน

ฉันนั่งลงอย่างสง่างาม รักษาท่าทีเรียบสงบแม้จะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ซ่อนอยู่ในบรรยากาศ

น้ำชาอุ่น ๆ ถูกยกมาเสิร์ฟในถ้วยกระเบื้องเคลือบลายคราม

ฉันยกถ้วยขึ้นจิบเบา ๆ

รสชาติหอมละมุนของใบชาชั้นดีซึมซาบปลายลิ้น คล้ายกับรสของกับดักที่ถูกแต่งแต้มด้วยน้ำผึ้ง

**

การสนทนาในยามเช้าเต็มไปด้วยถ้อยคำไพเราะเสนาะหู

พระสนมหลี่ถามไถ่ถึงสุขภาพของฉันอย่างห่วงใย

พูดถึงดอกไม้ที่เริ่มผลิบานในสวน

เอ่ยถึงบทกวีที่แต่งขึ้นใหม่โดยขุนนางวังตะวันออก

แต่ในทุกถ้อยคำที่ห่อหุ้มด้วยความอ่อนหวานนั้น

ฉันสัมผัสได้ถึงหนามแหลมคมที่ซ่อนอยู่

นางไม่ได้ต้องการมิตรภาพ

นางต้องการประเมิน

ต้องการชั่งน้ำหนัก

ต้องการรู้ว่าท่านหญิงเฟยหลิงคนเดิม — ยังโง่เง่าเช่นเดิมหรือไม่

ฉันยิ้มบาง ๆ รับทุกคำพูดอย่างไม่โต้ตอบ ไม่หลงกล และไม่เปิดช่องโหว่

และฉันก็เห็นแววตาที่ฉายแววผิดหวังเล็กน้อยของพระสนมหลี่ในที่สุด

ดี

ให้พวกเขารู้ไว้ว่าเฟยหลิงคนเก่าได้ตายไปแล้ว

ต่อจากนี้

มีเพียงเฟยหลิงคนใหม่ — ผู้ที่ไม่มีวันถูกใช้เป็นเบี้ยหมากของใครอีก

**

หลังงานเลี้ยงน้ำชา ฉันกลับมายังเรือนพักของตนเองโดยปลอดภัย

ขณะที่เดินผ่านโถงทางเดินยาว ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ

การวางตัวในวังหลวงนั้นเหนื่อยยิ่งกว่าการสู้รบในสนามรบเสียอีก

ในโลกนี้ ไม่มีใครเชื่อใจใครโดยแท้จริง

แม้แต่รอยยิ้ม ก็แฝงด้วยคมดาบ

แม้แต่คำพูดหวาน ๆ ก็อาจเป็นยาพิษ

**

ยามค่ำ ฉันนั่งลงเขียนแผนการเบื้องต้นในสมุดบันทึกลับที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชักโต๊ะไม้

หนึ่ง — เสริมสร้างพันธมิตรที่ภักดี

สอง — ตัดขาดพันธะอันตราย โดยเฉพาะการหมั้นกับอวี้เหวินหรง

สาม — ซ่อนตัวตนที่แท้จริง จนกว่าจะพร้อมเปิดเผยอำนาจที่แท้จริง

ฉันวางปากกาขนนกลงอย่างหนักแน่น

จากนี้ไป

ทุกก้าวที่ข้าเดินจะต้องมั่นคง

ทุกคำที่ข้าพูดต้องผ่านการคำนวณ

และทุกศัตรูที่คิดจะทำร้ายข้า...

จะต้องได้ชดใช้ด้วยราคาที่แพงที่สุด