โชคชะตาลิขิต

เช้าวันต่อมา

ฝ่ายจัดซื้อ 

เมื่อเข้าทางแพทย์ประจำแผนกไม่ได้ผล ลำดับต่อไปซีอาร์เลือกที่จะมาคุยกับฝ่ายจัดซื้อเพื่อขอเสนอแนวทางให้นำขึ้นไปเสนอต่อบอร์ดบริหารอีกครั้ง เผื่อจะได้ผลไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง

"เอาวะ!! ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น ย้ำๆซ้ำๆหลายๆรอบเขาอาจจะเห็นใจก็ได้"

ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้ามาหยุดยืนด้อมๆ มองๆ อยู่ที่หน้าประตูของแผนกแต่เช้า เพื่อหวังลึกๆต้องมีสักทางที่จะทำให้รางศิธารายอมเปิดใจเสียที

"มาหาใครคะ?"

เสียงทุ้มของชายร่างสูงท่าทางอ้อนแอ้นอรชรเอ่ยถามแทรกขึ้นจากด้านหลังของซีอาร์ ทำให้คนน้องถึงกลับสะดุ้งตัวโยกรีบหันขวับกลับมามองทางด้านตั๊กกี้กะทันหัน

"สวัสดีค่ะคุณพี่ พอดีซีเป็นผู้แทนยาของบริษัทไบโอฟรีมค่ะ อยากจะนำยามาเสนอให้กับ…"

"ไบโอฟรีมหรอ…ไม่รับค่ะ!!"

ยังไม่ทันที่ซีอาร์จะพูดจบตั๊กกี้รีบพูดแทรกขึ้นในทันใด เพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้บริษัทยาไหนมาคาเตอร์ก็ไม่รับสักที่

"เอ่อ คุณพี่ไม่ลองฟังซีก่อนสักหน่อยหรือคะ?"

"ขอโทษนะคะน้อง พี่ต้องบอกน้องไปตรงๆเลยแล้วกัน ผอ. พี่ค่อนข้างเขี้ยวมากเขาไม่รับยาจากบริษัทน้องหรอกนะคะ"

"อะ อ้าว ทำไมหรอค่ะ?"

หญิงสาวเริ่มสงสัย เมื่อความคิดทั้งหมดไหลย้อนกลับไปกับคำพูดของแพทย์อายุรกรรมที่แจ้งเธอแค่ยาไม่ถูกอนุมัติจากผู้ใหญ่ แต่ไม่ได้แจ้งเธอเรื่องทางโรงพยาบาลไม่รับยาจากไบโอฟรีม 

"พี่ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"

"แต่ว่า…"

"กลับไปเถอะนะคะคุณน้อง พี่ก็ไม่ได้อยากจะปฏิเสธจริงๆ แต่มันขัดคำสั่งจากข้างบนไม่ได้"

พูดจบตั๊กกี้รีบเดินห่างจากคนน้องไปในทันที ทิ้งไว้เพียงดีเทลสาวที่กำลังขมวดคิ้วสงสัยกับคำตอบของร่างอรชรอ้อนแอ้นที่เดินลับสายตาไปเมื่อไม่กี่นาที่ผ่านมา

ในห้องน้ำ

"เขาทะเลาะอะไรกันหรือเปล่านะ ทำไมต้องจงเกลียดจงชังไบโอฟรีมขนาดนั้นด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ!!"

ร่างเล็กถามตัวเองเสียงเบาในห้องน้ำเพียงลำพัง เมื่อกำลังครุ่นคิดและเรียบเรียงเรื่องนี้อย่างพิจารณา แต่ทว่าความคิดที่กำลังฟุ้งกระจายกับตกวูบลงที่พื้นเมื่อถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของใครบางคน

"พรุ่งนี้แกลาไปทำธุระใช่ป่ะ"

"ใช่ๆ พาแม่ไปหาหมอตามนัด"

"ดีจังไม่ต้องเข้าประชุมประจำเดือน"

"เอ้าไม่ดีตรงไหนเข้าประชุมประจำเดือน ผอ. ก็เข้าด้วยดีจะตาย ได้นั่งมองใบหน้าหล่อๆ ของเขา ว๊ายฉันเขิน!!"

"ไอ้เขินอะเขินอยู่แล้ว แต่ฉันง่วงนอนมากกว่านะสิ ฮ่าๆ"

สิ้นเสียงคุยกันของสองสาวพนักงานของรางศิธารา ใบหน้าหวานฉ่ำเผยรอยยิ้มออกมาอย่าเจ้าเล่ห์คนเดียวภายในห้องน้ำ เมื่อได้ยินว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะเข้าประชุมด้วยในวันพรุ่งนี้

"เอาละ ฟ้าเริ่มเห็นใจแกแล้วยัยซีเอ๊ย!!"

เช้าวันต่อมา

ซีอาร์ขับรถมาจอดที่โรงพยาบาลแต่เช้าตรู่ เขาแอบถามพนักงานของโรงพยาบาล เพื่อสอดส่องหาต้นทางที่จะเข้าไปยังส่วนของห้องประชุมได้ง่ายขึ้น ก่อนจะรู้ว่าส่วนของออฟฟิศและห้องประชุมจะอยู่ชั้น 14 ของตัวตึก

ติ่ง!!

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดกว้างออกยังชั้น 14 ร่างเล็กค่อยๆ หันซ้ายหันขวา เพื่อดูผู้คนที่จะกีดกันเธอไม่ให้เข้าไปในส่วนของห้องประชุม

"ไม่มีคนสงสัย ค่อยยังชั่ว"

พนักงานที่เดินผ่านไปผ่านไม่มีใครสังเกตซีอาร์เลยสักคน จนกระทั่งเธอเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องขนาดใหญ่ที่ข้างในตรงเข้าไปน่าจะเป็นห้องประชุมย่อยๆดั่งแผนที่ที่อยู่หน้าห้อง

"น่าจะห้องนี้หรือเปล่านะ?"

เท้าเล็กค่อยๆย่างก้าวเข้าไปในห้อง ก่อนที่ดวงตาจะปรายตามองเห็นชายร่างสูงเดินเข้าไปในห้องขนาดใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับประตูที่เธอพึ่งหลุดเข้ามา

"ห้องประชุมธารา 2"

"คงใช่ที่นี่ละมั้ง"

ขาเรียวสวยทั้งสองข้างรีบลุกลี้ลุกลนเดินไปหยุดอยู่หน้าบานประตู ค่อยๆก้มหน้า หรี่ตาแอบส่องมองลอดช่องว่างเข้าไปข้างใน เพื่อดูว่าใช่ห้องประชุมจริงๆอย่างที่เข้าใจมากแค่ไหน

"ห้องประชุมจริงๆด้วย"

ซีอาร์จึงเลือกที่จะนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้าของห้องประชุมด้วยหัวใจที่กำลังจดจ่อ แม้จะกลัวว่าถ้าถูกจับได้ อาจจะโดนโยนออกไปนอกโรงพยาบาลเลยก็ได้ แต่ทว่ากลับต้องสู้เพื่อความอยู่รอดของปากและท้อง

 15 นาทีผ่านไป

"ว๊ายยัยน้อง!! มาทำอะไรตรงนี้คะ? อย่าบอกนะว่าแอบเข้ามา?"

ตั๊กกี้เอ่ยท้วงซีอาร์ขึ้นทันทีที่จำได้ว่าเธอคือดีเทลของไบโอฟรีม เมื่อเจอคนน้องนั่งยิ้มหน้าเจื่อนด้วยความตกใจอยู่หน้าห้องประชุม

"เอ่อ!!…คุณพี่คะ คือ ฟังซีก่อนนะคะ"

"น้องค่ะ เข้ามาได้ยังไงใครอนุญาตให้เขามา ออกไปเลยนะคะ!!"

"อุ้ยๆ ซีไหว้ละคะคุณพี่อย่างพึ่งไล่ซีไปเลยนะคะ ซีแค่อยากคุยกับ ผอ.เฉยๆคะ"

คนน้องพยายามยกนิ้วเรียวสวยขึ้นไหว้คนพี่ ขอให้ตั๊กกี้ใจเย็นๆอย่าพึ่งไล่หรือเสียงดังจนพานทำให้คนอื่นได้ยิน แต่ด้วยความโมโหตั๊กกี้กลับตวาดเสียงดังลั่นเพื่อต่อว่าซีอาร์อย่างลืมตัว

"ไม่ได้ค่ะ!! การประชุมครั้งนี้ค่อนข้างซีเรียส ผอ.ไม่เสียเวลามาคุยกับน้องหรอกนะ ออกไปก่อนเลยเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า รู้ตัวมั้ยเนี่ยถ้ามีคนอื่นมาเห็นอาจจะโดนโยนออกนอกห้อง ไม่ก็โดนจับส่งตำรวจได้เลยนะคะ"

ฝ่ามือหนาและแรงของชายร่างสูงแต่ใจหญิงรีบผลักตัวซีอาร์ออกห่าง เพื่อไล่ให้เธอออกไปที่นี่ก่อนที่จะมีคนมาเห็นก่อน แต่ซีอาร์กลับไม่ยอมแพ้ยังคงคะยั้นคะยอขอร้องคนพี่ให้ตัวเธอได้มีโอกาสเจอหน้าผู้อำนวยการของโรงพยาบาลอีกสักครั้งก็ยังดี

"คุณพี่ค่ะขอร้องนะคะ อย่างพึ่งไล่เลยขอให้ซีได้ลองคุยกับ ผอ. ก่อนเถอะนะคะ!!"

ในห้องประชุม

ในขณะที่ทุกคนในห้องประชุมกำลังหารือกันในเรื่องรายงานการสั่งซื้อผลิตภัณฑ์และตัวยาต่างอยู่ เสียงดังเอะอะของสองร่างที่ยังคงยื้อเยื่อกันอยู่ข้างนอกดังแทรกเข้ามาภายในห้องประชุม พานทำให้คาเตอร์ที่กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับหน้าจอโปรเจคเตอร์ถึงกับต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในทันที

"เสียงเอะอะอะไร ข้างนอก?"

"นั้นนะสิ ดังเข้ามารบกวนถึงในห้องประชุมเลย"

นอกห้องประชุม

"นะคะคุณพี่ ซีขอร้อง ซีไหว้แล้วนะคะ!!"

"นี่เธอ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่ออก...."

ปัง!!

เสียงเปิดประตูห้องประชุมออกมาดังลั่น ด้วยสภาวะอารมณ์ของคนที่กำลังหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดของใครบางคน จนกระทั่งบานประตูทั้งสองข้างเปิดกว้างออกเผยร่างใหญ่กำยำของศัลยแพทย์หนุ่มที่พวงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลยืนจังก้าอยู่หน้าบานประตู

"มีอะไรกันครับ!!"

"ว๊าย ผอ.!!"

น้ำเสียงทุ้มแหลมกรีดร้องออกมาทันทีที่หันมาเจอใบหน้าหล่อคมเข้มของคาเตอร์ที่ยืนอยู่ห่างจากแผ่นหลังของตัวเองไม่ไกล ร่างสูงโปร่งสุดอ้อนแอ้นรีบหลบทางให้คาเตอร์อย่างรวดเร็ว ก่อนที่สายตาคู่คมจะปรายตามองเห็นหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนตัวเกร็งอยู่ฝั่งตรงกันข้างของเขาในตอนนี้

'เชี่ย!!…โอ้วพระเจ้าเธอคนนั้นจริงๆด้วย!!'

ร่างใหญ่ยืนตัวแข็งทื่อราวกับว่าทุกอย่างรอบๆตัวหยุดหมุนลงกะทันหัน เมื่อสายตาตกกระทบใบหน้าสวยหวานของเธอที่ยืนยิ้มเจื่อนๆอยู่ข้างหน้าเขา คาเตอร์พร่ำถามตัวเองภายในใจว่าไม่ได้ฝันไปเมื่อเจอเธออีกครั้งอยู่ที่นี่ในที่ที่เป็นของเขาคนเดียว

"สะ สวัสดีค่ะ"

ใบหน้าหวานส่งยิ้มจางๆให้กับเขา เร่งรีบยกนิ้วเรียวขึ้นไหว้ทุกคนที่หยุดยืนอยู่ด้านหลังของคาเตอร์ด้วยความตกใจที่ทั้งห้องประชุมเอาแต่จ้องมองเธอกันเป็นตาเดียว 

"ขอโทษด้วยนะคะ ผอ. ตั้กจะรีบพาน้องออกไปเดี๋ยวนี่ละคะ!!"

"อ๊ะ!! ดะ เดี๋ยว…"

ตั๊กกี้รีบดึงกระชากแขนของซีอาร์อย่างรุนแรงเพื่อลากตัวเธอออกจากหน้าห้องไป แต่มันกลับดึงสติคาเตอร์ที่หลุดลอยออกไปเมื่อครู่หนึ่งกลับมาโฟกัสที่ทั้งคู่ได้ทันเวลา

"เดี๋ยวก่อนครับ ดูเหมือนเธอมีเรื่องอยากจะคุยกับผม!!"

"ใช่ค่ะ!!"

ใบหน้าสวยเร่งฉีกยิ้มกว้าง รีบพยักหน้าตอบเขาไปในทันที เมื่อหัวใจดวงน้อยกำลังเต้นสั่นด้วยความตื่นเต้นและดีใจสุดๆ ที่คาเตอร์เปิดโอกาสให้เธอได้อยู่ตรงนี้ต่อไป 

"คุณเอ่อ..."

"ซีอาร์ค่ะ!! เรียกกว่าซีเฉยๆก็ได้ค่ะคุณหมอคาเตอร์!!"

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของคนน้อง ซึ่งไม่ต่างจากคาเตอร์ที่ได้ยินชื่อของเธอ ถึงกลับยิ้มแก้มปริออกมาด้วยความดีใจจนแทบกลั้นใจเอาไว้ไม่อยู่ เขารีบปรายตาหันไปมองเลขาส่วนตัวเพื่อส่งสัญญาณให้คิงทำตามหน้าเมื่อมีแขกมาขอพบเขาเช่นทุกคนที่ผ่านมา

"เชิญคุณซีอาร์รอที่ห้องนี้ครับ"

เลขาส่วนตัวรีบผายมือแบบราบเพื่อเป็นสัญญาณให้หญิงสาวเดินตามเขาเข้าไปรออีกห้องที่ติดกับห้องประชุม เพื่อรอให้คาเตอร์เขามาพบภายในห้องนี้ในเวลาถัดไป 

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณหมอ ขอบคุณจริงๆค่ะ"

หญิงสาวเดินตามเลขาไปอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายหันกลับมาก้มหัวให้คาเตอร์เพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณจากใจจริงๆ ก่อนจะเดินลับเข้าไปภายในห้องด้วยความตื่นเต้นและดีใจสุดๆ ไม่ต่างจากคนพี่ที่มองตามเรือนร่างของคนน้องแทบคลั่งตาย แต่ทว่าต้องเก็บอาการเอาไว้เมื่อลูกน้องภายใต้บรรชายังคงยืนรายล้อมตัวเขาอยู่ในเวลานี้

"เฝ้าไว้ให้ดีอย่าให้เธออหายไปก่อนผมจะออกมา"

"ครับคุณหมอคาเตอร์"

คาเตอร์รีบสั่งให้เลขาส่วนตัวยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง ไม่ให้คลาดสายตา แม้จะอยากเข้าไปหาเธอให้หายคลั่ง แต่ต้องกลับไปประชุมต่อให้เสร็จเมื่อหน้าที่ในตำแหน่งของเขาก็สำคัญเช่นกัน

"ประชุมต่อได้เลยครับ"

จากที่ใบหน้าเคร่งเครียดในคราแรกแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าหล่อคมเอาแต่นั่งอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในห้องประชุมตลอดเวลาเมื่อคิดถึงใบหน้าหวานของคนน้อง ไม่ว่าใครจะขอให้อนุมัติอะไรคาเตอร์ก็นั่งเซ็นไปยิ้มไป เพื่อให้การประชุมมันรีบจบๆให้เร็วที่สุดจะได้ไปหาหญิงสาวที่เขาหมายปองเอาไว้ได้ทันเวลา

 20 นาทีผ่านไป

"เชิญคุณปุ้ยต่อได้เลยครับ เอาเนื้อๆนะครับ ผมรีบ"

ท่าทางเร่งรีบของคาเตอร์ที่กลัวคนน้องจะเปลี่ยนใจและหายไปก่อน เขารีบเร่งให้พนักงานรายงานเหตุการณ์และเรื่องราวต่างๆมาให้ครบ มาจนกระทั่ง 10 นาทีผ่านไป

"แค่นี้ใช่มั้ยครับ?" 

ไม่ว่าจะเป็นการประชุมครั้งไหนๆ คาเตอร์ไม่เคยปล่อยวางอะไรง่ายๆเฉกเช่นนี้มาก่อน มันทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมอึ้งนั่งมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก แต่ไม่มีใครกล้าขัดความต้องการของเขา จึงปล่อยให้ทุกอย่างเลยตามเลยดีกว่าให้คาเตอร์ต้องมานั่งซักไซ้ถามจนพนักงานจนมุมเหมือนที่ผ่านมา

"งั้นเอาตามนี้เลยนะครับ"

ทันทีที่พูดจบร่างใหญ่รีบลุกพรวดออกจากหัวโต๊ะประชุม ก้าวขายาวเดินตรงดิ่งออกจากห้องประชุมและมุ่งหน้าไปยังอีกห้องหนึ่งที่คนน้องอยู่ในนั้นทันที